Kerstmis 2013

De dag voor kerst ben ik samen met Houwa en Mr. Darbou (sociaal werker in het dorp)op huisbezoek geweest bij de gehandicapte kinderen, die wekelijks naar de dorpsschool komen. Het klasje is opgezet door drie studenten uit Nederland die vorig jaar met stichting Go for Africa meegekomen zijn. Houwa en Mr. Darbou runnen dit klasje nu wekelijks en bieden de kinderen extra mogelijkheden aan om zich te kunnen ontwikkelen. Het leek me wel leuk om de kinderen en hun ouders te ontmoeten. De bedoeling van dit huisbezoek was om alle kinderen te registreren. In Nederland zouden we dat doen voordat het betreffende kind naar school komt. In Gambia komen ze er na een jaar achter dat het toch wel belangrijk is om wat meer achtergrond van het kind te hebben. Gezien er geen auto ter beschikking was moesten we te voet. De kinderen wonen verspreid door het dorp heen en de voettocht incl. bezoekjes hebben dan ook vier uur in beslag genomen. Maar interessant was het wel. Bij een kindje, die ziek op bed lag hoorden we het trieste verhaal dat de moeder zelf ook gehandicapt was en niet voor het kind kon zorgen. Het kind is nu geadopteerd door een andere familie. Een andere jongen dacht dat hij met ons mee naar school kon, maar helaas, dat was niet de reden waarvoor we kwamen. Hij was dan ook erg teleurgesteld toen we zonder hem weer weggingen. 

Ook troffen we een kind met het Syndroom van Down en drie van de kinderen die we bezocht 

hebben zijn niet in staat om te spreken. Voor deze kinderen zouden picto boekjes en gebarentaal natuurlijk een uitkomst zijn, maar helaas is dat hier haast niet te realiseren of deze hulp zou uit Nederland moeten komen. Aan het eind van elk bezoek werd er genoteerd of het kind dan wel geestelijk of lichamelijk gehandicapt is. Veel verder als dit komen ze dan ook niet. Mr. Darbou vroeg steeds aan mij wat ik ervan dacht en van het Syndroom van Down had hij nog nooit gehoord. We hebben besloten om een paar Engelse boekjes met plaatjes uit onze bibliotheek te halen van het Youth and Communty Centrum zodat de kinderen aan de hand van plaatjes toch wat woordenschat aangeboden krijgen. 

In de middag heb ik Adema, onze nieuwe kokkin, breien geleerd. Ik heb een breiwerk bij me omdat lezen nauwelijks lukt. Je bent hier immers nooit alleen en ze vinden het vreemd als je in een hoekje alleen gaat zitten lezen. Herhaaldelijk word ik gestoord met de vraag wat ik aan het doen ben of roepen ze me voor het een of ander. Breien gaat dan wel, omdat ik dat kan zonder dat ik me daarop intensief moet concentreren. Adema had de breikunst zo te pakken en ze vindt het erg leuk om te doen. Iedereen vindt het trouwens super interessant als ik aan het breien ben. Dat kennen ze hier niet. Haken en borduren wel, dat wordt veel gedaan door de vrouwen. Zelfs de mannen komen geinteresseerd kijken als ik aan het breien ben en bewonderen elke gevordere naald met belangstelling. 

In de avonduren stelde Alhagie voor om kerst te gaan vieren in Senegambia. Ik in een lange rode jurk met daarop een wit vest en Alhagie in een rode bloes, grijze broek en zwart colbertjasje zagen we er samen op zijn ¨kerst¨ uit. Houwa en Adema gingen met ons mee. In Senegambia aangekomen kijk je werkelijk je ogen uit naar alle bijzondere, gekke en a-sociale Europeanen. Het was voor mij, Alhagie, Houwa en Adema dan ook of we naar een lachfilm zaten te kijken. Voordurend lagen we plat van het lachen. Stel je voor: Een Engels gezin, compleet met kinderen, die in kerstman-vrouwpak inclusief kerstmuts in een bar zitten en foto´s van elkaar maken. De korte broek die de man droeg trok hij op tot onder zijn oksels en dat was blits genoeg voor een foto. Naast ons zat een Engelse vrouw, zo dik dat ik verbaasd was dat de plastic stoel onder haar het niet begaf. Uit alle gaten die in de stoel zaten puilde haar overtollig vet. Een op leeftijd zijnde opa die gevolgd werd door een sexie uitziende dame van een jaar of 25 met een rokje tot net onder haar kruis. Schijnbaar erg verliefd kropen ze achter in een taxi. In een ander bar was het helemaal feest, voor ons tenminste. Een blanke, blonde, flink 

opgemaakte dame van rond de 60 compleet in jurk met tijgerprint, die reikte tot net onder 

haar kruis. Ze schudde met haar billen of haar leven ervan af hing. Haar ogen afwisselend 

dan weer wijdt open en dan weer dicht. 

