Zaterdag hebben Eefje en ik een spelletjesmiddag georganiseerd op het terrein van het Jongerenproject. De school in Tanji stuurde 22 kinderen en zelf hadden we nog een aantal kinderen van de buren gevraagd om te komen. We hadden 6 spelletjes uitgezet die de kinderen konden doen met o.a. zaklopen, touwtje springen, trefbal enz.
We trokken met de hele bups (35 kinderen) van spel naar spel, omdat de meeste kinderen onze uitleg in het Engels niet begrijpen. Daarom hadden we Franco en Amie gevraagd de spelletjes in hun eigen taal uit te leggen. Amie hield de kinderen keurig in toom en ze genoten met volle teugen van de spelletjes en van elkaar. Ook was er veel bekijks natuurlijk van buurtgenoten. De kinderen waren ingedeeld in groepen en er konden punten behaald worden per groep. We hadden prijsjes voor de vier beste groepen en de laatste twee groepen kregen een paar lollies zodat ze niet met lege handen naar huis hoefden. Het was een hele geslaagde middag.
Zondag hadden we aan afspraak met Jan, Hannie, Loek en Yvonne uit Helmond die afgelopen vrijdag zijn aangekomen. Zij sponsoren samen met vrienden, familie en kennissen het schoolgeld van zo'n 60 kinderen. We hadden afgeproken bij restaurant Ali Baba. Het was erg leuk om hun hier te zien en we hebben veel gelachen die avond.
Ze zijn erg open en spontaan en dat brengt af en toe komische taferelen te weeg.
Maandag zijn we met Amie, Eefje en Franco naar Banjul geweest om info op te vragen bij Gamtel over een mogelijk andere internetverbinding voor het internetcafe bij het jongerenproject. Ook hebben Eefje en ik hier dubbel gelegen van het lachen. In een klein kantoortje zaten twee mensen achter een computer, eentje met een grote zonnebril op. Eefje vond dit wel grappig en ik zei, misschien kan hij niet tegen de straling van het scherm. In eht kantoortje moesten we achter het telefoonnummer van het jongerencentrum zien te komen, want daar ligt nog een oude telefoonlijn voor een mogelijke ADSL verbinding. Na een tijdje gezocht te hebben in een bestand op de computer hadden ze eindeljk het Community Center (wat nu het jongerenproject is) gevonden. Ik vroeg of ik even mocht kijken en toen zag ik dat ze het telefoonnummer van Community Fishing Center aan ons gegeven hadden. Na enige uitleg dat dit niet ons centrum was kwam er een telefoonboek voor de dag. Tanji, waar wij gevestigd zijn begint met een T, wat voor ons zo logisch is als wat. Maar wat doen ze, ze beginnen te bladeren bij de A. Blaadje voor blaadje, dat was al komisch voor ons en toen zag ik dat er aan de zijkant van de bladzijde ook Banjul area vermeld stond. Ik zei tegen die man waarom zoek je bij Banjul area, want Tanji ligt helemaal niet in deze regio. Toen schoot Eefje helemaal in de lach en moest naar buiten van het lachen. Ik er achteraan.... we kwamen niet meer bij. Die mensen vroegen wat er aan de hand was en ik zei, dit is wel een heel grappig kantoor!!!!! Soms verbazen we ons echt over het niveau van de mensen hier en dan moet je na gaan dat op deze kantoren nog de best geschoolde mensen werken.
Na dit lachwekkende bezoek zijn we nog even bij Anna Bouwman, een Nederlandse vrouw, op bezoek geweest. Zij heeft hier in Gambia een Kliniek gebouwd voor psychisch zieke mensen. Ze woont deels in Gambia, is al aardig op leeftijd, en is hier 15 jaar mee bezig geweest om dit van de grond te krijgen. Heel hard nodig hier, want er is verder niets op dit gebied.
Gisteren zijn Jan, Hannie. Loek en Yvonne bij ons op bezoek geweest om te praten over de sponsorkinderen. Daarna zijn we naar Franco''s compound gelopen om daar te lunchen. Franco en Eefje hadden een uitgebreide lunch samengesteld en het was heerlijk. Terug op onze compound had Alhagie geregeld dat ze de drie kinderen die hun hier in Tanji sponsoren konden ontmoeten. Dat was wel leuk, na een paar foto's gemaakt te hebben kregen de kinderen allemaal een klein cadeautje en gingen weer trots naar huis.
woensdag 26 januari 2011
zaterdag 22 januari 2011
Kafountine
Donderdag zijn Eefje (collega) en ik samen met Franco en Balla (werkt op Kairoh Garden en komt oorspronkelijk uit Kafountine) naar Kafountine vertrokken. Ik vond het wel leuk om Eefje daarmee naar toe te nemen en ook om Balla een plezier te doen.
