Life in Gambia

Het is weer een tijdje geleden dat jullie van mij gehoord hebben, maar soms heb ik niet de gelegenheid om naar het internetcafe te gaan of is de tijd die ik heb voor het schrijven van een verhaal te kort.

Er is weer genoeg gebeurd afgelopen week. Als eerste hebben we ons terug getrokken van de theatergroep, die betrokken is bij het Youth and Community Center en van Marlies Verdonk die hen trainde. De samenwerking bleek te moeizaam en koste teveel energie. Wij als stichting vonden wel dat de theatergroep hiermee in moest stemmen gezien wij degene waren die de eerste contacten met hun gelegd had en hun beloofd had om een professionele trainer te gaan zoeken in Nederland. Jammer genoeg verliep de samenwerking met haar niet zoals verwacht. Desalniettemin was het project op zich erg geslaagd. De groep heeft genoten van de trainingen en de laatste twee weken hebben ze diverse succesvolle educatieve voorstellingen gegeven op scholen in de omgeving. Marlies is vorige week terug gevlogen naar Nederland en zal na gaan denken over eventuele verdere toekomstplannen met de theatergroep.

Camo, de man waarover ik ook schrijf in mijn boek, kwam vorige week bij ons om te vertellen dat zijn zoontje een scheermesje ingeslikt had en in het ziekenhuis lag. In Gambia lopen regelmatig Kankurangs rond die kinderen beschermen tegen kwade geesten. Sommige van hen kunnen met magie gevaarlijke dingen doen zoals o.a. het inslikken van een rij scheermesjes, die met een touwtje aan elkaar verbonden zijn. Het zoontje van Camo dacht dat hij dat ook wel zou kunnen, maar jammer genoeg belande hij daarmee in het ziekenhuis. Het gaat gelukkig weer goed met hem en is afgelopen weekend weer thuis gekomen.

Het albinojongetje die laatst met zijn moeder bij mij kwam voor advies is vorige week succesvol geopereerd. Hij had een soort tumor aan zijn achterwerk zo groot als een ei. Gezien de familie die uit het binnenland komt alleen maar in lokale doktoren geloofd heeft het 8 jaar geduurd voordat ze beseften dat dit hen niet zou kunnen helpen en nu dus hebben ze de stap gezet naar een dokter in het ziekenhuis van Banjul. De dokter was helemaal verbaasd dat het jongetje al zolang rond liep met dit probleem. De operatie is geslaagd en een dag later kon hij alweer naar huis. Het jongetje blij, de moeder blij en Alhagie Bah, die familie is van de moeder. is blij. Hij kwam me dit paasweekend het hele verhaal vertellen.

Mieke, onze geit, heeft een vriendje. Sinds vorige week komt er dagelijk een mannetjes geit onze compound bezoeken. Hij heeft duidelijk verkering met Mieke. Hij is van hetzelfde soort, bijna dezelfde kleur, alleen zijn kopje is gestreept. Hij is eigenlijk best knap. Van Houwa en Alhagie Bah heb ik begrepen dat Mieke al zwanger is, maar dat kan onmogelijk van haar nieuwe vriendje zijn, want ze kennen elkaar pas een week. Dus een nieuwe liefde met nieuwe kansen!!!

Ook hebben we sinds een maand of twee drie katten op onze compound. Moederkat met twee kleintjes. Ze is bevallen achter een oude brommer die op onze compound tegen de schutting stond. De kleintjes zijn grootgebracht op de veranda tussen de spullen uit de container en nu ze wat groter zijn lopen ze los rond. Het probleem is dat de moederkat wild is en ze met niemand iets te maken wil hebben. Komt Tiger of Rik (onze honden) te dichtbij, dan valt ze aan. Komen wij te dichtbij slaat ze met haar poten en begint te grauwen. Alhagie is de katten eigenlijk beu maar ja, wat te doen, niemand die erbij in de buurt durft te komen.

