Sankung

Sebastiaan is weer terug naar Nederland. Hij was hier maar voor een week, maar heeft toch veel indrukken opgedaan en een leuke tijd gehad. Afgelopen dinsdag was er een klein afscheidsfeestje voor hem georganiseerd door Franco. Bij het kampvuur, onder een hemel van duizenden sterren, werd er djembee gespeeld. Als je je goed concentreerd zou je zelfs in een trance kunnen raken bij het geluid van de drums. En ongelooflijk wat spelen ze goed, vooral Balla en Franco. Woendag hebben we Sebastiaan weer naar het vliegveld gebracht.

Sinds een week of 7 verblijft Sankung in ons huis. Sankung is een jongetje van 7 jaar en komt uit Jakaba. Maar omdat zijn moeder hem niet de baas kan heeft Alhagie hem meegenomen om hem bij ons op te voeden. Nou, dat lukt aardig, maar niet heus! Dat ouders hun kinderen bij andere familieleden onder brengen is hier echter heel normaal. Veel kinderen groeien niet bij hun ouders op, omdat ze het niet aankunnen of omdat de familie vind dat ze ergens anders beter af zijn.
Alhagie is er bijna nooit en er is niemand die Sankung persoonlijk kan begeleiden. Ik ben ook veel weg en heb andere dingen aan mijn hoofd en per slot van rekening ben ik hier maar tijdelijk. De eerste week dat hij bij ons was, was hij mij steeds aan het uitdagen totdat hij op een dag met een groot mes naar me uithaalde. Ik schrok me rot en ben gelijk achter hem aangerend en heb dit voorval tegen Alhagie Bah (onze watchmen) verteld. Die werd gelijk kwaad op hem en ik heb hem een uur lang genegeerd.
Dit vond ik echter wel genoeg straf voor een jongetje van 7, maar daar werd hier anders over gedacht. Alhagie Bah vertelde dit voorval in de avond tegen Alhagie (2Pac) en toen kreeg Sankung er vreselijk van langs. Ik kon dit echter niet aanzien en liep naar binnen. Alhagie kwam achter mij aan en vroeg me wat er aan de hand was. Ik zei dat ik niet wilde dat hij Sankung sloeg vanwege mij. Ik kreeg echter als antwoord dat dit de manier was om kinderen op te voeden en als ze niet geslagen werden dat ze dat dan volgende keer weer zouden doen. Vanaf die tijd werd Sankung wel aardiger naar mij toe en luisterde hij zelf naar mij. Hij is erg bij de hand en slim en vind het leuk om letters en getallen te oefenen in het Engels en Eefje leerde hem zelfs een Engels liedje.
Maar ook na regelmatig slaag voor onbenullige dingen weet Sankung zich nog steeds niet te gedragen. Ik wijt dit aan het feit dat er geen liefdevolle begeleiding voor hem voorhanden is. Er wordt alleen maar op hem gemopperd en goed gedrag wordt niet beloond. Ik vind dat een kind bij zijn moeder hoort, maar goed ik ben hier niet in Nederland en hier denken ze er anders over.
Hij gaat sinds een aantal weken naar school, maar vaak horen we dat hij i.p.v. school ergens aan het spelen is. Om hem wat meer structuur te bieden dacht ik dat het misschien goed was om hem op karateles te doen in het Jongerencentrum. Dus sinds vorige week zit hij op karate en vind het erg leuk tenminste als hij al gaat. Want steeds gaat het fout. Afgelopen dinsdag is hij na school niet thuisgekomen en we hebben tot in de avond naar hem gezocht. Uiteindelijk vonden we hem in de buurt op een compound. Gisteren weer hetzelfde verhaal en ook was hij een paar keer niet op karateles verschenen. Hij gaat dan zo in zijn spel op waarschijnlijk dat hij nergens meer aan denkt. Ook is de afspraak dat hij bij onze buren eet, maar we horen dat hij overal waar ook maar eten voorhanden is wat eet. Gisteravond dacht ik, nou is het genoeg en ik ga met Sankung zitten om wat regels op te stellen betreft zijn dagindeling. Ik heb een stuk papier gepakt en aan de hand van een klok en tekeningetjes een dagindeling gemaakt waaraan hij zich moet houden. Als hij zich een week lang goed gedraagd krijgt hij van mij elke zaterdag 5 dalasi. Nou, hij was er helemaal blij mee. Ik heb de afspraken met Alhagie, Anna en Tanta doorgesproken, omdat zij vaak bij ons in huis zijn zodat iedereen dezelfde regels hanteert.
Totdat het vandaag weer fout ging. Toen hij thuis kwam uit school gooide hij zijn schooluniform in het zand, vond ergens nog een viezig T shirtje en weg was hij weer terwijl er afgesproken was dat hij na school bij de buren gaat eten. Alhagie Bah is weer op zoek gemoeten naar hem en vond hem terug op de compound van Bolong waar hij aan de lunch zat. Alhagie en Anna hebben hem er weer van langs gegeven en hem een tijdje opgesloten in de slaapkamer. Toen hij daaruit kwam zag hij er heel verdrietig uit en ik had er moeite mee om boos op hem te zijn, maar probeerde toch streng te blijven kijken. Later op de middag heb ik hem in de auto gezet en hem naar karate gebracht. Ik vind het moeilijk om dit allemaal aan te zien, maar kan er ook niet veel aan veranderen. Als ik weg ben over een paar weken gaat het toch weer zoals ze hier gewend zijn en ik weet niet of er op deze manier iets van Sankung terecht komt.
Hij hoort gewoon thuis bij zijn moeder, vind ik!!!!

Alhagie is sinds dinsdag, samen met Baks, en twee Nederlandse jongens vertrokken naar de grens van Senegal/Mauretanie om de groep van Go for Africa op te halen.
Gisteren hoorde ik dat ze elkaar ontmoet hebben, maar dat er een auto achter gelaten was in de woestijn omdat er niet meer mee te rijden viel. Alle 41 mensen die onderweg zijn maken het goed en zondag zullen ze aankomen op Kairoh Garden.
Er is een muziekgroep geregeld voor tijdens de ontvangst en gisteren heb ik met Kawsu geregeld dat er voor iedereen een diner beschikbaar is als ze aankomen.
Zal wel weer erg druk zijn net als vorig jaar en daarom geniet ik nu nog maar een paar dagen van de rust op onze compound. Ik ben samen met Anna bezig om alle kamers schoon te maken, de bedden op te maken, zodat alles klaar is voor ontvangst van de studenten. Er is zoals altijd weer veel onduidelijkheid over wie, wat moet regelen zoals het ophalen van de studenten die met het vliegtuig aankomen. Niemand weet wiens verantwoordelijkheid het is, zoals afgelopen woensdag toen er twee mensen op mij en Franco stonden te wachten terwijl wij niet wisten dat we hen moesten ophalen. Gelukkig is dat goed gekomen en zijn ze op eigen houtje op Kairoh Garden kunnen komen. Ook op Kairoh Garden zijn er veel dingen niet duidelijk en Kawsu had ons uitgenodigd om het e.e.a. door te spreken, maar ook wij weten van veel dingen nergens van.

Ben benieuwd hoe het er komende weken aan toe gaat. Ik ben van plan om me een beetje afzijdig te houden van het hele gebeuren en me te richten op het jongerenproject.

Tot volgende keer maar weer!