Donderdagochtend zijn we vertrokken en na 3 tussen stops aan de grens, immigratiedienst, douane en het leger mochten we doorrijden. Kafountine is gelegen in Zuid Senegal en dit gebied heet Casamas. Het enige is dat er zo nu en dan geurilla's actief zijn, een paar weken geleden zijn er nog 6 soldaten vermoord, maar nu was het rustig. Na een hele slechte weg van zo'n 20 km kwamen we aan in het dorp. Eerst hebben we de Satang Jabang School bezocht. Deze school wordt gesponsord vanuit Nederland en is opgezet door Tanjo en zijn Nederlandse vrouw Tine. Naast de school wordt nu een jongerencentrum gebouwd wat vandaag zaterdag geopend wordt. Het is heel vergelijkbaar met ons jongerenproject in Tanji. Daarna zijn we naar Campement Kunja gereden, waar we zouden verblijven voor een nacht. Op het teraas ontmoette ik een vrouw die me heel bekend voor kwam. Het bleek de presentatrice van de programma's van Wilde Ganzen te zijn. Ze was daar samen met haar man en kwam al jaren lang in Gambia en Senegal. Ze ondersteunen Tanjo m.b.t. de school maar ook om Campement Kunja te renoveren. De huisjes die nu klaar zijn zien er ook echt prachtig uit en het is gelegen in een heel mooi natuurpark, 10 minuten lopen van het strand.
In de middag een lange wandeling gemaakt met Balla, Franco en Eefje over het strand.
Het was prachtig, de vissersboten, het geluid van de zee en een goed gesprek met Balla. Ik ken Balla al een lange tijd en zie hoe stil en teleurgesteld hij soms is in zijn werk. Hij heeft heel veel talent op het gebied van muziek en dans en ik vind het soms zo sneu dat hij zich niet kan ontwikkelen. Vorig jaar is de groep waarmee hij optrad uit elkaar gevallen doordat een van de jongens gestolen had en een ander deel naar Europa is vertrokken en niet meer is terug gekomen. Balla wil graag opnieuw een groep samenstellen en ik heb hem geadviseerd om met een klein groepje te beginnen met mensen die hij vertrouwd. Ook Modu (heeft bij Kairoh Garden gewerkt) zal waarschijnlijk deel gaan uitmaken van de groep. Ik heb Balla aangeboden dat hij in de namiddag de grote zaal van het jongerencentrum gratis mag gebruiken om te oefenen. Daar was hij blij mee en nu maar even afwachten totdat hij een groep bij elkaar heeft. Ik vind het zo jammer dat zoveel mensen met talent hier geen kans hebben om zich te ontwikkelen, dus vandaar dat ik vind dat dit gestimuleerd moet worden waar het kan.
Op de terug weg kwamen we bij een compound uit waar een paar jongens djembee aan het spelen waren. Terug op het campement zijn we even lekker gaan douchen en daarna kregen we een uitgebreid diner voorgeschoteld. Het was heel gezellig. Een lange tafel buiten met kaarsjes erop en een kora speler die voor ons muziek maakte. We aten samen met Kawsu, Tanjo, Franco, Eefje, en de TV presentatrice van Wilde Ganzen, en haar man. Eefje had het gevoel dat ze in een sprookje terecht was gekomen. Het was ook erg romantisch allemaal. Later zijn Balla, Franco, Tanjo en Modu djembee gaan spelen voor ons en Balla had Eefje beloofd om nog voor haar te dansen. Ook dat heeft hij gedaan.
Na lekker geslapen te hebben zijn we de volgende morgen nog even terug gegaan naar het strand om wat mooie foto's te maken. De dag ervoor waren Eefje en ik ons foto toestel vergeten, vandaar. Daarna nog even de compound van Modu en Balla bezocht en toen weer terug naar huis over de lange slechte weg en de drie cheque punten bij de grens.
Donderdagochtend zijn we vertrokken en na 3 tussen stops aan de grens, immigratiedienst, douane en het leger mochten we doorrijden. Kafountine is gelegen in Zuid Senegal en dit gebied heet Casamas. Het enige is dat er zo nu en dan geurilla's actief zijn, een paar weken geleden zijn er nog 6 soldaten vermoord, maar nu was het rustig. Na een hele slechte weg van zo'n 20 km kwamen we aan in het dorp. Eerst hebben we de Satang Jabang School bezocht. Deze school wordt gesponsord vanuit Nederland en is opgezet door Tanjo en zijn Nederlandse vrouw Tine. Naast de school wordt nu een jongerencentrum gebouwd wat vandaag zaterdag geopend wordt. Het is heel vergelijkbaar met ons jongerenproject in Tanji. Daarna zijn we naar Campement Kunja gereden, waar we zouden verblijven voor een nacht. Op het teraas ontmoette ik een vrouw die me heel bekend voor kwam. Het bleek de presentatrice van de programma's van Wilde Ganzen te zijn. Ze was daar samen met haar man en kwam al jaren lang in Gambia en Senegal. Ze ondersteunen Tanjo m.b.t. de school maar ook om Campement Kunja te renoveren. De huisjes die nu klaar zijn zien er ook echt prachtig uit en het is gelegen in een heel mooi natuurpark, 10 minuten lopen van het strand.
