Gistermiddag zijn de teams van Go4Africa gezond en wel gearriveerd. Van Alhagie die bijna niet meer kon praten van vermoeidheid, kregen we het bericht dat ze halverwege de middag zouden aankomen. En ja hoor, net na vieren kwamen ze met voorop een ambulance met luide sirene aanrijden met in totaal 10 auto´s. Beduidend minder dan vorige jaren maar zoals verteld werd een hecht en leuk team samen. Alhagie was al aanwezig toen ik bij Kairoh Garden aankwam. Hij was vooruit gereden en ik was blij hem weer heelhuids terug te zien. Bij aankomst waren er verschillende deelnemers die even moesten ontladen en hier en daar stroomden er dan ook tranen. Nadat iedereen even was bijgekomen werd iedereen naar de plek van verblijf gebracht. Bij Franco logeren de studenten, op dit moment zijn het er 11. Maar snel zullen er al een paar naar Senegal vertrekken voor hun stage. Bij ons verblijven de coaches dit keer inclusief Jan en bij Kairoh Garden verblijven de particulieren die meegereden zijn. Tot nu toe bij ons een stuk rustiger dan vorig jaar. Bij ons geen studenten meer die om 4 uur ´s nachts thuiskomen van de disco´s. Na zoveel vermoeienis van de laatste dagen viel Alhagie gisteravond als in blok in slaap in zijn stoel in de huiskamer en bij het naar bed gaan hem ik hem maar lekker laten zitten.
Vandaag veel bezoek gehad. Allemaal mensen die afspraken willen maken met Jan over de komende stageperiode. De studenten zijn vandaag een dagje naar het strand. Morgen zal het allemaal beginnen. Eerst een bijeenkomst in het Youth Center met docenten en leerlingen van de scholen waar ze stage gaan lopen en een dag later het leeghalen van de container. Een flinke klus met deze temperatuur. Het is een stuk warmer dan vorige week en de meesten worden er nogal lamlendig van.
Geralda en Cora, de studenten die op het Youth project hun afstudeer opdracht doen, gaat het prima. Ze zijn erg gediciplineerd en beginnen bij het krieken van de dag al om hun opdrachten uit te werken. Vroeg in de middag vertrekken ze naar het Youth Center om daar verder te gaan. Ze zijn gestart met het afnemen van intervieuws en woensdagavond ben ik aan de beurt. Ik ben erg benieuwd wat er uit hun onderzoek gaat komen.
maandag 27 februari 2012
zaterdag 25 februari 2012
Go 4 Africa op komst
Donderdagavond was ik uitgenodigd bij een meeting in een hotel met Nederlanders die of zaken doen in Gambia of een goed doel steunen. Ik had even het gevoel in een zaal bij van de Valk in Nederland te zitten, met alle Nederlanders om me heen. Een aantal daarvan kende ik al en uiteindelijk werd het een gezellige avond. Na een toespraak van de Nederlandse gouveneur in Gambia was het de bedoeling om te netwerken met andere aanwezigen. Een paar vrouwen vroegen of ik na de meeting mee uit wilde eten. Dat leek me wel gezellig en met zijn vieren zijn we naar een mooi en rustig restaurant gegaan aan de overkant van het hotel. Alleen mijn energie was een beetje beneden peil, omdat we die nacht daarvoor pas om half zeven 's ochtends thuis waren. Alhagie's beste vriend kwam over uit Zwitserland en zou om 3 uur 's nachts landen, maar dat werd kwart voor 4. Eindelijk geland werd hij nog een uur opgehouden bij de douane waar hij een flinke boete moest betalen voor het meebrengen van een paar mobieltjes. Samen met zijn vrouw is hij vertrokken naar Brikama en Alhagie en ik doken ons bed in toen het al bijna licht begon te worden.
Een dag later werden we gebeld door Nederlandse mensen die een paar dagen geleden naar Senegal waren getrokken met de vraag of we even langs wilden komen.
Omdat Alhagie nog vanalles voor moest bereiden voor zijn vertrek naar de grens om Go 4 Africa op te halen, besloot ik om te gaan. Deze mensen vertelden me dat ze waren opgehouden aan de grens omdat ze ervan verdacht werden dat de auto gestolen was. Dit omdat de tekst op verzekerings papieren overschreven was. Twee en een half uur zijn ze bezig geweest om de grens over te komen, waarbij gedreigd werd dat ze opgesloten zouden worden. Toen ze eenmaal toestemming hadden om de grens over te gaan mochten ze niet verder dan Beila. Vandaaruit moesten ze alles verder doen met een bushtaxi.
Terug naar Gambia kregen ze pech met de auto en moesten ze steeds aangeduwd worden en konden ze niet harder dan 40 km per uur. Ook werd er verteld dat ze nooit meer met de auto Senegal in mochten. Deze mensen flink teleurgesteld natuurlijk omdat ze de verzekering betaald hadden plus daarbij de tank vol hadden gegooid, voor een auto waar ze niets mee konden. Ook dit moest Alhagie maar weer op zien te lossen. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen, omdat ik niet begrijp hoe hij dit allemaal maar trekt. Zowiezo kan dit niet door gaan op deze manier. Er moeten duidelijke afspraken gemaakt worden met Go 4 Africa. Deze mensen was beloofd een goede auto te krijgen en natuurlijk ben je dan teleurgesteld als dit gebeurd. Wij hebben echter geen Euro voor handen om de al jaren stilstaande auto's te onderhouden. Dus ja!!!!
's Avonds laat kwam Alhagie thuis van de garage, waarna hij om 12 uur 's nachts met zijn familie weer vertrok via de zuidbank op weg naar Jakaba. Vanmorgen om half 9 zijn ze gearriveerd, gelukkig allemaal heelhuids. Om 9 uur is hij weer vertrokken in de richting van Farafenni om de teams van Go 4 Africa op te halen waar hij onderweg pech kreeg met de auto, die in Wassu gerepareerd moest worden. Vanmiddag om 14.00 uur ontmoette hij de teams bij de grens waarna de tocht werd voortgezet naar Tendaba Camp waar ze vannacht zullen overnachten. Morgen rond de middag worden ze verwacht in Tanji. Ook ik heb vannacht weinig geslapen omdat ik me, denk ik, terecht zorgen maak om Alhagie, want aan alle kanten wordt er aan hem getrokken waardoor hij praktisch geen rust krijgt, en de kans dat er iets gebeurd is dan groot natuurlijk.
Een dag later werden we gebeld door Nederlandse mensen die een paar dagen geleden naar Senegal waren getrokken met de vraag of we even langs wilden komen.
