We hadden nog wat geld gedoneerd gekregen om zakken rijst uit te delen. We hadden daarom besloten om 5 gezinnen met gehandicapte kinderen, die pas nog gevonden waren door Ciska en de sociaal werker van Tanji, te voorzien van rijst. Samen met Alhagie Bah en Houwa zijn we de zakken rijst gaan brengen. De families van de gehandicapte kinderen waren allemaal zeer verheugd door ons gebaar. Er was een vader die spontaan begon te huilen van dankbaarheid. Hij vertelde ons dat zijn nu naar schatting twaalfjarige dochter op drie jarige leeftijd gehandicapt was geraakt door hersen malaria. Sinds die tijd had er nog nooit iemand hulp aangeboden. Zij dochter krijgt regelmatig epileptische aanvallen en komt dan te vallen. Haar gezicht was daardoor nogal beschadigd.
We troffen op een andere compound een jongetje van een jaar of 6/7 die opgesloten zat in een ruimte waar wij onze kippen nog niet in zouden zetten. Harry, een Nederlandse man die al meerdere jaren bij ons heeft gelogeerd, had al eerder via Social Welfare een mooie aangepaste rolstoel en een matras ter beschikking gesteld aan de familie. De ouders van dit kind zijn vertrokken naar Liberia en oma zorgt nu voor hem. Oma moet echter ook voor het inkomen zorgen en is dus vaak afwezig. Vandaar dat ze het jongetje die zowel mentaal als fysiek gehandicapt is op sluit ter bescherming van hemzelf of andere kinderen die hem zouden slaan. Maar zo triest om te zien. Hij zit op de stoffige grond, in een hoekje, naakt en in een ruimte waar geen daglicht of frisse lucht binnen kan komen. Later op de dag zijn we terug gegaan en werd hij in zijn rolstoeltje naar buiten gebracht.
Dan hebben we nog Yaay, een gehandicapt meisje, dat toen we haar vonden zo schuw was als een hond en ook als dusdanig werd behandeld. Ook zij is in de steek gelaten door haar ouders en heeft oma zichzelf over haar ontfermd. Maar ook deze oma moet zowel voor het inkomen zorgen, als voor haar blinde man als voor haar gehandicapte kleindochter. Een zware taak en haast ondoenlijk voor een oudere vrouw, met als gevolg dat Yaay in onze ogen werd verwaarloosd. Met een heel team uit Nederland zijn we ruim een jaar bezig geweest om een oplossing voor haar te zoeken. In Gambia zijn er praktisch geen voorzieningen voor gehandicapten en als ze er al zijn zitten ze vol of haken ze af op de gecompliceerde situatie rondom Yaay. En het is zo'n lieve en grappige meid van 13 jaar oud. Mentaal niks mis mee. Ze staat als ze bij ons is altijd in het middelpunt van de belangstelling en we willen heel graag een oplossing vinden voor haar situatie. Anja Verstappen heeft onlangs met hulp van Ciska en Amy (allemaal Nederlandse dames) geprobeerd om Yaay zindelijkheidstraining te geven, maar omdat Yaay ziek werd vanwege een infectie aan haar voet/been moest ze naar het ziekenhuis en was de periode te kort. Harry had hulp gevraagd voor haar bij Second Home, een Nederlands initiatief voor gehandicapte kinderen, en in eerste instantie was er geen plaats voor haar. Nu echter is er een plek vrijgekomen en werd er met ons afgesproken dat als wij iemand zouden vinden die één op één voor Yaay zou zorgen dat ze mag komen. Fantastisch natuurlijk, maar ja wie wil dit doen en dan ook nog intern? Na twee gesprekken gehad te hebben met een paar jonge dames, kwam Harry op het idee om ook Fanta nog eens te benaderen die al jarenlang bij Franco werkt. Fanta is betrouwbaar, een hard werkend iemand, altijd opgewekt, spreekt goed Engels en heeft veel levenservaring. Goed idee vond ik en na een aantal gesprekken met haar stemde ze in. Dat betekend voor Fanta dat ze vijf dagen per week intern bij Second Home gaat werken met de focus op Yaay. De eerste prioriteit is haar zindelijk te krijgen en de wondverzorging. Yaay heeft nl. een enorme decubituswond op haar achterwerk omdat ze altijd in haar eigen urine zit. Als ze zindelijk is kan de wond genezen en zou ze naar school kunnen. Maar alles stap voor stap en is er voor nu vooral goede begeleiding nodig voor alle betrokkenen. We willen immers voorkomen dat de familie afhaakt. Yaay zal op Second Home zoveel meer zichzelf kunnen zijn nl. een goedlachse leuke en vrolijke jonge meid met een goed stel hersens.
