Life in Gambia

Zojuist hebben we Sebastiaan, Jop, Toon en Nellie weer naar het vliegveld gebracht.
Het was erg fijn om hun hier in Gambia op bezoek te hebben en de dingen te kunnen delen waar we mee bezig zijn. Jammer dat ze weer naar huis moesten. Alexander en ik blijven nog een week of 6 a 7 zodat we het jongerenproject mee op kunnen starten. Er moet nog een hoop gebeuren op administratief gebied.

De opening afgelopen zondag was overweldigend. Zoveel mensen zijn langs geweest tijdens het programma. Moeilijk te zeggen hoeveel, maar ik schat toch wel een paar duizend. Voor ons was het erg druk. Zeker voor Franco, Alhagie, de staf, the sisters, Seydekan en zijn groep mensen en iedereen die zich hebben ingezet om van deze dag een succes te maken. Ook GRTS de landelijke televisieploeg was aanwezig voor opnames. Ik moest een intervieuw geven voor de camera. Voor de bezoekers was het dan ook een geweldig succes. Voor ons was het vooral veel problemen oplossen. Het programma begon al anderhalf uur later dan gepland en net toen het donker begon te worden en het gebouw officieel geopend zou worden viel de stroom uit. Dat hield in dat de sprekers niet meer te verstaan waren en dat het gebouw donker werd. Gauw thuis een generator gehaald, maar die had niet voldoende power om daar de hele boel weer aan de gang te krijgen. Dan maar wachten tot dat de elektriciteit weer werkte.
Gelukkig duurde dit niet al te lang en kon het programma weer verder gaan.
Later op de avond na even een time out genomen te hebben kwamen we terug en hoorde ik dat onze hoofdact, Jeliba Kuyateh, nog niet op was komen dagen. Het was op dat moment 9 uur in de avond en om 10 uur zou hij moeten optreden. Onze DJ, Alu B heeft al de tijd op moeten vullen om de mensen bezig te houden. Ondertussen wisten we niet of we wel of niet kaartjes moesten gaan verkopen. Na enige tijd hebben we het er toch maar op gewaagd om te starten met de verkoop van de kaartjes want mensen kwamen van ver en wilden kaartjes kopen. Alleen de kaartjes waren dachten we meegenomen door Mohammed, onze administrateur, die weg was gegaan. Dus geen kaartjes. Na een half uur wisten we waar de kaartjes waren terwijl er al rijen mensen aan de poort stonden. Tegen 12 uur kwam dan eindelijk Jeliba opdagen, maar zijn apperatuur moest allemaal nog geinstalleerd worden. Het was 1.00 uur in de nacht voordat hij begon te spelen. Niemand die zich hier druk over maakt. Dat is allemaal normaal hier.
Het is wel apart om te zien hoe mooi de vrouwen hier gekleed zijn tijdens zo'n programma en hoe vrolijk ze dansen. Een galabal in Nederland kan hier niet aan tippen. Ze besteden hier heel veel aandacht aan hun uiterlijk. Wij hadden ook allemaal kleding laten maken bij een naaiatelier zodat we allemaal dezelfde kleding droegen. Ons avondtenu zag er ook erg mooi uit. Ons middagtenu was iets minder mooi en de stof leek van plastic, dit zat niet lekker onder de hete zon.
Om 4.00 uur was het programma afgelopen en moesten er nog mensen naar Serekunda worden gebracht. Ik vond het niet meer verantwoord dat Alhagie dit zou doen omdat hij van vermoeidheid bijna niet meer op zijn benen kon staan. Ik ben toen samen met Franco met 2 auto's mensen weg gaan brengen, want midden in de nacht kunnen ze anders niet meer thuis komen. Toen de zon al opkwam kwam ik thuis. Ook Alexander was net thuis omdat hij ook mensen naar huis had gebracht maar dan dichter bij huis.
Eindelijk konden we na een vermoeiende, maar succesvolle dag ons bedje weer opzoeken.

De volgende dag kwamen we pas laat uit bed en Alhagi was nog steeds bekaf. Hij verkoos het om in een bijgebouw waar Ceeney slaapt te gaan rusten omdat er elke paar minuten mensen komen die hem willen spreken. Ik vertelde tegen iedereen dat Alhagie vandaag met rust gelaten wilde worden. Ook tegen de 2 damens die al een aantal dagen bij ons in huis logeerden om bij het programma te kunnen zijn. Een van hun zou in de computerruimte komen werken, de andere is betrokken bij Go for Africa.
Maar dat liep echter fout af die dag. Al een paar weken geleden heb ik Alhagie en Franco gezegd dat ik geen geod gevoel had bij hen, maar wist niet precies waardoor. Ik had gewoon geen goed gevoel bij deze 2 dames. Nu ze hier een paar dagen in huis waren is het me in elk geval veel duidelijker geworden. Ze kwamen afgelopen zaterdag, eten gratis mee en slapen gratis in huis. Dit is op zich nog niet zo erg, maar als we dan later horen van Amiata, de jongedame die sinds een paar weken voor ons kookt, dat ze 10 eieren klaar maken voor 2 personen en dan zeggen dat het niets uitmaakt omdat dat toch betaald wordt door de blanken en als Aminiata aan ze vraagt om hun schoenen in huis uit willen doen omdat iedereen dat doet en ze dan tegen haar zeggen dat ze hier niets te zeggen heeft omdat het haar huis niet is, dat gaat me te ver. Verder lopen ze regelmatig door het huis in alleen maar een handdoekje, willen ze gebruik maken van mijn kamer om in de spiegel te kunnen kijken. Bieden ze aan om te koken voor de opening en vragen 5000 dalasi teveel voor de benodigdheden zodat we iemand anders gevraagd hebben om te koken. Zeggen tegen mij dat ze willen wachten totdat Alhagie wakker is omdat ze hem moeten spreken en degene die voor ons zou gaan werken gaat dan stiekum naar Alhagie's kamer om hem wakker te maken. Ik zag het gebeuren en ben haar achterna gegaan. Ik was zo boos op haar dat ik haar aan haar arm uit de kamer heb getrokken. Ik schreewde tegen haar dat ik het echt niet meer leuk vond. Ze hebben hun spullen gepakt en zijn naar het huis van Ami gelopen.
Ik trilde als een rietje van boosheid. Een paar jongens op de compound zeiden, Petra cool down please! Ik wordt ook niet gauw boos maar deze dames gingen echt te ver en gelukkig stond iedereen achter mij en gaven ze me groot gelijk.
Later toen we weg waren bleken ze voor de poort te hebben staan huilen. Alhagie is opgestaan en heeft met ze gepraat. Hij zei ook tegen hen, als Petra boos wordt is het niet voor niets. Nu twee dagen later hebben we niets meer van hen gehoord. Ze zou vandaag in het Youth and Community Centre moeten beginnen, maar vond dat Alhagie haar eerst een onkostenvergoeding moest betalen van 2000 dalasi omdat ze haar werk bij de andere werkgever moest opzeggen. Natuurlijk is dit niet gebeurd want dit is idioot.

Verder is alles oke, het jongerenproject is vandaag open gegaan en de stafleden waarmee we nu werken zijn allemaal erg gemotiveerd en we hopen dat het in de toekomst een succes zal worden.

Tot volgende keer maar weer!