Omdat Alhagie nog vanalles voor moest bereiden voor zijn vertrek naar de grens om Go 4 Africa op te halen, besloot ik om te gaan. Deze mensen vertelden me dat ze waren opgehouden aan de grens omdat ze ervan verdacht werden dat de auto gestolen was. Dit omdat de tekst op verzekerings papieren overschreven was. Twee en een half uur zijn ze bezig geweest om de grens over te komen, waarbij gedreigd werd dat ze opgesloten zouden worden. Toen ze eenmaal toestemming hadden om de grens over te gaan mochten ze niet verder dan Beila. Vandaaruit moesten ze alles verder doen met een bushtaxi.
Terug naar Gambia kregen ze pech met de auto en moesten ze steeds aangeduwd worden en konden ze niet harder dan 40 km per uur. Ook werd er verteld dat ze nooit meer met de auto Senegal in mochten. Deze mensen flink teleurgesteld natuurlijk omdat ze de verzekering betaald hadden plus daarbij de tank vol hadden gegooid, voor een auto waar ze niets mee konden. Ook dit moest Alhagie maar weer op zien te lossen. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen, omdat ik niet begrijp hoe hij dit allemaal maar trekt. Zowiezo kan dit niet door gaan op deze manier. Er moeten duidelijke afspraken gemaakt worden met Go 4 Africa. Deze mensen was beloofd een goede auto te krijgen en natuurlijk ben je dan teleurgesteld als dit gebeurd. Wij hebben echter geen Euro voor handen om de al jaren stilstaande auto's te onderhouden. Dus ja!!!!
's Avonds laat kwam Alhagie thuis van de garage, waarna hij om 12 uur 's nachts met zijn familie weer vertrok via de zuidbank op weg naar Jakaba. Vanmorgen om half 9 zijn ze gearriveerd, gelukkig allemaal heelhuids. Om 9 uur is hij weer vertrokken in de richting van Farafenni om de teams van Go 4 Africa op te halen waar hij onderweg pech kreeg met de auto, die in Wassu gerepareerd moest worden. Vanmiddag om 14.00 uur ontmoette hij de teams bij de grens waarna de tocht werd voortgezet naar Tendaba Camp waar ze vannacht zullen overnachten. Morgen rond de middag worden ze verwacht in Tanji. Ook ik heb vannacht weinig geslapen omdat ik me, denk ik, terecht zorgen maak om Alhagie, want aan alle kanten wordt er aan hem getrokken waardoor hij praktisch geen rust krijgt, en de kans dat er iets gebeurd is dan groot natuurlijk.
dinsdag 21 februari 2012
Veel te veel!!!
We slippen dicht, zowel Alhagie als ik. Na een heel drukke tijd houd het niet op met gebeurtenissen. Het een na het ander, we kunnen het maar amper bijhouden. Vandaag heb ik het gevoel het liefst in de grote kledingkast te kruipen die bij ons op de slaapkamer staat. Dat is volgens mij nog de enige plek waar ik met rust gelaten wordt.
Gisteren met het meisje wat bij ons werkt naar Nice International geweest om haar op te geven voor een cursus basiskennis van de computer. We hebben een sponsor voor haar gevonden, waar zij maar ook wij erg blij mee zijn. Het voordeel is ook nog dat de cursussen bij Nice gesponsord worden door Child Fund waarop ze nog 75% korting krijgt op de cursuskosten. Na 6 uur met haar rond gereden te hebben gisteren van het ene kantoor naar het andere hebben we het voor elkaar en kan ze morgen al beginnen met de 6 weekse cursus. Het enige probleem is nog even hoe ze daar moet komen. Gezien ze uit het binnenland komt en hier in de regio de weg niet weet, moet er de eerste keer iemand met haar mee.
Hieronder een aantal gebeurtenissen van de afgelopen dagen:
Toen we gisteren dus onderweg waren en in Serekunda reden, leek het even of ik in een actiefilm zat. Net voor mij verloor een brommer bestuurder de macht over het stuur. Gleed onderuit, waarbij een aantal onderdelen van de brommer over de weg schoven inclusief de twee jongens die erop zaten.
Gelukkig stonden ze heelhuids even later weer op. Was wel even schrikken.
Tiger ons hondje die steeds groter wordt en hier al de hele dag in het internetcafe verblijft omdat hij vanmorgen met Geralda en Cora is meegelopen, liep vanmorgen met een kuikentje in zijn bek. Kuikentje dood dus! Hij mag zo meteen met mij in de auto naar huis, want anders komt hij niet meer thuis ben ik bang.
De generator is weer stuk. Geen water, geen elektriciteit. Elke keer als we water moeten tanken gaan we naar Franco zijn generator ophalen. Dus een paar keer per dag op en neer, want Franco kan hem ook niet missen.
Vanmorgen vroeg Alhagie mij om een deurslot om te wisselen, wat niet paste op een kapot slot van een binnendeur. Toen ik bij de benzinepomp in het dorp stond wilde de auto niet meer starten, dus moest ik Alhagie bellen om me op te komen halen. Auto daar laten staan, want hij maakte niet eens meer geluid. Vanmiddag zijn er twee jongens gekomen, eentje van een jaar of 14/13 en eentje van een jaar of 10, die de auto hebben gerepareerd. Bleek te maken te hebben met het startslot. Wonderbaarlijk!
Een kennis van familie uit Spanje is zaterdagavond door ons opgehaald, en zou 10 dagen blijven.
Zondagochtend ontdekte de vrouw van het stel, dat er bij ons geen warm water was. Ze wilde gelijk weg en heeft Alhagie ze naar een vriend van hen in Fajikunda gebracht, maar ook die had geen warm water. Gelijk diezelfde dag heeft ze besloten dat ze terug naar huis wilde en hebben ze een vlucht terug geboekt. Een korte kennismaking met Gambia en komen waarschijnlijk nooit meer terug.
Zondagavond kwam onze administrateur van het jongerenproject bij ons op bezoek. Even gepraat waarna hij weer vertrok. Een uur later was hij er weer en was hij erachter gekomen dat hij het geld van het jongerencentrum wat hij in zijn zak had gedaan kwijt was geraakt. Dus paniek!!! Iedereen in het donker onze compound met zaklampen afzoeken. In de auto waarmee hij was gekomen gezocht, maar niets te vinden. Toen naar het centrum, ook niets. De volgende morgen kwam hij weer nog steeds met een beteuterd gezicht om te vertellen dat hij het geld weer gevonden had. Ik blij, vooral voor hem omdat ik weet dat hij zich daar ernstige zorgen over gemaakt had. Hij had ondanks dat hij het gevonden had de hele nacht niet geslapen, omdat hij bang was het vertrouwen wat hij heeft met ons te verliezen. Gelukkig kon ik hem een beetje opvrolijken en ging hij weer op weg om zijn werk te doen.
