Om nog even terug te komen op 1 April.
Jullie hebben vorige keer gelezen dat Alhagie me flink beet heeft
genomen. Later hoorde ik dat hij niet alleen mij, maar ook zijn
moeder in Jakaba en de zus (Fatimata) van zijn beste vriend voor de
gek had gehouden. Hij had haar naar de markt in Brikama laten komen
onder het mom van dat hij daar naar toe zou komen om wat geld te
brengen. Fatimata was die ochtend met twee ander dames te voet
vertrokken naar het centrum van Brikama op zoek naar Alhagie. In het
centrum aangekomen zagen ze Alhagie niet en belden ze hem. Alhagie
vertelde hen dat hij op de markt in Brikama te vinden was. Daar
zoekende konden ze Alhagie niet vinden totdat ze weer met hem belden.
Toen hoorden ze dat het een 1 April grap was. Vanaf het huis waar
Fatimata verblijft tot aan het centrum van Brikama is toch zeker een
half uur lopen. Dus hadden ze met drie dames dit hele eind voor niets
gelopen.
Die dag zat ik te denken wat ik kon
doen om Alhagie beet te nemen. In de avonduren hoorde ik dat hij naar
Tujering moest want daar stond een bekende van hem met een kapotte
auto die geholpen moest worden.. Dit is mijn kans dacht ik. Ik
smeedde een plan en belde Erik, een Nederlandse jongen die in Brusubi
verblijft. Erik rijdt nu tijdelijk in de auto van Alhagie. Ik vroeg
Erik of hij mee wilde werken aan een 1 April grap. Daar was hij
gelukkig wel voor in. Ik vroeg hem Alhagie te bellen en te zeggen dat
hij een koe aangereden had en zijn hele auto in elkaar zat. Zo gezegd
zo gedaan. Erik belde Alhagie, deed alsof hij erg overstuur was en
vertelde hem dit verhaal. Alhagie schrok zich rot, want zijn auto is
alles voor hem. Omdat het al laat was en Erik had laten weten dat hij
nog thuis had kunnen komen met de auto vertelde Alhagie hem dat hij
de volgende dag langs zou komen om de schade op te nemen.
Ondertussen had ik de moeder van
Alhagie, Fatimata en de mensen op onze compound op de hoogte gebracht
van mijn plan. Iedereen lag in een deuk, omdat ik nu probeerde
Alhagie te grazen te nemen.
Laat op de avond kwam Alhagie
bedremmeld thuis. Ik vroeg hem of hij die jongen met die kapotte auto
nog had kunnen helpen. Ja, dat wel zei hij, maar hij was niet blij
want er was nog iets anders gebeurd.
Ik vroeg, zo serieus mogelijk, wat dan?
Hij zei Erik heeft een ersntig ongeluk met mijn auto gehad en daar
ben ik erg van overstuur. Toen had ik het niet meer en begon keihard
te lachen. Hij vroeg geirriteerd, waarom lach je hierom? Ik zei, weet
je dan niet wat voor dag het is vandaag? Het is immers 1 April.
Uiteindelijk was hij duidelijk opgelucht dat het maar een grap was,
maar hij was er wel ingetrapt net zoals ik diezelfde ochtend toen hij
en iedereen op onze compound om mij moest lachen.
Afgelopen zaterdag zijn er 50 studenten
Pedagogiek van de Universiteit Amsterdam op bezoek geweest op het
Youth and Community Center. Franco en ik zijn ´s morgens eerst gaan
kijken of alles wel schoon was op het centrum. Niet dus, weken van te
voren al gezegd dat het schoon moest zijn en daar stond Muhammed
Jaiteh alleen te vegen. Waar zijn de anderen? vroeg ik. Die zijn
thuis, kreeg ik als antwoord. Hoe is het mogelijk, vroeg ik me af. Is
dit teamwork, verre van dat. Franco en ik hebben toen ook maar een
paar vegers ter hand genomen en zijn gaan helpen. Ook een paar
vrouwen had ik aan het werk gezet om het terrein achter het centrum
schoon te maken.
