Kerstmis 2013

De dag voor kerst ben ik samen met Houwa en Mr. Darbou (sociaal werker in het dorp)op huisbezoek geweest bij de gehandicapte kinderen, die wekelijks naar de dorpsschool komen. Het klasje is opgezet door drie studenten uit Nederland die vorig jaar met stichting Go for Africa meegekomen zijn. Houwa en Mr. Darbou runnen dit klasje nu wekelijks en bieden de kinderen extra mogelijkheden aan om zich te kunnen ontwikkelen. Het leek me wel leuk om de kinderen en hun ouders te ontmoeten. De bedoeling van dit huisbezoek was om alle kinderen te registreren. In Nederland zouden we dat doen voordat het betreffende kind naar school komt. In Gambia komen ze er na een jaar achter dat het toch wel belangrijk is om wat meer achtergrond van het kind te hebben. Gezien er geen auto ter beschikking was moesten we te voet. De kinderen wonen verspreid door het dorp heen en de voettocht incl. bezoekjes hebben dan ook vier uur in beslag genomen. Maar interessant was het wel. Bij een kindje, die ziek op bed lag hoorden we het trieste verhaal dat de moeder zelf ook gehandicapt was en niet voor het kind kon zorgen. Het kind is nu geadopteerd door een andere familie. Een andere jongen dacht dat hij met ons mee naar school kon, maar helaas, dat was niet de reden waarvoor we kwamen. Hij was dan ook erg teleurgesteld toen we zonder hem weer weggingen. 

Ook troffen we een kind met het Syndroom van Down en drie van de kinderen die we bezocht 

hebben zijn niet in staat om te spreken. Voor deze kinderen zouden picto boekjes en gebarentaal natuurlijk een uitkomst zijn, maar helaas is dat hier haast niet te realiseren of deze hulp zou uit Nederland moeten komen. Aan het eind van elk bezoek werd er genoteerd of het kind dan wel geestelijk of lichamelijk gehandicapt is. Veel verder als dit komen ze dan ook niet. Mr. Darbou vroeg steeds aan mij wat ik ervan dacht en van het Syndroom van Down had hij nog nooit gehoord. We hebben besloten om een paar Engelse boekjes met plaatjes uit onze bibliotheek te halen van het Youth and Communty Centrum zodat de kinderen aan de hand van plaatjes toch wat woordenschat aangeboden krijgen. 

In de middag heb ik Adema, onze nieuwe kokkin, breien geleerd. Ik heb een breiwerk bij me omdat lezen nauwelijks lukt. Je bent hier immers nooit alleen en ze vinden het vreemd als je in een hoekje alleen gaat zitten lezen. Herhaaldelijk word ik gestoord met de vraag wat ik aan het doen ben of roepen ze me voor het een of ander. Breien gaat dan wel, omdat ik dat kan zonder dat ik me daarop intensief moet concentreren. Adema had de breikunst zo te pakken en ze vindt het erg leuk om te doen. Iedereen vindt het trouwens super interessant als ik aan het breien ben. Dat kennen ze hier niet. Haken en borduren wel, dat wordt veel gedaan door de vrouwen. Zelfs de mannen komen geinteresseerd kijken als ik aan het breien ben en bewonderen elke gevordere naald met belangstelling. 

In de avonduren stelde Alhagie voor om kerst te gaan vieren in Senegambia. Ik in een lange rode jurk met daarop een wit vest en Alhagie in een rode bloes, grijze broek en zwart colbertjasje zagen we er samen op zijn ¨kerst¨ uit. Houwa en Adema gingen met ons mee. In Senegambia aangekomen kijk je werkelijk je ogen uit naar alle bijzondere, gekke en a-sociale Europeanen. Het was voor mij, Alhagie, Houwa en Adema dan ook of we naar een lachfilm zaten te kijken. Voordurend lagen we plat van het lachen. Stel je voor: Een Engels gezin, compleet met kinderen, die in kerstman-vrouwpak inclusief kerstmuts in een bar zitten en foto´s van elkaar maken. De korte broek die de man droeg trok hij op tot onder zijn oksels en dat was blits genoeg voor een foto. Naast ons zat een Engelse vrouw, zo dik dat ik verbaasd was dat de plastic stoel onder haar het niet begaf. Uit alle gaten die in de stoel zaten puilde haar overtollig vet. Een op leeftijd zijnde opa die gevolgd werd door een sexie uitziende dame van een jaar of 25 met een rokje tot net onder haar kruis. Schijnbaar erg verliefd kropen ze achter in een taxi. In een ander bar was het helemaal feest, voor ons tenminste. Een blanke, blonde, flink 

opgemaakte dame van rond de 60 compleet in jurk met tijgerprint, die reikte tot net onder 

haar kruis. Ze schudde met haar billen of haar leven ervan af hing. Haar ogen afwisselend 

dan weer wijdt open en dan weer dicht. 

