Oud en Nieuw

In de ochtend van oudjaarsdag komt Lamin me bezoeken. Lamin is de zoon van Genebar die batikkleding maakt en een winkeltje heeft in het dorp. Vorig jaar hoorde ik dat Lamin psychisch ziek was en naar een marabout in Senegal gebracht was voor een behandeling. Een paar dagen geleden ontmoette ik hem weer en was blij hem gezond weer terug te zien. Lamin heeft dezelfde leeftijd als mijn zoon Alexander en trok zo nu en dan wel eens met Alexander op hoewel hij voorheen erg stil was. Ik was verbaasd over de verandering, want hij vertelde me honderduit over zijn ziekte en de redenen hiervan. Lamin is al heel jong, zoals zovele kinderen in Gambia door zijn vader in de steek gelaten. Zijn moeder die ook vrij labiel is heeft hem alleen op moeten voeden en vaak werd hij ondergebracht bij familieleden omdat zijn moeder geld moest verdienen. Zijn vader hield er allerlei relaties op na met vrouwen en die zwanger van hem raakte. Zijn moeder heeft ook verschillende relaties achter de rug, maar heeft naar mijn inzicht nu wel een aardige man. Lamin heeft veel geleden onder de omstandigheden, waarbij hij ook nog haast niemand kon vertrouwen in zijn jonge leven. Dit allemaal gaf hem totaal geen houvast, waardoor hij een jaar geleden flipte en voor een behandeling een tijd lang in Casamas heeft moeten doorbrengen. Kortom het was een heel openhartig gesprek en ik voelde me enigszinds vereerd dat hij me in vertrouwen nam, want dit soort verhalen kun je hier haast aan niemand kwijt. Hij studeert elektrotechniek aan het GTTI en heeft voorheen mobieltjes gerepareerd, maar zijn gereedschap is weg geraakt. Ik heb hem voorgesteld om te zien of we via Gered Gereedschap in Nederland wat nieuw gereedschap kunnen krijgen en voor onderdelen was hij op zoek naar kapotte mobieltjes. Dus heeft iemand nog mobieltjes liggen die kapot zijn, deze zijn welkom bij ons.

In de middag komt een jeugdvriend van Franco langs, die schoenen verkoopt in Serekunda, maar de zaken gaan slecht. Hij heeft een huurachterstand van twee maanden en komt Alhagie vragen om hulp.
Maar ook Alhagie kan hem nu niet helpen, dus gaat hij zonder iets terug naar huis.En zo stapelen de problemen zich op hier. Soms staat het huilen me nader dan het lachen, als je de blik van sommige jonge mensen hier ziet. Zo zonder enige hoop, zo verdrietig, zo moedeloos, zo...........

Later op de middag vraagt Alhagie me met hem mee te gaan. Ik vraag hem waarheen, maar hij geeft geen antwoord, dus wacht ik maar af. We rijden naar het zuiden langs de kustweg en ik krijg het vermoeden dat hij me wil meenemen naar het strand in Sanyang. En ja hoor, we slaan rechtsaf en na de lange hobbelige weg parkeert hij de auto net voor het strand. Hij wil er ook even uit om alle verhalen en moeilijkheden het hoofd te bieden. Vandaag heeft hij alweer een begrafenis van een jonge vrouw van 29 jaar vlak bij Kairoh Garden achter de rug. Hij zegt te willen wandelen om de zonsondergang te zien, maar jammer genoeg teveel wolken vandaag. Ondanks dat is het toch heel fijn om even alleen met hem te zijn in alle rust en de geluiden van de zee, doen de rest. Even later wordt het donker en srijken we even neer in het nog warme zand. Terwijl ik omhoog kijk zie ik tussen de vele sterren de halve maan recht boven ons staan. Na een kleine twee uur bereiken we de auto weer en rijden we naar huis. Onderweg wat vlees gekocht voor oudejaarsavond. In de middag had ik al wat frisdrank en cake gekcoht voor iedereen. We wilden deze avond gewoon thuisblijven met alle vrienden en bekenden die bij ons aanwezig waren. Zo zaten we laat op de avond met 13 mensen rond het kampvuur gewoon wat te kletsen, onder het genot van een drankje. Heel simpel allemaal maar wel leuk en gezellig. Alhagie was op de bank in slaap gevallen en hebben we hem maar gelaten. Om 12 uur heb ik op zijn Hollands iedereen omhelst en gelukkig nieuwjaar gewenst. Hier gaat dat veel nuchterder. Er wordt niet eens op de klok gelet en veel later komt iemand erachter dat het nu toch wel nieuwjaar moet zijn en zegt iedereen "Happy Newyear" tegen elkaar. Geen vuurwerk, geen omhelzingen, verder niets. Alleen in Senegambia kun je het vuurwerk bewonderen, maar verder is het in Gambia heel stil. Even later ben ik naar binnen gegaan en heb ik Paul de Leeuw zitten kijken. Grappig is dat, Alhagie kan hier Nederland ontvangen en kijk ik regelmatig naar het nieuws of Paul en Witteman.

De volgende dag hoorde ik van iedereen dat ze het zo gezellig vonden die nacht. Hoe simpel kan een beetje geluk zijn voor de meeste mensen hier.