Gisteravond toen ik naar bed wilde gaan ontdekte Alhagie dat onder de deur van de keuken door water gestroomd kwam. De deur zat op slot en toen Adama kwam om de deur open te maken stond de hele keuken onder water wat al volop het restaurant in liep. Omdat er die avond geen water was geweest vanwege de kapotte generator heeft ze de kraan opengedraaid gehad, waar geen water uit kwam en niet dicht gedraaid. Toen we later op de avond water tankten is de kraan gaan lopen en heeft niemand dit op tijd gezien omdat de deur op slot zat. Tot half twee vannacht zijn ze met een paar mensen bezig geweest om al het water uit keuken en restaurant te verwijderen.
Vanmorgen vroeg kregen we het droevige bericht dat familie van Alhagie is overleden in Tanji. Een bekend zakenman in Tanji van rond de 45, met drie vrouwen en 10 kinderen, waarvan er drie via FFYP worden gesponsord. Iedereen in rep en roer bij ons, de telefoon die onophoudelijk rinkelt en binnen een uur is iedereen gereed om de getroffen familie te bezoeken en hun steun te betuigen. Vanmiddag was de begrafenis en was het er enorm druk. Het hele dorp is op de hoogte en het nieuws verspreid zich als een lopend vuurtje.
Gisterenmiddag nog heeft Alhagie met deze man staan praten en grappen met hem gemaakt. Hij gaf wel aan dat hij koorts had en hij dacht dat hij getroffen was door malaria. Vanmorgen om 5 uur is hij plotseling overleden. Wat een droevige gebeurtenis voor iedereen die hierbij betrokken is.
Misschien dat jullie nu snappen dat het zo nu en dan teveel wordt om allemaal in korte tijd te verwerken, maar voor dat we zover zijn gebeurt het volgende alweer.
Zoals het er nu uitziet kom ik 17 Maart weer naar Nederland en kan ik weer een beetje bijkomen van alles. Ook weer fijn!!!
Gisteren met het meisje wat bij ons werkt naar Nice International geweest om haar op te geven voor een cursus basiskennis van de computer. We hebben een sponsor voor haar gevonden, waar zij maar ook wij erg blij mee zijn. Het voordeel is ook nog dat de cursussen bij Nice gesponsord worden door Child Fund waarop ze nog 75% korting krijgt op de cursuskosten. Na 6 uur met haar rond gereden te hebben gisteren van het ene kantoor naar het andere hebben we het voor elkaar en kan ze morgen al beginnen met de 6 weekse cursus. Het enige probleem is nog even hoe ze daar moet komen. Gezien ze uit het binnenland komt en hier in de regio de weg niet weet, moet er de eerste keer iemand met haar mee.
Hieronder een aantal gebeurtenissen van de afgelopen dagen:
Toen we gisteren dus onderweg waren en in Serekunda reden, leek het even of ik in een actiefilm zat. Net voor mij verloor een brommer bestuurder de macht over het stuur. Gleed onderuit, waarbij een aantal onderdelen van de brommer over de weg schoven inclusief de twee jongens die erop zaten.
Gelukkig stonden ze heelhuids even later weer op. Was wel even schrikken.
Tiger ons hondje die steeds groter wordt en hier al de hele dag in het internetcafe verblijft omdat hij vanmorgen met Geralda en Cora is meegelopen, liep vanmorgen met een kuikentje in zijn bek. Kuikentje dood dus! Hij mag zo meteen met mij in de auto naar huis, want anders komt hij niet meer thuis ben ik bang.
De generator is weer stuk. Geen water, geen elektriciteit. Elke keer als we water moeten tanken gaan we naar Franco zijn generator ophalen. Dus een paar keer per dag op en neer, want Franco kan hem ook niet missen.
Vanmorgen vroeg Alhagie mij om een deurslot om te wisselen, wat niet paste op een kapot slot van een binnendeur. Toen ik bij de benzinepomp in het dorp stond wilde de auto niet meer starten, dus moest ik Alhagie bellen om me op te komen halen. Auto daar laten staan, want hij maakte niet eens meer geluid. Vanmiddag zijn er twee jongens gekomen, eentje van een jaar of 14/13 en eentje van een jaar of 10, die de auto hebben gerepareerd. Bleek te maken te hebben met het startslot. Wonderbaarlijk!
Een kennis van familie uit Spanje is zaterdagavond door ons opgehaald, en zou 10 dagen blijven.
Zondagochtend ontdekte de vrouw van het stel, dat er bij ons geen warm water was. Ze wilde gelijk weg en heeft Alhagie ze naar een vriend van hen in Fajikunda gebracht, maar ook die had geen warm water. Gelijk diezelfde dag heeft ze besloten dat ze terug naar huis wilde en hebben ze een vlucht terug geboekt. Een korte kennismaking met Gambia en komen waarschijnlijk nooit meer terug.
Zondagavond kwam onze administrateur van het jongerenproject bij ons op bezoek. Even gepraat waarna hij weer vertrok. Een uur later was hij er weer en was hij erachter gekomen dat hij het geld van het jongerencentrum wat hij in zijn zak had gedaan kwijt was geraakt. Dus paniek!!! Iedereen in het donker onze compound met zaklampen afzoeken. In de auto waarmee hij was gekomen gezocht, maar niets te vinden. Toen naar het centrum, ook niets. De volgende morgen kwam hij weer nog steeds met een beteuterd gezicht om te vertellen dat hij het geld weer gevonden had. Ik blij, vooral voor hem omdat ik weet dat hij zich daar ernstige zorgen over gemaakt had. Hij had ondanks dat hij het gevonden had de hele nacht niet geslapen, omdat hij bang was het vertrouwen wat hij heeft met ons te verliezen. Gelukkig kon ik hem een beetje opvrolijken en ging hij weer op weg om zijn werk te doen.
Gisteravond toen ik naar bed wilde gaan ontdekte Alhagie dat onder de deur van de keuken door water gestroomd kwam. De deur zat op slot en toen Adama kwam om de deur open te maken stond de hele keuken onder water wat al volop het restaurant in liep. Omdat er die avond geen water was geweest vanwege de kapotte generator heeft ze de kraan opengedraaid gehad, waar geen water uit kwam en niet dicht gedraaid. Toen we later op de avond water tankten is de kraan gaan lopen en heeft niemand dit op tijd gezien omdat de deur op slot zat. Tot half twee vannacht zijn ze met een paar mensen bezig geweest om al het water uit keuken en restaurant te verwijderen.
