Life in Gambia

1e Kerstdag zijn we met het hele stafteam van jongerencentrum uit eten gegaan. Dat was wel heel gezellig maar vooral ook grappig. Alfusenie, onze watchmen, was voor het eerst in zijn leven in een restaurant en genoot met volle teugen. Als eerste kregen we wat brood met boter, maar hij was zo hongerig dat we uiteindelijk ook de laatste stukjes brood maar aan hem gegeven hadden. Toen het eten was besteld kon hij niet meer wachten en vroeg steeds wanneer hij zijn vlees kreeg. Toen hij na een uur wachten uiteindelijk zijn maaltijd op zijn bord had, kiepte hij de sauskom die bijgeleverd was voor iedereen, helemaal over zijn bord. En probeerde hij met mes en vork te eten wat hem nauwelijks lukte. Wel heel grappig natuurlijk om dit te bekijken.
Tussen de bedrijven door moest er nog een band verwisseld worden, dat kan hier allemaal, zelfs met Kerstmis. De auto was van Kalifa uit Engeland, een neef van Alhagie, die er ook bij was. Zijn auto stond met een slappe band, dus dat moest even gefixed worden. Later hebben we nog wat gedanst op de reggae muziek van de band die bij Ali Baba (restaurant) speelde. Ook heeft iedereen een enveloppe gekregen met een extra'tje erin van de stichting en Alfusenie kon zijn geluk niet op, hij heeft wel honderd keer dank je wel tegen me gezegd!

Uiteindelijk met 9 mensen in 1 auto naar huis gereden, ook dat kan hier. Niet voor iedereen even comfortabel natuurlijk, maar het belangrijkste is dat we thuiskomen zonder dat iemand hoeft te lopen.

Alhagie is met zijn neef Kalifa en een paar andere familieleden voor een paar dagen naar het binnenland om te bidden. Ik vermaak me hier wel want ik ken ondertussen zoveel mensen dat er altijd wel iemand is om mee te kletsen. Ook Franco komt veel op bezoek en soms doen we boodschappen samen of leer ik hem de Nederlandse taal.

Dinsdagavond toen Tanta (het meisje wat bij ons kookt) klaar was, stelde ik Franco voor om haar te voet naar huis te brengen. Ik zou voor de gezelligheid even meelopen. Het is hier s'avonds pikkedonker en kan me voorstellen dat je dan als jong meisje bang bent om naar huis te gaan.
Uiteindelijk weet ik nu ook dat dit niet onterecht is.
Net vijf minuten de poort uit, op de hoogte van Kairoh Garden, hoor ik iets aankomen. Dus schijn ik met mijn zaklamp wat hoger om te zien wat ons nadert. Er komt een man aan en toen we hem passeerden begon hij te schreeuwen tegen Franco. Ik begreep dat het om mijn zaklamp ging, want ik hoorde steeds Lampo, Lampo. Op een gegeven moment brak er een gevecht uit. Ik was doodongerust over Franco, maar ja, wat kon ik doen. Het enige wat ik kon zeggen is, stop it, stop it. Tanta, die ook bang was, ging zich ermee bemoeien om ook te proberen om ze te doen stoppen. Uiteindeljk lag die man op de grond en zat Franco er bovenop. Gelukkig was Franco sterker, want die man bleek flink gedronken te hebben, maar de man bleef maar schreeuwen. Ik wilde hulp gaan halen, maar we waren te ver weg van onze compound en ook net te ver van Kairoh Garden. Uiteindelijk zag ik iemand aan komen en gelukkig was het Bamedi (werkt op Kairoh Garden) samen met nog iemand. Zij hebben Franco en die andere man uit elkaar gehaald. Wij zijn verder gelopen, Franco meetrekkend, want die was zo boos. En Bamedi heeft die andere man op zijn plek gehouden zodat ze elkaar niet meer te lijf konden gaan. Toen we honderd meter verderop waren bleek hij ons nog steeds te achtervolgen. Hij bleef maar schreeuwen tegen Franco, die normaal altijd kalm en geduldig is, maar nu steeds bozer werd en weer terug wilde rennen om hem tegen de grond te slaan. Ik zei Franco, laat hem, hij is het niet waard, waarop hij uiteindelijk kalmeerde en met ons mee liep. Net Kairoh Garden voorbij namen we een ander pad en liet hij ons met rust.
Omdat ik er natuurlijk niets van kon verstaan vroeg ik Franco later wat er precies aan de hand was. De man komt oorspronkelijk uit Mali en was dronken. Omdat ik met de zaklamp in zijn gezicht scheen, werd hij boos en begon te Franco ervan te beschuldigen dat hij voor witte mensen opkwam, die het niet waard waren omdat het slavendrijvers waren. Toen werd Franco dus boos.
Later bleek hij ook vanalles wat niet deugde geschreeuwd te hebben over de moeder van Franco.
Nou ja, dit zou in Nederland wel in de krant komen, maar hier wordt er verder niet meer over gepraat. Ik weet nu wel dat ik hier s'avonds niet meer alleen over straat ga.

Hopelijk worden de mensen die nog naar Gambia komen, de komende paar maanden niet bang door dit verhaal want ook voor mij is dit de eerste keer dat ik dit meemaak op straat hier.