Go 4 Africa

Even een leuk berichtje. Met Sankung (het jongetje waar ik vorige keer over schreef) gaat het goed. Tot nu toe volgt hij keurig de regeltjes die ik ingesteld heb en hij is er heel trots op. Ook Alhagie Bah geeft hem klusjes in de tuin of in huis en op deze manier hebben we wat meer zicht op hem.

Vorige week was het lekker rustig in huis. Alhagie was weg en dat maakt het gelijk een stuk rustiger. Mensen blijven weg van de compound en geen telefoongerinkel van de morgen tot laat in de nacht. Ik heb echt even van de rust genoten, maar dat veranderde gisteravond natuurlijk toen de teams van Go 4 Africa aankwamen. Zaterdag kreeg ik een telefoontje van Alhagie dat er in de nacht van vrijdag op zaterdag ingebroken was in het campement in Senegal waar de teams van Go for Africa verbleven. Terwijl de mensen lagen te slapen in hun kamer zijn er dieven binnen gedrongen en is er 2500,-- euro gestolen, twee foto camera's, een mobieltje en nog eens 150,-- euro. Dat krijg je dus niet meer terug en natuurlijk is er aangifte gedaan bij de politie en is de direktie van het verblijf aansprakelijk gesteld, maar dan nog geeft dit een heleboel rompslomp.
Zondagavond moest ik 4 mensen ophalen op het vliegveld, die ook bij Go 4 Africa betrokken zijn.
Ik had alleen de Mercedes tot mijn beschikking en realiseerde me dat ze met Brusseles Airlines zouden komen en daar mag iedereen 46 kilo bagage meenemen. Dus ik voorzag een probleem m.b.t. de ruimte in de auto. Op Kairoh Garden kon ik gelukkig een Landrover regelen en ben samen met Bakuwsu de mensen op gaan halen. Een van de gasten was Gerrit Marskamp, onze Go 4 Africa computerexpert (Zit nu naast mij in ons internetcafe om wat problemen samen met Amie op te lossen).
Net toen we thuiskwamen kwamen ook de teams van Go for Africa aan na een rit van drie weken. Allemaal doodvermoeid natuurlijk. Alhagie had nog een lokale muziekgroep geregeld en er stond een buffet klaar voor iedereen. Het was een drukte van jawelste. Ook veel mensen uit het dorp die even een kijkje kwamen nemen en er werd volop gedanst op de muziek van de drums. Toen het tegen elf uur liep wilde iedereen gaan slapen en zijn we met een 8 tal studenten naar ons huis gegaan. Franco nam er ook 8 mee naar zijn compound. Na nog even wat gedronken te hebben ging iedereen naar bed. Ik heb nog met Amie, Tanta, Alhagie, Alhagie Bah, Bob, Bah en Mala tot 3 uur in de nacht gezellig bij het kampvuur gezeten.

Sankung

Sebastiaan is weer terug naar Nederland. Hij was hier maar voor een week, maar heeft toch veel indrukken opgedaan en een leuke tijd gehad. Afgelopen dinsdag was er een klein afscheidsfeestje voor hem georganiseerd door Franco. Bij het kampvuur, onder een hemel van duizenden sterren, werd er djembee gespeeld. Als je je goed concentreerd zou je zelfs in een trance kunnen raken bij het geluid van de drums. En ongelooflijk wat spelen ze goed, vooral Balla en Franco. Woendag hebben we Sebastiaan weer naar het vliegveld gebracht.