Vanmorgen vroeg kregen we het droevige bericht dat familie van Alhagie is overleden in Tanji. Een bekend zakenman in Tanji van rond de 45, met drie vrouwen en 10 kinderen, waarvan er drie via FFYP worden gesponsord. Iedereen in rep en roer bij ons, de telefoon die onophoudelijk rinkelt en binnen een uur is iedereen gereed om de getroffen familie te bezoeken en hun steun te betuigen. Vanmiddag was de begrafenis en was het er enorm druk. Het hele dorp is op de hoogte en het nieuws verspreid zich als een lopend vuurtje.
Gisterenmiddag nog heeft Alhagie met deze man staan praten en grappen met hem gemaakt. Hij gaf wel aan dat hij koorts had en hij dacht dat hij getroffen was door malaria. Vanmorgen om 5 uur is hij plotseling overleden. Wat een droevige gebeurtenis voor iedereen die hierbij betrokken is.
Misschien dat jullie nu snappen dat het zo nu en dan teveel wordt om allemaal in korte tijd te verwerken, maar voor dat we zover zijn gebeurt het volgende alweer.
Zoals het er nu uitziet kom ik 17 Maart weer naar Nederland en kan ik weer een beetje bijkomen van alles. Ook weer fijn!!!
woensdag 15 februari 2012
Een paar dagen op stap!
Zondag zijn we met Jan en Trees naar een dorp in de buurt van Lamin Lodge geweest aan de Gambia rivier. We troffen in het dorp allemaal beschilderde huisjes en baobab bomen met allerlei taferelen. Wel apart om te zien omdat ik zoiets dergelijks nog nooit eerder in Gambia heb aangetroffen. Ook arriveerden we bij een lodge genaamd Wunderland. gelegen aan de rand van de Gambia rivier waar we een drankje genomen hebben met een mooi uitzicht over de rivier. De lodge was gebouwd door een Gambiaan die al jarenlang op en neer reisde tussen Hamburg en Gambia.
Maandagmorgen eerst met het meisje wat bij ons schoon maakt terug naar het ziekenhuis en wonder boven wonder hadden we weer voorrang op de ongeveer 75 wachtenden die voor ons waren. Moeilijk te begrijpen hoe het precies werkt. Ik voelde me dan ook wel schuldig voor alle andere patienten, maar volgens mij heeft het met mondigheid te maken. Als je achteraan aansluit wacht je gewoon de hele dag. Als je vraagt of je de dokter kunt zien wordt je gelijk de gang in gebracht waar je bij de deur van de behandelkamer kunt wachten, waarna de dokter je binnen roept zogauw hij klaar is met de patient die naar buiten gaat. Super dokter trouwens die we troffen, dezelfde als vorige week. Het meisje werd weer getest op haar zicht maar ze ziet echt helemaal niets meer met haar linkeroog. Wat jammer voor haar, en er is niets meer aan te doen zowel niet hier als in Nederland. Haar zicht is helemaal weg door groene staar. Haar rechteroog is nog wel gezond gelukkig. Naast de oogdruppels kreeg ze ook nog tabletjes mee voor 3 weken. Ze kan nu kiezen of ze geopereerd wil worden of niet. Het enige wat ze kunnen is haar pulil zwart kleuren omdat ze na verloop van tijd een witte pupil zal krijgen. De keus is uiteraard aan haar.
De dokter nam zelfs nog de tijd om met ons te praten over de projecten die we hebben in Gambia terwijl er zoveel mensen zaten te wachten. Hij vond het geweldig wat we doen en ik vond hem op mijn beurt een fantastische dokter. Geweldig ook hoe onze lieve meid nog steeds om gaat met haar handicap en Jan en Trees gaan kijken wat ze voor haar kunnen doen m.b.t. een computeropleiding.
´s Middags vertrokken Alhagie en ik met Jan en Trees voor twee nachten naar Tendaba Camp op de zuidoever. Toen we laat in de middag aankwamen hebben we na het diner nog lekker op het terras aan de rivier gezeten. Mooi park is dit ook en prachtig gelegen en superdruk altijd. Zweden, Engelsen, Duitsers, Nederlanders enz. nemen allemaal de moeite om over die nog steeds super slechte weg dit park te bereiken. Jan em Trees wilden graag de volgende ochtend met de boot mee de mangrove in om vogels te spotten, maar omdat ik en Alhagie dit twee weken geleden ook al hadden gedaan besloten wij het lekker rustig aan te doen. Na een bijna slapeloze nacht vanwege een heel slecht matras (ik had het gevoel dat ik de hele nacht op het beton gelegen had) ging Alhagie de volgende morgen vragen om een ander matras. Nou dat kregen we, eentje van zowat 40 cm dik. Ik had haast een trap nodig om in bed te komen. Alhagie vertelde me toen het matras verwisseld was dat ik maar even bij moest gaan slapen. Ik zat op dat moment een boek te lezen aan het water, maar gezien ik geen slaap had liet ik weten dat dit nu niet nodig was, toen nog niet wetende waarom hij me naar de slaapkamer wilde hebben. Later toen ik geen zin meer had om te lezen en mijn boek terug bracht naar mijn kamer stond me een verassing te wachten. Ik deed de slaapkamerdeur open en zag dat het bed prachtig was opgemaakt en helemaal versierd met bloemetjes. Ook stond er een vaasje met bloemen aan het hoofdeind. Helemaal ontroerd keek ik ernaar en dacht gelijk aan het lied van Bon Jovi,¨ I want to lay you down in a bed of roses ¨.
Later toen ik Alhagie weer zag op het terras vroeg ik ernaar. Hij zei dat het vandaag Valentijnsdag was en dat hij me wilde verrassen. Nou, een verrassing was het wel, gezien Alhagie helemaal niet zo romantisch is, verbaasde me dit wel en vind ik het erg attent van hem. Leuk hoor dat hij ondanks alle drukte van telefoontjes en alles wat hij aan zijn hoofd heeft ook nog hieraan denkt.
Verder de dag rustig doorgebracht. Aan het einde van de middag arriveerde er twee volle bussen met schoolkinderen uit Denemarken op Tendaba Camp. Deze kinderen trokken rond om zang uitvoeringen te geven in Gambia.´s Avonds hebben ze nog een paar liedjes gezongen en het klonk wel heel mooi (beetje klassiek) voor Europese begrippen, maar ik vroeg me wel af wat de Gambianen ervan vinden, gezien die een hele andere manier van klank en muziek gewend zijn. In de avonduren gaven de Gambanen nog een traditionele muziekuitvoering met dans maar het viel me op dat er maar 5 meisjes van de groep aanwezig waren terwijl de rest van de wel 40 aanwezige meisjes rondhingen op een ander deel van het park.
