Laatste bericht!

Alweer terug in Nederland schrijf ik nog een laatste bericht om deze serie geschreven tijdens mijn drie maandelijks verblijf in Gambia af te sluiten. De laatste week was het druk en erg warm in Gambia waardoor ik er niet aan toe kwam om mijn verhaal af te ronden. Hoe moeilijk het afscheid altijd weer is, kijk ik op mijn verblijf terug met een zeer voldaan gevoel. Het samen zijn met Alhagie was fantastisch net zoals de gang van zaken op onze projecten.

De school in Jakaba, nu voorzien van een waterpomp en aangelegde tuintjes door de oudste leerlingen van de school. De leraren die door sponsoring vanuit Nederland nu betaald kunnen worden. De nieuwe studieboeken die ook hierdoor kunnen worden aangeschaft en de vele aanmeldingen van nieuwe leerlingen, omdat ouders zo tevreden zijn over de voorzieningen op school.

Het jongerenproject in Tanji, waar de afgelopen maanden een heleboel vooruitgang is geboekt.
Ousman is succesvol gestart met de timmerwerkplaats en geeft les aan drie jonge studenten.
Een vrouwengroep bestaande uit zo´n 50 vrouwen heeft zich aangemeld en gebruikt sinds vorige week het nog leegstaande lokaal, achter het hoofdgebouw om babyvoeding te maken voor ondervoede kinderen en daarnaast maken ze zeep voor de was.
Een enthousiaste theatergroep, die een opstart wil maken om via theaterproducties jongeren bewust te maken van de problematiek onder jongeren in Gambia. Via een bijeenkomst vorige week zaterdag hebben ze 80 studenten bijeen gebracht in het centrum om de bibliotheek te promoten als studiecentrum, met als gevolg dat er nu al de hele week studenten komen om huiswerk te maken en tevens gebruik maken van de boeken in de bibliotheek.
Een contract is afgesloten met Alu B (DJ) om elke week op woensdagavond een DJ programma te organiseren in het centrum.
De karateclub die nog steeds erg actief bezig is.
Het internetcafe, wat loopt als een trein, zeker nu er skype aanwezig is.

We hebben een 14 jarig gehandicapt meisje in Tanji gevonden wat vanaf vandaag voor het eerst naar school kan, omdat ze nu gesponsord wordt.

Bamadi, die op Kairoh Garden woont geeft sinds vorige week, 2 x per week een groepje van 4 jonge mannen Engelse les en rekenen.

Het meisje wat bij ons schoonmaakt wordt gesponsord voor een computer opleiding door mensen uit Nederland, waar ze twee keer per week zeer enthousiast van thuis komt.

Ik denk dat dit allemaal genoeg reden is om met een tevreden gevoel terug te kijken en ben ik iedereen die dit allemaal mogelijk heeft gemaakt zowel in Nederland als in Gambia erg dankbaar.

Zoals ik al liet weten is het afscheid altijd erg moeilijk. Aan de ene kant blij om weer naar huis te gaan en mijn familie en vrienden in Nederland weer terug te zien, aan de andere kant alle lieve mensen met wie ik zo´n hechte band heb opgebouwd in Gambia en die ik weer achter moet laten voor lange tijd.

Alhagie van wie ik zoveel houd en die ik bewonder om wie hij is en wat hij betekend voor mij en zovele landgenoten.
Franco, mijn steun en toeverlaat, een geweldige vriend die altijd voor mij klaar staat.
Alhagie Bah voor zijn zachte karakter, zijn echtheid en zijn vertrouwen in mij.
Houwa, die mijn hart heeft gestolen, wat een prachtige meid, zelden zo iemand om me heen gehad.
Het team in in het jongerencentrum, voor jullie inzet en vertrouwen.
Adama, die al die maanden zo lekker voor me heeft gekookt.
JJ en Seccou, die hun hart hebben opengesteld voor mij.
En dan niet te vergeten, Jarré, moeder van Alhagie, Franco, JJ, Muhammed en Yakuba, wat een fantastische mooie vrouw.
Soenkaro en Mbalo, de buren, en hun stralende kinderen, die me elke dag opnieuw met een lach begroeten en de mensen op onze compound voorzien van schalen met voedsel.
Balla, die ik bewonder om zijn zachte karakter en zijn vriendelijke uitstraling.
Binta, die ik al zolang ken en me praktisch elke dag komt begroeten en altijd blij is als ze me ziet.
Muhammed, Alhagie´s beste vriend, na jaren in Europa even terug in Gambia, met zijn laconieke grappen en respectvolle lach.