Dan een aardig normaal uitziend Europees vrouwtje met een zwarte man. Leuk stel om te zien. 

Alleen had het vrouwtje totaal geen gevoel voor ritme. Kan ze natuurlijk ook niets aan doen. Haar ritmische en lenige vriend probeerde datzelfde ritme er bij haar in te krijgen maar dat was tot mislukken gedoemt. Een oudere, blanke en ietwat lelijke dame die alleen was, nogal mager in een lange zwarte avondjurk met blote rug, leefde zich uit op de dansvloer. Verschillende West Afrikaanse jonge mannen vergezelden haar en probeerden haar over te halen tot een nachtje in één van de vele hotels in de buurt. En dan last maar not least, een Europese dame, vlot gekleed met bril, van naar schatting tussen de 75 en 80, danst in haar eentje tussen een tiental jonge West Afrikaanse mannen. Geweldig om te zien! Dan de West Afrikaanse dames, niet alleen uit Gambia maar uit allerlei omringende landen, in hun uitgaanstenue. Korte rokjes, strakke truitjes waar hun boezems bovenuit puilen en hoge hakken, waar ik nog niet eens op zou kunnen staan, laat staan lopen. Alles bij elkaar hebben we wat afgelachen en ook nog even gedanst en wie weet zijn er ook mensen die om ons lol hebben gehad. Om drie uur in de nacht had Alhagie honger en wilde hij nog naar Serekunda waar ergens in een afgelegen straatje een slager vlees stond klaar te maken. Om vier uur arriveerden we dan eindelijk weer thuis en viel ik binnen een paar minuten in een diepe slaap. Eerste kerstdag, als iedereen in Nederland aan een kerstdiner zit, ben ik voor de verandering nog maar eens aan de schoonmaak in mijn kamer. Ramen lappen, tegels van de badkamer schoonmaken en onder het bed en kast vegen en dweilen. Dat was hard nodig, behalve een dode kikker, een grote dode sprinkhaan en een paar wormen vond ik nog een lege fles en twee paar stoffige schoenen onder het bed. Na een paar uur ben ik eindelijk klaar en kan ik nu genieten van mijn opgeruimde en frisse kamer. Alhagie moest weg, nieuwe accu halen, hout bestellen voor het dak van de zorgboerderij en een gesprek met Jan Huizinga die voor twee dagen in een hotel verblijft.

Tweede kerstdag moesten er boodschappen worden gedaan. We krijgen opnieuw gasten. Een van de studentes van vorig jaar van Go for Africa komt samen met haar vriend. Met Lamin en Adema ben ik naar Serekunda gereden. Lamin moest het e.e.a. inkopen om in het kantoor van Go for Africa de elektriciteit aan te kunnen leggen, wat op onze compound gerealiseerd wordt. En ik wilde een internetverbinding op mijn mobieltje. Adema moest boodschappen hebben voor het avondeten. Uren ben je dan onderweg omdat alles hier zo langzaam gaat. Het begint al in het verkeer. Maximum of minimum snelheid heeft nog nooitiemand van gehoord. Dus als je pech hebt zit je steeds achter auto's die max. 30 km per uur rijden. Bij het afrekenen van de ingekochte spullen moeten de bonnetjes met de hand geschreven worden wat eindeloos duurt en als je er dan achterkomt dat er fout geteld is 

moet dat hele bonnetje weer opnieuw. Bij het betalen tel ik het geld natuurlijk na. 100,-- Euro's zijn hier i.p.v. een of twee briefjes, vijftig of honderd briefjes. Als ik het geld aan Lamin geef telt hij het ook nog eens na en de winkelier nog een keer, om zich ervan te verzekeren dat het toch wel zeker klopt. Voordat dit gebeurt is ben je weer tien minuten verder. Ik realiseerde me hierdoor wel weer dat ik veel geduld moet hebben en dit bij moet stellen om me hier de komende maanden staande te houden. Zoals jullie hieruit begrijpen gaat het leven hier gewoon door, Kerst of niet. Ik mag op zich niet klagen, heb in elk geval een gezellige en plezierige kerstnacht gehad.

