Eindelijk weer even tijd voor een berichtje! Op het moment is het erg druk voor ons hier.
Alhagie is voor een week naar Mauretanie om daar de teams van Go for Africa op te halen. Gisteren een telefoontje gehad dat hij de teams ontmoet heeft aan de grens, alleen staat hij met een kapotte auto die vandaag gerepareerd moet worden. Het plan is dat ze zondag aankomen in Tanji.
De voorbereidingen op onze compound zijn in volle gang. Het restaurant wat gebouwd wordt moet af zijn voor zondag en de kamers moeten worden schoon gemaakt om de nieuwe gasten van Go for Africa te ontvangen. Amiatia die voor ons kookt is voor 2 dagen naar Senegal en alle verantwoordelijkheid voor het schoonmaken van het huis en de zorg voor het eten voor de gasten die er nu al zijn (5) komen nu op mij neer. Verder is het jongerenproject sinds vorige week woensdag open en nu komen mensen langzaam aan binnen gedruppeld. Sinds maandag hebben we internet en gisteren was al best een drukke dag. Vanmorgen stonden er al mensen aan de duer voor dat het centrum open was.
We komen ook tot de conclusie dat er toch meer interesse is voor de middag en de avond uren. We zijn vorige week gestart met de openingstijden van 8.00 tot 17.00 uur. Gisteren hebben we besloten om nu open te gaan van 10.00 tot 20.00 uur. Ami, die de computerruimte runt is gisteren hier geweest van 8.00 uur tot 22.00 uur, vanwege de internet bezoekers. Ik vind dat te lang voor haar, ze heeft ook nog een baby om voor te zorgen,dus mag ze nu s'morgens later beginnen. Alexander vindt het hier ook erg leuk volgens mij. s'Morgens staat hij om 7 uur al op om op tijd met Ami in de computerruimte te kunnen zijn. Ik vindt het wel knap wat ze samen voor elkaar hebben gekregen. De computers werken allemaal nu,op een na waarvan de harde schijf stuk is, en we hebben internet op 2 computers nu. Alexander is vandaag uit aan het vogelen of we nog meer computers op internet kunnen krijgen.
Af en toe moeten we de staf wat bij sturen. Alfinseni onze watchmen nodigde s'nachts hier mensen uit om met hem Ataja (groene thee) te drinken en Bob,onze barkeeper, maakte er gisteren ook een gezelligheid clubje van. Dat houdt in dat een paar jongens die hier de hele dag op straat hangen, canabis gebruiken en verder niets doen,nu in de hal komen hangen samen met Bob.Ik vond dat niet goed omdat het er nu 2 zijn, volgende week misschien 5 en over een paar weken hangt de hele jeugd van Tanji hier binnen.Franco heeft met Bob en Alfiseni besproken dat dat dus niet de bedoeling is.

Gisteren ben ik de hele middag op stap geweest, samen met Abdulai, een bouwvakker die veel gedaan heeft op het centrum, Mohammed, onze administrateur en Alexandra, een meisje wat bij ons logeert en voor 2 maanden vrijwilligers werk doet hier, om het centrum te promoten bij scholen in de buurt. Deze mensen zijn allemaal erg enthousiast over wat we hier doen en bereid om heel wat energie te stoppen in promotie van het centrum. We hebben een aantal scholen bezocht en flyers uitgedeeld en in de buurt zijn posters opgehangen. We willen ook voor de radio wat promotie gaan maken, maar tot nu toe hebben we nog geen tijd gehad om naar Gunjur te rijden voor een radio programma.

Verder hebben we deze week een dierenweek. Afgelopen zondag kwamen er 2 mannen naar onze compound met een papegaaitje.Ze vroegen mij of ik het papegaaitje wilde kopen. Ik vroeg hen waar ze het vandaan hadden. Een van hen bleek een jager te zijn. Hij ving vogels in het bos en verkocht de dieren. Ik had hier natuurlijk helemaal geen goed gevoel bij en vroegmeaf hoe dit aan te pakken.Omdat mensen hier nogal gevoelig zijn voor religie en God heb ik het als volgt aangepakt. Ik vertelde hen dat ook vogels door God zijn geschapen in vrijheid, zoals wij als mensen. Wie zijn wij dan om vogels te vangen,ze in een kooi te stoppen en ze hun vrijheid af te nemen. Ik vertelde hun dat ik begreep dat ze ook ergens hun geld mee moesten verdienen maar dat ze beter een andere manier konden zoeken om dat te doen. Ze vonden eigenlijk wel dat ik gelijk had en ze vroegen toen of ik de vogel wilde kopen voor 100 dalasi en hem dan vrij te laten.
Ik heb dat geweigerd en ze wilde toen op Alhagie wachten. Gelijk op dat moment belde Alhagie mij dat hij onderweg was met de IG Police (gelijk aan de MEin Nederland) naar ons huis. Ik vertelde dat aan de mannen en ze wisten niet hoe snel ze weg moesten komen.