Ook had Harry nog een rolstoeltje kunnen regelen voor Fatimata, een spastisch meisje in Tanji, waar deze familie gelukkig met veel liefde voor zorgt. Ook dit rolstoeltje komt van Social Welfare. Gezien het lichaam van Fatimata erg slap is, vallen haar hoofd en ledematen zonder ondersteuning alle kanten op. Dit rolstoeltje geeft echter precies aan alle kanten de juiste ondersteuning voor haar en hoeft haar moeder dit meisje van zeven jaar niet meer de hele dag met zich mee te dragen in een doek op haar rug. Dit lijkt me een hele opluchting voor haar. Ook deze familie was ontroert van dankbaarheid.
Het Youth and Community Center in Tanji moet eind dit jaar worden overgedragen aan de gemeenschap. Daarom hadden we nog een meeting gepland met het personeel. We hebben vooral gesproken over hun keuze na de overdracht. We willen hen niet zomaar laten vallen omdat ze ruim vijf jaar lang gewerkt hebben tegen een kleine maandelijkse vergoeding. Meer zat er gewoon niet in. Ze hebben nu nog enkele maanden de tijd om hierover na te denken. Er kwamen al wat ideeen naar boven, goede en minder goede. We wachten echter even af. De goede ideeen zullen we ondersteunen als dat binnen onze mogelijkheden valt. De minder goede ideeen vallen af en zij kunnen een eenmalige vergoeding krijgen. Verder hebben we het personeel ook geadviseerd om al het achterstallig onderhoud te laten repareren voordat de overdracht gaat plaats vinden.
Van Rene en Marion uit Meijel hadden we ook nog wat geld gekregen voor zakken rijst, die we uitgedeeld hebben aan andere families waarvan we dachten het hard nodig te hebben. Iedereen was echter enorm dankbaar voor deze gulle gift.
Een paar dames uit Bladel hadden een paar zakken vol met prachtige katoenen truitjes gebreid en meegegeven, die we uitgedeeld hebben aan vele families met kinderen. Ze stonden zo leuk en zijn van goede kwaliteit.
Dan de zorgboerderij. De afronding is in volle gang en vele mensen zijn er dagelijks hard aan het werk. De watervoorziening is aangelegd, met de stoomvoorziening zijn ze druk bezig en de schutting wordt verhoogd. Komende week wordt er begonnen met de bouw van het dagverblijf/restaurant. We hopen voor de zomer zover klaar te zijn zodat Alhagie na terugkeer van een verblijf in Nederland van start kan gaan met de aankoop van de dieren en het aanstellen van personeel. Komende zomer zullen we bekijken wanneer we de boerderij officieel gaan openen.
