Life in Gambia

Eindelijk weer even tijd voor een berichtje! Op het moment is het erg druk voor ons hier.
Alhagie is voor een week naar Mauretanie om daar de teams van Go for Africa op te halen. Gisteren een telefoontje gehad dat hij de teams ontmoet heeft aan de grens, alleen staat hij met een kapotte auto die vandaag gerepareerd moet worden. Het plan is dat ze zondag aankomen in Tanji.
De voorbereidingen op onze compound zijn in volle gang. Het restaurant wat gebouwd wordt moet af zijn voor zondag en de kamers moeten worden schoon gemaakt om de nieuwe gasten van Go for Africa te ontvangen. Amiatia die voor ons kookt is voor 2 dagen naar Senegal en alle verantwoordelijkheid voor het schoonmaken van het huis en de zorg voor het eten voor de gasten die er nu al zijn (5) komen nu op mij neer. Verder is het jongerenproject sinds vorige week woensdag open en nu komen mensen langzaam aan binnen gedruppeld. Sinds maandag hebben we internet en gisteren was al best een drukke dag. Vanmorgen stonden er al mensen aan de duer voor dat het centrum open was.
We komen ook tot de conclusie dat er toch meer interesse is voor de middag en de avond uren. We zijn vorige week gestart met de openingstijden van 8.00 tot 17.00 uur. Gisteren hebben we besloten om nu open te gaan van 10.00 tot 20.00 uur. Ami, die de computerruimte runt is gisteren hier geweest van 8.00 uur tot 22.00 uur, vanwege de internet bezoekers. Ik vind dat te lang voor haar, ze heeft ook nog een baby om voor te zorgen,dus mag ze nu s'morgens later beginnen. Alexander vindt het hier ook erg leuk volgens mij. s'Morgens staat hij om 7 uur al op om op tijd met Ami in de computerruimte te kunnen zijn. Ik vindt het wel knap wat ze samen voor elkaar hebben gekregen. De computers werken allemaal nu,op een na waarvan de harde schijf stuk is, en we hebben internet op 2 computers nu. Alexander is vandaag uit aan het vogelen of we nog meer computers op internet kunnen krijgen.
Af en toe moeten we de staf wat bij sturen. Alfinseni onze watchmen nodigde s'nachts hier mensen uit om met hem Ataja (groene thee) te drinken en Bob,onze barkeeper, maakte er gisteren ook een gezelligheid clubje van. Dat houdt in dat een paar jongens die hier de hele dag op straat hangen, canabis gebruiken en verder niets doen,nu in de hal komen hangen samen met Bob.Ik vond dat niet goed omdat het er nu 2 zijn, volgende week misschien 5 en over een paar weken hangt de hele jeugd van Tanji hier binnen.Franco heeft met Bob en Alfiseni besproken dat dat dus niet de bedoeling is.

Gisteren ben ik de hele middag op stap geweest, samen met Abdulai, een bouwvakker die veel gedaan heeft op het centrum, Mohammed, onze administrateur en Alexandra, een meisje wat bij ons logeert en voor 2 maanden vrijwilligers werk doet hier, om het centrum te promoten bij scholen in de buurt. Deze mensen zijn allemaal erg enthousiast over wat we hier doen en bereid om heel wat energie te stoppen in promotie van het centrum. We hebben een aantal scholen bezocht en flyers uitgedeeld en in de buurt zijn posters opgehangen. We willen ook voor de radio wat promotie gaan maken, maar tot nu toe hebben we nog geen tijd gehad om naar Gunjur te rijden voor een radio programma.