Lieve mensen, ik houd van jullie allemaal! Tot volgend jaar!

Op heterdaad betrapt!

Een kleine week niet geschreven maar weer vanalles gebeurt. Ja, dat is het leven in Gambia.
Vorige week kregen we in de ochtend een telefoontje dat Franco een ongeluk had gehad bij Ghanatown.
Alhagie moest komen en ja hoor de auto zat aan de voorkant helemaal in elkaar. Franco was aan het inhalen toen de auto die hij passeerde plotseling linksaf sloeg en op hem inreed, zonder richting aan te geven. Alle twee de auto´s flink beschadigd waarvan die van Franco het meest. De vrouw die in de andere auto zat had pijn in haar nek, waarmee eerst naar het ziekenhuis gegaan moest worden. Gelukkig bleek dat allemaal mee te vallen en dank zij God is Franco er ook heelhuids vanaf gekomen. Uiteindelijk bepaalde de politie dat Franco fout was en moest hij voor alle kosten opdraaiien om de andere auto weer te laten repareren. In Nederland denk ik dat de linksafslaande auto fout was geweest want die moet ten eerste richting aangeven en in zijn spiegel kijken, maar hier blijken andere regels te gelden. Nu zit de auto van Franco dus voor de derde keer helemaal in elkaar en gaat het heel wat geld kosten om hem te laten repareren.

Zaterdagmiddag kwam er een vriend van JJ bij ons op bezoek. Hij kwam naar me toe om me te begroeten, maar omdat ik een serieus vermoeden had dat hij afgelopen weken spullen bij ons gestolen had kon ik niet erg hartelijk tegen hem zijn. Ik voelde tevens mijn hart bonken van boosheid, maar bewijzen kun je het niet. Een paar weken geleden zijn er bij ons drie paar voetbal/sportschoenen gestolen en een sportbroek. Het toeval wilde dat dit elke keer was gebeurd als hij bij ons op bezoek was geweest. Omdat hij laatst ook een paar tassen meegenomen had bij het uitladen van de container, verdacht ik hem ervan dat hij degene was die spullen stal van onze compound. Op een gegeven moment zag ik hem alleen zitten bij het kantoortje van Go4Africa op onze compound en stond de deur hiervan open. Ik ging naar Alhagie, die in overleg was met het Go4Africa team en vroeg hem om de sleutel om het kantoor af te sluiten.
Op het moment dat ik daar arriveerde was hij weg, maar zaten alle andere jongens daar die achter ons huis op een kamer slapen. Ik vroeg hen waar het vriendje van JJ was en ze vertelden me dat hij naar achteren was gelopen. Ik denk, he, naar achteren gelopen, wat doet hij daar terwijl daar niemand is? Dus loop ik ook naar achteren, en doe het gordijn wat voor de deur hangt open en wat zie ik daar; hij is net een jas van JJ van de muur af aan het halen die hij mee wil nemen als nieuwe buit. Als ik binnen kom schrikt hij hevig natuurlijk want hij had me daar niet verwacht en ik vraag hem gelijk met mijn vinger wijzend naar de uitgang om de compound te verlaten.
Ook ik loop langs de andere kant van het huis naar voren om te zien of hij weg is, maar hij staat nog bij de poort te dribbelen. Ik vraag hem nog een keer om weg te gaan, maar dan zegt hij Alhagie al langer te kennen dan ik. Ik zeg dat kan wel zo zijn, maar de blitse schoenen die je aan hebt heb je vast gekocht van het geld van de verkoop van de gestolen goederen. Nee, dat was niet waar natuurlijk. Hoe brutaal kun je zijn om dan nog steeds onschuldig te willen overkomen. Nogmaals heb ik gezegd hem niet meer te willen zien, waarop hij de compound verlaat. Hopelijk voorgoed, want dit kunnen we niet accepteren. Na het voorval ben ik even de held op onze compound, en al snel gaat het verhaal rond in de buurt over hie moedig ik ben geweest. Voor mij heel normaal om een dief weg te sturen die spullen van je steelt.