Twee dagen gelden belde Alexander mij terwijl ik in Serekunda was, dat hij een jong poesje had gevonden en niet wist wat hij ermee aan moest.Ik zei hem het ook niet te weten en hij heeft het later weer terug gezet op straat. s'Middags liep ik naar de compound waar de container van Go for Africa staat, omdat de andere container daar aan gekomen was en vond ik ook een klein poesje op de straat. Dit poesje was er erg slecht aan toe en ik heb het naar huis gebracht. Kawsu vertelde mij dat mensen de poesjes vaak ergens neer zetten om ervan af te zijn. De meisjes die in ons huis logeren hadden allemaal erg te doen met het poesje en vroegen zich af wat we konden doen. Ik zei hen dat we het hier niet konden houden en ben naar de buren gelopen,waar een paar kinderen zijn, die misschien voor het poesje konden zorgen. Alleen nu zien we dat de buren er helemaal niets van snappen. Ze stoppen het poesje de hele dag in een donkere schuur waar geen dag licht in kan, in een doos. Wij moeten elke dag 3 keer het poesje gaan voeren. Gisteren hadden we zo'n medelijden met het poesje dat we het maar weer naar ons huis hebben gehaald om hem te bevrijden uit de donkere schuur. Hij drinkt nu melk en eet wat vis. Hij ziet er na 2 dagen al veel beter uit. Christel, een van de meisjesvond kort nadat ik het poesje had gevonden ook nog een poesje. Dit is bij Bolong onder gebracht. Hier wordt door de oudste meisjes die daar wonen redelijk goed voor gezorgd. Drie keer per dag gaan we om de beurt de poesjes opzoeken om ze eten te geven. Hopelijk zijn ze tegen de tijd dat we hier moeten vertrekken in staat om voor zichzelf te zorgen.

Elke dag hier is een verassing. Plannen kun je hier dan ook niets want elke dag dat ik wat plan om te doen komt er niets van terecht en veranderen de plannen weer. De tijd gaat hier razend snel. Over een week of 5 moeten we alweer naar huis, maar van mij mag het nog wel een half jaar duren. Ik voel me hier meer thuis dan in Nederland met alle verplichtingen, structuren en regels Ook al is het hier een politiestaat en is er veel controle door politie en leger, toch vindt ik hier veel meer vrijheid. Ik denk dat het ook erg moeilijk zal worden voor mij en Alexander om afscheid te nemen van alle lieve mensen die we hier hebben leren kennen.Als ik hier op straat loop wordt ik steeds aangesproken en veel mensen kennen ons nu bij naam en worden we steeds geroepen.Het is hier niet mogelijk om regelrecht naar huis te lopen vanuit het centrum. Onderweg worden we steeds opgehouden door mensen die we kennen en die willen weten hoe het met ons gaat.

Ik ga nu naar huis want ook daar moet nog veel gebeuren voordat de teams van Go for Africa ontvangen kunnen worden. Tot volgende keer!!!!

Zojuist hebben we Sebastiaan, Jop, Toon en Nellie weer naar het vliegveld gebracht.
Het was erg fijn om hun hier in Gambia op bezoek te hebben en de dingen te kunnen delen waar we mee bezig zijn. Jammer dat ze weer naar huis moesten. Alexander en ik blijven nog een week of 6 a 7 zodat we het jongerenproject mee op kunnen starten. Er moet nog een hoop gebeuren op administratief gebied.

