Dagelijks leven

Soms is het wel lekker om het e.e.a. hier op te schrijven en kan ik daardoor wat van me afschrijven. Vandaag even iets over het dagelijks leven.

Zoals ik al liet weten hebben we twee jonge dames bij ons werken. Houwa, een Fula meisje uit een huttendorpje in het binnenland, die schoon maakt en Adama uit Kafountine die een kook opleiding heeft gedaan aan de Satang Jabang School.Het zijn erg aardige meiden en doen goed hun best. Houwa was nog nooit aan de westkust van Gambia geweest en alles is nieuw voor haar. Vorige week heb ik hen meegenomen om boodschappen te doen en ze betrad voor het eerst een supermarkt. Ik vroeg haar wat ze ervan vond en haar antwoord was: ´Je kan hier alles kopen´!
Afgelopen week wilde ik een kop Cup a Soup maken, maar dat kan heel wat voeten in de aarde hebben.
Terwijl ik water wil koken kom ik erachter dat er geen water uit de kraan komt, dus moet eerst de generator worden opgestart om water te pompen. Nadat ik Alhagie Bah gezocht heb om de generator op te starten lukt dat niet omdat het touw eraf ligt. Even later komt Franco gelukkig langs die het touw weer bevestigd. Oke, de generator kan nu draaien. Als ik naar de keuken loop om het gasfornuis aan te maken, is er geen lucifer te vinden. Dus eerst maar even naar de winkel van Kairoh Garden om lucifers te kopen. Een uur verder met een knorrende maag maar gauw even wat water gekookt voor mijn soep wat nu natuurlijk twee keer zo lekker smaakt.

Gisteren wilde ik met Franco op bezoek bij Henny en Pieter Goedhart in Bakau van Stichting Geef Gambia Toekomst. Net voordat we Tanji uit rijden zit er geen benzine meer in de auto. Gelukkig staan we maar een paar honderd meter van de benzine pomp en terwijl ik op een stoepje wacht gaat Franco met een taxi richting benzine pomp om wat benzine te halen. Als hij terug komt met een jerrycan stopt hij de uitgang van een plastic fles in de benzinetank. Dan zoekt hij een tak die het klepje open moet houden zodat de benzine via de plastic fles feilloos naar de tank loopt.
Na een paar start pogingen slaat de auto aan en kunnen we verder.

Vandaag wil ik met Franco naar de kippenboerderij gaan kijken gelegen tussen Alhagie´s en Franco´s compound. Een paar honderd meter verderop gaat de auto van Franco raar doen en moeten we stoppen. Het blijkt dat de verbinding van het linkervoorwiel met de carrosserie los is.
Levensgevaarlijk natuurlijk als je met flinke snelheid rijdt. Gelukkig deden we het op de zandweg rustig aan en is er niets gebeurd. Ik zei tegen Franco dat hij een engeltje op zijn schouder gehad moet hebben, want hij kwam net van Serekunda vandaan. Ik vraag hem ook welke auto hij gaat gebruiken als trouwauto, en moeten we beiden lachen om de grap. Als je de auto van Franco ziet zou je hem in Nederland regelrecht naar de schroothoop brengen. Nadat Franco iemand gebeld had voor hulp kruipt hij zelf alvast onder de auto. Even later arriveerd er iemand met een schroevendraaier en vraag ik me af of dit probleem met 1 schroevendraaien die dan ook nog net de juiste maat zal moeten hebben kan worden opgelost. Ik besluit naar huis te gaan om te douchen. Na een half uur bel ik Franco en wonder boven wonder is het probleem met deze ene schroevendraaier gefixt.

Franco gaat 16 Januari trouwen met Eefje, mijn collega in het verpleeghuis. Net 5 komt volgende week vrijdag uit Nederland met een cameraploeg om in Gambia opnamen te maken van hun huwelijk. Ze gaan nl. een nieuw programma maken, ¨Trouwen in het buitenland¨. Ik heb Eefje en Franco daarvoor aangemeld bij Endemol Producties en wonder boven wonder komen ze nog ook. Volgende week zaterdag komen ze naar Franco´s compound om alvast opnamen te maken. Maandagavond zijn ze bij Eefje terwijl ze een paar vriendinnen uitnodigd om te eten. Het TV team zal anderhalve week verblijven in een hotel in Bakau. In April zal het programma in Nederland worden uitgezonden. Ik ben ook erg benieuwd hoe dat allemaal zal gaan lopen en natuurlijk ben ik van de partij om toe te kijken volgende week zaterdag tijdens de opnamen.