We hadden een programma voor de groep
studenten voorbereid, maar zoals alles in Gambia liep het niet zoals
gepland. In de ochtenduren zijn er bij ons thuis 4 mensen begonnen
met het koken van een uitgebreide lunch. Tegen enen hebben we de
schalen met voedsel in Franco´s auto gezet en zijn we naar het Youth
Center gereden. Kort daarna kwamen er drie grote open trucks met
studenten aangereden.
Alhagie wilde GRTS, de Gambiaanse TV
erbij hebben en was die op gaan halen in Kanifing.
Een aangewaaide band uit Bijelo, die we
niet gepland hadden, speelde op hun trommels om de groep studenten te
ontvangen. Daarna gingen zij buiten op het podium verder met hun
entertainment en hebben de studenten van de lunch genoten. Daarna met
hen een rondleiding door het hele centrum. Dit duurde nogal lang
omdat we de groep moeilijk bij elkaar konden houden omdat een aantal
van hen steeds afgeleid werden door kinderen en/of Gambiaanse jongens
die het op hen hadden voorzien.
Tussen mijn uitleg door speelde ik zo
nu en dan voor politie agent om de studenten hiervoor te beschermen.
Na de rondleiding speelde de groep van Franco een half uur en dansten
de studenten enthousiast op de klanken van de djembé s. Als laatste
gaf de theatergroep nog een educatieve voorstelling. De studenten
verlieten na afloop enthousiast door alles wat ze gezien hebben het
centrum en reden weer weg in de drie grote open trucks. ´s Avonds
had Alhagie samen met Jan van Go4Africa nog een meeting met hen en ze
vertelden dat ze zeer onder de indruk waren van wat ze die middag
hadden gezien.
En dan Abdu, onze kok, die me heel wat
stress heeft bezorgd de afgelopen maanden. Hij kwam zijn afspraken
niet na, was vaak weg en kwam niet op tijd om te koken, hij liet
Sally en Houwa zijn werk opknappen. Belde me om de haverklap voor
boodschappen, viel mensen lastig die op onze compound verbleven en
maakte gebruik van hen voor zijn eigen pleziertjes. Nu heeft hij een
Nederlander leren kennen via internet waarop hij het nu heeft
voorzien. Die te aardige al wat oudere man kwam afgelopen zaterdag
aan in Gambia en diezelfde avond sliep hij samen met Abdu in zijn
kamer bij ons op de compound. Wij dachten er maar het onze van.
Gisteren hoorden we dat deze man, ze kennen elkaar pas drie dagen,
hem wil uitnodigen in Nederland. Vandaag wilde Abdu naar Dakar om
zijn visum aan te vragen en hebben we hem maar meteen verteld dat hij
niet meer terug hoeft te komen. Een hele opluchting voor mij en het
team op onze compound.
Ik was dit weekend zo moe van alles,
dat ik het even helemaal had gehad hier. Vier maanden is gewoon te
lang realiseer ik me nu. Al die tijd al vele mensen om me heen,
altijd aanpassen en flexibel zijn omdat niets loopt zoals gepland, en
Alhagie die altijd druk is en op pad voor Jan en alleman. Dus geen
privacy al maandenlang, rekening moeten houden met deze cultuur die
niet de mijne is en geen tijd samen met Alhagie. Dat houdt in dat het
minste of geringste me nu overstuur maakt. Gelukkig kwam Marijke
binnenlopen zondagmorgen en kon ik mijn hart even luchten. Ik ben er
echt aan toe om weer naar huis gaan en mijn eigen dingen weer te
kunnen doen alleen of met mijn kinderen, familie en vrienden. Het is
even genoeg geweest nu en ik moet de kans krijgen om weer op te laden
zodat ik me de volgende keer weer voor de volle 100% in kan zetten
voor alle lieve mensen hier die me zo aan mijn hart gaan.
Vanaf 18 April ben ik weer thuis en bereikbaar op 06-42794428
Bedankt allemaal voor jullie interesse en het lezen van mijn blog en tot gauw in Nederland!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten