Laatste bericht uit Gambia

Om nog even terug te komen op 1 April. Jullie hebben vorige keer gelezen dat Alhagie me flink beet heeft genomen. Later hoorde ik dat hij niet alleen mij, maar ook zijn moeder in Jakaba en de zus (Fatimata) van zijn beste vriend voor de gek had gehouden. Hij had haar naar de markt in Brikama laten komen onder het mom van dat hij daar naar toe zou komen om wat geld te brengen. Fatimata was die ochtend met twee ander dames te voet vertrokken naar het centrum van Brikama op zoek naar Alhagie. In het centrum aangekomen zagen ze Alhagie niet en belden ze hem. Alhagie vertelde hen dat hij op de markt in Brikama te vinden was. Daar zoekende konden ze Alhagie niet vinden totdat ze weer met hem belden. Toen hoorden ze dat het een 1 April grap was. Vanaf het huis waar Fatimata verblijft tot aan het centrum van Brikama is toch zeker een half uur lopen. Dus hadden ze met drie dames dit hele eind voor niets gelopen.

Die dag zat ik te denken wat ik kon doen om Alhagie beet te nemen. In de avonduren hoorde ik dat hij naar Tujering moest want daar stond een bekende van hem met een kapotte auto die geholpen moest worden.. Dit is mijn kans dacht ik. Ik smeedde een plan en belde Erik, een Nederlandse jongen die in Brusubi verblijft. Erik rijdt nu tijdelijk in de auto van Alhagie. Ik vroeg Erik of hij mee wilde werken aan een 1 April grap. Daar was hij gelukkig wel voor in. Ik vroeg hem Alhagie te bellen en te zeggen dat hij een koe aangereden had en zijn hele auto in elkaar zat. Zo gezegd zo gedaan. Erik belde Alhagie, deed alsof hij erg overstuur was en vertelde hem dit verhaal. Alhagie schrok zich rot, want zijn auto is alles voor hem. Omdat het al laat was en Erik had laten weten dat hij nog thuis had kunnen komen met de auto vertelde Alhagie hem dat hij de volgende dag langs zou komen om de schade op te nemen.

Ondertussen had ik de moeder van Alhagie, Fatimata en de mensen op onze compound op de hoogte gebracht van mijn plan. Iedereen lag in een deuk, omdat ik nu probeerde Alhagie te grazen te nemen.

Laat op de avond kwam Alhagie bedremmeld thuis. Ik vroeg hem of hij die jongen met die kapotte auto nog had kunnen helpen. Ja, dat wel zei hij, maar hij was niet blij want er was nog iets anders gebeurd.

Ik vroeg, zo serieus mogelijk, wat dan? Hij zei Erik heeft een ersntig ongeluk met mijn auto gehad en daar ben ik erg van overstuur. Toen had ik het niet meer en begon keihard te lachen. Hij vroeg geirriteerd, waarom lach je hierom? Ik zei, weet je dan niet wat voor dag het is vandaag? Het is immers 1 April. Uiteindelijk was hij duidelijk opgelucht dat het maar een grap was, maar hij was er wel ingetrapt net zoals ik diezelfde ochtend toen hij en iedereen op onze compound om mij moest lachen.

Afgelopen zaterdag zijn er 50 studenten Pedagogiek van de Universiteit Amsterdam op bezoek geweest op het Youth and Community Center. Franco en ik zijn ´s morgens eerst gaan kijken of alles wel schoon was op het centrum. Niet dus, weken van te voren al gezegd dat het schoon moest zijn en daar stond Muhammed Jaiteh alleen te vegen. Waar zijn de anderen? vroeg ik. Die zijn thuis, kreeg ik als antwoord. Hoe is het mogelijk, vroeg ik me af. Is dit teamwork, verre van dat. Franco en ik hebben toen ook maar een paar vegers ter hand genomen en zijn gaan helpen. Ook een paar vrouwen had ik aan het werk gezet om het terrein achter het centrum schoon te maken.

We hadden een programma voor de groep studenten voorbereid, maar zoals alles in Gambia liep het niet zoals gepland. In de ochtenduren zijn er bij ons thuis 4 mensen begonnen met het koken van een uitgebreide lunch. Tegen enen hebben we de schalen met voedsel in Franco´s auto gezet en zijn we naar het Youth Center gereden. Kort daarna kwamen er drie grote open trucks met studenten aangereden.

Alhagie wilde GRTS, de Gambiaanse TV erbij hebben en was die op gaan halen in Kanifing.

Een aangewaaide band uit Bijelo, die we niet gepland hadden, speelde op hun trommels om de groep studenten te ontvangen. Daarna gingen zij buiten op het podium verder met hun entertainment en hebben de studenten van de lunch genoten. Daarna met hen een rondleiding door het hele centrum. Dit duurde nogal lang omdat we de groep moeilijk bij elkaar konden houden omdat een aantal van hen steeds afgeleid werden door kinderen en/of Gambiaanse jongens die het op hen hadden voorzien.

Tussen mijn uitleg door speelde ik zo nu en dan voor politie agent om de studenten hiervoor te beschermen. Na de rondleiding speelde de groep van Franco een half uur en dansten de studenten enthousiast op de klanken van de djembé s. Als laatste gaf de theatergroep nog een educatieve voorstelling. De studenten verlieten na afloop enthousiast door alles wat ze gezien hebben het centrum en reden weer weg in de drie grote open trucks. ´s Avonds had Alhagie samen met Jan van Go4Africa nog een meeting met hen en ze vertelden dat ze zeer onder de indruk waren van wat ze die middag hadden gezien.

En dan Abdu, onze kok, die me heel wat stress heeft bezorgd de afgelopen maanden. Hij kwam zijn afspraken niet na, was vaak weg en kwam niet op tijd om te koken, hij liet Sally en Houwa zijn werk opknappen. Belde me om de haverklap voor boodschappen, viel mensen lastig die op onze compound verbleven en maakte gebruik van hen voor zijn eigen pleziertjes. Nu heeft hij een Nederlander leren kennen via internet waarop hij het nu heeft voorzien. Die te aardige al wat oudere man kwam afgelopen zaterdag aan in Gambia en diezelfde avond sliep hij samen met Abdu in zijn kamer bij ons op de compound. Wij dachten er maar het onze van. Gisteren hoorden we dat deze man, ze kennen elkaar pas drie dagen, hem wil uitnodigen in Nederland. Vandaag wilde Abdu naar Dakar om zijn visum aan te vragen en hebben we hem maar meteen verteld dat hij niet meer terug hoeft te komen. Een hele opluchting voor mij en het team op onze compound.

Ik was dit weekend zo moe van alles, dat ik het even helemaal had gehad hier. Vier maanden is gewoon te lang realiseer ik me nu. Al die tijd al vele mensen om me heen, altijd aanpassen en flexibel zijn omdat niets loopt zoals gepland, en Alhagie die altijd druk is en op pad voor Jan en alleman. Dus geen privacy al maandenlang, rekening moeten houden met deze cultuur die niet de mijne is en geen tijd samen met Alhagie. Dat houdt in dat het minste of geringste me nu overstuur maakt. Gelukkig kwam Marijke binnenlopen zondagmorgen en kon ik mijn hart even luchten. Ik ben er echt aan toe om weer naar huis gaan en mijn eigen dingen weer te kunnen doen alleen of met mijn kinderen, familie en vrienden. Het is even genoeg geweest nu en ik moet de kans krijgen om weer op te laden zodat ik me de volgende keer weer voor de volle 100% in kan zetten voor alle lieve mensen hier die me zo aan mijn hart gaan.

Vanaf 18 April ben ik weer thuis en bereikbaar op 06-42794428

Bedankt allemaal voor jullie interesse en het lezen van mijn blog en tot gauw in Nederland!

Het is weer een tijdje geleden dat jullie van mij gehoord hebben, maar soms heb ik niet de gelegenheid om naar het internetcafe te gaan of is de tijd die ik heb voor het schrijven van een verhaal te kort.

