Weer thuis in Gambia!

Zoals ik iedereen heb laten weten zou ik mijn tel. nr. bekend tijdens mijn eerste bericht.
Ik ben te bereiken op tel.nr. 00220-7537423

Na een flinke vertraging afgelopen vrijdag op Schiphol vanwege de zeer barre weersomstandigheden met heel veel geluk toch aangekomen in Gambia. We hadden gepland om met de trein vanuit Heeze naar Schiphol te gaan, maar toen Sebastiaan belde dat hij mij en Alexander weg kon brengen met de auto, hebben we toch hiervoor gekozen. Wat waren we achteraf blij dat het zo gelopen was, want onderweg hoorden we dat er geen treinen meer reden vanaf Utrecht. Na een lange rit van drie uur kwamen we aan op het vliegveld. We hoorden dat alle vluchten binnen Europa waren geannuleerd, dus het was even spannend of onze vlucht zou vertrekken, maar ja hoor, we konden door naar de gate. Daar aangekomen hebben we eerst twee uur moeten wachten voordat we het vliegtuig in konden en nadat we onze plek hadden ingenomen waren we nog eens drie uur verder voordat we konden vertrekken. Het vliegtuig moest eerst ijsvrij gemaakt worden en van zijn plek af om naar de startbaan gebracht te worden. Dit lukte niet omdat de speciale truck die hiervoor wordt ingezet, door de gladheid geen grip had op het asfalt. Dus na een lange zit, kwamen we uiteindelijk 's nachts om kwart voor twee aan in Gambia. Na het verlaten van het vliegtuig kwam de warmte ons tegemoet. Het ene laagje kleding na het andere werd uitgedaan. Het was midden in de nacht nog steeds 23 graden. In de vliegtuighal vielen twee mensen spontaan flauw. Wat wil je ook, het is als of je van een vrieskist in een oven terecht komt.
Alhagie, Franco en Amie stonden op ons te wachten. Wat was het leuk om hen weer terug te zien!
Het was tegen de morgen voordat we uitgeput ons bed konden opzoeken.

Volgens mij wist iedereen dat we zouden komen want de volgende dag kwam de hele buurt ons begroeten. Kemo, die twee keer smaller en kleiner is geworden door alles wat hij afgelopen jaar meegemaakt heeft, Bolong, Abdulai, Baks, Binta, de buren, te veel om op te noemen.
Wat leuk om iedereen weer te zien en nu we hier zijn is het net of we nooit zijn weg geweest.
Alles is zo vertrouwd. Alhagie heeft twee meisjes in huis genomen, eentje om schoon te maken, haar naam is Anna en Tanta om voor ons te koken. Ze wonen allebei in Tanji. Ik wordt hier wel erg verwend, hoef niet te poetsen, te wassen of te koken. Ik heb wel aangegeven dat ik niet altijd op een stoel wil zitten en zelf graag mijn eigen badkamer en slaapkamer wil schoonhouden en voor het ontbijt en de lunch wil zorgen. Dan zijn de taken wat verdeeld. Ik wil hier niet de dame uithangen en voel me gelijkwaardig aan de mensen hier. Ze hoeven niet alles voor me te doen, ik voel me daar zelf ook niet prettig bij.
De eerste dag hebben we een beetje rustig aan gedaan om even te acclimatiseren. Het is zo'n groot verschil met Nederland.

's Avonds hebben we naar de documentaire en de 3 delen van de serie van "Suprising Europe" gekeken, samen met Bolong, Franco, Alhagie en Baks, die het erg interessant vonden.
Voor degene die niet weten wat dit inhoud, het gaat over een man uit Oeganda, Ssuuna, die 6 jaar illegaal in Nederland heeft gewoond en alle problemen die hij tegen kwam verwerkt heeft in een TV documentaire en een serie van 7 delen. Omdat nog steeds een groot aantal Afrikanen denken dat Europa het ultieme paradijs is, wil hij met deze documentaire het ware verhaal vertellen over het leven van illegalen in Europa. De bedoeling is dat dit materiaal uitgezonden gaat worden in heel Afrika. Ik ben blij dat de TV producent het materiaal aan ons beschikbaar heeft gesteld en ik heb van hen toestemming om de documentaire en de serie te laten zien in het Jongerencentrum
Voor mensen in Nederland die het interessant vinden,de documentaire is te downloaden op human.nl