Vrijdag vertrok de hele groep van Go4Africa richting Casamance en eindelijk hadden wij een weekend om een beetje tot rust te komen. De eerste twee dagen heb ik daar enorm van genoten. Met Alhagie ben ik naar familie in Sifoe geweest om een aantal zakken rijst te brengen. Dit was gesponsord door twee Brabantse dames, waarmee ik de familie vorige week heb bezocht. Deze familie heeft een half jaar geleden hun vader verloren en er is nu niemand meer die voor deze familie zorgt. Ze waren uiteraard erg dankbaar voor deze gift. Daarna nog even bij de familie van Muhammed geweest die in Brikama wonen. In de avonduren samen met Alhagie, Harry (iemand van Go4Africa die achtergebleven was), Houwa en Sally naar Senegambia om te eten en naar live muziek te luisteren. Op de terugweg nog even langs het Youth Center. Daar was een DJ programma aan de gang wat druk bezocht werd. Ook was er afgelopen week in het centrum een christelijke organisatie actief uit Amerika die gratis medicatie uitdeelden aan mensen uit Tanji en omgeving. Ze hebben aan ongeveer 1100 mensen gratis medicatie verstrekt. Dit zijn natuurlijk wel leuke dingen. Op die manier wordt het centrum wel zinvol gebruikt.

En dan Pasen. Hier is niets te merken van de feestdagen. Ze geven de mensen wel vrij en de scholen hebben vakantie, maar van het sfeertje zoals wij dat in Nederland kennen is nergens iets van te bekennen. Gistermorgen op eerste Paasdag was Alhagie niet lekker. Waarschijnlijk omdat hij een terugslag kreeg van de drukke periode die achter hem ligt. Dus lag hij tot in de middag op de bank en later moest hij naar een dorpsbijeenkomst van Jakaba. Ik vertelde hem tussen door dat ik nu toch wel heimwee had naar huis. Iedereen zat daar immers lekker aan de paasbrunch terwijl ik niet meer te eten had dan een droog stuk stokbrood. Ook onze kok was voor een paar dagen weg en er was niets anders te eten in huis. Ik kreeg hier erg slechte zin van en zag het even niet meer zitten in ´the Gambia´. Totdat ik op het idee kwam om even naar Brusubi te rijden en iets lekkers voor mezelf wilde kopen. Ik stapte in de auto en in Brusubi aangekomen zag ik in een klein supermarktje, waar ik vaak kom, zowaar versgebakken koekjes liggen op een gouden schaaltje met een geel strikje er omheen. Ik was zo blij als een kind en kon de eigenaar van de winkel (een Indier) wel een dikke kus geven (heb ik niet gedaan hoor!!). Hij was wel verrast door mijn blije reactie natuurlijk. Ik naar huis met mijn koekjes en aangekomen liet ik met trots mijn koekjes zien. Ik deelde met iedereen die aanwezig was op onze compound mijn ¨overheerlijke¨ koekjes en gaf ze een flesje frisdrank zodat ook ik met hen samen een klein beetje het gevoel van Pasen had.

Vanochtend (2e Paasdag) dacht ik lekker in bed te blijven liggen totdat Alhagie me wakker kwam maken om te vertellen dat Franco ziek was en naar me gevraagd had. Franco ziek, zei ik, oke dan ga ik direkt naar hem toe. Ik kleedde me aan zo snel als ik kon en zonder ontbijt ging ik te voet naar Franco´s compound. Ik stopte voor de zekerheid een recept antibiotica in mijn tas. Ik passeerde bij het weggaan Sally, Houwa, Alhagie en Alhagie Bah en ik vertelde hun dat ik z.s.m. terug zou komen. Iedereen knikte begrijpend! Bij Franco aangekomen zag ik Muhammed en ik vroeg hem waar Franco was. Hij vertelde me dat Franco naar het ziekenhuis was maar zo terug zou komen. Ik belde Franco en hij vertelde me dat hij onderweg was van het ziekenhuis naar huis en
dat ik op hem kon wachten. Even later komt Franco aangereden en zat met een blij gezicht achter het stuur. Zogauw hij me zag barste hij in lachten uit. Het bleek een 1 April grap te zijn waar de hele familie bij betrokken was. Het was Alhagie die achter die grap zat en thuisgekomen had hij zich verstopt omdat hij bang was dat ik hem te grazen zou nemen. Hij lag helemaal dubbel van het lachen omdat ik erin getrapt was.