Nieuwjaar in Gambia

Op nieuwjaarsavond hebben we Alexander naar het vliegveld gebracht die jammer genoeg alweer terug moest naar Nederland. De vlucht was gelukkig niet vertraagd zoals bij onze heen vlucht. Na afscheid genomen te hebben van Alexander zijn Franco, Amie en ik naar Senegambia gegaan om nieuwjaar te vieren. Jammer natuurlijk dat Alexander en Alhagie er niet bij konden zijn. Alhagie zat vanwege een kapotte band nog steeds in het binnenland en zou 1 Januari pas terug komen. Omdat het met nieuwjaar altijd gigantisch druk is in Senegambia waren we al vroeg, want als je later komt kun je nergens meer je auto kwijt. Dan maar beter wachten tot 24.00 uur ergens op een terras. Op de terrassen die in de hoofdstraat liggen, werden we niet toegelaten, omdat de tafel van te voren gereserveerd had moeten worden. Dan maar een eindje verderop. Na een drankje en wat uren gewacht te hebben zijn we tegen half twaalf opgestaan en naar de hoofdstraat gelopen. Er was bijna geen doorkomen aan. Het lijkt wel of heel Gambia die avond bij elkaar komt op deze plek. Vanaf alle terrassen klonk muziek en tegen twaalf uur brak het vuurwerk los. Dit is echter niet te vergelijken met Nederland. Daar knalt het overal en hier is het een centraal vuurwerk, van ongeveer 10 minuten, maar wel mooi.
Na het vuurwerk besloten we om terug te gaan naar huis en net voordat we de hoofdweg weer in wilden slaan kwamen we de buurman van Franco tegen. Franco heeft deze man een paar maanden geleden gered van een zelfmoordpoging. Hij probeerde zichzelf om het leven te brengen met een mes op zijn eigen compound, bij zijn waterput. Franco zag dat gebeuren, heeft zijn mes afgepakt en hem totaal verward meegenomen. Later is hij met hem naar het ziekenhuis gereden en heeft contacten gelegd met zijn zoon in Engeland. Uiteindelijk heeft Franco een ticket voor hem geregeld en is hij naar Engeland gevlogen voor een behandeling. Nu is hij dus weer terug in Gambia en was samen met zijn dochter, die hier woont.
Toen Franco en zijn buurman elkaar zagen waren ze zo blij. De buurman barste in huilen uit, zo dankbaar was hij dat Franco zijn leven had gered. Hij hield niet op om Franco te bedanken en ze hebben wel een half uur met elkaar in hun armen gestaan. Dit was wel een emotioneel moment. Hij verblijft nu in Bijelo, want het is nog te confronterend voor hem om weer naar zijn eigen compound in Tanji terug te keren.
Na dit goede begin van het nieuwe jaar zijn we terug gereden naar huis. Op de terug weg nog even bij het Jongerenproject binnen gekeken want ook daar was een nieuwjaars DJ programma. Het was best druk, maar het valt me dan op dat het alleen maar jongens zijn die deelnemen aan zo'n programma.
De volgende dag hoorde ik van Alhagie dat ze onderweg waren naar huis en ik verwachte hem in de avond thuis, maar ook dit liep weer anders. Wat bleek nu, toen ze terug kwamen op de familiecompound in Serekunda, was die jongen waarmee Alhagie vorige week naar het ziekenhuis was geweest, weer ernstig ziek. Ze zijn gelijk weer met hem naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen hebben ze een stoma aangebracht want hij kon niet meer urineren en kort daarna overleed hij. Nog maar 22 jaar. Ongelooflijk!!! Hier kan ik me dus vreselijk boos over maken. Hoe is het mogelijk. Ze vertelden dat hij een chronische malaria had. Maar volgens de informatie die ik gekregen heb wees niets daarop. De symptomen waren totaal verschillend. Er is hier zo weinig medische kennis en dat is heel erg voor de mensen die hiervan afhankelijk zijn. Die avond hebben Alhagie en Kalifa het lichaam van die jongen mee terug genomen naar de familie compound en de volgende dag zijn ze weer die 250 km. terug gereden naar het binnenland om de jongen te gaan begraven. Volgens Alhagie waren er wel 500 mensen op de begrafenis uit het hele land. s'Avonds belde Alhagie mij, doodmoe en helemaal ontdaan door deze gebeurtenis. Hij vertelde dat hij uiteindelijk de volgende dag thuis zou komen. Maandagavond zijn Franco en ik hem op gaan halen in Serekunda, maar voordat hij mee naar huis kon, werden we eerst nog binnen geroepen in een klein kamertje. Samen met Alhagie, Franco, Kalifa en hun oom mochten we plaatsnemen op een stoel. De oom bedankte Alhagie voor wat hij gedaan had voor de jongen die overleden was. Hij bedankte ook mij voor mijn geduld en begrip en daarna werd er nog gebeden. Dit was een heel eerbiedig moment en daarna konden we naar huis terug keren.