Zondag weer veel aanloop gehad. Iedereen komt ons begroeten en soms weet ik niet eens meer waar ik al die gezichten van ken. De hele dag door zitten er mensen om je heen en je bent hier echt nooit alleen. Alexander is die dag samen met Amie naar het internetcafe gegaan om het e.e.a. na te kijken. Er staan vier computers stuk en de internetverbinding is heel langzaam sinds een aantal weken. Dit heeft als gevolg dat het internetcafe gesloten is en dat kost geld, dus moet er snel iets gebeuren. In het Jongerenproject was die middag een bijeenkomst met de burgemeester het dorpscomite (VDC) en een aantal dorpelingen, maar volgens Alhagie waren ze alleen maar ruzie aan het maken over geld. Hij was weg gegaan omdat hij het niet meer interessant vond en kwam mij halen om samen naar de uitbreiding van het Jongerenproject te gaan kijken.
De nieuwbouw ziet er mooi uit. Het kantoor en de opslagruimte zijn klaar, alleen moet de vloer in de opslagruimte nog aangesmeerd worden. Er zijn 3 toiletten, een voor de staf en de andere twee voor de bezoekers inclusief een watervoorziening. De eetruimte voor de kinderen van de op dit terrein gesitueerde school, en de lokalen voor de timmerwerkplaats en de kookopleiding zijn klaar op nog wat schilderwerk na. Wat is er weer veel werk verzet in die paar maanden tijd. De bedoeling is nu dat er binnenkort een gesprek komt tussen ons als stichting, de burgemeester en het dorpscomite over de invulling van de timmerwerkplaats en de kookopleiding.
Ik was natuurlijk ook heel benieuwd naar de gang van zaken in het eerste gedeelte van het project en vroeg aan Mohammed, onze administrateur, bijna met knikkende knieen (dit omdat ik dacht dat misschien het hele systeem wat aangebracht was in de boeken, door elkaar zou liggen) om de bibliotheek voor me open te maken. Maar tot mijn verbazing zag het er nog steeds mooi uit. Jeetje, wat was ik trots op hem en dat heb ik hem ook gezegd. En dan zie je hem glunderen, prachtig is dat! Hij werkt hier echt met hart en ziel, dat kun je aan hem zien en wij zijn zo blij met hem hier op deze plek. Ook zijn we blij met Alfusenie Sillah, die in plaats van Bob gekomen is als barkeeper. Hij heeft zijn baan bij Kairoh Garden opgezegd om dit werk te kunnen doen en ook hij doet het fantastisch. Bob kon niet door een deur met Mohammed en vanwege problemen die hij veroorzaakte hebben we hem ontslagen.
Het enige wat jammer is, is dat het internetcafe gesloten is, maar daar gaan we morgen wat aan doen.

Maandagochtend kwamen Willy uit s'Gravenzande samen met Jabel (een Gambiaan) om de laptop op te halen, die Gerrit voor hem meegegeven had. Na een kop thee zijn we naar het internetcafe gegaan, waar Alexander wat uitleg zou geven aan Jabel over het gebruik van de laptop. In de middag zijn we naar Q cell (internetprovider) gereden om te vragen wat er aan de hand is met de internetverbinding. Degene die ons te woord stond zei dat we een te langzame verbinding hadden ingekocht en dat we een snellere moesten nemen (dus meer betalen). Hier was ik het niet mee eens. Alhagie en Franco hebben zich met dit verhaal al een keer eerder laten afschepen, maar ik vind dat als een provider een bepaalde snelheid verkoopt tegen een bepaalde prijs dat ze zich daaraan moeten houden. Het eerste half jaar is het wel goed gegaan, de ene dag wat sneller dan de andere, maar op zich oke. Nu is het echt hopeloos en mensen willen geen geld betalen als ze na een half uur wachten nog steeds geen verbinding krijgen. Dus bleef ik volhouden dat het probleem niet bij ons lag maar bij hun. Uiteindelijk belde het meisje dat ons hielp met een collega en kregen wij de mededeling dat ze intern iets om zouden zetten en dat we het dan nog eens moesten proberen. Ze willen hier ook echt aan alles geld verdienen en proberen mensen zomaar af te schepen met een of ander verhaaltje, maar goed daar trap ik niet in en in die zin is het soms maar goed dat ik Europese ben.
In Tanji aangekomen bleek de internetverbinding inderdaad beter te zijn.
Vandaag dinsdag kijken we nog eens hoe het gaat en maken we alles weer in orde zodat we morgen weer open kunnen.

Vorige week was er weer ingebroken bij Alhagie. De derde keer al dit jaar en hij is het echt helemaal zat. Soms is het echt water naar de zee dragen hier. Je probeert iets op te bouwen en anderen pakken het zo voor je neus weg. Het raam aan de voorkant van het huis hebben ze open gekregen en zijn er doorheen geklommen. De voetstappen stonden op de bank, die net onder het raam staat. Een paar weken geleden toen zijn paspoort en een aardig bedrag aan contant geld is weg gehaald zijn ze door het zijraam (Toon en Nellie's logeerkamer) naar binnen gekomen en hebben de deur die op slot zat eruit getrapt. Buiten hetgene wat weg is zit Alhagie nu ook nog met kosten om dit weer te repareren.
Hij is naar een Maribu gegaan en heeft een of ander opgerold papiertje gekregen waar wat in zit (kruiden of iets dergelijks), met daar om heen een touwtje. Hij moest dit verbranden en daarna zou degene die zijn spullen gestolen heeft heel dik worden en ook weten waarom dit gebeurd in de hoop dat hij de gestolen spullen terug zou brengen.
Dit is wat mensen hier geloven, ik zeg niet dat het niet kan of niet waar is, want ik heb vorig jaar ook hele vreemde dingen zien gebeuren, maar moet het eerst nog zien.

Komende week ga ik gesprekken voeren met alle stafleden die op het jongerenproject werken om een indruk te krijgen van het wel en wee en de financiele situatie. Ben erg benieuwd naar hun verhalen. Daarna wil ik een bijeenkomst houden met allemaal om alles wat uit hun persoonlijke verhalen komt nog eens door te spreken.
Komende vrijdagavond, eerste kerstdag, hebben we een tafel gereserveerd bij restaurant Ali Baba in Senegambia en gaan we met het hele team uit eten. Dit hebben ze dik verdiend allemaal. Je hoort zo vaak dat als mensen vanuit Europa iets op starten in Afrika dat er dan na een jaar niets meer van over is. Maar wat kunnen we trots zijn op de mensen waar we nu mee werken. Petje af voor ze!!!!!