Na nog een nacht slecht slapen ondanks de mooie bloemetjes op mijn bed, dit omdat het matras naar het midden inzakte en ik de hele nacht mijn best moest doen om niet naar het midden te rollen vertrokken we in de ochtenduren weer richting Tanji en arriveerden we rond de middag weer thuis, waar ik een heerlijk matras aantrof om even een half uurtje uit te puffen van de reis.
Maandagmorgen eerst met het meisje wat bij ons schoon maakt terug naar het ziekenhuis en wonder boven wonder hadden we weer voorrang op de ongeveer 75 wachtenden die voor ons waren. Moeilijk te begrijpen hoe het precies werkt. Ik voelde me dan ook wel schuldig voor alle andere patienten, maar volgens mij heeft het met mondigheid te maken. Als je achteraan aansluit wacht je gewoon de hele dag. Als je vraagt of je de dokter kunt zien wordt je gelijk de gang in gebracht waar je bij de deur van de behandelkamer kunt wachten, waarna de dokter je binnen roept zogauw hij klaar is met de patient die naar buiten gaat. Super dokter trouwens die we troffen, dezelfde als vorige week. Het meisje werd weer getest op haar zicht maar ze ziet echt helemaal niets meer met haar linkeroog. Wat jammer voor haar, en er is niets meer aan te doen zowel niet hier als in Nederland. Haar zicht is helemaal weg door groene staar. Haar rechteroog is nog wel gezond gelukkig. Naast de oogdruppels kreeg ze ook nog tabletjes mee voor 3 weken. Ze kan nu kiezen of ze geopereerd wil worden of niet. Het enige wat ze kunnen is haar pulil zwart kleuren omdat ze na verloop van tijd een witte pupil zal krijgen. De keus is uiteraard aan haar.
De dokter nam zelfs nog de tijd om met ons te praten over de projecten die we hebben in Gambia terwijl er zoveel mensen zaten te wachten. Hij vond het geweldig wat we doen en ik vond hem op mijn beurt een fantastische dokter. Geweldig ook hoe onze lieve meid nog steeds om gaat met haar handicap en Jan en Trees gaan kijken wat ze voor haar kunnen doen m.b.t. een computeropleiding.
´s Middags vertrokken Alhagie en ik met Jan en Trees voor twee nachten naar Tendaba Camp op de zuidoever. Toen we laat in de middag aankwamen hebben we na het diner nog lekker op het terras aan de rivier gezeten. Mooi park is dit ook en prachtig gelegen en superdruk altijd. Zweden, Engelsen, Duitsers, Nederlanders enz. nemen allemaal de moeite om over die nog steeds super slechte weg dit park te bereiken. Jan em Trees wilden graag de volgende ochtend met de boot mee de mangrove in om vogels te spotten, maar omdat ik en Alhagie dit twee weken geleden ook al hadden gedaan besloten wij het lekker rustig aan te doen. Na een bijna slapeloze nacht vanwege een heel slecht matras (ik had het gevoel dat ik de hele nacht op het beton gelegen had) ging Alhagie de volgende morgen vragen om een ander matras. Nou dat kregen we, eentje van zowat 40 cm dik. Ik had haast een trap nodig om in bed te komen. Alhagie vertelde me toen het matras verwisseld was dat ik maar even bij moest gaan slapen. Ik zat op dat moment een boek te lezen aan het water, maar gezien ik geen slaap had liet ik weten dat dit nu niet nodig was, toen nog niet wetende waarom hij me naar de slaapkamer wilde hebben. Later toen ik geen zin meer had om te lezen en mijn boek terug bracht naar mijn kamer stond me een verassing te wachten. Ik deed de slaapkamerdeur open en zag dat het bed prachtig was opgemaakt en helemaal versierd met bloemetjes. Ook stond er een vaasje met bloemen aan het hoofdeind. Helemaal ontroerd keek ik ernaar en dacht gelijk aan het lied van Bon Jovi,¨ I want to lay you down in a bed of roses ¨.
Later toen ik Alhagie weer zag op het terras vroeg ik ernaar. Hij zei dat het vandaag Valentijnsdag was en dat hij me wilde verrassen. Nou, een verrassing was het wel, gezien Alhagie helemaal niet zo romantisch is, verbaasde me dit wel en vind ik het erg attent van hem. Leuk hoor dat hij ondanks alle drukte van telefoontjes en alles wat hij aan zijn hoofd heeft ook nog hieraan denkt.
Verder de dag rustig doorgebracht. Aan het einde van de middag arriveerde er twee volle bussen met schoolkinderen uit Denemarken op Tendaba Camp. Deze kinderen trokken rond om zang uitvoeringen te geven in Gambia.´s Avonds hebben ze nog een paar liedjes gezongen en het klonk wel heel mooi (beetje klassiek) voor Europese begrippen, maar ik vroeg me wel af wat de Gambianen ervan vinden, gezien die een hele andere manier van klank en muziek gewend zijn. In de avonduren gaven de Gambanen nog een traditionele muziekuitvoering met dans maar het viel me op dat er maar 5 meisjes van de groep aanwezig waren terwijl de rest van de wel 40 aanwezige meisjes rondhingen op een ander deel van het park.
Na nog een nacht slecht slapen ondanks de mooie bloemetjes op mijn bed, dit omdat het matras naar het midden inzakte en ik de hele nacht mijn best moest doen om niet naar het midden te rollen vertrokken we in de ochtenduren weer richting Tanji en arriveerden we rond de middag weer thuis, waar ik een heerlijk matras aantrof om even een half uurtje uit te puffen van de reis.
vrijdag 10 februari 2012
Jan en Trees in Gambia
Druk, druk, druk de laatste dagen. Afgelopen zaterdag zijn Jan en Trees uit Friesland aangekomen in Tanji en blijven twee weken bij ons logeren. Leuk om hen hier te ontmoeten. Het is de eerste keer dat we samen in Gambia zijn. Jan en Trees zijn al vanaf 2004 bevriend met Alhagie.
De eerste nacht begon het al goed. Ons huis werd weer bevolkt met duizenden mieren. Ik werd ś nachts om 13.30 uur wakker omdat ik gebeten werd. Met mijn zaklamp aan mijn kamer afgezocht naar mieren, maar in eerste instantie was er niets te zien totdat ik ontdekte dat er achter mijn kussen door een spoor van mieren liep. Ik pakte mijn kussen en deken bij elkaar en besloot om maar weer op de bank te gaan slapen in de woonkamer, toen ik ook stemmen uit de kamer van Jan en Trees hoorde komen. Ook zij hadden last van mieren en snel maakte ik een andere kamer voor hun klaar waar ze die nacht door hebben gebracht.
Alhagie is de hele week druk geweest met het binnen halen van een gigantische container van Go4 Africa. Begin van de week had hij geen stem meer over en kon ik hem niet eens meer horen als ik hem belde. Het blijkt in de haven een enorme puinhoop te zijn en hij moet zijn longen uit zijn lijf schreeuwen om de boel bij elkaar te houden. Het is nl. zo dat de container helemaal uitgeladen moet worden ter controle en dat er dan mannetjes vandoor willen gaan met een deel van de lading.
In de loop van woensdagochtend zou de container in Tanji arriveren, maar het werd avond. Dus besloten we dat hij beter op donderdagochtend uitgeladen kon worden. Omdat het dit keer een huurcontainer is en deze binnen een paar dagen weer terug moest zijn in de haven, moest alles eruit en zijn de spullen opgeslagen in de andere containers die er nog staan. Het was ene drukte van belang en mooi om te zien hoe alle jongens samenwerken. Ze staan allemaal op een rijtje vanaf de container die uitgeladen werd naar de container die vol moest en gaven alles één voor één door.
Binnen een paar uur was de klus gefixed en is gelukkig deze keer iedereen er zonder kleerscheuren naar huis terug kunnen keren.
Van dinsdag op woensdagnacht zijn er per vliegtuig al 4 studenten van Go4Africa gearriveerd. Franco heeft ze opgehaald om Alhagie te ontlasten en ik heb ze ontvangen om 3 uur ´s nachts.
Nadat hun spullen naar binnen waren gebracht en hun kamers toegewezen kon ik weer gaan slapen, howel ik die nacht geen oog dicht heb gedaan. De volgende morgen aan het ontbijt de meisjes het e.e.a. verteld over de gewoonten, gebruiken en gevaren in Gambia. Ze zijn hier voor 5 maanden en starten met een stage bij Fajara Skill Center. Daarna zijn ze vrij om een ander project te kiezen.
Ze gaven aan misschien ook wel iets te willen doen voor het jongerencentrum. Dat zou leuk zijn natuurlijk.
Nadat de meiden twee nachten en een kleine twee dagen bij ons een beetje geacclimatiseerd waren zijn Franco en ik gisterenmiddag na het uitladen van de container met hen naar de bank gereden, waar we twee uur moesten wachten voordat we een bankrekening voor hen geopend hadden. Er moesten nl. nogal wat papieren ingevuld worden. Vandaar naar Africell voor een simkaart en toen naar Fajara, waar ze de komende maanden in een klein appartement zullen verblijven. Dat is goedkoper voor hen dan maandenlang in een lodge. Logisch ook!
Vandaag zijn Alhagie met Jan en Trees naar Abuko Nature Park gegaan om te wandelen. Het was heerlijk om weer even in de stilte van de natuur te zijn, na alle drukte van de afgelopen dagen.
Daarna bij Fast Ali weesten lunchen en naar Bakau Craft Market. Dit was wel leuk en voor mij nu de prettigste Craft Market in Gambia om rond te lopen. Niet teveel gezeur van mensen die je anders haast naar binnen trekken, klein en overzichtelijk. Op de terug weg nog even bij de meiden van Go4Africa langs geweest om te zien of alles goed ging, maar ze hadden het prima naar hun zin.
Ook Geralda en Cora hebben het uitstekend naar hun zin. Het zijn echt hele ijverige meiden, vragen veel en schieten al aardig op met hun opdrachten voor school. We hebben nu een doelstelling bepaald waarop zij verder kunnen. In eerste instantie vond ik het belangrijk om meer draagkracht te creeeren voor het jongerencentrum bij de dorpsgemeenschap. Maar omdat die in onderhandeling zijn om binnenkort een nieuwe gemeenschap te vormen, lijkt het me nu beter om te gaan kijken hoe we jongeren kunnen interesseren voor diverse (nieuwe) activiteiten in het centrum. Ze zijn nu bezig om vragen op te stellen om jongeren te gaan intervieuwen om te zien waar hun interesse ligt. Later als er een niewue dorpsgemeenschap gevormd is kunnen we de uitkomst van hun onderzoek aan hen overdragen.
Afgelopen maandag zijn we met het meisje wat bij ons de huishouding doet naar het nieuwe ziekenhuis in Kanifing geweest. Mooi ziekenhuis, maar veel wachtenden voor ons (wel 50)
We vroegen of we nog aan mochten sluiten, maar helaas we moesten woensdag maar terug komen. Ik vertelde dat dat niet kon omdat we dan ś nachts studentes op moesten halen van het vliegveld, toen de man die we spraken zei dat hij zou kijken of hij iets voor ons kon regelen. Ik was met Franco, Trees en het meisje. Ze vertelde me afgelopen vrijdag dat ze niets meer zag met haar linkeroog, waarop ik Eefje heb gebeld om te vragen of ze langs wilde komen om naar haar te kijken.
Ze bleek inderdaad niets meer te zien als ze haar rechteroog sloot, alleen de kleur groen. Omdat het bijna weekend was besloten we te wachten tot vandaag en haar mee te nemen naar een goed ziekenhuis. Uiteindelijk kwam de man die we aangesproken hadden terug en we mochten binnen komen waar een simpele oogtest werd gedaan. Ze bleek ook hier gewoon helemaal niets te zien met haar linkeroog. Na even op de gang te hebben gewacht werd er een andere oogtest gedaan, zo eentje die een opticien in Nederland ook doet. Algauw had de dokter in de gaten dat het goed mis was. Ze bleek groene staar te hebben. Het vocht in haar oogbol was weg getrokken en haar oogbol voelde zacht aan. Nog maar een week geleden kon ze zien, maar verloor na wat druk op haar oog het zicht.
De dokter vertelde ons dat ze niet meer zou kunnen zien met dat oog. Ik schrok me rot en ik had enorm met haar te doen. Zo´n lieve jonge meid van nog maar net 20 jaar oud.
De dokter was geweldig. Nog nooit zo´n oprechte dokter getroffen hier in Gambia en hij legde alles goed uit. Ik had veel bewondering voor zijn manier van omgaan met de patient en heb hem dat ook gezegd. We kregen oogdruppels mee en a.s. maandag moeten we weer terug komen. Toen we door de wachtruimte naar buiten liepen zaten alle wachtenden nog steeds op dezelfde stoel, waaronder ook Nuomi. Zij kwam om ook haar ogen te testen. Een paar weken geleden was ze plotseling erg ziek en is Alhagie met haar naar het ziekenhuis gereden. Ze was praktisch uitgedroogd en in Brikama is ze aan het infuus gelegd, waarna ze zich snel weer beter voelde. Nog steeds heeft ze uitslag op haar voorhoofd en zit haar linkeroog een beetje dicht. Ś avonds belde ze nog om te zeggen dat het prima was met haar ogen, maar dat ze van 7 uur in de ochtend tot 4 uur in de middag had moeten wachten voordat ze aan de beurt was. Waarom wij zo snel geholpen werden is me nog steeds een raadsel. Fijn voor ons natuurlijk maar sneu voor de andere patienten.