De opening afgelopen zondag was overweldigend. Zoveel mensen zijn langs geweest tijdens het programma. Moeilijk te zeggen hoeveel, maar ik schat toch wel een paar duizend. Voor ons was het erg druk. Zeker voor Franco, Alhagie, de staf, the sisters, Seydekan en zijn groep mensen en iedereen die zich hebben ingezet om van deze dag een succes te maken. Ook GRTS de landelijke televisieploeg was aanwezig voor opnames. Ik moest een intervieuw geven voor de camera. Voor de bezoekers was het dan ook een geweldig succes. Voor ons was het vooral veel problemen oplossen. Het programma begon al anderhalf uur later dan gepland en net toen het donker begon te worden en het gebouw officieel geopend zou worden viel de stroom uit. Dat hield in dat de sprekers niet meer te verstaan waren en dat het gebouw donker werd. Gauw thuis een generator gehaald, maar die had niet voldoende power om daar de hele boel weer aan de gang te krijgen. Dan maar wachten tot dat de elektriciteit weer werkte.
Gelukkig duurde dit niet al te lang en kon het programma weer verder gaan.
Later op de avond na even een time out genomen te hebben kwamen we terug en hoorde ik dat onze hoofdact, Jeliba Kuyateh, nog niet op was komen dagen. Het was op dat moment 9 uur in de avond en om 10 uur zou hij moeten optreden. Onze DJ, Alu B heeft al de tijd op moeten vullen om de mensen bezig te houden. Ondertussen wisten we niet of we wel of niet kaartjes moesten gaan verkopen. Na enige tijd hebben we het er toch maar op gewaagd om te starten met de verkoop van de kaartjes want mensen kwamen van ver en wilden kaartjes kopen. Alleen de kaartjes waren dachten we meegenomen door Mohammed, onze administrateur, die weg was gegaan. Dus geen kaartjes. Na een half uur wisten we waar de kaartjes waren terwijl er al rijen mensen aan de poort stonden. Tegen 12 uur kwam dan eindelijk Jeliba opdagen, maar zijn apperatuur moest allemaal nog geinstalleerd worden. Het was 1.00 uur in de nacht voordat hij begon te spelen. Niemand die zich hier druk over maakt. Dat is allemaal normaal hier.
Het is wel apart om te zien hoe mooi de vrouwen hier gekleed zijn tijdens zo'n programma en hoe vrolijk ze dansen. Een galabal in Nederland kan hier niet aan tippen. Ze besteden hier heel veel aandacht aan hun uiterlijk. Wij hadden ook allemaal kleding laten maken bij een naaiatelier zodat we allemaal dezelfde kleding droegen. Ons avondtenu zag er ook erg mooi uit. Ons middagtenu was iets minder mooi en de stof leek van plastic, dit zat niet lekker onder de hete zon.
Om 4.00 uur was het programma afgelopen en moesten er nog mensen naar Serekunda worden gebracht. Ik vond het niet meer verantwoord dat Alhagie dit zou doen omdat hij van vermoeidheid bijna niet meer op zijn benen kon staan. Ik ben toen samen met Franco met 2 auto's mensen weg gaan brengen, want midden in de nacht kunnen ze anders niet meer thuis komen. Toen de zon al opkwam kwam ik thuis. Ook Alexander was net thuis omdat hij ook mensen naar huis had gebracht maar dan dichter bij huis.
Eindelijk konden we na een vermoeiende, maar succesvolle dag ons bedje weer opzoeken.

De volgende dag kwamen we pas laat uit bed en Alhagi was nog steeds bekaf. Hij verkoos het om in een bijgebouw waar Ceeney slaapt te gaan rusten omdat er elke paar minuten mensen komen die hem willen spreken. Ik vertelde tegen iedereen dat Alhagie vandaag met rust gelaten wilde worden. Ook tegen de 2 damens die al een aantal dagen bij ons in huis logeerden om bij het programma te kunnen zijn. Een van hun zou in de computerruimte komen werken, de andere is betrokken bij Go for Africa.
Maar dat liep echter fout af die dag. Al een paar weken geleden heb ik Alhagie en Franco gezegd dat ik geen geod gevoel had bij hen, maar wist niet precies waardoor. Ik had gewoon geen goed gevoel bij deze 2 dames. Nu ze hier een paar dagen in huis waren is het me in elk geval veel duidelijker geworden. Ze kwamen afgelopen zaterdag, eten gratis mee en slapen gratis in huis. Dit is op zich nog niet zo erg, maar als we dan later horen van Amiata, de jongedame die sinds een paar weken voor ons kookt, dat ze 10 eieren klaar maken voor 2 personen en dan zeggen dat het niets uitmaakt omdat dat toch betaald wordt door de blanken en als Aminiata aan ze vraagt om hun schoenen in huis uit willen doen omdat iedereen dat doet en ze dan tegen haar zeggen dat ze hier niets te zeggen heeft omdat het haar huis niet is, dat gaat me te ver. Verder lopen ze regelmatig door het huis in alleen maar een handdoekje, willen ze gebruik maken van mijn kamer om in de spiegel te kunnen kijken. Bieden ze aan om te koken voor de opening en vragen 5000 dalasi teveel voor de benodigdheden zodat we iemand anders gevraagd hebben om te koken. Zeggen tegen mij dat ze willen wachten totdat Alhagie wakker is omdat ze hem moeten spreken en degene die voor ons zou gaan werken gaat dan stiekum naar Alhagie's kamer om hem wakker te maken. Ik zag het gebeuren en ben haar achterna gegaan. Ik was zo boos op haar dat ik haar aan haar arm uit de kamer heb getrokken. Ik schreewde tegen haar dat ik het echt niet meer leuk vond. Ze hebben hun spullen gepakt en zijn naar het huis van Ami gelopen.
Ik trilde als een rietje van boosheid. Een paar jongens op de compound zeiden, Petra cool down please! Ik wordt ook niet gauw boos maar deze dames gingen echt te ver en gelukkig stond iedereen achter mij en gaven ze me groot gelijk.
Later toen we weg waren bleken ze voor de poort te hebben staan huilen. Alhagie is opgestaan en heeft met ze gepraat. Hij zei ook tegen hen, als Petra boos wordt is het niet voor niets. Nu twee dagen later hebben we niets meer van hen gehoord. Ze zou vandaag in het Youth and Community Centre moeten beginnen, maar vond dat Alhagie haar eerst een onkostenvergoeding moest betalen van 2000 dalasi omdat ze haar werk bij de andere werkgever moest opzeggen. Natuurlijk is dit niet gebeurd want dit is idioot.