Dan een aardig normaal uitziend Europees vrouwtje met een zwarte man. Leuk stel om te zien. 

Alleen had het vrouwtje totaal geen gevoel voor ritme. Kan ze natuurlijk ook niets aan doen. Haar ritmische en lenige vriend probeerde datzelfde ritme er bij haar in te krijgen maar dat was tot mislukken gedoemt. Een oudere, blanke en ietwat lelijke dame die alleen was, nogal mager in een lange zwarte avondjurk met blote rug, leefde zich uit op de dansvloer. Verschillende West Afrikaanse jonge mannen vergezelden haar en probeerden haar over te halen tot een nachtje in één van de vele hotels in de buurt. En dan last maar not least, een Europese dame, vlot gekleed met bril, van naar schatting tussen de 75 en 80, danst in haar eentje tussen een tiental jonge West Afrikaanse mannen. Geweldig om te zien! Dan de West Afrikaanse dames, niet alleen uit Gambia maar uit allerlei omringende landen, in hun uitgaanstenue. Korte rokjes, strakke truitjes waar hun boezems bovenuit puilen en hoge hakken, waar ik nog niet eens op zou kunnen staan, laat staan lopen. Alles bij elkaar hebben we wat afgelachen en ook nog even gedanst en wie weet zijn er ook mensen die om ons lol hebben gehad. Om drie uur in de nacht had Alhagie honger en wilde hij nog naar Serekunda waar ergens in een afgelegen straatje een slager vlees stond klaar te maken. Om vier uur arriveerden we dan eindelijk weer thuis en viel ik binnen een paar minuten in een diepe slaap. Eerste kerstdag, als iedereen in Nederland aan een kerstdiner zit, ben ik voor de verandering nog maar eens aan de schoonmaak in mijn kamer. Ramen lappen, tegels van de badkamer schoonmaken en onder het bed en kast vegen en dweilen. Dat was hard nodig, behalve een dode kikker, een grote dode sprinkhaan en een paar wormen vond ik nog een lege fles en twee paar stoffige schoenen onder het bed. Na een paar uur ben ik eindelijk klaar en kan ik nu genieten van mijn opgeruimde en frisse kamer. Alhagie moest weg, nieuwe accu halen, hout bestellen voor het dak van de zorgboerderij en een gesprek met Jan Huizinga die voor twee dagen in een hotel verblijft.

Tweede kerstdag moesten er boodschappen worden gedaan. We krijgen opnieuw gasten. Een van de studentes van vorig jaar van Go for Africa komt samen met haar vriend. Met Lamin en Adema ben ik naar Serekunda gereden. Lamin moest het e.e.a. inkopen om in het kantoor van Go for Africa de elektriciteit aan te kunnen leggen, wat op onze compound gerealiseerd wordt. En ik wilde een internetverbinding op mijn mobieltje. Adema moest boodschappen hebben voor het avondeten. Uren ben je dan onderweg omdat alles hier zo langzaam gaat. Het begint al in het verkeer. Maximum of minimum snelheid heeft nog nooitiemand van gehoord. Dus als je pech hebt zit je steeds achter auto's die max. 30 km per uur rijden. Bij het afrekenen van de ingekochte spullen moeten de bonnetjes met de hand geschreven worden wat eindeloos duurt en als je er dan achterkomt dat er fout geteld is 

moet dat hele bonnetje weer opnieuw. Bij het betalen tel ik het geld natuurlijk na. 100,-- Euro's zijn hier i.p.v. een of twee briefjes, vijftig of honderd briefjes. Als ik het geld aan Lamin geef telt hij het ook nog eens na en de winkelier nog een keer, om zich ervan te verzekeren dat het toch wel zeker klopt. Voordat dit gebeurt is ben je weer tien minuten verder. Ik realiseerde me hierdoor wel weer dat ik veel geduld moet hebben en dit bij moet stellen om me hier de komende maanden staande te houden. Zoals jullie hieruit begrijpen gaat het leven hier gewoon door, Kerst of niet. Ik mag op zich niet klagen, heb in elk geval een gezellige en plezierige kerstnacht gehad.