Hoe onze lieve meid met haar handicap omgaat is bewonderenswaardig. Toen we uit de apotheek kwamen om haar oogdruppels op te halen vroeg ik haar of ze alles begreep wat de dokter had gezegd, waarop ze begon te huilen. Natuurlijk want het is ook niet niks. Thuisgekomen liep ze er wat verloren en stilletjes bij. Even later op de middag ging ik haar zoeken en lag ze in haar kamer op bed. Ik vroeg haar hoe het met haar ging en ze zei dat het OK was, waarop ze me bedankte voor mijn belangstelling. In de avonduren heeft ze nog met Alhagie gesproken, waarop ze weer even moest huilen. De volgende dag straalde ze weer en ging ze weer gewoon door met haar leven zoals altijd. Wat geweldig en wat een bewondering heb ik voor haar manier van omgaan met deze beperking.
Een schat van een meisje, nooit zo´n lieverd meegemaakt. Ze wil graag computerlessen nemen, maar we hebben al zoveel te doen hier in Gambia en kunnen ook niet alles. Mocht er iemand zijn die zich geroepen voelt om haar te sponsoren, dit zou helemaal geweldig zijn, want haar gun ik het van harte!!!!
De eerste nacht begon het al goed. Ons huis werd weer bevolkt met duizenden mieren. Ik werd ś nachts om 13.30 uur wakker omdat ik gebeten werd. Met mijn zaklamp aan mijn kamer afgezocht naar mieren, maar in eerste instantie was er niets te zien totdat ik ontdekte dat er achter mijn kussen door een spoor van mieren liep. Ik pakte mijn kussen en deken bij elkaar en besloot om maar weer op de bank te gaan slapen in de woonkamer, toen ik ook stemmen uit de kamer van Jan en Trees hoorde komen. Ook zij hadden last van mieren en snel maakte ik een andere kamer voor hun klaar waar ze die nacht door hebben gebracht.
Alhagie is de hele week druk geweest met het binnen halen van een gigantische container van Go4 Africa. Begin van de week had hij geen stem meer over en kon ik hem niet eens meer horen als ik hem belde. Het blijkt in de haven een enorme puinhoop te zijn en hij moet zijn longen uit zijn lijf schreeuwen om de boel bij elkaar te houden. Het is nl. zo dat de container helemaal uitgeladen moet worden ter controle en dat er dan mannetjes vandoor willen gaan met een deel van de lading.
In de loop van woensdagochtend zou de container in Tanji arriveren, maar het werd avond. Dus besloten we dat hij beter op donderdagochtend uitgeladen kon worden. Omdat het dit keer een huurcontainer is en deze binnen een paar dagen weer terug moest zijn in de haven, moest alles eruit en zijn de spullen opgeslagen in de andere containers die er nog staan. Het was ene drukte van belang en mooi om te zien hoe alle jongens samenwerken. Ze staan allemaal op een rijtje vanaf de container die uitgeladen werd naar de container die vol moest en gaven alles één voor één door.
Binnen een paar uur was de klus gefixed en is gelukkig deze keer iedereen er zonder kleerscheuren naar huis terug kunnen keren.
Van dinsdag op woensdagnacht zijn er per vliegtuig al 4 studenten van Go4Africa gearriveerd. Franco heeft ze opgehaald om Alhagie te ontlasten en ik heb ze ontvangen om 3 uur ´s nachts.
Nadat hun spullen naar binnen waren gebracht en hun kamers toegewezen kon ik weer gaan slapen, howel ik die nacht geen oog dicht heb gedaan. De volgende morgen aan het ontbijt de meisjes het e.e.a. verteld over de gewoonten, gebruiken en gevaren in Gambia. Ze zijn hier voor 5 maanden en starten met een stage bij Fajara Skill Center. Daarna zijn ze vrij om een ander project te kiezen.
Ze gaven aan misschien ook wel iets te willen doen voor het jongerencentrum. Dat zou leuk zijn natuurlijk.
Nadat de meiden twee nachten en een kleine twee dagen bij ons een beetje geacclimatiseerd waren zijn Franco en ik gisterenmiddag na het uitladen van de container met hen naar de bank gereden, waar we twee uur moesten wachten voordat we een bankrekening voor hen geopend hadden. Er moesten nl. nogal wat papieren ingevuld worden. Vandaar naar Africell voor een simkaart en toen naar Fajara, waar ze de komende maanden in een klein appartement zullen verblijven. Dat is goedkoper voor hen dan maandenlang in een lodge. Logisch ook!
Vandaag zijn Alhagie met Jan en Trees naar Abuko Nature Park gegaan om te wandelen. Het was heerlijk om weer even in de stilte van de natuur te zijn, na alle drukte van de afgelopen dagen.
Daarna bij Fast Ali weesten lunchen en naar Bakau Craft Market. Dit was wel leuk en voor mij nu de prettigste Craft Market in Gambia om rond te lopen. Niet teveel gezeur van mensen die je anders haast naar binnen trekken, klein en overzichtelijk. Op de terug weg nog even bij de meiden van Go4Africa langs geweest om te zien of alles goed ging, maar ze hadden het prima naar hun zin.
Ook Geralda en Cora hebben het uitstekend naar hun zin. Het zijn echt hele ijverige meiden, vragen veel en schieten al aardig op met hun opdrachten voor school. We hebben nu een doelstelling bepaald waarop zij verder kunnen. In eerste instantie vond ik het belangrijk om meer draagkracht te creeeren voor het jongerencentrum bij de dorpsgemeenschap. Maar omdat die in onderhandeling zijn om binnenkort een nieuwe gemeenschap te vormen, lijkt het me nu beter om te gaan kijken hoe we jongeren kunnen interesseren voor diverse (nieuwe) activiteiten in het centrum. Ze zijn nu bezig om vragen op te stellen om jongeren te gaan intervieuwen om te zien waar hun interesse ligt. Later als er een niewue dorpsgemeenschap gevormd is kunnen we de uitkomst van hun onderzoek aan hen overdragen.
