Life in Gambia

Dit is dan het laatste weekverslag vanuit Gambia. a.s. Vrijdagavond nemen Alexander en ik het vliegtuig terug naar Nederland en we zullen dan zaterdagochtend aankomen op schiphol na 4 maanden Gambia. Ik probeer me al voor te stellen hoe het zal zijn om weer terug te zijn. Het zal wel even wennen zijn na zo'n lange tijd in deze toch wel heel andere wereld als die wij kennen.
Het afscheid van sommige mensen zal moeilijk zijn. Er zijn heel hechte vriendschappen ontstaan in deze tijd. Afgelopen weekend zijn Alhagie en ik naar Senegal geweest en toen we gisteren terug kwamen werd ik verwelkomd door Alfusenie, Amiata, en Jarre; de moeder van Alhagie, alsof ze me lange tijd niet meer gezien hadden.
Het weekend in Senegal (Kafountine) was erg leuk. We hebben overnacht op campement Kunja, vergelijkbaar met Kairoh Garden, maar ligt maar 300 meter van de oceaan. Daar ben ik gistermorgen ook nog even naar toe gewandeld. Alleen jammer dat ik steeds achtervolgd wordt door jongemannen en me daardoor niet op mijn gemak voel als ik alleen op pad ben. Ze proberen steeds contact met je te maken in de hoop dat je wel geinteresseerd in ze raakt. Ze willen hier allemaal contacten leggen met blanken in de hoop bevriend met ze te raken en iets van je gedaan te krijgen. Nog liever willen ze allemaal trouwen met een blanke vrouw. Dit brengt natuurlijk ook de armoe met zich mee en het vaak uitzichtloze leven van jonge mensen hier, maar soms ook gemakzucht en het niet willen nemen van eigen verantwoordelijkheid.
Het enige wat ik wil is gewoon even op mijn gemakje wandelen langs het water en genieten van de geluiden van de zee maar als je hier geen begeleiding bij je hebt zit dat er niet echt in.
Zaterdagavond hebben we nog een vriend van Kawsu opgezocht in Kafountine. Dit weekend werd de onafhankelijkheid gevierd van Senegal met allerlei feesten in het hele land. Toen we zaterdagavond naar de vriend van Kawsu toe reden troffen we in het dorp een groep met soldaten
met fakkels. Wij reden stapvoets achter deze groep aan en het was net of ik naar een film zat te kijken. Stel je voor, alles is zwart in de nacht. Geen verlichting alleen het licht van de fakkels. De geur van Afrika vermengd met de geur van de brandende fakkels. Dan de bouwvallige van golfplaten opgetrokken huisjes en winkeltjes langs de kant van de weg. Een weg vol met diepe kuilen. Allemaal zwarte mensen aan de kant van de weg, hun gezichten enigszinds verlicht door het licht van de fakkels en een groep zwarte,luid schreeuwende soldaten in legerkleding met hun fakkels.
Later toen we aankwamen bij de compound waar we moesten zijn zag ik geen hand voor mijn ogen. Ook moesten we nog een stuk lopen en ik had er geen benul van waar ik was. Ik zei nog tegen Alhagie, als mijn moeder me nu moest gaan zoeken vond ze me nooit meer.
Maar goed, bij deze mensen aangekomen was het wel gezellig. Ik vroeg hun hoe het was om in dit deel van Senegal te wonen i.v.m. de rebellen die zich overal in het bos verstoppen. Ze vertelden dat een week geleden nog een legerkamp was overvallen door de rebellen dichbij Zichanchor en dat veel mensen daar op de vlucht zijn geslagen. Ook worden er veel persoonlijke eigendommen gestolen en drie jaar geleden is een broer van Binta, die op Kairoh Garden werkt vermoord door de rebellen. Het lijkt mij wel beangstigend om in dit deel van Senegal te wonen. Overal zie je dan ook soldaten langs de kant van de weg die proberen de bevolking te beschermen tegen de rebellen. De grenspost Gambia/Senegal is dan ook dicht s'avonds na 7 uur omdat het niet veilig is om na die tijd te reizen.
Zondag hebben we de Satang-Jabang school in Kafountine opgezocht. Deze school is opgezet door Tanjo uit Senegal en zijn Nederlandse vrouw, Tine Veldkamp. Het is een school voor kansloze jongeren die daar een vak kunnen leren zoals naaister, kok, foodprocessing ed. De kosten om deze 3 jarige vakopleiding te volgen zijn dan ook erg laag gehouden. Erg interessant om de school weer te zien, ondanks dat ik hier 4 jaar geleden ook ben geweest. We hebben met name deze school opnieuw bezocht omdat ik mijn twijfels heb betreft het jongerencentrum om een naaiatelier op te zetten. Dit omdat er al zoveel naaiateliers zijn hier in Gambia en waardoor ze allemaal erg moeizaam hun geld kunnen verdienen. Daardoor kwam het idee om misschien eeb abdere opleiding aan te bieden. De leraar van het schooltje achter het jongerencentrum kwam met het idee om iets te doen met foodprocessing, omdat er hier zoveel fruit en groenten zijn die langer bewaard kunnen blijven door ze b.v. in te maken of er fruitsap van te maken. En eten moeten mensen elke dag. Verder zie je hier in Gambia niet zoveel ingemaakt fruit ed. Dus misschien voor hier iets nieuws op de markt. Ik heb de keuken gezien op de school in Kafountine waar ze foodprocessing lessen geven en ook de keuken waar koks worden opgeleid. Ik wilde alleen foto's hiervan maken, maar jammer genoeg is er iets mis met mijn fotocamera. Maar goed ik probeer het in mijn hoofd te houden wat ik daar heb gezien.
Daarna zijn we nog even bij Antje (bestuurslid van Go for Africa) in Abene op bezoek geweest. Het was wel moeilijk vinden. Ze woont erg achteraf, maar wel een hele mooie grote compound midden in de natuur met een paar ronde witte huisjes, mooi beschilderd met Afrikaanse designs.
We konden alleen niet lang blijven, anders konden we de grens niet meer over terug naar Gambia.
Na een wilde rit over een vreselijk slechte weg, waardoor alles in de auto van plaats was verschoven, zelfs ik, bereikten we net voor 7 uur de grens en kwamen we rond 8 uur weer thuis.

