Wel en wee in Gambia

Afgelopen maandag ben ik met Kemo naar het consulaat geweest om een visum voor hem aan te vragen. Hij vroeg mij hem daarbij te helpen. Kemo heeft een jaar geleden een ongeluk gehad en daarbij zijn bovenbeen gebroken. Hij heeft twee vrouwen en twaalf kinderen en wil graag werken (elektricien), maar omdat hij nog steeds niet kan lopen vanwege de fractuur die niet goed genezen is kan hij niet werken. Nel en Jur Bus van June Foundation hebben hem uitgenodigd voor een behandeling in Nederland. Ik had hem beloofd te helpen met alle papierwerk voor een visum en hij was daar erg blij mee. Nadat alles in orde was ben ik maandag met hem naar het consulaat gegaan om zijn visum aan te vragen. Ik hoop echt van harte dat het hem lukt, want dit is een man die echt wil werken zodat hij zijn gezin kan onderhouden en het is heel triest dat hij een jaar na het ongeluk nog steeds niets kan doen.

Twee dagen gelden heb ik een middag in de garage door gebracht want de rechter achterrem van de Mercedes was versleten. Je kan je er in Nederland haast niets bij voorstellen want daar zien alle garages er toppie uit, maar hier ongelooflijk!!!
Allemaal roestige auto's die nog aangezwengeld moeten worden en die wij allang op de schroothoop hebben liggen. Zo'n 20 jongens die er rondlopen en wat klungelen aan suto's. Niet echt een prettige omgeving, maar goed, gezeten op een versleten achterbank onder een mangoboom was het wel een middagje vol te houden. Ik amuseerde me wel, alleen al om te zien onder welke omstandigheden die jongens werken hier.

Gisteren voordat we Eefje (collega van mij) van het vliegveld zijn gaan halen nog naar een baby ceremonie geweest op de familie compound in Banjul. Ik moest me traditioneel kleden met sluier en al (veel te heet hier zo'n ding, maar goed)
Daar angekomen was het zo druk dat we niet eens de baby en de moeder hebben gezien.
Ik kreeg een stoel aangeboden en zodra ik daarop zat kwamen er steeds een viertal vrouwen bedelen. Dit blijkt traditie te zijn op een baby ceremonie en ik heb ze wat geld gegeven, maar ze bleven maar aanhouden. Ik wordt daar erg geirriteerd door. O een gegeven moment was ik helemaal omsloten door deze vier vrouwen en ze bleven maar vragen om geld. Ik werd zo boos dat ik ben opgestaan en de poort van de compound ben uitgelopen met de vraag aan Alhagie of we konden gaan. Dat hebben we gelukkig ook gedaan. Op het vliegveld aangekomen zagen we Eefje, die hier nu voor een maand verblijft al naar buiten komen. Ze genoot gelijk van het mooie weer en terwijl we onderweg waren anar huis hadden we nog een bijna ongeluk met een grote koe. Dat scheelde maar een haartje. Alhagie meost flink op de rem en we schoten de berm in.
Gelukkig kwamen wij en de koe er allemaal heelhuids vanaf.

Vanmorgen kwam Bob met een hoop stennis onze compound op. Omdat hij in Mandinka sprak wist ik niet waar het over ging, maar hij bleek ruzie te hebben met Caddy, zijn vrouw. Hij zei dat hij de baby die pas geboren is van haar af wil pakken en wil scheiden van haar. Hij wilde de baby naar SOS in Serekunda brengen waar ze voor de baby zullen zorgen. Ik heb gelijk Alhagie gebeld die in Serekunda is, met de vraag wat ik kon doen. Alhagie heeft geprobeerd om hem via de telefoon te kalmeren en ik heb ook een met hem gepraat. Bob heeft een tijdje geleden onze administrateur die in het jongerencentrum werkt met een glazen fles op zijn hoofd geslagen, die daardoor bewusteloos raakte. Ik was bang dat hij weer iets raars zou gaan uithalen en daarom ben ik met hem naar Franco gelopen. Het was een heftig gesprek, maar uiteindelijk hebben we hem ervan kunnen overtuigen dat hij zich kalm houd totdat Alhagie terug is vanavond en dat hij dan samen met Alhagie met Caddy kan gaan praten. Dus afwachten weer hoe dit verhaal gaat aflopen. Bob is een en al problemen en als ik zo naast hem loop heb ik het idee dat hij alleen maar een moeder nodig heeft die hem zijn hand vast houd anders red hij het niet in zijn leven.