Alweer een begrafenis!

Alhagie is vanmorgen voor de 8e keer sinds ik hier ben, vertrokken naar wéér een begrafenis. Vanmorgen om half 8 werd hij gebeld dat er een broer van Wé, manager van Kairoh Garden Kuntaur, is overleden. Samen met Bakawsu is hij naar Bakadaj gereden maar stond om 13.00 uur nog steeds in Banjul aan de boot te wachten. Drie dagen geleden is er ook nog een bekende van Alhagie uit Tanji overleden. Half de dertig, getrouwd en een paar kinderen. Misschien een beetje cru uitgedrukt maar ze overlijden hier met bosjes en soms vraag ik me af hoe groot moet hun incasseringsvermogen wel niet zijn om dit allemaal te verwerken!!!! Ik voelde me vanmorgen verdrietig omdat Alhagie alweer iemand moest gaan begraven.

Daarnaast speelt er nog zoveel dat ik elke dag twee uur nodig zou hebben om alles op te schrijven dus hou ik het maar bij de dingen die het meeste indruk op me maken.
Gisteren wel een leuke en speciale dag gehad met Alhagie. Hij vroeg me dus om mee te gaan naar een marabout in Sifoe. Toen we wilden vertrekken zat Caddy, die met Bob getrouwd is op onze compound. Ze wil scheiden van Bob maar deze wil geen toestemming geven. Er moet een formulier door hem getekend worden, maar dat doet hij dus niet. Caddy heeft er nu een rechtzaak van gemaakt en gisteren moest Alhagie een getuigenis afleggen tijdens de rechtzaak om te vertellen welke rol hij had gespeelt in het geven van toestemming voor hun huwelijk. Ook wil Caddy geld van Bob en natuurlijk wil Bob nog meer geld van Caddy. Dus voordat we naar Sifoe konden gaan moesten we eerst met Caddy naar het gerechtsgebouw in Brikama. We kwamen in een betrekkelijk schone ruimte, met daarin houten bankjes waarop we moesten plaatsnemen en ik na vijf minuten al een pijnlijke rug had. Voorin de ruimte zaten drie mannen in een hogere houten bank, waarvan er eentje waarschijnlijk rechter was met twee advocaten (tenminste dat denk ik) Daarvoor zat een man die alles vertaalde in het Engels en een vrouw in een burka, die door een kleine spleet met haar ogen vervaarlijk naar mij zat te turen. Ik kreeg er in elk geval een onheimelijk gevoel van.
Voordat Caddy aan de beurt was zat er een ander echtpaar wat in scheiding lag. Er was een misverstand over de eigendommen.
Toen Caddy aan de beurt kwam werd ook Alhagie naar voren geroepen die achter weer een andere houten bank de eed op de Koran af moest leggen. Ik vond het wel apart om Alhagie daar zo te zien staan, want hij wilde zich hier eigenlijk helemaal niet mee bemoeien.
Ze vroegen hem te vertellen welke rol hij had gespeelt tijdens hun huwelijk en hoeveel geld hij gespendeerd had tijdens de bruiloft. Dat waren toen alleen wat drankjes en verder niets omdat er destijds geen geld was voor een uitgebreide bruiloft. Schijnbaar was deze informatie genoeg want na dit verhaal mochten we gaan.
Het verhaal van Bob heeft dus nog steeds een staart.

Daarna naar Sifoe. We komen aan op de compound van de marabout. Een eenvoudige compound, omheind met takken en voorzien van een lemen huisje. Als we via het gordijn wat voor de deur hangt de kleine ruimte betreden, zit er een oude man op een vloerkleed in een hoek van de kamer. In een andere hoek staat een bed. Na een hartelijke begroeting en wat grappenmakerij, mag ik op het bed gaan zitten. Alhagie gaat op de grond zitten bij de marabout. De marabout is familie van hem en is een broer van zijn opa. Hij vraagt me of ik Alhagie wil ruilen met hem en als ik daarmee in wil stemmen zal hij zijn vrouw wegsturen, laat hij me weten, waarbij hij met nog één tand in zijn mond hartelijk lacht. Ik lach mee, want zijn humor en uitstraling vind ik wel komisch.
Ik vraag om zijn leeftijd en hij verteld me dat hij 95 jaar oud is (of dat klopt is wel de vraag, maar ik denk dat hij een heel eind in de buurt komt). Alhagie vraagt hem om bescherming en onmiddelijk stuurt de oude man zijn zoon weg met een houten plankje waarop koranteksten staan geschreven om e.e.a. goedje voor Alhagie klaar te maken. Dan is de lunch klaar en schuift iedereen aan rondom een ronde schaal op de grond. Ze vragen of ik ook mee wil eten, maar als ik zie wat er in de schaal zit besluit ik het maar bij mijn liga te houden die nog in mijn tas zit.
Na de lunch maakt de marabout een oude mayonaise emmer open waarin naar mijn inzicht een smerig goedje zit en neemt daar een paar slokken van. Dan zie ik hem met een oud sardineblikje waar hij een rasp van heeft gemaakt een kolanoot raspen en neemt hier ook nog wat van. Verbaast kijk ik ernaar en denk ondertussen dat als ik dit zou nemen, mijn darmen waarschijnlijk voor een week op zijn kop staan. Maar hij wordt er dan toch maar 95 mee.

Alhagie praat verder met de oude man en ik kijk en luister genoeglijk naar hen, al kan ik er niets van verstaan. Ik voel de liefde en betrokkenheid die deze man uitstraalt voor de familie van Alhagie en voel de tranen branden achter mijn ogen en kan ze nog net wegslikken.
Even later maakt de man twee zakjes met vloeistof klaar voor Alhagie waarmee hij zich moet reinigen. Hij adviseert ook om een wit schaap te kopen en een wit stuk stof van 2 meter, om dit te geven aan een arme familie. Na een hartelijk afscheid van deze lieve oude man rijden we het straatje uit terwijl ik hem nakijk en een beetje strompelend terug zie lopen naar zijn huisje.

Op de terugweg passeren we de dierenfarm bij Kanilai waar Alhagie een mooi wit schaap koopt. Het schaap wordt in de achterbak van de auto gezet en zo rijden we met een blatend schaap achterin de auto terug in de richting van Tanji. Onderweg poept hij natuurlijk in de auto en stopt Alhagie bij een supermarkt om wat luchtverfrissers te kopen. Terwijl Alhagie me in de supermarkt ook nog wat les geeft over het belang van luchtverfrissers in Gambia, lig ik weer helemaal in een deuk en zogauw we de auto instappen begint Alhagie te sprayen en ruikt het naar, volgens hem, een heerlijke sinasappelgeur.

2e Kerstdag

Alles loopt weer anders dan gedacht ook met kerst. Ik dacht met kerstavond door te brengen bij het kampvuur, maar net toen ik een douche genomen had, kwam Binta naar me toe met de vraag of we die avond uit konden gaan naar Senegambia. De twee meisjes die bij ons werken wilden graag een keertje uit en waren nog nooit in Senegambia geweest. Dus Alhagie besloot om met hen, nog een kennis van Alhagie, genaamd Ousman en mij uit te gaan. Nadat de dames om twaalf uur eindelijk klaar waren met omkleden (dat neemt hier nl. nogal wat tijd in beslag) konden we vertrekken. We kozen ervoor om naar Chossaan te gaan, waar een life band speelt. De meiden wisten niet wat ze zagen. Eentje van hen komt uit een klein dorpje in het binnenland en is niet gewend aan het uitgaansleven. Ze was helemaal verbaasd over de kleding die de meeste meisjes dragen. Dit soort kleding heb ik in Nederland zelfs maar amper ooit gezien. Ze lopen met korte jurkjes die niets te wensen over laten, en waar hun borsten uitpuilen met pruiken op en hun gezichten voorzien van een laag make up. Meestal zitten ze met een groepje bij elkaar alleen maar mooi te wezen en begrijp ik niet wat dit allemaal voor moet stellen. Als we om drie uur naar huis rijden valt het me op dat er in Senegambia weinig blanken zijn op dit moment, terwijl vorig jaar met kerst het wemelde van de Europeanen.
Terwijl we in de auto zitten de verschillende uitgaansgelegenheden passeren, zien we dames lopen die zoals Alhagie zegt, bijna "empty" zijn. De walletjes in Amsterdam is er niets bij.

