2e Kerstdag

Alles loopt weer anders dan gedacht ook met kerst. Ik dacht met kerstavond door te brengen bij het kampvuur, maar net toen ik een douche genomen had, kwam Binta naar me toe met de vraag of we die avond uit konden gaan naar Senegambia. De twee meisjes die bij ons werken wilden graag een keertje uit en waren nog nooit in Senegambia geweest. Dus Alhagie besloot om met hen, nog een kennis van Alhagie, genaamd Ousman en mij uit te gaan. Nadat de dames om twaalf uur eindelijk klaar waren met omkleden (dat neemt hier nl. nogal wat tijd in beslag) konden we vertrekken. We kozen ervoor om naar Chossaan te gaan, waar een life band speelt. De meiden wisten niet wat ze zagen. Eentje van hen komt uit een klein dorpje in het binnenland en is niet gewend aan het uitgaansleven. Ze was helemaal verbaasd over de kleding die de meeste meisjes dragen. Dit soort kleding heb ik in Nederland zelfs maar amper ooit gezien. Ze lopen met korte jurkjes die niets te wensen over laten, en waar hun borsten uitpuilen met pruiken op en hun gezichten voorzien van een laag make up. Meestal zitten ze met een groepje bij elkaar alleen maar mooi te wezen en begrijp ik niet wat dit allemaal voor moet stellen. Als we om drie uur naar huis rijden valt het me op dat er in Senegambia weinig blanken zijn op dit moment, terwijl vorig jaar met kerst het wemelde van de Europeanen.
Terwijl we in de auto zitten de verschillende uitgaansgelegenheden passeren, zien we dames lopen die zoals Alhagie zegt, bijna "empty" zijn. De walletjes in Amsterdam is er niets bij.

Gistermorgen even naar Franco gewandeld. Franco was zijn winkel aan het schoonmaken en aan het organiseren, dus gaf hij me een stoel en kon niet meer doen dan toekijken. Omdat ik niet weet waar hij alles wil hebben is het moeilijk om mee te helpen. Op een gegeven moment kwamen er een paar kinderen brood halen. Muhammed, zijn broer kwam te hulp en smeerde het stokbrood met wat boter. Het moest natuurlijk ook nog ingepakt worden. Muhammed kijkt eens rond en ziet dat er niets voorhanden is, maar ziet een lege cementzak op de grond tussen het stof liggen, scheurt daar een stuk af en wikkelt het om het brood. Ik lig helemaal in een deuk, dit kun je natuurlijk in Nederland niet voorstellen, want dan wordt je winkel gelijk gesloten. Nu weet ik in de ochtend in elk geval wat ik eet, "brood voorzien van een laag cement".

S'avonds neemt Alhagie me mee uit naar Senegambia. We strijken neer in een club waar ook een life band speelt met wat danseressen erbij. Leuk om naar te kijken en terwijl we daar zitten draait een vrouw zich om en roept mijn naam. Het is Tineke uit Amsterdam die Franco Nederlandse les geeft. Ze vraagt of we bij haar komen zitten. Ze is samen met haar vriend uit Kartong. Na wat gekletst te hebben komt haar Engelse vriendin bij ons zitten. Zij vertelt met een Londons accent dat ze ruzie heeft met haar vriendje waarmee ze samenwoont in een appartement in Kololi.
Uiteindelijk belt het vriendje haar en roept ze tegen hem dat ze niet met hem wil praten. Het is erg komisch om het verhaal aan te horen en om te zien hoe ze reageert op haar vriendje. Uiteindelijk besluit ze toch maar naar huis te gaan om het weer goed te maken met hem.
Wat zo grappig maar ook herkenbaar is voor mij is dat zoveel Europese vrouwen steeds dezelfde problemen hebben met hun mannen-vrienden. In Europa zijn we eraan gewend altijd te weten wat onze mannen-vrienden doen en als ze weg zijn weet je meestal wel hoelaat ze ongeveer thuis komen. Dit moet je in Gambia dus helemaal uit je hoofd zetten, want dat werkt hier niet. Maar omdat we gewend zijn aan deze manier van omgaan met elkaar levert dat heel wat teleurstellingen op tussen Europeanen en Gambianen. Gambianen worden hier helemaal gek van en omdat de hele samenleving anders in elkaar zit, kun je dit ook niet van hen verwachten.
Later op de avond gaan we met zijn vieren nog even naar Chossaan. Op een gegeven moment wordt er door de band een rock en roll nummer gespeelt en roept Tineke tegen mij, kom Petra, dit kunnen wij he! Dus wij de dansvloer op (we zijn nu even de enigen) en Tineke laat haar danskunsten zien.
Omdat ze vrij groot en fors is en flink met haar achterwerk kan schudden steelt ze de show en het publiek in Chossaan vind het geweldig. Iedereen klapt, lacht en roept. Prachtig! Haar vriend zit zich in een hoekje te schamen, tenminste zo lijkt het. Later zegt hij het toch wel leuk te vinden.
Alhagie en ik hebben die avond ook de grootste lol om sommige stelletjes die we zien (dansen)
Grappig is het dat we steeds om dezelfde dingen moeten lachen. Nadat we Tineke en haar vriend in Kololi hebben afgeleverd komen we om 4 uur thuis. Moeilijk om hier echt alles uit te leggen maar we hadden een erg komische en gezellige avond gehad met zijn vieren.