Er is weer genoeg gebeurd afgelopen week. Als eerste hebben we ons terug getrokken van de theatergroep, die betrokken is bij het Youth and Community Center en van Marlies Verdonk die hen trainde. De samenwerking bleek te moeizaam en koste teveel energie. Wij als stichting vonden wel dat de theatergroep hiermee in moest stemmen gezien wij degene waren die de eerste contacten met hun gelegd had en hun beloofd had om een professionele trainer te gaan zoeken in Nederland. Jammer genoeg verliep de samenwerking met haar niet zoals verwacht. Desalniettemin was het project op zich erg geslaagd. De groep heeft genoten van de trainingen en de laatste twee weken hebben ze diverse succesvolle educatieve voorstellingen gegeven op scholen in de omgeving. Marlies is vorige week terug gevlogen naar Nederland en zal na gaan denken over eventuele verdere toekomstplannen met de theatergroep.

Camo, de man waarover ik ook schrijf in mijn boek, kwam vorige week bij ons om te vertellen dat zijn zoontje een scheermesje ingeslikt had en in het ziekenhuis lag. In Gambia lopen regelmatig Kankurangs rond die kinderen beschermen tegen kwade geesten. Sommige van hen kunnen met magie gevaarlijke dingen doen zoals o.a. het inslikken van een rij scheermesjes, die met een touwtje aan elkaar verbonden zijn. Het zoontje van Camo dacht dat hij dat ook wel zou kunnen, maar jammer genoeg belande hij daarmee in het ziekenhuis. Het gaat gelukkig weer goed met hem en is afgelopen weekend weer thuis gekomen.

Het albinojongetje die laatst met zijn moeder bij mij kwam voor advies is vorige week succesvol geopereerd. Hij had een soort tumor aan zijn achterwerk zo groot als een ei. Gezien de familie die uit het binnenland komt alleen maar in lokale doktoren geloofd heeft het 8 jaar geduurd voordat ze beseften dat dit hen niet zou kunnen helpen en nu dus hebben ze de stap gezet naar een dokter in het ziekenhuis van Banjul. De dokter was helemaal verbaasd dat het jongetje al zolang rond liep met dit probleem. De operatie is geslaagd en een dag later kon hij alweer naar huis. Het jongetje blij, de moeder blij en Alhagie Bah, die familie is van de moeder. is blij. Hij kwam me dit paasweekend het hele verhaal vertellen.

Mieke, onze geit, heeft een vriendje. Sinds vorige week komt er dagelijk een mannetjes geit onze compound bezoeken. Hij heeft duidelijk verkering met Mieke. Hij is van hetzelfde soort, bijna dezelfde kleur, alleen zijn kopje is gestreept. Hij is eigenlijk best knap. Van Houwa en Alhagie Bah heb ik begrepen dat Mieke al zwanger is, maar dat kan onmogelijk van haar nieuwe vriendje zijn, want ze kennen elkaar pas een week. Dus een nieuwe liefde met nieuwe kansen!!!

Ook hebben we sinds een maand of twee drie katten op onze compound. Moederkat met twee kleintjes. Ze is bevallen achter een oude brommer die op onze compound tegen de schutting stond. De kleintjes zijn grootgebracht op de veranda tussen de spullen uit de container en nu ze wat groter zijn lopen ze los rond. Het probleem is dat de moederkat wild is en ze met niemand iets te maken wil hebben. Komt Tiger of Rik (onze honden) te dichtbij, dan valt ze aan. Komen wij te dichtbij slaat ze met haar poten en begint te grauwen. Alhagie is de katten eigenlijk beu maar ja, wat te doen, niemand die erbij in de buurt durft te komen.