Gistermorgen even naar Franco gewandeld. Franco was zijn winkel aan het schoonmaken en aan het organiseren, dus gaf hij me een stoel en kon niet meer doen dan toekijken. Omdat ik niet weet waar hij alles wil hebben is het moeilijk om mee te helpen. Op een gegeven moment kwamen er een paar kinderen brood halen. Muhammed, zijn broer kwam te hulp en smeerde het stokbrood met wat boter. Het moest natuurlijk ook nog ingepakt worden. Muhammed kijkt eens rond en ziet dat er niets voorhanden is, maar ziet een lege cementzak op de grond tussen het stof liggen, scheurt daar een stuk af en wikkelt het om het brood. Ik lig helemaal in een deuk, dit kun je natuurlijk in Nederland niet voorstellen, want dan wordt je winkel gelijk gesloten. Nu weet ik in de ochtend in elk geval wat ik eet, "brood voorzien van een laag cement".

S'avonds neemt Alhagie me mee uit naar Senegambia. We strijken neer in een club waar ook een life band speelt met wat danseressen erbij. Leuk om naar te kijken en terwijl we daar zitten draait een vrouw zich om en roept mijn naam. Het is Tineke uit Amsterdam die Franco Nederlandse les geeft. Ze vraagt of we bij haar komen zitten. Ze is samen met haar vriend uit Kartong. Na wat gekletst te hebben komt haar Engelse vriendin bij ons zitten. Zij vertelt met een Londons accent dat ze ruzie heeft met haar vriendje waarmee ze samenwoont in een appartement in Kololi.
Uiteindelijk belt het vriendje haar en roept ze tegen hem dat ze niet met hem wil praten. Het is erg komisch om het verhaal aan te horen en om te zien hoe ze reageert op haar vriendje. Uiteindelijk besluit ze toch maar naar huis te gaan om het weer goed te maken met hem.
Wat zo grappig maar ook herkenbaar is voor mij is dat zoveel Europese vrouwen steeds dezelfde problemen hebben met hun mannen-vrienden. In Europa zijn we eraan gewend altijd te weten wat onze mannen-vrienden doen en als ze weg zijn weet je meestal wel hoelaat ze ongeveer thuis komen. Dit moet je in Gambia dus helemaal uit je hoofd zetten, want dat werkt hier niet. Maar omdat we gewend zijn aan deze manier van omgaan met elkaar levert dat heel wat teleurstellingen op tussen Europeanen en Gambianen. Gambianen worden hier helemaal gek van en omdat de hele samenleving anders in elkaar zit, kun je dit ook niet van hen verwachten.
Later op de avond gaan we met zijn vieren nog even naar Chossaan. Op een gegeven moment wordt er door de band een rock en roll nummer gespeelt en roept Tineke tegen mij, kom Petra, dit kunnen wij he! Dus wij de dansvloer op (we zijn nu even de enigen) en Tineke laat haar danskunsten zien.
Omdat ze vrij groot en fors is en flink met haar achterwerk kan schudden steelt ze de show en het publiek in Chossaan vind het geweldig. Iedereen klapt, lacht en roept. Prachtig! Haar vriend zit zich in een hoekje te schamen, tenminste zo lijkt het. Later zegt hij het toch wel leuk te vinden.
Alhagie en ik hebben die avond ook de grootste lol om sommige stelletjes die we zien (dansen)
Grappig is het dat we steeds om dezelfde dingen moeten lachen. Nadat we Tineke en haar vriend in Kololi hebben afgeleverd komen we om 4 uur thuis. Moeilijk om hier echt alles uit te leggen maar we hadden een erg komische en gezellige avond gehad met zijn vieren.

Bijna Kerstmis!