Sinds een week of 7 verblijft Sankung in ons huis. Sankung is een jongetje van 7 jaar en komt uit Jakaba. Maar omdat zijn moeder hem niet de baas kan heeft Alhagie hem meegenomen om hem bij ons op te voeden. Nou, dat lukt aardig, maar niet heus! Dat ouders hun kinderen bij andere familieleden onder brengen is hier echter heel normaal. Veel kinderen groeien niet bij hun ouders op, omdat ze het niet aankunnen of omdat de familie vind dat ze ergens anders beter af zijn.
Alhagie is er bijna nooit en er is niemand die Sankung persoonlijk kan begeleiden. Ik ben ook veel weg en heb andere dingen aan mijn hoofd en per slot van rekening ben ik hier maar tijdelijk. De eerste week dat hij bij ons was, was hij mij steeds aan het uitdagen totdat hij op een dag met een groot mes naar me uithaalde. Ik schrok me rot en ben gelijk achter hem aangerend en heb dit voorval tegen Alhagie Bah (onze watchmen) verteld. Die werd gelijk kwaad op hem en ik heb hem een uur lang genegeerd.
Dit vond ik echter wel genoeg straf voor een jongetje van 7, maar daar werd hier anders over gedacht. Alhagie Bah vertelde dit voorval in de avond tegen Alhagie (2Pac) en toen kreeg Sankung er vreselijk van langs. Ik kon dit echter niet aanzien en liep naar binnen. Alhagie kwam achter mij aan en vroeg me wat er aan de hand was. Ik zei dat ik niet wilde dat hij Sankung sloeg vanwege mij. Ik kreeg echter als antwoord dat dit de manier was om kinderen op te voeden en als ze niet geslagen werden dat ze dat dan volgende keer weer zouden doen. Vanaf die tijd werd Sankung wel aardiger naar mij toe en luisterde hij zelf naar mij. Hij is erg bij de hand en slim en vind het leuk om letters en getallen te oefenen in het Engels en Eefje leerde hem zelfs een Engels liedje.
Maar ook na regelmatig slaag voor onbenullige dingen weet Sankung zich nog steeds niet te gedragen. Ik wijt dit aan het feit dat er geen liefdevolle begeleiding voor hem voorhanden is. Er wordt alleen maar op hem gemopperd en goed gedrag wordt niet beloond. Ik vind dat een kind bij zijn moeder hoort, maar goed ik ben hier niet in Nederland en hier denken ze er anders over.
Hij gaat sinds een aantal weken naar school, maar vaak horen we dat hij i.p.v. school ergens aan het spelen is. Om hem wat meer structuur te bieden dacht ik dat het misschien goed was om hem op karateles te doen in het Jongerencentrum. Dus sinds vorige week zit hij op karate en vind het erg leuk tenminste als hij al gaat. Want steeds gaat het fout. Afgelopen dinsdag is hij na school niet thuisgekomen en we hebben tot in de avond naar hem gezocht. Uiteindelijk vonden we hem in de buurt op een compound. Gisteren weer hetzelfde verhaal en ook was hij een paar keer niet op karateles verschenen. Hij gaat dan zo in zijn spel op waarschijnlijk dat hij nergens meer aan denkt. Ook is de afspraak dat hij bij onze buren eet, maar we horen dat hij overal waar ook maar eten voorhanden is wat eet. Gisteravond dacht ik, nou is het genoeg en ik ga met Sankung zitten om wat regels op te stellen betreft zijn dagindeling. Ik heb een stuk papier gepakt en aan de hand van een klok en tekeningetjes een dagindeling gemaakt waaraan hij zich moet houden. Als hij zich een week lang goed gedraagd krijgt hij van mij elke zaterdag 5 dalasi. Nou, hij was er helemaal blij mee. Ik heb de afspraken met Alhagie, Anna en Tanta doorgesproken, omdat zij vaak bij ons in huis zijn zodat iedereen dezelfde regels hanteert.
Totdat het vandaag weer fout ging. Toen hij thuis kwam uit school gooide hij zijn schooluniform in het zand, vond ergens nog een viezig T shirtje en weg was hij weer terwijl er afgesproken was dat hij na school bij de buren gaat eten. Alhagie Bah is weer op zoek gemoeten naar hem en vond hem terug op de compound van Bolong waar hij aan de lunch zat. Alhagie en Anna hebben hem er weer van langs gegeven en hem een tijdje opgesloten in de slaapkamer. Toen hij daaruit kwam zag hij er heel verdrietig uit en ik had er moeite mee om boos op hem te zijn, maar probeerde toch streng te blijven kijken. Later op de middag heb ik hem in de auto gezet en hem naar karate gebracht. Ik vind het moeilijk om dit allemaal aan te zien, maar kan er ook niet veel aan veranderen. Als ik weg ben over een paar weken gaat het toch weer zoals ze hier gewend zijn en ik weet niet of er op deze manier iets van Sankung terecht komt.
Hij hoort gewoon thuis bij zijn moeder, vind ik!!!!