Om nog even terug te komen op het jongetje wat opgesloten werd, troffen we hem afgelopen woensdag weer in dezelfde situatie aan. Ik vroeg aan een buurman of hij de deur open kon maken zodat ik erbij kon en toen ik hem daar zo zag zitten, in zijn nakie, helemaal alleen in die donkere benauwde kamer moest ik mijn best doen om mijn tranen in te houden. Jeetje zeg, wat een zielige toestand is dit. In Nederland zou je regelrecht voor verwaarlozing worden ingesloten, maar hier is er niemand die daarop let. Zou dit misschien de reden zijn dat ik mijn vlucht afgelopen maandag heb gemist, vroeg ik me af? Zou ik dan degene zijn die hem uit deze benarde situatie moet redden? Alhagie Bah, die bij me was werd ook boos om de situatie en binnen een paar minuten stond de hele buurt om ons heen. We vertelden hen dat dit niet kon, dat dit jongetje ook een mens is en geen dier. Dat dit anders moet en dat er hulp moet komen. We vertelden hen dat we later op de middag terug zouden komen als oma weer thuis is. Thuis gekomen heb ik met een aantal mensen de situatie doorgesproken en zijn we met zijn vijven die middag terug gegaan, Harry, ik, Houwa, Alhagie Bah en Mr. Darboe (sociaal werker in het dorp). Zo gauw we aankwamen kwam oma met het jongetje aangedragen. Binnen een paar seconden stond weer de hele buurt om ons heen. We hebben de oma toegesproken, nogmaals gezegd dat dit niet kan. Dat we haar situatie begrijpen omdat ze ook geld moet verdienen, maar dat ze om hulp moet vragen. Ze werd zichtbaar emotioneel toen ze door ons toegesproken werd. Ik heb haar verteld dat we niet kwamen om haar te straffen omdat we begrijpen hoe moeilijk haar situatie is, maar dat we kwamen om een oplossing te zoeken voor de situatie.
Dat ze beter haar kleinzoon tijdens haar afwezigheid buiten kan zetten in de schaduw onder een boom, in de rolstoel waar hij veilig is. Haar naaste buren, waarvan de vrouw zwanger is, boden spontaan aan om een oogje in het zeil te houden als oma weg moet. Harry en Ciska die nog langere tijd in Gambia zullen blijven gaan de situatie de komende tijd in de gaten houden.
Zondag had ik met Alhagie afgesproken dat we tijd voor elkaar vrij zouden maken. Er is altijd zoveel te doen en en komen zoveel mensen bij ons over de vloer dat we maar amper tijd hebben om met elkaar te praten. In de middag zijn we wat gaan wandelen, maar het was zo heet dat ik dacht dat ik het zo nu en dan begaf. De zon brandde op mijn hoofd en ik mocht Alhagie zijn petje lenen. Na ongeveer vijf kilometer te hebben gewandeld met af en toe een slok water en een moment van rust in de schaduw van een boom, had ik thuisgekomen het gevoel 50 kilometer te hebben afgelegd. Jeetje wat was het warm vandaag. Ik denk dat de temperatuur dicht tegen de 40 graden aan liep.
Laat in de middag reden we naar een patisserie in Senegambia, waar we een lekker chocoladegebakje aten, waarna we naar het strand reden voor een korte wandeling en we in het zand zakten om nog het e.e.a te bespreken.
Onze samenzijn werd echter overstemd door een verdrietig gevoel omdat die middag de zoon van onze timmerman die op de zorgboerderij werkt was overleden door verdrinking. De jongen wilde met zijn vriend nog even gaan zwemmen in Batakunku, hun woonplaats, en werd meegesleurd met de stroming en verdronk. Nog maar 25 jaar oud. We zijn de ouders die middag nog gaan condoleren met dit grote verlies. Het huilen van de moeder ging me door merg en been en ook de vader toonde zijn verdriet. Diezelfde ochtend was de vader nog bij ons om met Alhagie te bespreken welke bouwmaterialen hij morgen nodig had. Wie had dit op dat moment kunnen bedenken. Heftig is het leven hier en van een heel andere orde dan wij dat in Nederland kennen. Dit is o.a. ook de reden dat ik me in dit land in wil blijven zetten, zolang als ik kan! Ieder mens waar ik of wij als stichting iets voor kunnen betekenen is er één!
Ons motto: 'We are blessed to bless others'!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten