Een paar dagen op stap!

Zondag zijn we met Jan en Trees naar een dorp in de buurt van Lamin Lodge geweest aan de Gambia rivier. We troffen in het dorp allemaal beschilderde huisjes en baobab bomen met allerlei taferelen. Wel apart om te zien omdat ik zoiets dergelijks nog nooit eerder in Gambia heb aangetroffen. Ook arriveerden we bij een lodge genaamd Wunderland. gelegen aan de rand van de Gambia rivier waar we een drankje genomen hebben met een mooi uitzicht over de rivier. De lodge was gebouwd door een Gambiaan die al jarenlang op en neer reisde tussen Hamburg en Gambia.
Maandagmorgen eerst met het meisje wat bij ons schoon maakt terug naar het ziekenhuis en wonder boven wonder hadden we weer voorrang op de ongeveer 75 wachtenden die voor ons waren. Moeilijk te begrijpen hoe het precies werkt. Ik voelde me dan ook wel schuldig voor alle andere patienten, maar volgens mij heeft het met mondigheid te maken. Als je achteraan aansluit wacht je gewoon de hele dag. Als je vraagt of je de dokter kunt zien wordt je gelijk de gang in gebracht waar je bij de deur van de behandelkamer kunt wachten, waarna de dokter je binnen roept zogauw hij klaar is met de patient die naar buiten gaat. Super dokter trouwens die we troffen, dezelfde als vorige week. Het meisje werd weer getest op haar zicht maar ze ziet echt helemaal niets meer met haar linkeroog. Wat jammer voor haar, en er is niets meer aan te doen zowel niet hier als in Nederland. Haar zicht is helemaal weg door groene staar. Haar rechteroog is nog wel gezond gelukkig. Naast de oogdruppels kreeg ze ook nog tabletjes mee voor 3 weken. Ze kan nu kiezen of ze geopereerd wil worden of niet. Het enige wat ze kunnen is haar pulil zwart kleuren omdat ze na verloop van tijd een witte pupil zal krijgen. De keus is uiteraard aan haar.
De dokter nam zelfs nog de tijd om met ons te praten over de projecten die we hebben in Gambia terwijl er zoveel mensen zaten te wachten. Hij vond het geweldig wat we doen en ik vond hem op mijn beurt een fantastische dokter. Geweldig ook hoe onze lieve meid nog steeds om gaat met haar handicap en Jan en Trees gaan kijken wat ze voor haar kunnen doen m.b.t. een computeropleiding.
´s Middags vertrokken Alhagie en ik met Jan en Trees voor twee nachten naar Tendaba Camp op de zuidoever. Toen we laat in de middag aankwamen hebben we na het diner nog lekker op het terras aan de rivier gezeten. Mooi park is dit ook en prachtig gelegen en superdruk altijd. Zweden, Engelsen, Duitsers, Nederlanders enz. nemen allemaal de moeite om over die nog steeds super slechte weg dit park te bereiken. Jan em Trees wilden graag de volgende ochtend met de boot mee de mangrove in om vogels te spotten, maar omdat ik en Alhagie dit twee weken geleden ook al hadden gedaan besloten wij het lekker rustig aan te doen. Na een bijna slapeloze nacht vanwege een heel slecht matras (ik had het gevoel dat ik de hele nacht op het beton gelegen had) ging Alhagie de volgende morgen vragen om een ander matras. Nou dat kregen we, eentje van zowat 40 cm dik. Ik had haast een trap nodig om in bed te komen. Alhagie vertelde me toen het matras verwisseld was dat ik maar even bij moest gaan slapen. Ik zat op dat moment een boek te lezen aan het water, maar gezien ik geen slaap had liet ik weten dat dit nu niet nodig was, toen nog niet wetende waarom hij me naar de slaapkamer wilde hebben. Later toen ik geen zin meer had om te lezen en mijn boek terug bracht naar mijn kamer stond me een verassing te wachten. Ik deed de slaapkamerdeur open en zag dat het bed prachtig was opgemaakt en helemaal versierd met bloemetjes. Ook stond er een vaasje met bloemen aan het hoofdeind. Helemaal ontroerd keek ik ernaar en dacht gelijk aan het lied van Bon Jovi,¨ I want to lay you down in a bed of roses ¨.
Later toen ik Alhagie weer zag op het terras vroeg ik ernaar. Hij zei dat het vandaag Valentijnsdag was en dat hij me wilde verrassen. Nou, een verrassing was het wel, gezien Alhagie helemaal niet zo romantisch is, verbaasde me dit wel en vind ik het erg attent van hem. Leuk hoor dat hij ondanks alle drukte van telefoontjes en alles wat hij aan zijn hoofd heeft ook nog hieraan denkt.
Verder de dag rustig doorgebracht. Aan het einde van de middag arriveerde er twee volle bussen met schoolkinderen uit Denemarken op Tendaba Camp. Deze kinderen trokken rond om zang uitvoeringen te geven in Gambia.´s Avonds hebben ze nog een paar liedjes gezongen en het klonk wel heel mooi (beetje klassiek) voor Europese begrippen, maar ik vroeg me wel af wat de Gambianen ervan vinden, gezien die een hele andere manier van klank en muziek gewend zijn. In de avonduren gaven de Gambanen nog een traditionele muziekuitvoering met dans maar het viel me op dat er maar 5 meisjes van de groep aanwezig waren terwijl de rest van de wel 40 aanwezige meisjes rondhingen op een ander deel van het park.
Na nog een nacht slecht slapen ondanks de mooie bloemetjes op mijn bed, dit omdat het matras naar het midden inzakte en ik de hele nacht mijn best moest doen om niet naar het midden te rollen vertrokken we in de ochtenduren weer richting Tanji en arriveerden we rond de middag weer thuis, waar ik een heerlijk matras aantrof om even een half uurtje uit te puffen van de reis.