Alhagie is sinds dinsdag, samen met Baks, en twee Nederlandse jongens vertrokken naar de grens van Senegal/Mauretanie om de groep van Go for Africa op te halen.
Gisteren hoorde ik dat ze elkaar ontmoet hebben, maar dat er een auto achter gelaten was in de woestijn omdat er niet meer mee te rijden viel. Alle 41 mensen die onderweg zijn maken het goed en zondag zullen ze aankomen op Kairoh Garden.
Er is een muziekgroep geregeld voor tijdens de ontvangst en gisteren heb ik met Kawsu geregeld dat er voor iedereen een diner beschikbaar is als ze aankomen.
Zal wel weer erg druk zijn net als vorig jaar en daarom geniet ik nu nog maar een paar dagen van de rust op onze compound. Ik ben samen met Anna bezig om alle kamers schoon te maken, de bedden op te maken, zodat alles klaar is voor ontvangst van de studenten. Er is zoals altijd weer veel onduidelijkheid over wie, wat moet regelen zoals het ophalen van de studenten die met het vliegtuig aankomen. Niemand weet wiens verantwoordelijkheid het is, zoals afgelopen woensdag toen er twee mensen op mij en Franco stonden te wachten terwijl wij niet wisten dat we hen moesten ophalen. Gelukkig is dat goed gekomen en zijn ze op eigen houtje op Kairoh Garden kunnen komen. Ook op Kairoh Garden zijn er veel dingen niet duidelijk en Kawsu had ons uitgenodigd om het e.e.a. door te spreken, maar ook wij weten van veel dingen nergens van.

Ben benieuwd hoe het er komende weken aan toe gaat. Ik ben van plan om me een beetje afzijdig te houden van het hele gebeuren en me te richten op het jongerenproject.

Tot volgende keer maar weer!

Sebastiaan in Gambia

Afgelopen woensdag is Sebastiaan aangekomen. Leuk om hem weer te zien en bij te praten.
Na zijn aankomst op het vliegveld, zijn we naar Maloes Kok gereden die betrokken is bij Stichting Gambian Future Fund om alle rekeningen die te maken hebben met het invoeren van de container te overleggen. Marloes woont al 14 jaar in Gambia.
Daarna zijn we naar huis gereden en werd Sebastiaan verwelkomt door het hele huisteam (alle mensen die bij ons werken, Anna, Tanta en Alhagie Bah) Na wat bijgekletst te hebben, de cadeutjes en foto's uitgepakt te hebben die Alexander en Eefje meegegeven hadden en een heerlijke maaltijd gemaakt door Tanta, zijn Franco en Sebastiaan naar Franco's compound gegaan. De volgende ochtend ben ik naar Franco's compound gelopen om wat beweging te hebben en Sebastiaan te zien. Hij had lekker lang doorgeslapen want de dag ervoor moest hij vroeg op om het vliegtuig te halen. Bij Franco in het restaurant nog een tijdje zitten kletsen en daarna zijn we naar Serekunda vertrokken om het e.e.a. te regelen en matrassen bij te kopen voor alle Go for Africa gasten die we druppelsgewijs vanaf vandaag verwachten. Alhagie heeft het druk met het regelend van bouwmaterialen. Er moet nog een ruimte bijgebouwd worden om iedereen onder te brengen. Ook was er iets mis met de Galloper waarmee hij volgende week naar de grens van Mauretanie moet rijden om de mensen van Go for Africa op te halen, zodat hij weer een dag in de garage door heeft moeten brengen.
Verder spelen er nog een heleboel dingen waarover ik me steeds weer verbaas en niet eens allemaal op kan schrijven hier. Eentje ervan is dat Franco gistermorgen een telefoontje kreeg van iemand die vertelde dat Bob in automaterialen handelt. Wij vroegen ons dus af waar hij die automaterialen vandaan haalt. En het idee kwam op dat hij ze misschien bij ons wel uit de garage haalt. Hij doet echter vanalles om aan geld te komen behalve werken, dus je weet maar nooit. Franco heeft hierover Alhagie gebeld en die zal vandaag met hem daarover praten. Vandaag kregen we weer te horen dat hij een poort wil gaan verkopen die hij gevonden heeft op de compound van Caddy (zijn vrouw) voor 25 dalasi. En dat allemaal om canabis te kunnen roken.
Weet je, ik kan niet eens echt kwaad worden op Bob, en moet er soms vreselijk om lachen, het is net een klein kind in een groot lijf, We weten echt niet wat we met deze jongen aan moeten, psychiatrische hulp is er hier niet en vrienden en/of famile moeten het dan maar opknappen. Gisteravond was ik wel boos op een vriend van Alhagie.
Alhagie Bah (onze watchmen) vroeg mij of de generator aan moest. En omdat we met maanlicht gezellig met zijn allen bij het kampvuur zaten vond ik het niet nodig. Toen kwam een van Alhagie (2Pac) zijn beste vrienden aan lopen en zei dat hij de generator aan wilde hebben om zijn telefoon op te laden. Hij vertelde Alhagie Bah ook dat hij aan mij toestemming had gevraagd, dus Alhagie geloofde dat en deed de generator aan.
Toen struinde hij naar binnen deed alle lampen en de TV aan en ging languit op de bank liggen tot vannacht drie uur. Ik was helemaal verbaasd want hij had mij niets gevraagd. Maar goed, ik ben naar Franco gelopen en vroeg wat hij daar nou van vond. Hij antwoordde, ik zei toch dat hij Alhagie (2Pac) gewoon gebruikt. Later op de avond toen Alhagie (2Pac) thuiskwam heb ik hem het verhaal verteld en hij vond het ook nogal brutaal wat er gebeurd was. Ik kan me natuurlijk niet met hun vriendschap bemoeien en vind dat Alhagie hier met hem over moet praten, maar toch..... Soms ben ik echt verbaasd over hoe mensen elkaar hier gebruiken om er zelf beter van te worden.
Komende week zullen we druk zijn met de komst van Go for Africa en willen we ook het internetcafe weer openen wat behoort bij het jongerenproject.
Heel veel groetjes voor iedereen in Nederland en tot volgende week!