In de middag een lange wandeling gemaakt met Balla, Franco en Eefje over het strand.
Het was prachtig, de vissersboten, het geluid van de zee en een goed gesprek met Balla. Ik ken Balla al een lange tijd en zie hoe stil en teleurgesteld hij soms is in zijn werk. Hij heeft heel veel talent op het gebied van muziek en dans en ik vind het soms zo sneu dat hij zich niet kan ontwikkelen. Vorig jaar is de groep waarmee hij optrad uit elkaar gevallen doordat een van de jongens gestolen had en een ander deel naar Europa is vertrokken en niet meer is terug gekomen. Balla wil graag opnieuw een groep samenstellen en ik heb hem geadviseerd om met een klein groepje te beginnen met mensen die hij vertrouwd. Ook Modu (heeft bij Kairoh Garden gewerkt) zal waarschijnlijk deel gaan uitmaken van de groep. Ik heb Balla aangeboden dat hij in de namiddag de grote zaal van het jongerencentrum gratis mag gebruiken om te oefenen. Daar was hij blij mee en nu maar even afwachten totdat hij een groep bij elkaar heeft. Ik vind het zo jammer dat zoveel mensen met talent hier geen kans hebben om zich te ontwikkelen, dus vandaar dat ik vind dat dit gestimuleerd moet worden waar het kan.
Op de terug weg kwamen we bij een compound uit waar een paar jongens djembee aan het spelen waren. Terug op het campement zijn we even lekker gaan douchen en daarna kregen we een uitgebreid diner voorgeschoteld. Het was heel gezellig. Een lange tafel buiten met kaarsjes erop en een kora speler die voor ons muziek maakte. We aten samen met Kawsu, Tanjo, Franco, Eefje, en de TV presentatrice van Wilde Ganzen, en haar man. Eefje had het gevoel dat ze in een sprookje terecht was gekomen. Het was ook erg romantisch allemaal. Later zijn Balla, Franco, Tanjo en Modu djembee gaan spelen voor ons en Balla had Eefje beloofd om nog voor haar te dansen. Ook dat heeft hij gedaan.
Na lekker geslapen te hebben zijn we de volgende morgen nog even terug gegaan naar het strand om wat mooie foto's te maken. De dag ervoor waren Eefje en ik ons foto toestel vergeten, vandaar. Daarna nog even de compound van Modu en Balla bezocht en toen weer terug naar huis over de lange slechte weg en de drie cheque punten bij de grens.
woensdag 19 januari 2011
Met Eefje in Gambia
Vorige week woensdag is mijn collega Eefje aangekomen. Ze voelde zich hieral meteen thuis en ondertussen hebben we al heel wat meegemaakt en gedaan samen. Het begon al goed vorige week donderdag met een schreeuwende Bob op de compound. Gelukkig hebben we hem kunnen kalmeren en hij wil nu scheiden van zijn vrouw Caddy. Afgelopen zaterdag is hij zonder het iemand te vertellen bij ons ingetrokken. Hij heeft gewoon zijn spullen opgehaald en is die dag in Alhagie Bah zijn kamer gaan slapen. Alhagie Bah is degene die op ons huis past. Een hele aardige man die het goed met iedereen voor heeft. Hij kwam terug van een paar dagen familie bezoek en toen zag hij dat Bob in zijn kamer was getrokken.
Nu is het probleem dat we zelfs na eindeloos praten met Bob, hij niet wil vertrekken omdat hij niet weet waar hij heen moet. Alhagie (2Pac) wil hem ook niet zomaar op straat zetten omdat hij dan misschien rare dingen gaat doen. Bob eist nu van Alhagie dat als hij moet verdwijnen, dat Alhagie hem zijn reis naar Guinnee betaald waar zijn moeder woont. Hoe dit af gaat lopen weet ik ook niet, maar op een gegeven moment zal er iets moeten gebeuren.
Vrijdag was een een staf bijeenkomst in het Jongerencentrum. Ik heb voorgesteld om elke maand bij elkaar te komen om ideeen uit te wisselen. Dit was een hele nuttige bijeenkomst omdat er bij de mensen die in het project werken best veel ideeen leven, maar ze weten niet hoe dit ten uitvoer te brengen. Ik probeer ze hierbij te helpen en te begeleiden.
Zondagavond hebben we de documentaire "Suprising Europe" gedraaid in het centrum. Het zou om 20.00 uur beginnen, maar pas rond negen uur kwamen er mensen binnen (African time zullen we maar denken). Er waren toch zo'n kleine 30 mensen op aanwezig. Er was veel geloop tijdens de avond, deels denk ik dat toch een aantal mensen geen Engels verstaat of kan lezen en deels omdat het best lang duurt, zo'n 2,5 uur.
Uiteindelijk bleven er 5 echt geinteresseerde jongens over die nog een tijdje met Alhagie en Franco gepraat hebben over de voor en nadelen van een leven in Europa.
Er was een jongen aanwezig die 4 weken geleden is proberen te vluchten met een boot naar Europa en is opgepakt en tijdelijk vast gehouden door de politie. Hij woont tegenover het Jongerenproject. Al is er maar een van de aanwezige die nu bewust na denkt over een mogelijk leven in Europa, dan denk ik dat we ons doel al bereikt
hebben. Komende zondag gaan we Kingsleys Crossing draaien. Ook heel interessant!
Maandag ben ik eerst met Kemo naar het consulaat geweest om nog even een werkgeverscontract te brengen en daarna zijn we met Alhagie naar Banjul gegaan.Ik heb daar een radio'tje voor Alhagie Bah gekocht. Die jongen zit altijd thuis op het huis te passen en hij vertelde me dat hij laatst een radio had gekregen en dat Bob dat had gemold. Hij houd veel van muziek en ik wilde hem blij maken met een nieuwe radio. Nou dat was wel gelukt, hij sprong een gat in de lucht toen hij zag wat er in de doos zat.
Na wat rond gelopen te hebben in Banjul zijn we bij het Ministerie van Educatie geweest om het e.e.a. te regelen voor de container van Gambian Future Fund die binnenkort aan gaat komen. Alhagie moet deze container binnen halen en daar gaat altijd veel werk aan vooraf. Daarna nog even naar Serekunda een lekker frietje gegeten. Af en toe heb ik daar wel eens zin in. En omdat de CD speler in de auto niet meer werkte moesten we ook nog even naar de garage om dit te laten fixen. Nou ja, even, vergeet het maar! Alles duurt hier erg lang. Omdat we de nacht ervoor maar 4 uurtjes geslapen hadden kwamen we doodmoe thuis.
Gisteren, dinsdag, zijn Eefje en ik met Franco naar de stiefvader in Brikama gereden.
Hij is een Maribu (natuurgenezer) en omdat Eefje wat huidklachten heeft wilde ze dit wel eens proberen. Omdat hij de juiste bladeren niet had om een drankje van te maken moesten we naar Serekunda. Op een plek ergens in het hobbelige en stoffige Ebo Town wisten ze de juiste planten te vinden. Met zijn vieren bladeren geplukt op deze plek en achterin de auto deze meegenomen. Franco heeft toen we thuis kwamen de bladeren gekookt in water en er drankjes van gemaakt. Eefje heeft nu twee flessen met verschillende drankjes waarvan ze twee keer per dag een glaasje moet nemen. We zijn benieuwd of het gaat helpen.
In het eind van de middag zijn we met Tanta (meisje wat bij ons kookt)naar het strand gegaan om naar de binnenkomst van de vissersboten te kijken. Het was een erg druk en kleurrijk geheel, speciaal voor Eefje natuurlijk die dit nog nooit had
gezien.
Morgen gaan we twee dagen naar Kafountine in Senegal met Franco en Balla, die werkt op Kairoh Garden en afkomstig is uit Kafountine. Volgende keer weer meer!
Nu is het probleem dat we zelfs na eindeloos praten met Bob, hij niet wil vertrekken omdat hij niet weet waar hij heen moet. Alhagie (2Pac) wil hem ook niet zomaar op straat zetten omdat hij dan misschien rare dingen gaat doen. Bob eist nu van Alhagie dat als hij moet verdwijnen, dat Alhagie hem zijn reis naar Guinnee betaald waar zijn moeder woont. Hoe dit af gaat lopen weet ik ook niet, maar op een gegeven moment zal er iets moeten gebeuren.
Vrijdag was een een staf bijeenkomst in het Jongerencentrum. Ik heb voorgesteld om elke maand bij elkaar te komen om ideeen uit te wisselen. Dit was een hele nuttige bijeenkomst omdat er bij de mensen die in het project werken best veel ideeen leven, maar ze weten niet hoe dit ten uitvoer te brengen. Ik probeer ze hierbij te helpen en te begeleiden.
Zondagavond hebben we de documentaire "Suprising Europe" gedraaid in het centrum. Het zou om 20.00 uur beginnen, maar pas rond negen uur kwamen er mensen binnen (African time zullen we maar denken). Er waren toch zo'n kleine 30 mensen op aanwezig. Er was veel geloop tijdens de avond, deels denk ik dat toch een aantal mensen geen Engels verstaat of kan lezen en deels omdat het best lang duurt, zo'n 2,5 uur.
Uiteindelijk bleven er 5 echt geinteresseerde jongens over die nog een tijdje met Alhagie en Franco gepraat hebben over de voor en nadelen van een leven in Europa.
Er was een jongen aanwezig die 4 weken geleden is proberen te vluchten met een boot naar Europa en is opgepakt en tijdelijk vast gehouden door de politie. Hij woont tegenover het Jongerenproject. Al is er maar een van de aanwezige die nu bewust na denkt over een mogelijk leven in Europa, dan denk ik dat we ons doel al bereikt
hebben. Komende zondag gaan we Kingsleys Crossing draaien. Ook heel interessant!
Maandag ben ik eerst met Kemo naar het consulaat geweest om nog even een werkgeverscontract te brengen en daarna zijn we met Alhagie naar Banjul gegaan.Ik heb daar een radio'tje voor Alhagie Bah gekocht. Die jongen zit altijd thuis op het huis te passen en hij vertelde me dat hij laatst een radio had gekregen en dat Bob dat had gemold. Hij houd veel van muziek en ik wilde hem blij maken met een nieuwe radio. Nou dat was wel gelukt, hij sprong een gat in de lucht toen hij zag wat er in de doos zat.
Na wat rond gelopen te hebben in Banjul zijn we bij het Ministerie van Educatie geweest om het e.e.a. te regelen voor de container van Gambian Future Fund die binnenkort aan gaat komen. Alhagie moet deze container binnen halen en daar gaat altijd veel werk aan vooraf. Daarna nog even naar Serekunda een lekker frietje gegeten. Af en toe heb ik daar wel eens zin in. En omdat de CD speler in de auto niet meer werkte moesten we ook nog even naar de garage om dit te laten fixen. Nou ja, even, vergeet het maar! Alles duurt hier erg lang. Omdat we de nacht ervoor maar 4 uurtjes geslapen hadden kwamen we doodmoe thuis.
Gisteren, dinsdag, zijn Eefje en ik met Franco naar de stiefvader in Brikama gereden.
Hij is een Maribu (natuurgenezer) en omdat Eefje wat huidklachten heeft wilde ze dit wel eens proberen. Omdat hij de juiste bladeren niet had om een drankje van te maken moesten we naar Serekunda. Op een plek ergens in het hobbelige en stoffige Ebo Town wisten ze de juiste planten te vinden. Met zijn vieren bladeren geplukt op deze plek en achterin de auto deze meegenomen. Franco heeft toen we thuis kwamen de bladeren gekookt in water en er drankjes van gemaakt. Eefje heeft nu twee flessen met verschillende drankjes waarvan ze twee keer per dag een glaasje moet nemen. We zijn benieuwd of het gaat helpen.
In het eind van de middag zijn we met Tanta (meisje wat bij ons kookt)naar het strand gegaan om naar de binnenkomst van de vissersboten te kijken. Het was een erg druk en kleurrijk geheel, speciaal voor Eefje natuurlijk die dit nog nooit had
gezien.
Morgen gaan we twee dagen naar Kafountine in Senegal met Franco en Balla, die werkt op Kairoh Garden en afkomstig is uit Kafountine. Volgende keer weer meer!
donderdag 13 januari 2011
Wel en wee in Gambia
Afgelopen maandag ben ik met Kemo naar het consulaat geweest om een visum voor hem aan te vragen. Hij vroeg mij hem daarbij te helpen. Kemo heeft een jaar geleden een ongeluk gehad en daarbij zijn bovenbeen gebroken. Hij heeft twee vrouwen en twaalf kinderen en wil graag werken (elektricien), maar omdat hij nog steeds niet kan lopen vanwege de fractuur die niet goed genezen is kan hij niet werken. Nel en Jur Bus van June Foundation hebben hem uitgenodigd voor een behandeling in Nederland. Ik had hem beloofd te helpen met alle papierwerk voor een visum en hij was daar erg blij mee. Nadat alles in orde was ben ik maandag met hem naar het consulaat gegaan om zijn visum aan te vragen. Ik hoop echt van harte dat het hem lukt, want dit is een man die echt wil werken zodat hij zijn gezin kan onderhouden en het is heel triest dat hij een jaar na het ongeluk nog steeds niets kan doen.
Twee dagen gelden heb ik een middag in de garage door gebracht want de rechter achterrem van de Mercedes was versleten. Je kan je er in Nederland haast niets bij voorstellen want daar zien alle garages er toppie uit, maar hier ongelooflijk!!!
Allemaal roestige auto's die nog aangezwengeld moeten worden en die wij allang op de schroothoop hebben liggen. Zo'n 20 jongens die er rondlopen en wat klungelen aan suto's. Niet echt een prettige omgeving, maar goed, gezeten op een versleten achterbank onder een mangoboom was het wel een middagje vol te houden. Ik amuseerde me wel, alleen al om te zien onder welke omstandigheden die jongens werken hier.