Weer gesetteld in Gambia!

Ondertussen ben ik weer helemaal gesetteld in Gambia. Mijn eerste taak was het schoonmaken en organiseren van mijn slaapkamer. Maandenlang was er niet veel opgeruimd en jarenlang zijn er geen lades en kasten schoongemaakt. Dus toen ik de kledingkast opentrok kwamen de spinnen me tegemoet gekropen. Verder heeft Alhagie ondertussen zoveel verzameld dat nadat ik het e.e.a. georganiseerd had er al één lade was die vol gestapeld is met zaklampen, eentje met medicatie en vitaminepillen en eentje met van alles en nog wat en niemand weet wat er ooit mee te doen. Maar ik mag niets weg doen, dat is zonde hier.
Ook moest er een plafond plaat vervangen worden omdat er vorig jaar i.v.m. een elektriciteitsprobleem op zolder iemand met zijn voet doorheen is gezakt. En heb ik de kledingkastdeuren laten repareren waarvan er niet eentje meer fatsoenlijk dicht kon. Als ik ´s morgens wakker werd keek ik altijd naar een kast waarvan minstens drie deuren wagenwijd open stonden. Ik heb Ousman laten komen en hij heeft zaterdag j.l. plafond en kast gerepareerd, maar toen ik na afloop de kamer binnenkwam was het weer een grote puinhoop. Dus moest ik weer een paar uur aan het schoonmaken. Eindelijk is nu mijn kamer bijna weer in orde op een paar kleine klusjes na.

In de avonduren ben ik met JJ naar Franco´s compound gelopen. Het zag er allemaal prima uit. Het huis was keurig in orde en op de compound groeiden allerlei soorten groenten en fruit waar d.m.v. verkoop wat geld mee verdiend wordt.

Het Youth Center draait nog steeds naar wens. We hebben alleen besloten om de fitnessruimte op te heffen omdat dat meer geld kost dan het oplevert en de ruimte te gaan verhuren. Binnen één dag had Muhammed, de beheerder van het centrum, al iemand gevonden die de ruimte wil huren. De man wil een restaurant beginnen. Nou moet je dat in Nederland niet zo letterlijk nemen. Er zullen wat drank en hapjes worden verkocht in de avonduren voor als de vissers terug komen van de zee. Maar toch leuk en het levert weer een vast inkomen op voor het centrum.

Verder heeft Muhammed nogal wat avonden gepland voor DJ programma´s de komende tijd. Hij wil alleen DJ´s inhuren die toegang hebben tot radio reclame. Dat houdt in dat ze via de radio hun muziekavonden bekend maken. Dat is hier de beste vorm van adverteren omdat hier geen lokale kranten zijn. Nu de muziekset klaar is, die vanuit Nederland is gesponsord, kunnen we alleen de DJ´s inhuren en hoeven ze geen muziekset meer mee te brengen. Dit is goedkoper en zo kan het centrum er meer aan verdienen. Morgenavond (kerstavond) het eerste programma met de nieuwe muziekset.
Ziet er trouwens prachtig uit.

In het vliegtuig zat ik naast een heel aardig stel. Zij was logopediste en ze vroeg me of er een dovenschool was in Gambia. Toevallig wist ik die te vinden en afgelopen donderdag zijn ze een dag bij me op bezoek geweest in Tanji. Samen met hen heb ik eerst in het dorp, de in aanbouw zijnde zorgboerderij laten zien. Zij waren net las ik erg verrast door de grote compound en over wat er allemaal al staat. Daarna ben ik met hen naar de Tanji Lower Basic School gelopen om de klas met gehandicapte kinderen van Houwa te zien. Dit klasje is in het begin van dit jaar opgezet door studenten van Go4Africa. Er was op dat moment één jongetje aanwezig. De andere drie jongetjes bleken ziek te zijn. Ik heb van hen begrepen dat ze op donderdag een paar uurtjes les geven aan de jongens en vrijdags aan de meisjes. Het jongetje wat op dat moment aanwezig was begon liedjes voor me te zingen, wat heel ontroerend was. Zo schattig!
In de middag ben ik met hen naar Serekunda gereden om de dovenschool te bezoeken. We vroegen aan de directie wat er nodig was op school en natuurlijk krijg je dan zoals altijd een hele waslijst met materialen voorgeschoteld. Overal is immers gebrek aan. Maar omdat ik ondertussen weet hoe het in Gambia gaat en de mensen waarmee ik was hier voor het eerst zijn, probeerde ik hen hiervoor een beetje in bescherming te nemen. Ik heb hen er dan ook op gewezen om het vooral klein te houden en zich te focussen op structurele hulp zoals b.v. het maken van picto- boekjes voor de dove kinderen. Dit zijn boekjes met plaatjes zodat ze op die manier woordjes kunnen leren aan de hand van gebarentaal. En mochten ze dat willen doen, het gebruik hiervan dan uit te leggen aan de onderwijzers zodat zij dat weer kunnen leren aan de kinderen.
Na een rondleiding op de school en hen terug gebracht te hebben naar het hotel waren ze me erg dankbaar voor de leuke en interessante dag en mijn aanwezigheid op de dovenschool. Ze nemen nog contact met me op als ze terug zijn in Nederland.