Alexander is dit weekend in Tanji gebleven en is er met Ami een paar uurtjes op uit getrokken. Ze mochten de Mercedes van Alhagie gebruiken en dat was voor Ami natuurlijk heel luxe. Haar familie heeft geen auto en om ergens te komen moeten ze altijd gebruik maken van de bushtaxi.
En nu met Alexander en haar zoontje Matarr erop uit in een Mercedes!!! Alexander heeft voor haar een webcam en een koptelefoon gekocht zodat ze contact met hem kan houden in Nederland. Daarna zijn ze samen een pizza gaan eten bij Ali Baba. Ze had erg genoten en zelfs voor Matarr was het de eerste keer dat hij een paar uurtjes van huis weg was geweest.

Vorige week ben ik samen met Bolong en Jarre, Kemo weesten opgezoeken in het ziekenhuis en we hebben hem een rolstoel gebracht. Hij is maandag geopereerd en ze hebben een ijzeren plaat langs het bot van zijn bovenbeen geplaatst. Hij zit al drie weken op dezelfde plaats in zijn bed en alles doet hem pijn. Ik vertelde hem dat hij voorzichtig aan zijn onderbeen moest proberen te bewegen beginnende met zijn voet, want al dit stil liggen kan trombose veroorzaken. Hier doen ze daar verder niets tegen. Dus wat oefeningetjes gedaan met zijn voet, wat redelijk ging, maar wat gaan verzitten deed vreselijk veel pijn. Het probleem van de rolstoel is alleen dat er geen voetsteunen aan zitten en hij moet steun hebben voor zijn been. Bolong vertelde wel iets te kunnen maken hiervoor. Nu wordt ik elke dag gebeld door Kemo met de vraag of die steun nog niet klaar is en ja, alles gaat hier op Afrikaanse tijd en dat houdt in dat er geen tijd is om dingen op tijd klaar te hebben. Ik heb Kemo het telefoonnummer van Bolong gegeven, dan kan hij zelf contact houden met Bolong.
De jongen die ik een paar keer heb gesproken in het ziekenhuis is vrijdag naar huis gegaan. Deze jongen was al 4 maanden in het ziekenhuis zonder eneige vooruitgang. Zijn lichaam was al zo misvormd door de infectie dat hij niet eens meer kon zitten. Zijn moeder wil hem meenmen naar een lokale dokter en kijken of die iets kunnen betekenen. Ik heb haar gezegd dat als ze een rolstoel voor de jongen nodig heeft in de toekomst dat ze contact met ons op kan nemen via Alhagie.