Feestje

Door het gebeuren met de container vorige week ben ik snel overstuur door kleine dingen. Het heeft nogal wat impact op me gehad, maar door een aantal gesprekken met mensen hier gaat het nu wel weer beter.
Afgelopen woensdag heb ik samen met Amie en Franco, Eefje (mijn collega) naar het vliegveld gebracht. Ze voelde zich niet helemaal in orde de laatste twee dagen en moest helaas ziek naar huis. Gelukkig is ze goed aangekomen en kan ze thuis een beetje uitzieken. Ze heeft hier verder echt een hele fijne tijd gehad. Ik vond het ook erg gezellig met haar en zal haar gaan missen.
Toen we weer thuis kamen vroeg Alhagie of ik met hem mee wilde gaan naar Serekunda, maar hij wilde niet vertellen waarvoor. De auto werd geparkeerd bij het politieburo en hij vertelde mij dat ik absoluut niet uit de auto mocht komen en dat hij wat boodschappen ging doen. Met een CD tje van Kalif Seita en wat sms'jes sturende naar Sebastiaan en Alexander dacht ik het wel even vol te kunnen houden. Mijn uitzicht was een golfplaat waarachter om de beurt de politie mensen stonden te plassen. Nou ja, ik rook het gelukkig nog net niet. Na een half uur gewacht te hebben kwam Alhagie terug naar de auto om te zeggen dat er mensen die hij kende bij een ongeluk waren betrokken geraakt en dat hij hen wilde helpen. De jongen die schuldig was zat in de gevangenis en hij wilde regelen dat deze jongen vrij kon komen. Het duurde even maar nadat ik een kleine twee uurtjes gewacht had in de auto mocht de jongen vrij uit. Terug naar huis vroeg ik om een verklaring, wat de reden was dat ik in de auto moest blijven, maar hij kon me dat niet vertellen zei hij. Ik werd natuurlijk steeds nieuwschieriger en haalde allerlei dingen in mijn hoofd, maar s'avonds ontdekte ik het geheim. Hij had cadeautjes voor me gekcoht vanwege ons driejarig samenzijn en een hele mooie kaart laten schrijven (door Amie) en hij had vlees en drinken gekocht zodat we een klein feestje konden geven voor de mensen die bij ons wonen en werken. De radio werd naar buiten gehaald, het kampvuur opgestookt en op reggea muziek en andere Afrikaanse songs werd onder een hemel van duizenden sterren gedanst. Het restaurant werd die avond de dansvloer en Amie, Tanta en Alhagie Bah met nog een paar anderen hadden het grootste plezier. Kortom het was erg gezellig en een grote verassing voor mij.
Gisteren ben ik met Alhagie nog naar een paar projecten van Go for Africa gegaan om een uitnodiging af te geven voor 1 Maart. De bedoeling is dat de Nederlandse stage begeleiders en studenten die nu onderweg zijn met auto's en de Gambiaanse leraren en studenten die betrokken zijn bij de stages elkaar gaan ontmoeten in het jongerencentrum in Tanji. Na een bezoek aan de scholen zijn we een vriend van Alhagie op gaan zoeken in Kanifing. Hij woont in een heel mooi groot huis, wat hier het witte huis genoemd word. Het huis is twee verdiepingen hoog en zo groot als de compound, je kan er via een paadje nog net omheen lopen. Daarna zijn we naar Fajikunda gereden om daar Alhagie Jaiteh (die werkt bij de lokale TV zender GRTS) op te zoeken. Ik heb nl. een paar weken geleden een erg indrukwekkende documentaire op TV gezien waarin hier in Afrika, een hele groep albino's bij elkaar gebracht worden om hun organen en hersenen te verwijderen en deze te verhandelen.
Ik wilde Alhagie van GRTS vragen of hij voor mij deze documentaire kan achterhalen.
Ik wil in Europa gaan kijken of ik via een mensenrechten organisatie iets kan doen tegen dit onrecht. Ook wil ik kijken of ik via Kalif Seita (een bekende Malinese zanger en ook een albino) iets kan bereiken.

