Als je voor het geluk geboren bent

Het heeft even geduurd maar hier ben ik weer. Gezien we een tiendaagse rondreis hebben gehad met een groepje mensen was ik niet in de gelegenheid om een internetcafe op te zoeken. Ik hoop vanaf nu weer wekelijks mijn ervaringen met jullie te kunnen delen.

Steeds weer ervaar ik hier wat een geluk wij hebben gehad dat wij in Nederland zijn geboren. Ook al is het in Nederand niet altijd alles, toch ben ik blij dat ik Nederlander ben. Ik neem als voorbeeld even één van de vele straathonden die in Gambia rondlopen. Sinds enige tijd ligt er dagelijks een niet goed uitziende en zielige hond bij het Youth Center. Hij heeft een nestje met 6 puppies gekregen, heeft de puppies ondertussen grootgebracht onder een struik en nu zijn zijn kindertjes uitgelopen, doodgegaan of meegenomen. De moederhond is eigendom van onze watchmen en gezien hij maar amper te eten heeft, zoals hij beweert, heeft hij ook niets om aan zijn hond te voeren. Dat houdt in dat moederhond maar wat rond moet scharrelen om aan eten te komen. Het gevolg is dat de hond niet voldoende voedingsstoffen binnen krijgt, vreseijk mager is, vol zit met ongedierte en af en toe zit te bibberen alsof het zijn laatste dag is. Je begrijpt wel, ik heb vreselijk met dat beestje te doen. Ik heb er de gewoonte van gemaakt dat zogauw ik bij het centrum kom, hem brokjes of brood te voeren. Nu is het Alhagie daar niet altijd mee eens, want hij zegt wel te begrijpen dat ik voor die hond wil zorgen, maar dat het genant is om een hond te voeren omdat niet eens alle mensen te eten hebben hier. Ook begrijpelijk natuurlijk, maar ik kan het toch niet laten. Gisteren besefte ik ineens dat de situatie van deze hond een goed voorbeeld is van hoe het ook met ons mensen vergaat. Wat als deze hond in Nederland was geboren. Dan had hij vanavond een lekkere bak met eten voor zijn neus gehad, werd hij even geknuffeld en uitgelaten en kon hij lekker in zijn eigen mand pitten in een warm huis. Vele mensen in Afrika hebben de pech gehad geboren te zijn bij een arme familie, wat meebrengt dat ze op een uitzondering na geen kansen hebben, geen toekomst, geen volwaardige voeding, geen goede medische zorg. Ze moeten dagelijks vechten voor hun bestaan. De reden waarom ik hier ben is dat ik samen met Alhagie en mijn achterban in Nederland voor deze mensen een kans wil bieden, om hen te helpen iets op te bouwen. En natuurlijk kunnen we lang niet iedereen helpen, en natuurlijk gaat niet alles over rozen, en natuurlijk zijn er moeilijkheden, maar als je goed beseft dat de kansen in deze wereld niet eerlijk verdeeld zijn en je wilt inzetten voor hen dan ben je in staat om deze moeilijkheden het hoofd te bieden en door te gaan voor hen die echt hulp nodig hebben.

Zondag zijn de mensen die aan de 10 daagse rondreis hebben deelgenomen weer terug gevlogen naar Nederland. Op het vliegveld vertelden ze ons dat ze reis van hun leven hadden gehad. Dit is natuurlijk een geweldige opsteker voor ons. We doen enorm ons best om het hen naar de zin te maken en ze zoveel mogelijk tegenstellingen in Gambia te laten zien. Naast een aantal bezienswaardigheden, een traditionele avond, en een bezoek aan Senegambia was de reis naar het binnenland weer de meest bijzondere ervaring net zoals vorig jaar. Het bezoek aan een fula dorp, de ontvangst op de school, het bezoek aan de familie compound in Jakaba en de ontmoeting tussen de sponsorouder (één van de deelnemers van de reis) en haar sponsorkinderen. Het was weer geweldig voor hen maar ook voor ons. Onze medereizigers werden dan ook erg geraakt bij de ontvangst op school en later ook tijdens een bezoek aan de ouders van Muhammed, een neef van de familie (18 jaar) die een maand of twee geleden is overleden aan de gevolgen van een dwarsleasie. De ouders waren nog steeds erg verdrietig na dit gebeuren en we hebben samen met hen hun verdriet gedeeld.
Ook zijn er afgelopen weekend weer twee mensen gearriveerd uit Asten, waarmee Franco nu aan het rondtoeren is en vandaag komen er weer twee sponsors van de theatergroep aan om de theatergroep te ontmoeten. Ook willen zij het een en ander gaan bezoeken en zijn wij daarvoor ingeschakeld. Gisteren zijn er twee mensen uit Veldhoven op onze compound bijgekomen.
Afgelopen week zijn onverwachts twee meisjes gearriveerd via Go for Africa, die 10 weken stage gaan lopen als doktersassistent in twee ziekenhuisjes hier. Zij logeren bij ons en ook hen vangen wij op. Zij waren de eerste dagen erg geraakt door de manier van hoe de mensen hier leven. Ook na een bezoek aan het ziekenhuisje in Sanyang was het even niet makkelijk voor hen. Wij proberen hen zo goed mogelijk te begeleiden en nu gaat het al een stuk beter omdat we hen meer uitleg en duidelijkheid hebben kunnen bieden over hun verblijf, de manier van leven hier en hun stage. Ze kwamen helemaal bleu hier en wisten van niets. Ik heb de indruk dat het van school uit niet helemaal goed begeleid is, wat jammer is natuurlijk omdat het voor hen zeker in het begin de nodige problemen opleverd. Vandaag hebben ze hun eerste stagedag erop zitten en ze kwamen duidelijk opgelucht thuis.
Soms denk ik dat we beter maar een reisorganisatie kunnen beginnen. Onze grootste taak is naast de hulp die we hier bieden aan de Gambianen om Nederlanders te begeleiden in de cultuur, het bezoeken van bezienswaardigheden en projecten.