Gisteren voordat we Eefje (collega van mij) van het vliegveld zijn gaan halen nog naar een baby ceremonie geweest op de familie compound in Banjul. Ik moest me traditioneel kleden met sluier en al (veel te heet hier zo'n ding, maar goed)
Daar angekomen was het zo druk dat we niet eens de baby en de moeder hebben gezien.
Ik kreeg een stoel aangeboden en zodra ik daarop zat kwamen er steeds een viertal vrouwen bedelen. Dit blijkt traditie te zijn op een baby ceremonie en ik heb ze wat geld gegeven, maar ze bleven maar aanhouden. Ik wordt daar erg geirriteerd door. O een gegeven moment was ik helemaal omsloten door deze vier vrouwen en ze bleven maar vragen om geld. Ik werd zo boos dat ik ben opgestaan en de poort van de compound ben uitgelopen met de vraag aan Alhagie of we konden gaan. Dat hebben we gelukkig ook gedaan. Op het vliegveld aangekomen zagen we Eefje, die hier nu voor een maand verblijft al naar buiten komen. Ze genoot gelijk van het mooie weer en terwijl we onderweg waren anar huis hadden we nog een bijna ongeluk met een grote koe. Dat scheelde maar een haartje. Alhagie meost flink op de rem en we schoten de berm in.
Gelukkig kwamen wij en de koe er allemaal heelhuids vanaf.
Vanmorgen kwam Bob met een hoop stennis onze compound op. Omdat hij in Mandinka sprak wist ik niet waar het over ging, maar hij bleek ruzie te hebben met Caddy, zijn vrouw. Hij zei dat hij de baby die pas geboren is van haar af wil pakken en wil scheiden van haar. Hij wilde de baby naar SOS in Serekunda brengen waar ze voor de baby zullen zorgen. Ik heb gelijk Alhagie gebeld die in Serekunda is, met de vraag wat ik kon doen. Alhagie heeft geprobeerd om hem via de telefoon te kalmeren en ik heb ook een met hem gepraat. Bob heeft een tijdje geleden onze administrateur die in het jongerencentrum werkt met een glazen fles op zijn hoofd geslagen, die daardoor bewusteloos raakte. Ik was bang dat hij weer iets raars zou gaan uithalen en daarom ben ik met hem naar Franco gelopen. Het was een heftig gesprek, maar uiteindelijk hebben we hem ervan kunnen overtuigen dat hij zich kalm houd totdat Alhagie terug is vanavond en dat hij dan samen met Alhagie met Caddy kan gaan praten. Dus afwachten weer hoe dit verhaal gaat aflopen. Bob is een en al problemen en als ik zo naast hem loop heb ik het idee dat hij alleen maar een moeder nodig heeft die hem zijn hand vast houd anders red hij het niet in zijn leven.
Twee dagen gelden heb ik een middag in de garage door gebracht want de rechter achterrem van de Mercedes was versleten. Je kan je er in Nederland haast niets bij voorstellen want daar zien alle garages er toppie uit, maar hier ongelooflijk!!!
Allemaal roestige auto's die nog aangezwengeld moeten worden en die wij allang op de schroothoop hebben liggen. Zo'n 20 jongens die er rondlopen en wat klungelen aan suto's. Niet echt een prettige omgeving, maar goed, gezeten op een versleten achterbank onder een mangoboom was het wel een middagje vol te houden. Ik amuseerde me wel, alleen al om te zien onder welke omstandigheden die jongens werken hier.
Gisteren voordat we Eefje (collega van mij) van het vliegveld zijn gaan halen nog naar een baby ceremonie geweest op de familie compound in Banjul. Ik moest me traditioneel kleden met sluier en al (veel te heet hier zo'n ding, maar goed)
Daar angekomen was het zo druk dat we niet eens de baby en de moeder hebben gezien.
Ik kreeg een stoel aangeboden en zodra ik daarop zat kwamen er steeds een viertal vrouwen bedelen. Dit blijkt traditie te zijn op een baby ceremonie en ik heb ze wat geld gegeven, maar ze bleven maar aanhouden. Ik wordt daar erg geirriteerd door. O een gegeven moment was ik helemaal omsloten door deze vier vrouwen en ze bleven maar vragen om geld. Ik werd zo boos dat ik ben opgestaan en de poort van de compound ben uitgelopen met de vraag aan Alhagie of we konden gaan. Dat hebben we gelukkig ook gedaan. Op het vliegveld aangekomen zagen we Eefje, die hier nu voor een maand verblijft al naar buiten komen. Ze genoot gelijk van het mooie weer en terwijl we onderweg waren anar huis hadden we nog een bijna ongeluk met een grote koe. Dat scheelde maar een haartje. Alhagie meost flink op de rem en we schoten de berm in.
Gelukkig kwamen wij en de koe er allemaal heelhuids vanaf.
Vanmorgen kwam Bob met een hoop stennis onze compound op. Omdat hij in Mandinka sprak wist ik niet waar het over ging, maar hij bleek ruzie te hebben met Caddy, zijn vrouw. Hij zei dat hij de baby die pas geboren is van haar af wil pakken en wil scheiden van haar. Hij wilde de baby naar SOS in Serekunda brengen waar ze voor de baby zullen zorgen. Ik heb gelijk Alhagie gebeld die in Serekunda is, met de vraag wat ik kon doen. Alhagie heeft geprobeerd om hem via de telefoon te kalmeren en ik heb ook een met hem gepraat. Bob heeft een tijdje geleden onze administrateur die in het jongerencentrum werkt met een glazen fles op zijn hoofd geslagen, die daardoor bewusteloos raakte. Ik was bang dat hij weer iets raars zou gaan uithalen en daarom ben ik met hem naar Franco gelopen. Het was een heftig gesprek, maar uiteindelijk hebben we hem ervan kunnen overtuigen dat hij zich kalm houd totdat Alhagie terug is vanavond en dat hij dan samen met Alhagie met Caddy kan gaan praten. Dus afwachten weer hoe dit verhaal gaat aflopen. Bob is een en al problemen en als ik zo naast hem loop heb ik het idee dat hij alleen maar een moeder nodig heeft die hem zijn hand vast houd anders red hij het niet in zijn leven.
woensdag 5 januari 2011
Nieuwjaar in Gambia
Op nieuwjaarsavond hebben we Alexander naar het vliegveld gebracht die jammer genoeg alweer terug moest naar Nederland. De vlucht was gelukkig niet vertraagd zoals bij onze heen vlucht. Na afscheid genomen te hebben van Alexander zijn Franco, Amie en ik naar Senegambia gegaan om nieuwjaar te vieren. Jammer natuurlijk dat Alexander en Alhagie er niet bij konden zijn. Alhagie zat vanwege een kapotte band nog steeds in het binnenland en zou 1 Januari pas terug komen. Omdat het met nieuwjaar altijd gigantisch druk is in Senegambia waren we al vroeg, want als je later komt kun je nergens meer je auto kwijt. Dan maar beter wachten tot 24.00 uur ergens op een terras. Op de terrassen die in de hoofdstraat liggen, werden we niet toegelaten, omdat de tafel van te voren gereserveerd had moeten worden. Dan maar een eindje verderop. Na een drankje en wat uren gewacht te hebben zijn we tegen half twaalf opgestaan en naar de hoofdstraat gelopen. Er was bijna geen doorkomen aan. Het lijkt wel of heel Gambia die avond bij elkaar komt op deze plek. Vanaf alle terrassen klonk muziek en tegen twaalf uur brak het vuurwerk los. Dit is echter niet te vergelijken met Nederland. Daar knalt het overal en hier is het een centraal vuurwerk, van ongeveer 10 minuten, maar wel mooi.
Na het vuurwerk besloten we om terug te gaan naar huis en net voordat we de hoofdweg weer in wilden slaan kwamen we de buurman van Franco tegen. Franco heeft deze man een paar maanden geleden gered van een zelfmoordpoging. Hij probeerde zichzelf om het leven te brengen met een mes op zijn eigen compound, bij zijn waterput. Franco zag dat gebeuren, heeft zijn mes afgepakt en hem totaal verward meegenomen. Later is hij met hem naar het ziekenhuis gereden en heeft contacten gelegd met zijn zoon in Engeland. Uiteindelijk heeft Franco een ticket voor hem geregeld en is hij naar Engeland gevlogen voor een behandeling. Nu is hij dus weer terug in Gambia en was samen met zijn dochter, die hier woont.
Toen Franco en zijn buurman elkaar zagen waren ze zo blij. De buurman barste in huilen uit, zo dankbaar was hij dat Franco zijn leven had gered. Hij hield niet op om Franco te bedanken en ze hebben wel een half uur met elkaar in hun armen gestaan. Dit was wel een emotioneel moment. Hij verblijft nu in Bijelo, want het is nog te confronterend voor hem om weer naar zijn eigen compound in Tanji terug te keren.
Na dit goede begin van het nieuwe jaar zijn we terug gereden naar huis. Op de terug weg nog even bij het Jongerenproject binnen gekeken want ook daar was een nieuwjaars DJ programma. Het was best druk, maar het valt me dan op dat het alleen maar jongens zijn die deelnemen aan zo'n programma.