Vrijdag vertrok de hele groep van Go4Africa richting Casamance en eindelijk hadden wij een weekend om een beetje tot rust te komen. De eerste twee dagen heb ik daar enorm van genoten. Met Alhagie ben ik naar familie in Sifoe geweest om een aantal zakken rijst te brengen. Dit was gesponsord door twee Brabantse dames, waarmee ik de familie vorige week heb bezocht. Deze familie heeft een half jaar geleden hun vader verloren en er is nu niemand meer die voor deze familie zorgt. Ze waren uiteraard erg dankbaar voor deze gift. Daarna nog even bij de familie van Muhammed geweest die in Brikama wonen. In de avonduren samen met Alhagie, Harry (iemand van Go4Africa die achtergebleven was), Houwa en Sally naar Senegambia om te eten en naar live muziek te luisteren. Op de terugweg nog even langs het Youth Center. Daar was een DJ programma aan de gang wat druk bezocht werd. Ook was er afgelopen week in het centrum een christelijke organisatie actief uit Amerika die gratis medicatie uitdeelden aan mensen uit Tanji en omgeving. Ze hebben aan ongeveer 1100 mensen gratis medicatie verstrekt. Dit zijn natuurlijk wel leuke dingen. Op die manier wordt het centrum wel zinvol gebruikt.

En dan Pasen. Hier is niets te merken van de feestdagen. Ze geven de mensen wel vrij en de scholen hebben vakantie, maar van het sfeertje zoals wij dat in Nederland kennen is nergens iets van te bekennen. Gistermorgen op eerste Paasdag was Alhagie niet lekker. Waarschijnlijk omdat hij een terugslag kreeg van de drukke periode die achter hem ligt. Dus lag hij tot in de middag op de bank en later moest hij naar een dorpsbijeenkomst van Jakaba. Ik vertelde hem tussen door dat ik nu toch wel heimwee had naar huis. Iedereen zat daar immers lekker aan de paasbrunch terwijl ik niet meer te eten had dan een droog stuk stokbrood. Ook onze kok was voor een paar dagen weg en er was niets anders te eten in huis. Ik kreeg hier erg slechte zin van en zag het even niet meer zitten in ´the Gambia´. Totdat ik op het idee kwam om even naar Brusubi te rijden en iets lekkers voor mezelf wilde kopen. Ik stapte in de auto en in Brusubi aangekomen zag ik in een klein supermarktje, waar ik vaak kom, zowaar versgebakken koekjes liggen op een gouden schaaltje met een geel strikje er omheen. Ik was zo blij als een kind en kon de eigenaar van de winkel (een Indier) wel een dikke kus geven (heb ik niet gedaan hoor!!). Hij was wel verrast door mijn blije reactie natuurlijk. Ik naar huis met mijn koekjes en aangekomen liet ik met trots mijn koekjes zien. Ik deelde met iedereen die aanwezig was op onze compound mijn ¨overheerlijke¨ koekjes en gaf ze een flesje frisdrank zodat ook ik met hen samen een klein beetje het gevoel van Pasen had.

Vanochtend (2e Paasdag) dacht ik lekker in bed te blijven liggen totdat Alhagie me wakker kwam maken om te vertellen dat Franco ziek was en naar me gevraagd had. Franco ziek, zei ik, oke dan ga ik direkt naar hem toe. Ik kleedde me aan zo snel als ik kon en zonder ontbijt ging ik te voet naar Franco´s compound. Ik stopte voor de zekerheid een recept antibiotica in mijn tas. Ik passeerde bij het weggaan Sally, Houwa, Alhagie en Alhagie Bah en ik vertelde hun dat ik z.s.m. terug zou komen. Iedereen knikte begrijpend! Bij Franco aangekomen zag ik Muhammed en ik vroeg hem waar Franco was. Hij vertelde me dat Franco naar het ziekenhuis was maar zo terug zou komen. Ik belde Franco en hij vertelde me dat hij onderweg was van het ziekenhuis naar huis en
dat ik op hem kon wachten. Even later komt Franco aangereden en zat met een blij gezicht achter het stuur. Zogauw hij me zag barste hij in lachten uit. Het bleek een 1 April grap te zijn waar de hele familie bij betrokken was. Het was Alhagie die achter die grap zat en thuisgekomen had hij zich verstopt omdat hij bang was dat ik hem te grazen zou nemen. Hij lag helemaal dubbel van het lachen omdat ik erin getrapt was.