Thuis gekomen werd het vrij koud in de avonduren en heb ik binnenshuis, samen met Amie naar 4 voor mij erg interessante (maar niet echt) Nigeriaanse films gekeken.

Container

Na bijna twee weken lang doorgebracht te hebben bij Ministeries, de haven en de douane kon Alhagie zaterdag eindelijk de container van Gambian Futrue Fund en Go4Africa via een truck naar Tanji laten komen.
We waren net op de markt aan het strand wat boodschappen aan het doen toen we de truck Tanji in zagen rijden. We kregen de boodschap van Jan Huizinga dat de container heel wat kilo s woog en ik zei tegen Alhagie dat hij hiermee rekening moest houden met het bestellen van een hijskraan. De hijskraan is nodig om de container van de truck af te tillen. Gelukkig stond er een heel degelijke hijskraan paraat toen we aankwamen.
Vele mensen en kinderen kwamen aangelopen om te kijken naar deze spectaculaire actie.
Op het moment dat de hijskraan de container op wilde tillen en de vier kettingen die aan de container bevestigd waren strak stonden, knapte er 1 van de kettingen met een geweldige kracht en deze sloeg tegen de grond. We schrokken ons rot. Levensgevaarlijk en wat een geluk dat daar niemand stond. Er moesten zwaardere kettingen komen en we moesten daar op wachten. Het kraanverhuurbedrijf werd gebeld en er zou een auto komen met zwaardere kettingen. Wij zijn naar huis gegaan om even bij te komen. Later kwam Alhagie om te vragen of we wilden helpen de container deels leeg te maken en over te laden in de andere containers. Ik vertelde Alhagie dat hij ervoor moest zorgen dat de mensen bij de container weg bleven als hij van de truck getild moest worden vanwege levensgevaar.
Weer terug bij de container bleek dat suto met de zwaardere kettingen was aangekomen en er werd besloten het gewoon nog een keer te proberen. Alhagie probeerde met nog een aantal mensen zoveel mogelijk publiek weg te houden bij de container. Op het moment dat de hijskraan de container optilde reed de truck er onder uit. Iedereen dacht dat het deze keer goed zou gaan, dus wat gebeurde er, verschillende mensen liepen richting container om alles in goede banen te leiden en toen gebeurde het.
Ik en Eefje durfden niet te kijken, we namen wat afstand en we draaiden ons om en toen we hoorden een enorme klap. We keken om en zagen dat de hijskraan omgevallen was en de container met een klap op de grond terecht gekomen was. Mijn eerste gedachte was dat er mensen onder zaten en ik raakte even helemaal in paniek, Ik stond te trillen op mijn benen en rende naar Alhagie toe en schreeuwde, Shit, I told you, I told you!!!!! Iedereen was zo geschrokken maar wat een geluk dat er niemand gewond was. Zelfs de man die in de hijskraan zat was er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Er moet vast hulp zijn geweest van boven want dit was echt een wonder. Maar wat een puinhoop, de container lag half op zijn kant tegen de andere container aan en de hijskraan lag daar weer bovenop. Nu moest dit allemaal weer rechtop komen.
Die avond zijn is er nog een andere hijskraan gestuurd om de omgevallen hijskraan recht te zetten, maar dit lukte niet. Zondagochtend na weer een andere kraan gestuurd te hebben lukte het eidelijk.
Die nacht heb ik praktisch niet geslapen en heb echt overwogen om naar huis te gaan.
Ik kan deze verantwoordelijkheid niet dragen samen met Alhagie. Het is teveel en voor wat!!!! Om mensen hier te helpen met een container vol met materieel waardoor andere mensen hun leven in gevaar gebracht wordt. Het risico is te groot en het moet gewoon afgelopen zijn. Zondagmiddag besefte ik pas wat een geluk we hebben gehad, ongelooflijk!!!!!!!! Toen kreeg Alhagie nog een telefoontje dat een vriend van hem was overleden aan diabetes en diezelfde dag begraven zou worden, dus moest hij na al deze gebeurtenissen ook nog een vriend gaan begraven. Ik sta er soms versteld van hoe veerkrachtig mensen hier zijn. Ik heb er bewondering voor!!!!