De volgende dag hoorde ik van Alhagie dat ze onderweg waren naar huis en ik verwachte hem in de avond thuis, maar ook dit liep weer anders. Wat bleek nu, toen ze terug kwamen op de familiecompound in Serekunda, was die jongen waarmee Alhagie vorige week naar het ziekenhuis was geweest, weer ernstig ziek. Ze zijn gelijk weer met hem naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen hebben ze een stoma aangebracht want hij kon niet meer urineren en kort daarna overleed hij. Nog maar 22 jaar. Ongelooflijk!!! Hier kan ik me dus vreselijk boos over maken. Hoe is het mogelijk. Ze vertelden dat hij een chronische malaria had. Maar volgens de informatie die ik gekregen heb wees niets daarop. De symptomen waren totaal verschillend. Er is hier zo weinig medische kennis en dat is heel erg voor de mensen die hiervan afhankelijk zijn. Die avond hebben Alhagie en Kalifa het lichaam van die jongen mee terug genomen naar de familie compound en de volgende dag zijn ze weer die 250 km. terug gereden naar het binnenland om de jongen te gaan begraven. Volgens Alhagie waren er wel 500 mensen op de begrafenis uit het hele land. s'Avonds belde Alhagie mij, doodmoe en helemaal ontdaan door deze gebeurtenis. Hij vertelde dat hij uiteindelijk de volgende dag thuis zou komen. Maandagavond zijn Franco en ik hem op gaan halen in Serekunda, maar voordat hij mee naar huis kon, werden we eerst nog binnen geroepen in een klein kamertje. Samen met Alhagie, Franco, Kalifa en hun oom mochten we plaatsnemen op een stoel. De oom bedankte Alhagie voor wat hij gedaan had voor de jongen die overleden was. Hij bedankte ook mij voor mijn geduld en begrip en daarna werd er nog gebeden. Dit was een heel eerbiedig moment en daarna konden we naar huis terug keren.
Na het vuurwerk besloten we om terug te gaan naar huis en net voordat we de hoofdweg weer in wilden slaan kwamen we de buurman van Franco tegen. Franco heeft deze man een paar maanden geleden gered van een zelfmoordpoging. Hij probeerde zichzelf om het leven te brengen met een mes op zijn eigen compound, bij zijn waterput. Franco zag dat gebeuren, heeft zijn mes afgepakt en hem totaal verward meegenomen. Later is hij met hem naar het ziekenhuis gereden en heeft contacten gelegd met zijn zoon in Engeland. Uiteindelijk heeft Franco een ticket voor hem geregeld en is hij naar Engeland gevlogen voor een behandeling. Nu is hij dus weer terug in Gambia en was samen met zijn dochter, die hier woont.
Toen Franco en zijn buurman elkaar zagen waren ze zo blij. De buurman barste in huilen uit, zo dankbaar was hij dat Franco zijn leven had gered. Hij hield niet op om Franco te bedanken en ze hebben wel een half uur met elkaar in hun armen gestaan. Dit was wel een emotioneel moment. Hij verblijft nu in Bijelo, want het is nog te confronterend voor hem om weer naar zijn eigen compound in Tanji terug te keren.
Na dit goede begin van het nieuwe jaar zijn we terug gereden naar huis. Op de terug weg nog even bij het Jongerenproject binnen gekeken want ook daar was een nieuwjaars DJ programma. Het was best druk, maar het valt me dan op dat het alleen maar jongens zijn die deelnemen aan zo'n programma.
De volgende dag hoorde ik van Alhagie dat ze onderweg waren naar huis en ik verwachte hem in de avond thuis, maar ook dit liep weer anders. Wat bleek nu, toen ze terug kwamen op de familiecompound in Serekunda, was die jongen waarmee Alhagie vorige week naar het ziekenhuis was geweest, weer ernstig ziek. Ze zijn gelijk weer met hem naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen hebben ze een stoma aangebracht want hij kon niet meer urineren en kort daarna overleed hij. Nog maar 22 jaar. Ongelooflijk!!! Hier kan ik me dus vreselijk boos over maken. Hoe is het mogelijk. Ze vertelden dat hij een chronische malaria had. Maar volgens de informatie die ik gekregen heb wees niets daarop. De symptomen waren totaal verschillend. Er is hier zo weinig medische kennis en dat is heel erg voor de mensen die hiervan afhankelijk zijn. Die avond hebben Alhagie en Kalifa het lichaam van die jongen mee terug genomen naar de familie compound en de volgende dag zijn ze weer die 250 km. terug gereden naar het binnenland om de jongen te gaan begraven. Volgens Alhagie waren er wel 500 mensen op de begrafenis uit het hele land. s'Avonds belde Alhagie mij, doodmoe en helemaal ontdaan door deze gebeurtenis. Hij vertelde dat hij uiteindelijk de volgende dag thuis zou komen. Maandagavond zijn Franco en ik hem op gaan halen in Serekunda, maar voordat hij mee naar huis kon, werden we eerst nog binnen geroepen in een klein kamertje. Samen met Alhagie, Franco, Kalifa en hun oom mochten we plaatsnemen op een stoel. De oom bedankte Alhagie voor wat hij gedaan had voor de jongen die overleden was. Hij bedankte ook mij voor mijn geduld en begrip en daarna werd er nog gebeden. Dit was een heel eerbiedig moment en daarna konden we naar huis terug keren.
Abonneren op:
Posts (Atom)