Zaterdagavond ben ik samen met Alhagie Bah bij Gerrit en Jabou op bezoek geweest. Leuk om te zien waar hij woont in Sanchaba. Hij maakt het goed en gaat woensdag na een bezoek van drie weken aan Gambia weer naar huis.
Het was nog een hele toer om bij Gerrit te komen en weer terug naar huis.
We waren met Alhagie meegereden, die ons zou afzetten bij de bekende turntable ofwel rotonde in Brusubi, omdat hij door moest naar het vliegveld om iemand weg te brengen. Bij de turntable maakte hij een prijs afspraak met een taxichauffeur, die mij en Alhagie Bah dan zou afzetten bij Gerrit en ons daarna weer op zou komen halen. Zo gezegd zo gedaan! Ik kreeg als instructie mee dat ik naar Gerrit toe alvast 100 dalasi kon betalen en zo gauw hij ons af zou zetten in Tanji nog eens 200 dalasi. Wij in die taxi die al gelijk de afslag naar rechts voorbij reed. Dus na een belletje met Jabou weer omgedraaid en de juiste afslag in. Ik wist dan dat hij rechtdoor moest naar de grote moskee, maar hij sloeg rechtsaf een vreselijk slechte weg in en omdat hij geen Engels sprak kon ik hem niet uitgelegd krijgen dat hij terug moest de harde weg op. Weer gebeld met Jabou. Hobbeldebobbel terug de asfaltweg op. Richting moskee. Bij de moskee weer gebeld met Jabou. Ze zouden ons daar komen halen. Eindelijk na drie kwartier vanaf de tunrtable aangekomen bij Gerrit terwijl die rit normaal gesproken 10 minuten duurt. Dan de weg terug naar huis. Chauffeur weer gebeld. Hij nam niet op. Nog eens gebeld met een ander nummer en toen nam hij op. Ja, hij zat in Bakau en wilde niet meer komen. Nee, natuurlijk niet omdat hij zijn 100 dalasi makkelijk verdiend had met een zogenaamd kort ritje en voor 200 dalasi niet weer helemaal naar Tanji wilde rijden. Jabou is de straat opgelopen om een andere taxi te zoeken voor ons en ja hoor na enige tijd kwam ze terug met de mededeling dat ze een taxi gevonden had die ons naar de turntable zou brengen. Bij de turntable aangekomen heb ik Alhagie gebeld die onderweg was van het vliegveld naar huis en ons dan op zou pikken. Na een uur wachten langs de straat, bijna midden in de nacht, kwam hij aanrijden.

Daarna waren we nog uitgenodigd op een feest van de voetbalclub die gekoppeld is aan de stichting. Ze hebben dit jaar de cup gewonnen en Alhagie werd daar geeerd omdat hij ze vorig jaar voetbalkleding had geschonken.
Gezien een paar dagen geleden de container is aangekomen met o.a. nog een paar voetbaltenues heeft Alhagie hen die avond nog een tenue overhandigd. Dit keer in een oranje kleur. Op de voor mij alombekende typisch Afrikaanse discomuziek hebben we nog even gedanst samen met JJ en Lamin.

Vandaag kwam Gerrit hier op het Youth and Community Center de kopieermachine installeren die vorige week in goed orde is aangekomen.
Fijn soms om Gerrit achter de hand te hebben voor dit soort dingen want hier is het moeilijk om iemand te vinden die dit soort techniek echt goed beheerst.
Nogmaals bedankt Gerrit als je dit leest!