Verder hebben we deze week een dierenweek. Afgelopen zondag kwamen er 2 mannen naar onze compound met een papegaaitje.Ze vroegen mij of ik het papegaaitje wilde kopen. Ik vroeg hen waar ze het vandaan hadden. Een van hen bleek een jager te zijn. Hij ving vogels in het bos en verkocht de dieren. Ik had hier natuurlijk helemaal geen goed gevoel bij en vroegmeaf hoe dit aan te pakken.Omdat mensen hier nogal gevoelig zijn voor religie en God heb ik het als volgt aangepakt. Ik vertelde hen dat ook vogels door God zijn geschapen in vrijheid, zoals wij als mensen. Wie zijn wij dan om vogels te vangen,ze in een kooi te stoppen en ze hun vrijheid af te nemen. Ik vertelde hun dat ik begreep dat ze ook ergens hun geld mee moesten verdienen maar dat ze beter een andere manier konden zoeken om dat te doen. Ze vonden eigenlijk wel dat ik gelijk had en ze vroegen toen of ik de vogel wilde kopen voor 100 dalasi en hem dan vrij te laten.
Ik heb dat geweigerd en ze wilde toen op Alhagie wachten. Gelijk op dat moment belde Alhagie mij dat hij onderweg was met de IG Police (gelijk aan de MEin Nederland) naar ons huis. Ik vertelde dat aan de mannen en ze wisten niet hoe snel ze weg moesten komen.

Twee dagen gelden belde Alexander mij terwijl ik in Serekunda was, dat hij een jong poesje had gevonden en niet wist wat hij ermee aan moest.Ik zei hem het ook niet te weten en hij heeft het later weer terug gezet op straat. s'Middags liep ik naar de compound waar de container van Go for Africa staat, omdat de andere container daar aan gekomen was en vond ik ook een klein poesje op de straat. Dit poesje was er erg slecht aan toe en ik heb het naar huis gebracht. Kawsu vertelde mij dat mensen de poesjes vaak ergens neer zetten om ervan af te zijn. De meisjes die in ons huis logeren hadden allemaal erg te doen met het poesje en vroegen zich af wat we konden doen. Ik zei hen dat we het hier niet konden houden en ben naar de buren gelopen,waar een paar kinderen zijn, die misschien voor het poesje konden zorgen. Alleen nu zien we dat de buren er helemaal niets van snappen. Ze stoppen het poesje de hele dag in een donkere schuur waar geen dag licht in kan, in een doos. Wij moeten elke dag 3 keer het poesje gaan voeren. Gisteren hadden we zo'n medelijden met het poesje dat we het maar weer naar ons huis hebben gehaald om hem te bevrijden uit de donkere schuur. Hij drinkt nu melk en eet wat vis. Hij ziet er na 2 dagen al veel beter uit. Christel, een van de meisjesvond kort nadat ik het poesje had gevonden ook nog een poesje. Dit is bij Bolong onder gebracht. Hier wordt door de oudste meisjes die daar wonen redelijk goed voor gezorgd. Drie keer per dag gaan we om de beurt de poesjes opzoeken om ze eten te geven. Hopelijk zijn ze tegen de tijd dat we hier moeten vertrekken in staat om voor zichzelf te zorgen.

Elke dag hier is een verassing. Plannen kun je hier dan ook niets want elke dag dat ik wat plan om te doen komt er niets van terecht en veranderen de plannen weer. De tijd gaat hier razend snel. Over een week of 5 moeten we alweer naar huis, maar van mij mag het nog wel een half jaar duren. Ik voel me hier meer thuis dan in Nederland met alle verplichtingen, structuren en regels Ook al is het hier een politiestaat en is er veel controle door politie en leger, toch vindt ik hier veel meer vrijheid. Ik denk dat het ook erg moeilijk zal worden voor mij en Alexander om afscheid te nemen van alle lieve mensen die we hier hebben leren kennen.Als ik hier op straat loop wordt ik steeds aangesproken en veel mensen kennen ons nu bij naam en worden we steeds geroepen.Het is hier niet mogelijk om regelrecht naar huis te lopen vanuit het centrum. Onderweg worden we steeds opgehouden door mensen die we kennen en die willen weten hoe het met ons gaat.

Ik ga nu naar huis want ook daar moet nog veel gebeuren voordat de teams van Go for Africa ontvangen kunnen worden. Tot volgende keer!!!!