Afgelopen maandag zijn we met het meisje wat bij ons de huishouding doet naar het nieuwe ziekenhuis in Kanifing geweest. Mooi ziekenhuis, maar veel wachtenden voor ons (wel 50)
We vroegen of we nog aan mochten sluiten, maar helaas we moesten woensdag maar terug komen. Ik vertelde dat dat niet kon omdat we dan ś nachts studentes op moesten halen van het vliegveld, toen de man die we spraken zei dat hij zou kijken of hij iets voor ons kon regelen. Ik was met Franco, Trees en het meisje. Ze vertelde me afgelopen vrijdag dat ze niets meer zag met haar linkeroog, waarop ik Eefje heb gebeld om te vragen of ze langs wilde komen om naar haar te kijken.
Ze bleek inderdaad niets meer te zien als ze haar rechteroog sloot, alleen de kleur groen. Omdat het bijna weekend was besloten we te wachten tot vandaag en haar mee te nemen naar een goed ziekenhuis. Uiteindelijk kwam de man die we aangesproken hadden terug en we mochten binnen komen waar een simpele oogtest werd gedaan. Ze bleek ook hier gewoon helemaal niets te zien met haar linkeroog. Na even op de gang te hebben gewacht werd er een andere oogtest gedaan, zo eentje die een opticien in Nederland ook doet. Algauw had de dokter in de gaten dat het goed mis was. Ze bleek groene staar te hebben. Het vocht in haar oogbol was weg getrokken en haar oogbol voelde zacht aan. Nog maar een week geleden kon ze zien, maar verloor na wat druk op haar oog het zicht.
De dokter vertelde ons dat ze niet meer zou kunnen zien met dat oog. Ik schrok me rot en ik had enorm met haar te doen. Zo´n lieve jonge meid van nog maar net 20 jaar oud.
De dokter was geweldig. Nog nooit zo´n oprechte dokter getroffen hier in Gambia en hij legde alles goed uit. Ik had veel bewondering voor zijn manier van omgaan met de patient en heb hem dat ook gezegd. We kregen oogdruppels mee en a.s. maandag moeten we weer terug komen. Toen we door de wachtruimte naar buiten liepen zaten alle wachtenden nog steeds op dezelfde stoel, waaronder ook Nuomi. Zij kwam om ook haar ogen te testen. Een paar weken geleden was ze plotseling erg ziek en is Alhagie met haar naar het ziekenhuis gereden. Ze was praktisch uitgedroogd en in Brikama is ze aan het infuus gelegd, waarna ze zich snel weer beter voelde. Nog steeds heeft ze uitslag op haar voorhoofd en zit haar linkeroog een beetje dicht. Ś avonds belde ze nog om te zeggen dat het prima was met haar ogen, maar dat ze van 7 uur in de ochtend tot 4 uur in de middag had moeten wachten voordat ze aan de beurt was. Waarom wij zo snel geholpen werden is me nog steeds een raadsel. Fijn voor ons natuurlijk maar sneu voor de andere patienten.
Hoe onze lieve meid met haar handicap omgaat is bewonderenswaardig. Toen we uit de apotheek kwamen om haar oogdruppels op te halen vroeg ik haar of ze alles begreep wat de dokter had gezegd, waarop ze begon te huilen. Natuurlijk want het is ook niet niks. Thuisgekomen liep ze er wat verloren en stilletjes bij. Even later op de middag ging ik haar zoeken en lag ze in haar kamer op bed. Ik vroeg haar hoe het met haar ging en ze zei dat het OK was, waarop ze me bedankte voor mijn belangstelling. In de avonduren heeft ze nog met Alhagie gesproken, waarop ze weer even moest huilen. De volgende dag straalde ze weer en ging ze weer gewoon door met haar leven zoals altijd. Wat geweldig en wat een bewondering heb ik voor haar manier van omgaan met deze beperking.
Een schat van een meisje, nooit zo´n lieverd meegemaakt. Ze wil graag computerlessen nemen, maar we hebben al zoveel te doen hier in Gambia en kunnen ook niet alles. Mocht er iemand zijn die zich geroepen voelt om haar te sponsoren, dit zou helemaal geweldig zijn, want haar gun ik het van harte!!!!
donderdag 2 februari 2012
Geralda en Cora in Tanji
Twee studenten van de Sociale Academie uit Ede zijn gearriveerd om hun afstudeeropdracht te volbrengen op het Jongerenproject. Gisteren hebben Alhagie en ik hen opgehaald van het vliegveld in Banjul. Na gisteravond het een en ander doorgesproken te hebben met Franoc en Alhagie ben ik vanochtend met hen naar het project gelopen om hen voor te stellen aan ons team. Ze waren erg tevreden over wat ze hier zien zowel over het verblijf als over het project. Ook erg leuk voor ons natuurlijk en ik ben erg benieuwd hoe alles gaat lopen en wat voor resultaat het op zal leveren.
Gisterochtend zat er een meisje bij ons op de compound met maar 1 been. Alhagie had haar ontmoet in een straat in het dorp. Mensen uit Nederland wilden graag een gehandicapt kind sponsoren en gezien zij niet naar school kan omdat ze uit een arm gezin komt is zij nu degene die binnenkort van start kan met Engelse les. Haar been heeft ze verloren toen ze verstrikt is geraakt in de touwen waarmee de boten vast liggen op het strand. Erg triest natuurlijk voor een meisje van 14 jaar oud.
Morgen ga ik met Cora en Geralda naar Serekunda om even wat praktische dingen te regelen zoals een Gambiaanse simkaart en om wat boodschappen te doen. Zaterdag komen Jan en trees uit Friesland aan voor een verblijf van twee weken en zondag krijgen we nog 4 Go4Africa studentes die twee nachten bij ons verblijven voordat ze naar Fajara vertrekken voor hun stageperiode. Ook de container van Go4Africa is gearriveerd en is zowel Alhagie druk hiermee als ik met de thuisbasis.
Gisterochtend zat er een meisje bij ons op de compound met maar 1 been. Alhagie had haar ontmoet in een straat in het dorp. Mensen uit Nederland wilden graag een gehandicapt kind sponsoren en gezien zij niet naar school kan omdat ze uit een arm gezin komt is zij nu degene die binnenkort van start kan met Engelse les. Haar been heeft ze verloren toen ze verstrikt is geraakt in de touwen waarmee de boten vast liggen op het strand. Erg triest natuurlijk voor een meisje van 14 jaar oud.
Morgen ga ik met Cora en Geralda naar Serekunda om even wat praktische dingen te regelen zoals een Gambiaanse simkaart en om wat boodschappen te doen. Zaterdag komen Jan en trees uit Friesland aan voor een verblijf van twee weken en zondag krijgen we nog 4 Go4Africa studentes die twee nachten bij ons verblijven voordat ze naar Fajara vertrekken voor hun stageperiode. Ook de container van Go4Africa is gearriveerd en is zowel Alhagie druk hiermee als ik met de thuisbasis.
Abonneren op:
Posts (Atom)