Hier is weinig te merken van een kerstsfeer en heb ik het gevoel alsof ik midden in de zomer zit. Is natuurlijk ook zo! Alhagie heeft wat kerstballen aan het plafond van ons restaurant laten hangen die vorige week uit de container kwamen en ik vond in mijn kast nog ergens een kersttafelkleed. Op die manier probeer ik toch een beetje een kerstsfeer te creeren.
Ik wens iedereen in Nederland een fijne kerst!

Tot volgende keer!

Thuis in Gambia!

Gisteren weer aangekomen in Gambia. Het is of ik weer thuis ben en nooit weg geweest ben. Na een vlotte vlucht kwam ik halverwege de middag aan op onze compound. Onderweg nog even gestopt bij de in aanbouw zijnde zorgboerderij. Jeetje wat hebben ze hard gewerkt en wat is het grooooootttttt.
Op de acte van aankoop van de compound staat dat de afemeting 30 x 60 meter is. Maar volgens Alhagie is het nu 80 x 60, dus haast 2,5 keer zo groot. Er zijn al 20 vrachtwagens met zand aangevoerd en 400 zakken cement om de stenen te maken. Het is echt gigantisch.
Thuisgekomen kwam de hele buurt me weer begroeten. Leuk om iedereen weer te zien. Wat me opvalt is dat ik me hier zo comfortabel voel tussen de mensen. Ik kan zijn wie ik ben en lach wat af met iedereen. Houwa en Alhagie Bah kennen mijn humor precies. Zoals vandaag aten ze rijst met een bruine saus, dus vroegen ze me om mee te eten. Ik antwoordde dat ik de suas op iets vond lijken zonder precies te zeggen waarop. Maar ze snapten het meteen en lachen dan wat af. En natuurlijk erg leuk om Alhagie en zijn broers weer te zien. Wat me opviel is dat Houwa en Lamin, de zoon van Jeneba erg afgevallen zijn. Ze zijn zo mager geworden doordat ze erg ziek zijn geweest. Beiden hebben malaria gehad. Muhammed Saho kwam me gisteravond ook even begroeten. Ik ben van plan om morgen naar hem toe te gaan om te zien hoe Franco''s compound ervoor staat. Hij zag er goed uit maar was alleen nog steeds verdrietig om zijn relatie die pas geleden is uitgeraakt.
Na goed geslapen te hebben werd ik vannacht om 5 uur wakker en kon niet meer slapen. Zogauw het een beetje licht begon te worden ben ik begonnen met het opruimen van de kledingkast op onze slaapkamer. Gisteren toen ik hem opentrok kwamen de spinnen me tegemoet. Ik ben van plan om elke dag een paar kasten te gaan opruimen/schoonmaken, want dat wordt anders nooit gedaan.
Ook hebben we een nieuw meisje in dienst uit Kafountine die komt koken. Adema heet ze me ze lijkt me erg aardig. Maar goed, eerst maar even afkijken want we hebben op dat gebied al zoveel teleurstellingen gehad.
Nu ben ik even op het Youth Center. Het ziet er allemaal goed uit. De muziekset is klaar. Prachtig ding.
Nu zijn ze bezig om DJ programma's te organiseren,zodat dat wat opbrengt voor het centrum. Alleen het trainingscenter brengt niets in het laatje. Ik ga even met Alhagie overleggen wat hiermee te doen.
Voor degene die me willen bellen, mijn tel. nr. blijft hetzelfde 00220-7992008

Volgende keer weer meer!
Groetjes uit Gambia!

Na afscheid genomen te hebben van familie, vrienden, collega´s, buren en goede bekenden zit ik nu bij mijn zoon Alexander. Nog één kort nachtje slapen hier in Nieuwegein, dan vlieg ik morgenochtend voor de 5e keer voor drie maanden naar Gambia. Ik ben benieuwd wat me allemaal weer te wachten staat. Buiten dat ik weer een tijd samen met Alhagie door kan brengen en me op de projecten van Future for Young People ga concentreren, zit mijn hoofd vol met allerlei plannen en opdrachten van mensen die mij ingeschakeld hebben als bemiddelaar. Ik zou er een maandsalaris aan over kunnen houden als ik hiervoor betaald kreeg, maar omwille van de armoede waarin veel Gambianen nog steeds verkeren vind ik dat het hen toe moet komen en zet ik me vrijwillig voor hen in. Wat ik ervoor terug krijg is dankbaarheid, vriendelijkheid, liefde en begrip van en inzicht in een andere cultuur. Dat is genoeg voor mij om met voldoende energie dit uiterst interessante en dankbare werk te kunnen doen.

Tot in Gambia!

Liefs van Petra