Verder is alles oke, het jongerenproject is vandaag open gegaan en de stafleden waarmee we nu werken zijn allemaal erg gemotiveerd en we hopen dat het in de toekomst een succes zal worden.

Tot volgende keer maar weer!

Daar ben ik weer! 3 Weken lang flink verkouden geweest waarschijnlijk van de stof en de tocht hier waar we elke dag mee te maken hebben. Nu is het bijna over en heb ik een plekej in het internetcafe zonder dat ik in de tocht zit.
Ondertussen zijn Toon, Nellie, Sebastiaan en Jop hier vorige week aangekomen. We zijn druk bezig met de voorbereidingen voor de opening van het jongerenproject voor a.s. zondag. Er moet veel geregeld worden voordat het zover is. De uitnodiging zijn nu weg. Dit had heel wat in omdat degene die de uitnodigingen zou afdrukken zich niet aan de afspraken hield die gemaakt waren. Elke dag beloofde hij dat alles klaar was en elke dag was het weer niet gedaan. 3 Weken zijn we met die jongn aan het onderhandelen geweest en uitindelijk heeft Alhagie nog enkele honderden uitnodigingen moeten copieeren omdat we niet kregen wat we gevraagd hadden terwijl alles al betaald was. Dus dubbele kosten. Verder wil de hele staf samen met ons dezelfde kleren dragen voor zondag. Vorige week vrijdag zijn we naar een naaiatelier geweest in Serekunda en hebben ze ons opgemeten om de kleding voor ons te maken. Er moeten stoelen besteld worden, want de president en de minister van educatie is uitgenodigd (of ze komen moeten we nog afwachten!!) en er is eten besteld voor mensen die van ver komen. A.s. zaterdag gaan we met een team van zo'n 20 mensen de hele boel schoonmaken op het project.

Afgelopen zondag zijn we voor een paar dagen naar Kuntaur(Yakaba) gegaan om de school te bezoeken die we uitgebreid en opgeknapt hebben. Maandag werden we door alle leerlingen ingehaald, wat een hele happening was en daarna hadden we een gesprek met het schoolbestuur in aanwezigheid van de leerlingen. Iedereen was heel dankbaar voor wat we gedaan hadden. Ze vertelden ook dat we op het juiste moment gekomen waren met hulp omdat de school ophield te bestaan omdat er geen sponsoring was. Nu is er veel verbeterd op school. Er is water, toiletten, een omheining, een kantoor en opslagruimte voor de schoolmaterialen die we gestuurd hebben en een keukentje waar gekookt kan worden voor de kinderen. Ook komen er voor alle klassen binnen een aantal weken meubeltjes,zodat de kinderen kunnen zitten.
Een paar punten waar nog aandacht aan besteed moet worden is reparatie van de vloeren in de klassen, het schilderen van de deuren en ramen en beveiliging voor de waterput zodat er geen kinderen in kunnen vallen.
Nadien hebben we stickers en ansichtkaarten uit Nederland uitgedeeld waar de kinderen heel blij mee waren. Wij kunnen het ons haast niet voorstellen dat kinderen blij kunnen zijn met een ansichtkaart, maar de kinderen hier zien zoiets nooit. Een jongetje zei tegen mij dat ik hem die dag zo gelukkig had gemaakt met hetgene wat hij gekregen had.