Van kerst is hier niets maar dan ook niets te merken op een kerstmanpop na in de supermarkt of een Gambiaan die een net iets te blinkende kunstkerstboom wil verkopen aan de toeristen. Vanavond dus kerstavond. Vorig jaar zat ik op het politieburo van Tujering omdat Alhagie auto in beslag was genomen. Ik hoop dat de avond nu niet met dit soort dingen gepaart gaan. Gewoon bij het kampvuur onder de sterrenhemel met duizende lichtjes in de hoop dat dat kerst 2011 voor mijn wordt!

Gisteren is Alhagie via de badkamer naar de dakruimte geklommen om op zoek te gaan naar de rat.
Ik liep door het huis en hoorde gestommel boven me. Even later zag ik hem in de badkamer met zijn benen uit het gat hangen en kwam gelukkig heelhuids weer naar beneden. Voor mij wonderlijk hoe hij dat voor elkaar krijgt. Hij kwam naar beneden behangen met spinnewebben. Hij had onder het dak een grote hoop met bladeren gevonden die waarschijnlijk of door de ratten of door vogels naar binnen zijn gebracht om daar een nest te bouwen. Maar goed, vannacht geen last meer gehad van de rat in de hoop dat Alhagie hem de stuipen op het lijf gejaagd heeft en niet meer terug durft te komen.

In de ochtend wilde ik de slaapkamer schoonmaken maar dat had meer tijd nodig dan ik dacht. Toen ik een lade van de kast eruit trok vond ik allemaal muizekeutels tussen Alhagie ondergeod. Omdat ik niet wist hoe daar aan te gaan staan riep ik één van de meisjes die bij ons in huis werken erbij, die al het ondergoed mee nam om te wassen terwijl ik de overige lade´s nakeek op muizekeutels. Ook wat kastjes van de wand afgetrokken waarachter ik vanalles vond, zelfs het overlijdensbericht met foto van mijn oma. Nou ja alles maar eens goed schoongemaakt en was uiteindelijk tevreden over het resultaat.

Alhagie voelt zich sinds hij thuis is van Nederland niet helemaal confortabel en heeft het gevoel dat iemand hem belaagd met zwarte magie. Voor ons misschien niet te begrijpen maar hier bestaat het wel degelijk. Twee dagen geleden is hij naar een marabout geweest en heeft zichzelf met een aftreksel van plantenextracten gereinigd om de negatieve energieen van zich af te wassen. Gisterenochtend werd hij wakker en had allemaal striemen in zijn nek. Ik vroeg hem wat hij daar gedaan had, toen hij mij vertelde dat er tijdens zijn slaap iets om zijn nek was gedaan wat hem wilde laten stikken. Gisteravond is hij weer naar de marabout gegaan om het hele proces af te sluiten zodat hij weer verder kan met positieve energie. Gek eigenlijk, want voordat ik naar Gambia vertrok had ik een naar voorgevoel gedurende een paar weken. Ik heb het zelfs tegen een paar mensen verteld. Toen ik in Gambia aankwam ben ik blijven zitten totdat iedereen het vliegtuig uit was. Ik voelde weerstand om uit te stappen, maar kon niet verklaren waarom. Nu ik dit verhaal van Alhagie hoorde heb ik het idee dat mijn voorgevoel en zijn oncomfortabele gevoel met elkaar te maken hebben, omdat we verbonden zijn met elkaar.

Vandaag heb ik Tiger, ons hondje voor het eerst mee uit genomen aan een riem. Hij deed het heel goed voor zo´n eerste keer alleen kon ik merken dat hij niet gewend is om buiten onze compound te komen. Hij schrikt van alles en is bang van alles. Hij moet duidelijk nog wennen aan een andere omgeving. Soms erger ik me rot hier aan hoe sommige mensen met dieren omgaan. Gisteravond trok de jongen die het jongerencentrum schildert en al de hele week bij ons verblijft zomaar voor de lol keihard aan de staart van Tiger. Hij lol, Tiger pijn! Wat is dat nou toch.

Iedereen hele fijne feestdagen gewenst hier vanuit Gambia. Ik denk met weemeoed aan de kerstsfeer in Nederland, maar vind het mooie weer hier en de gezelligheid toch ook wel heel lekker!

Youth Center

Het jongerencentrum wordt prachtig! Met twee mensen zijn ze al dagen in de weer om alles te schilderen. Gezien er misschien een cameraploeg komt uit Nederland om de bruiloft van Franco en Eefje te filmen en gezien het aantal Nederlanders wat komt de komende tijd is het belangrijk dat het centrum er netjes uitziet en ik ben erg tevreden met het resultaat. Ook is er behoefte aan een vrouw die wekelijks komt schoonmaken en vanmiddag heeft zich iemand aangemeld. Tot nu toe werd de schoonmaak alleen aan mannen overgelaten maar ja na twee jaar, je weet wel...... een beetje erg stoffig wordt het toch wel en dan is een vrouwenhand toch onmisbaar.
Verder ben ik bezig met het intervieuwen van iedereen die op het project werk en geef ik ze hier en daar opdrachten zoals Muhammed Jaiteh, die hier de hele dag zit maar niet op het idee komt om mensen in het dorp te vragen wat ze belangrijke activiteiten vinden om te organiseren in het jongerencentrum. Dus heb ik hem nu gevraagd dat te doen en daar komen wel leuke dingen uit.
Ousman die kort geleden de timmerwerkplaats is opgestart gaf aan dat het belangrijk voor hem is om een vergunning te hebben voor zijn bedrijf. Ik heb hem nu gevraagd om uit te zoeken wat de kosten daarvan zijn.

Nog steeds komen er elke dag meerder mensen aangelopen op onze compound om hulp. Gisteren kwam er een jongen uit Madiana, waarvan de moeder was overleden die dag. Hij had geen geld om de begrafenis te betalen dus kwam hij om hulp. Alhagie is gisteravond naar de begrafenis gegaan omdat hij de moeder van die jongen ook kent. Dit was de 6e begrafenis al in deze ene week dat ik hier ben.

Vannacht was het weer spannend bij ons op de slaapkamer. Gezien Alhagie nog niet thuis was om 23.00 uur ging ik alvast naar bed, maar toen ik goed en wel in bed lag leek het net of er iemand in de slappkamer was. Dus ik steeds met mijn zaklamp de kamer afzoeken, maar niets te zien. Even later dacht ik dat het misschien de honden waren die buiten op iets aan het knagen waren, dus probeerde ik te slapen. Om 24.00 uur kwam Alhagie de slaapkamer in en schrok ik me rot, en weer zat ik rechtop in mijn bed met mijn zaklamp in de aanval. Alhagie vroeg mij wat er mis was en ik vertelde hem dat ik steeds iets hoorde. Toen hij in bed kwam en bijna in slaap was gevallen begon het knagende geluid weer. Toen ging hij met mijn zaklamp het bed uit en liep naar de hoek waar nog wat spullen uit de container staan. Hij schopte een paar keer tegen de spullen aan en op een gegeven moment zie ik hem praktisch een meter de lucht inspringen. Er kwam een rat achter de spullen vandaan die achter de linnenkast schoot. Alhagie vroeg mij om te komen kijken en
ja hoor, ik zag hem, een dikke grijze rat. Ik wist niet hoe snel ik mijn bed in moest komen.
In de hoop dat hij niet in bed zou kruipen ben ik uiteindelijk toch in slaap gevallen en zullen we af moeten wachten of hij komende nacht weer verschijnt.

Als je in Afrika bent heb je te dealen ook met dit soort dingen en ben je bang uitgevallen dan kun je beter veilig in Nederland blijven. Niet dat ik dit nu zo'n leuk gezelschap vind, maar goed we zijn nu eenmaal hier.

Weer in Gambia

Hier ben ik weer vanuit het warme Gambia. Deze paar dagen is er alweer van alles gebeurd. Na een vlotte vlucht vanuit Amsterdam kwam ik al vroeg in de middag aan op het vliegveld van Banjul. Omdat het vliegtuig te vroeg was, was er nog niemand die op me stond te wachten en heb ik gebeld met Alhagie. Na een half uurtje kwamen hij, samen met Franco en Baks me ophalen. Leuk om hen weer terug te zien, alleen was iedereen in mineur omdat er die dag 4 mensen waren overleden in het dorp en nog allemaal familie van elkaar ook. Aangekomen in Tanji was het helemaal stil op het strand. Een vreemde gewaarwording omdat er altijd leven is daar. Als we de moskee passeren ziet het zwart (zowel letterlijk als figuurlijk) van de mensen omdat ze net aan het bidden zijn voor de overledenen.
Verder leuk natuurlijk om iedereen weer terug te zien en sommige van hen zijn zo blij dat ik er weer ben dat ze gillend met gespreide armen aan komen rennen om me te begroeten. En als ik dan weer hier ben is het net of ik nooit ben weg geweest.
Alhagie heeft twee meisjes aangenomen om schoon te maken en te koken. Ze zien er nog erg jong uit maar blijken ouder te zijn dan ze lijken. Eentje van hen heeft al een zoontje van zes.
Op het moment wordt er aan alle kanten geschilderd, ons huis, maar ook het jongerenproject vanwege de gasten die komen. Ze zijn met twee mensen de hele dag bezig, maar ik verbaas me er nog steeds over dat ze zo kunnen kliederen met de verf. Alles zit steeds onder en het kost meer werk om het allemaal op te ruimen dan het te voorkomen, maar dat snapt nog steeds niemand.
Verder heb ik al in drie bedden geslapen sinds ik hier ben. Een keer vanwege een leger mieren die door de slaapkamer trokken om 12 uur s´nachts, een keer vanwege het geblaf en gehuil van honden en koos ik ervoor om op de bank te gaan liggen waar ik er minder lastm van had en dan natuurlijk in mijn eigen bed. Vannacht waren we pas om drie uur thuis. Gisteren hadden we een vriend van Alhagie op bezoek uit Duitsland (Gambiaan met zijn Duitse vrouw) Was erg gezellig en een leuk stel en zijn we laat op de avond nog even naar Senegambia geweest.
Zaterdag een meeting gehad in het jongerencentrum. Dit was erg geslaagd en ik heb ze dan ook wat complimenten gegeven. Ben er trouwens trots op dat we zo goed samen kunnen werken met alleen maar mannen hier, terwijl ik van zoveel andere stichtingen hoor dat ze veel beter met vrouwen kunnen werken.Zoals ze nu werken is het een goed team, alleen zou er wat meer inspiratie moeten zijn om nieuwe dingen te introduceren in het centrum, maar misschien dat de twee stagaires die uit Nederland komen daar verandering in kunnen brengen.

Ook lach ik hier heel wat af. Het is soms moeilijk uit te leggen waarom, maar sommige dingen zijn echt zo grappig en kunnen we ons dat in Nederland niet voorstellen. Allereerst bij Africeel waar ik ging om een nieuwe simkaart voor mijn telefoon. Aleen al voor een simpel simkaartje werd ik naar 6 verschillende loketten gestuurd zodat ik het hele kantoor gezien had. Lach helemaal dubbel daar en iedereen keek naar mij natuurlijk. In de avond had Alhagie honger en kocht nog wat brood wat hij op een stoel neer legde. Even later toen hij zijn brood wilde opeten was het verdwenen.
Had een van de honden het weg gepakt en die stonden in een hoekje smakelijk te smullen. Alhagie kwaad en rende ernaar toe. Toen hij vloekend terug kwam en ging zitten zat zijn schoenzool onder de hondepoep. Ik lag helemaal in een deuk en hij werd alleen maar bozer en was even in staat de honden allebei op straat te zetten. Even later zakte dat natuurlijk wel weer, maar Tiger, het jonge hondje heeft zoveel energie en bijt echt overal in en aan. Overdag liggen ze beiden aan een ketting, maar als ze dan s´avonds de vrijheid hebben wordt je er af en toe helemaal dol van. Ik vind dat wel grappig, maar hier vinden ze dat wat minder. De honden zijn al helemaal verknocht aan mij en ze voelen natuurlijk wel dat ik anders met ze om ga dan de meeste anderen hier. Tiger hangt dan ook de hele tijd aan mijn broekspijpen en als hij mij ziet gedurende de tijd dat hij aan zijn ketting zit piept hij alles bij elkaar, terwijl bij anderen doet hij dat niet.
Maar wel erg leuk om weer hier te zijn.