Marjella doet het geweldig als theaterdocente maar ook als tijdelijke inwoonster van Gambia. Na een paar dagen al had ze haar draai gevonden en ze functioneerd geheel zelfstandig. Maar ook bij het trainen van de theatergroep doen er zich wel eens problemen voor zoals het ´niet op tijd´ komen. Dat is en blijft moeilijk hier in Gambia. Gezien Marjella naar beperkt tijd heeft om de groep te trainen en er veel tijd verspilt wordt aan wachten tot dat er eindelijk een paar mensen op komen dagen en er dan soms weer ellenlange en herhaaldelijke gesprekken plaatsvinden over op tijd komen, blijft er van de tijd die Marjella heeft om te trainen niet veel meer over. Daarom heb ik Marjella geadviseerd om strenger op te treden zodat ze serieus wordt genomen. In overleg met Marlies (projectleidster) hebben we besloten dat de deelnemers van het theaterproject zich met een goede reden op tijd bij Marjella moeten (af)melden. Zo niet dan worden ze buiten de groep geplaatst die straks het ingestudeerde theaterstuk gaan opvoeren. We hopen dat deze maatregel gaat helpen.
Verder zouden we maandagavond een gesprek hebben met het dorpscomité over het voortbestaan van het Youth Center. Wij waren keurig op tijd. Na een uur wachten was de voorzitter er nog steeds niet komen opdagen en we hoorden later dat hij ook geen andere leden had uitgenodigd. Dus hebben we voor de tweede keer de bijeenkomst maar weer afgelast. Hoe moeizaam is het soms om hier te werken maar we blijven de moed erin houden voor diegene die onze hulp nodig hebben. Zoals een gehandicapt meisje (15 jaar) in het dorp die haar been kwijt is door verstrikt geraakt te zijn in de touwen die naar de vissersboten leiden. Jacqueline één van de deelneemsters van de reis is nog een week langer gebleven. Zij is degene die sinds een jaar dit meisje sponsort zodat ze naar school kan en nu persoonlijk contact heeft gezocht met haar. Alleen al doordat ze naar school kan is haar leven enorm veranderd. Meisjes die gehandicapt zijn in dit land zullen later moeilijk aan een man komen omdat ze het werk wat verwacht wordt van een vrouw niet kunnen verzetten. Ook schaamde ze zich voor haar handicap. Nu ze naar school kan heeft ze meer kans op passend werk later en komt ze weer onder leeftijdsgenootjes. Gisteren zijn we naar het Ministerie van gezondheid en welfare in Banjul gegaan om te kijken of er een mogelijkheid bestaat voor een kunstbeen. We troffen daar een werkplaats aan waar gehandicapten rolstoelen, speciale fietsen en krukken repareren. Erg interessant om te zien. Ook zijn er speciale mensen die orthopedie gestudeerd hebben die kunstledematen maken. Het kunstbeen is waarschijnlijk gratis, maar we moeten nog aan het meisje zelf vragen wat ze ervan vindt. Sinds haar eerste ontmoeting met Jacqueline afgelopen zaterdag waar ze erg verlegen op reageerde, bloeit ze nu helemaal op en komt ze elke dag bij ons op de compound om iets gezelligs met haar sponsor ouder te doen. Vanmiddag hebben ze een lange wandeling op het strand gemaakt waarna Jacqueline doodvermoeid thuis kwam terwijl zij nog vrolijk doorhuppeld naar haar huis maar dan op twee krukken.
Ook is Jacqueline bezig om een gehoorapparaat te regelen voor een jongen van 12 jaar oud uit Jakaba. Daarvoor heeft ze gisteren de dovenschool in Serekunda bezocht. Hier wordt een gehoorapparaat professioneel aangemeten. Franco heeft gebeld naar de school in Jakaba, zodat contact met de ouders opgenomen kan worden. Als ze akkoord gaan kan het zijn dat de jongen deze week al naar het westen van Gambia komt om het gehoorapparaat aan te laten meten.