Kuntaur/Jakaba

Zondagochtend zijn we met 10 mensen vertrokken naar Kuntaur/Jakaba. De reis verliep goed en we hoefden niet al te lang te wachten bij de boot, maar met zijn drieeen op de achterbank met de hitte viel niet mee. Toen we daar aankwamen had ik het dan ook helemaal gehad. Ook Nuomi, de Gambiaanse vrouw die gesponsord wordt door Jan en Hannie was erbij want zij wilde haar zus opzoeken die in Wassu woont. In Wassu aangekomen zijn we eerst naar de compound van haar oom gegaan waar we overvielen werden door een heleboel kinderen. Ik kreeg het er helemaal benauwd van na al die uren op de achterbank gezeten te hebben. Vandaar uit naar de zus van Nuaomi waar we werden verwelkomd door een hele groep dansende vrouwen en kinderen. Toen ik dat zag had ik het helemaal gehad en weigerde uit de auto te komen. Het werd me allemaal teveel.
Bijna iedere keer als ik in het binnenland ben gebeurd me dat en niet alleen mij, uiteindelijk werd het alle Nederlandse vrouwen teveel op een bepaald moment.
Er komen nogal wat indrukken op je af hier en het is heel intens om hier te zijn.
Later op de middag arriveerden we in Kuntaur waar we twee nachten zouden blijven slapen.
De volgende dag zijn we eerst naar de markt in Wassu gegaan en later zijn we doorgereden naar Kuho Sosse in Senegal, het dorp waar ik al vaker geweest ben. Het is altijd heel bijzonder om hier te zijn. Het is nog een heel traditioneel dorp met allemaal hutten en hele lieve vriendelijke mensen en kinderen. Hier wordt nog niet gevraagd om geld of andere spullen.
Ik heb daar ook een meisje leren kennen en ze is heel bijzonder voor mij. Ze stond al te zwaaien toen we aankwamen en ze is niet meer bij me weg gegaan. Na een kleine twee uurtjes werd ook deze ervaring teveel voor onze medereizig(st)ers en zijn we terug naar ons logeeradres gereden.
Dinsdag was er een bezoek aan de school gepland. We werden ingehaald door honderden kinderen die met vlaggetjes zwaaiden en liedjes zongen. Het was een fantastische ontvangst. Na de school gezien te hebben volgden er een aantal toespraken. Ook alle ouders van de kinderen waren erbij. Het was razend druk, het hele dorp was uitgelopen. De gemeenschap is zo dankbaar voor wat we gedaan hebben voor de school, maar ik ben ook heel trots op deze gemeenschap omdat ze het zo goed opgepakt hebben. Dat heb ik ze ook gezegd. Wij hebben dan wel het geld bij elkaar verzameld, maar hun hebben het project op een goede en eerlijke manier opgepakt en ze kunnen zeker ook trots zijn op henzelf. Dit is echt een heel geslaagd project. Ik zag dat ze ook Engelse lesboekjes en rekenboekjes uit Gambia hebben aangeschaft en ze zijn bezig met het bouwen van een nieuw toilet, nadat het vorige afgelopen zomer is vernield door het slechte weer. Ik was erg blij om te zien wat er voor vooruitgang is geboekt op deze school. Er zouden nu alleen weer twee klaslokalen bijgebouwd moeten worden want weer zijn er zoveel nieuwe kinderen aangemeld dat een groep buiten onder een boom les krijgt. Vroeg op de middag zijn we doorgereden via Georgetown naar Tendaba Camp, gelegen op de zuidbank. Een hele mooie verblijfplaats, ook gelegen aan de rivier. Woensdag zijn we van hieruit terug gereden. Nadat we gisteren in Jarasoma getankt hadden begonnen de problemen. De auto trok niet meer. Met een slangegangtje gingen we vooruit. Uiteindelijk besloot Alhagie dat de Galopper, waarin Franco reed ons dan maar moest trekken. Zo zijn we dus ruim 100 km naar huis gereden met nog een tussen stop in Kanilai waar we nog even een lekkere maaltijd naar binnen hadden
gewerkt. Na een enerverende reis eindelijk weer thuis in Tanji.