Dinsdag zijn we naar Koho Sosse in Senegal gegaan om schoolspullen te brengen voor de twee klassige school daar. Ook hier waren ze erg blij. We werden ontvangen door het dorpscomite
in een hut van leem en stro en het hele dorp kwam ons begroeten. Er komen weinig of geen blanken in dit dorp dus dat wij er waren was voor hun een hele happening.
Dit dorp en vele identieke dorpen in Senegal zijn erg bijzonder. De hutten en de hele omgeving is gemaakt van natuurlijke materialen en iedereen leeft van de natuur en alles wat het brengt. Het zijn ook hele mooie dorpen om te zien. Veel nomaden trekken rond in de omgeving en s'avonds zie je vaak lichtjes in de omgeving op plekken waar nomaden overnachten met hun kuddes. Er was ook een waterbron ongeveer 1 km buiten het dorp die 160 jaar geleden ontdekt is door een koe. De eigenaar van de koe was elke avond zijn koe een tijdje kwijt en op een gegeven moment is hij zijn koe gevolgd en kwam uit bij een waterbron. Nu staat de bron in het droge seizoen leeg maar in het regenseizoen staat er water in. Het is een hele diepe kuil, erg gevaarlijk om dichtbij te komen, maar er groeit een prachtige boom in en de wortels hiervan reiken meters naar beneden. Ook leven er kaaimannen in de kuil.
Kortom een prachtige dag in gezelschap van hele bijzondere mensen en prachtige cultuur. In die zin is het jammer dat deze cultuur langzaam aan verloren gaat omdat velen van hen naar de stad trekken om daar een (beter?)leven op te bouwen.

Woensdag zijn we weer terug gereden naar Tanji. We hadden geluk dit keer met de oversteek van de boot van Barra naar Banjul. Op de heen weg hoefden we maar 10 minuten te wachten en op de terug weg een half uur. Soms wachten mensen uren voordat ze de kans hebben om met de boot mee te kunnen. Om 12 uur in de middag waren we alweer thuis in Tanji, waar ondertussen 4 meisjes vanuit Nederland aangekomen waren om hun stages te doen onder begeleding van Go for Africa. Zij logeren ook in ons huis.
De anderen van Go for Africa zijn nu onderweg met auto's en komen over twee en een halve week aan.
Later in de middag kwamen er ook nog 2 andere dames bij ons op gesprek die voor 3 maanden vrijwilligers werk willen doen in het Jongerenproject als activiteitenbegeleidsters. Zij kunnen de staf die we aangenomen hebben met het opzetten van een dagelijks programma voor de culturele ruimte. Zondag komen ze ook naar de opening om kennis te maken met het
project.

De avond werd afgesloten met een optreden van een spektaculaire djembe groep op Kairoh Garden. Eeen par van de jongens die in de groep spelen wonen op Kairoh Garden (Balla en Modu). Ze zijn echt heel goed, en wat een energie en vreugde stralen ze uit. Een van de jongens vroeg mij om te komen dansen en probeerde mij enkele Afrikaanse danspassen bij te brengen. Leuk was dat! Ook Sebas, Alexander, Jop en Nellie dansten mee. Kortom een prachtige avond en een geweldig optreden.

Volgende keer hoop ik te kunnen vertellen over de opening. Het zal wel een vermoeiende dag worden maar ook heel spannend allemaal.

Dit keer een kort berichtje van Alexander.
Moeders is vandaag thuis gebleven met een verkoudheid, omdat morgen Sebastiaan en Toon en Nellie arriveren wilde ze even een dagje thuisblijven, maar verder gaat het goed met haar. Ze heeft me gevraagt even een berichtje te plaatsen.

We zijn de laatste paar dagen bezig geweest met het regelen van vanalles voor onder andere het internet cafe en NTA, en afgelopen Zaterdag is er een man (Sander) van Nice Gambia langsgekomen op het jongerencentrum om het een en ander aan te sluiten. Waarschijnlijk ga ik vanmiddag met Amie even het resterende werk doen zodat het grootste gedeelte klaar is voor Sebastiaan, Jop en Toon en Nellie arriveren. We hebben er heel veel zin in dat er wat versterking uit Nederland komt, en het word vast en zeker gezellig.

Verder houd ik het bericht even kort want ik meot nog een aantal emails sturen in naam van moeders en ik heb begrepen dat er iemand (een bekende van Alhagie) op me staat te wachten buiten voor een lift terug naar Tanji.

Groetjes van Petra en Alexander.