Amiata (onze kokkin), is vorige week zo beroerd geweest als reactie op de behandeling van de Maribu (natuurgenezer), dat ik erg ongerust ben geweest over haar. Af en toe lag ze te kermen van de pijn in haar hoofd. De pijn uit haar schouder is verdwenen, en ze kan zelfs haar arm weer optillen, maar nu is de pijn verplaatst naar haar hoofd. Vrijdag zouden we weer met haar terug moeten voor de derde en afsluitende behandeling, maar ze kon niet mee. Ik ben samen met Franco naar Brikama gereden om de behandeling af te sluiten. Ik wilde Franco graag meenemen voor de vertaling, want de maribu spreekt geen Engels. Hij vertelde me dat Amiata teveel lucht vasthoudt. Dit is door klap van de "heks" destijds in Senegal aan Amiata toegebracht. Die lucht moet eruit en verplaatst zich nu naar het hoofd d.m.v. de medicijnen die Amiata gekregen heeft. Na een paar dagen zal het beter met haar gaan. Dat klopt ook, want gisteren was Amiata weer aan het dansen in het restaurant. De moeder van Alhagie riep me en zei tegen mij, kijk Petra, Amiata wordt weer de oude.
Ook heb ik gevraagd aan de maribu of het conflict wat Amiata heeft gehad met Omi (onze huishoudelijke hulp) te maken kan hebben gehad met de behandeling. Hij bevestigde dat en legde me uit dat Omi paranormaal begaafd is. Op het moment dat Omi de geur rook van de medicijnen die Amiata moest innemen, kon Omi die geur niet verdragen (dit was de reden dat ze ruzie kregen), omdat die medicijnen negatieve energieen uitdrijven. Sinds die tijd was het oorlog tussen Amiata en Omi. Alhagie heeft vrijdag besloten om Omi naar huis te laten gaan. Ze was een maand in dienst bij ons en die periode liep vrijdag af. Voor Amiata een hele opluchting nu en kan ze haar eigen gang weer gaan.

Volgende week maandag gaat de basiscursus Computer die gegeven gaat worden door Ami en de Engelse les van Mohammed in de bibliotheek van start. Ze zijn zich druk aan het voorbereiden op de lessen. Dit is natuurlijk ook voor de bibliotheek een goede manier om mensen te trekken. Mohammed wil boekjes uit de bibliotheek gebruiken om les uit te geven.
Het is nu 2 weken vakantie hier i.v.m. pasen, maar daarna zal Mohammed ook weer de school in Tanji benaderen en klassen uitnodigen voor een leesuurtje in de bibliotheek.

Komende vrijdag wordt het jongerencentrum weer afgehuurd door Jaliba Kuyateh, de koraplayer uit Brikama. Dat zal wel eeer heel druk worden hier. Wij zitten dan in het vliegtuig terug naar huis.

Als laatste iedereen in Nederland die mijn verhalen vanuit Gambia heeft gevolgd, bedankt voor jullie interesse en belangstelling!
En alle lieve mensen die ik hier heb leren kennen in deze vier maanden, bedankt voor jullie warmte, oprechtheid, inzet en liefde die ik van jullie mocht ontvangen!
Hopelijk tot volgend jaar!!!!!