Weer thuis in Nederland.

Inmiddels ben ik weer veilig geland in Nederland. Ik heb de laatste week van mijn verblijf in Gambia geen gelegenheid meer gehad om naar het internetcafé te gaan om mijn blog af te sluiten. Vandaar dat ik dit even thuis doe, zittend op mijn eigen bank in mijn stacaravan met een prachtig uitzicht op de Strabrechtse Hei.

De laatste week van mijn verblijf heb ik gelukkig nog wat leuke dingen gedaan.
Op maandagochtend kregen we onverwachts bezoek van mensen uit Rosmalen waarmee we de zorgboerderij bezocht hebben. Zij waren erg te spreken over wat er al is bereikt en over het voor Gambia unieke project. Naar mijn idee is dit de eerste zorgboerderij voor gehandicapten in het land. Daarna een middag onverwacht op stap met Franco, Carla en Mieke en lekker geluncht bij Fast Ali in Serekunda. In de avonduren kwam Gibba (een jongen uit Tanji) zijn microkrediet in ontvangst nemen. Hij was er erg blij mee. Hij wil vis inkopen in Tanji en deze vervoeren met een huurauto naar Foni (provincie in het binnenland). In het binnenland wordt voor vis meer betaald zodat voor elke rit er een percentage winst op zit.
Op dinsdagochtend met Alhagie, Carla en Mieke op bezoek bij een vrouwenproject in Tujering. Dit project is gebouwd met hulp van een Spaanse sponsor om kansloze vrouwen een mogelijkheid te bieden op educatie (Engels, computerles, koken, naaien, batikken) Het is een heel mooi project en hoop voor hen dat ze het financieel gezien kunnen volhouden.
Ook nog een gesprek gehad met de voorzitter van het Village Development Committee (dorpscomité) van Tanji i.v.m. de overdracht van het door Future for Young People gebouwde Youth and Community Center. We hebben hen gevraagd erover na te denken hoe ze verder willen met het gebouw na overdracht volgend jaar oktober. We willen hier graag feedback over.
Zaterdag zijn Alhagie en ik naar een ceremonie in Sanyang geweest waar vier studenten van een skillcentrum, gesponsord door Hans en Ali uit Nederland, een certificaat uitgereikt kregen. Zoals altijd in Gambia kwam de ceremonie pas op gang lang nadat deze gepland was. Dus het begon met wachten, wachten en nog eens wachten ondertussen gezellig pratend met Hans en Ali.
Tegen de tijd dat de ceremonie zo ongeveer afgelopen zou zijn kwamen meer en meer genodigden opdagen en kon het eindelijk beginnen. Na wat toespraken en de uitreiking van de certificaten kregen we een bord vol met lekkere cakejes en een drankje.
Alhagie moest ondertussen iemand naar het vliegveld brengen en ik kon na afloop van de ceremonie mee naar het huis van Hans en Ali waar we lekker buiten gezeten op het grote terras een salade nuttigden.
Om half elf kwam Alhagie mij ophalen en reden we naar huis.
Zondagochtend nog even bij Marijke op bezoek geweest in Sanyang om afscheid te nemen. Marijke woont sinds een aantal jaren permanent in Gambia en ik vind het altijd gezellig om zo af een toe eens met haar bij te kletsen.
Later op de middag ben ik met Alhagie naar Senegambia gereden en hebben we ons laatste gebakje gegeten en heerlijke muntthee gedronken. Daarna zijn we naar het strand gegaan om daar nog even samen te zijn en ons laatste afsluitende gesprek te hebben. Het was erg druk op het strand. Zondags gaan ook de Gambianen relaxen of voetbal spelen op het strand. Je ziet dan ook ontelbare voetbalteams over het strand rennen en moet je oppassen dat je niet zo nu en dan een bal tegen je hoofd krijgt.
We zijn op zoek gegaan naar een wat rustigere plek en hebben daar samen naar de zonsondergang gekeken terwijl we nog even spraken over ons leven en onze toekomst. Toen de zon onder was zijn we terug gelopen naar de auto en thuis gekomen was er een diner georganiseerd bij Franco op de compound met daaraan gekoppeld een djembé programma. Alle Go4Africa studenten plus vele voor mij bekende Gambianen waren aanwezig. Voor mij was dit een mooie afsluiting van mijn verblijf in Gambia.
Maandagochtend heb ik mijn spullen ingepakt en ben ik afscheid gaan nemen van de bouwvakkers die zoveel maanden aan de boerderij gewerkt hebben en van onze lieve buren. Franco en zijn moeder kwamen om afscheid van me te nemen en ook de dierbare mensen die werken op onze compound namen afscheid. En ja....... dan is het zover...... ik ga weer naar huis. Al deze lieve mensen achterlatend stap ik in de auto samen met Alhagie die mij naar het vliegveld zal brengen. Dag allemaal, dag Alhagie, hoop jullie spoedig weer te zien.

Korte Update

De dader die vorige week de Nederlandse coach van Go4Africa overvallen heeft is nog niet gevonden.
Hij blijkt gevlucht te zijn naar Serekunda en ja, dan is het moeilijk zoeken in zo n grote stad.
Dat houdt wel in dat ik, maar ook alle andere Nederlandse meiden en vrouwen die nu in Tanji logeren toch wat waakzamer zijn om de straat op te gaan. Na met stenen bekogeld te zijn, het stelen van mijn tas en nu vorige week die overval weer voel ik me niet meer veilig op straat. Dat is jammer want ik merk dat me dat blokkeerd om ergens naar toe te gaan. Vandaar dat ik afgelopen week voornamelijk op de compound heb doorgebracht. Soms duren de dagen dan lang, want ik zit van de vroege morgen tot de late avond op dezelfde plek. Ook heb ik niet echt iemand om mee op stap te gaan. Alhagie heeft het druk en ondanks alle drukte die de 14 Go4Africa mensen die nu bij ons logeren met zich meebrengen, voel ik me er niet echt bij horen.
Nou ja, nog een kleine twee weken dan ben ik weer terug in Nederland. Daar kijk ik wel weer naar uit.

Afgelopen zondag zijn we laat in de middag nog even naar het strand geweest in Senegambia. Wat je daar allemaal ziet. Jij kijkt je ogen uit. Een blanke vrouw van een jaar of zestig met onooglijk lelijke benen, hand in hand met haar ook blanke partner, en een zwarte korte klokrok dragend tot net onder haar kruis. Iedereen keek haar na, zelfs de Gambianen, die over het algemeen niet zo oordelend zijn als wij Nederlanders.
Dan een blanke vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd in een sexy doorschijnende dress en geblondeerd kort haar, fier op een groot paard.  Het paard huppelde vrolijk langs het strand met haar dragend op zijn rug, totdat het betreffende paard een ander paard zag, waarschijnlijk een vrouwtje, want onmiddelijk kreeg het paard een enorme stijve piemel en begon te steigeren. Had je het gezicht van die vrouw moeten zien. Doodsangst stond in haar ogen. Ze leek bijna van de rug van het paard af te glijden totdat een Gambiaan het paard tot bedaren bracht. Het was een vermakelijke vertroning voor ons, maar niet voor de persoon in kwestie.

En dan Go4Africa, die hier nu ruim een week aanwezig zijn met zo n 30 studenten. Daar alleen al kan ik een boek van vol schrijven, maar daar wil ik me verder niet mee bezig houden. Het enige wat ik wil melden is dat de meeste studenten nu een stageplek gevonden hebben en alles een beetje op zijn plek begint te vallen.
Half april, dus vier weken na mij, gaat de hele bups weer naar huis en zal het weer stil worden in Tanji.