Voor degene die zich zorgen maken over mij, de zenuwbeknelling in mijn bekken is gelukkig verdwenen. De therapie bij de Duitse fysiotherapeute heeft me goed geholpen. Ik kan nu dus weer functioneren zonder pijnstillers en pijn.

Therapeute in Brusubi

Vanmorgen weer bij mijn therapeut in Brusubi geweest. Ik heb nog steeds last van een beknelde zenuw, maar slik sinds en dag of 4 geen pijnstillers meer.
Ik heb nog meer oefeningen meegekregen om mijn rug en buikspieren te versterken, want daar zit het probleem. Mijn lichaam is in onbalans. Dus doe ik nu elke dag ijverig de oefeningen in de hoop dat het snel beter zal gaan.

Gisteren een gesprek gehad met een Nederlandse stichting die een kleuter schooltje willen uitbreiden met een extra verdieping, zodat er meer speelruimte is voor de kinderen. Dat liep op en flinke teleurstelling uit voor de mensen uit Nederland.
Het schooltje wat er nu staat is drie jaar geleden gebouwd voor 6800,-- euro.
Een aannemer die ingeschakeld was door hun contactpersoon had afgelopen weekend een offerte gemaakt voor de bouw van een extra verdieping. Toen we het bedrag hoorden van de offerte schrokken we ons rot. Het zou maar liefst het tienvoudige gaan kosten van de eerder gemaakte kosten. Dit klopt dus niet.
Veel te veel natuurlijk, maar ja blanke mensen die iets willen doen in Gambia dus laten we het maar proberen denken ze dan. Alhagie heeft een poos met de aannemer gesproken en na 10 minuten was hij al bereidt om met meer dan de helft van de salarissen voor de bouwvakkers omlaag te gaan. Nu hebben we hem gevraagd om een duidelijk overzicht te maken van de bouwmaterialen die nodig zijn en de kosten daarvan en dan maar zien of hij met een eerlijke prijs komt. Zo niet dan zijn er nog voldoende ander mogelijkheden om in te zetten.

Gisteravond ook nog een gesprek gehad met Franco een goede bekende van hen. Deze jongen wil iets gaan doen voor zichzelf en vroeg mij om hulp. Hij is half de twintig, betrouwbaar en een harde werker. We hebben met hem gesproken en het plan is nu dat hij gedroogde vis in gaat inkopen en dit gaat transporteren naar het binnenland. Zijn familie zal dit dan daar gaan verkopen. Franco heeft hem goede ideeen gegeven om de boel op te starten en aan de gang te houden. Gisteravond is het contract ondertekend voor het microkrediet en hij was zo dankbaar dat ik er bijna verlegen van werd. Wel fijn dat we op deze manier jonge mensen kunnen helpen om iets op te bouwen. Wat kun je hier doen als je geen opleiding en geen geld hebt om iets op te starten?

Vrijdag hebben we Marjella en Franco opgehaald van het vliegveld. Marjella komt hier om de theatergroep verder op te leiden. Ze werd hartelijk ontvangen door de groep in het Youth Center met een luid geklap een geroep. Daarna heeft de groep een theaterstukje opgevoerd. Erg leuk om te zien.
Zaterdagavond kwam de groep bij ons thuis voor een etentje en zondag zijn ze voor het eerst gaan trainen. Marjella heeft namenspelletjes met hen gedaan, wat de grootste hilariteit teweeg bracht en daarna heeft ze hen een opdracht gegeven. De groep moet zich opsplitsen in 5 groepen van 3 en iedere groep moest een theaterstukje bedenken over een zwangere vrouw die moest bevallen. Verder mochten ze zelf invullen over hoe en wat, dus kwamen er 5 verschillende geimproviseerde toneelstukjes voor de dag. Erg leuk om te zien en voor mij werd tegelijkertijd ook duidelijk hoeveel invloed families hebben in relaties tussen man en vrouw.

Vandaag gaat ze verder met acrobatiek, maar niemand hier weet wat dat inhoudt. Dat zullen ze waarchijnlijk dan de komende dagen wel ondervinden. Zojuist hoorde ik en enorm enthousiast kabaal uit het Youth Centrum komen dus zullen ze het wel naar hun zin hebben neem ik aan.

Ook Muhammed, Alhagie´s beste vriend is vannacht met het vliegtuig aan gekomen uit Zwitserland. We zijn erg benieuwd naar zijn verhaal.

Mieke, de geit

Sinds een week hebben we een jonge geit. Ik heb hem de naam Mieke gegeven. We hebben hem getransporteerd in de gesloten achterbak van de auto. En ik maar bang zijn dat het diertje in die hete bak zou stikken, maar gelukkig kwam hij er wonderwel gezond weer uit. Hij staat bij nu ons op de compound op een stukje gras. Het is een leuk diertje om te zien en als je tegen hem praat spitst hij zijn oortjes. Maar hij is ook nog bang want als je dichtbij komt schiet hij weg voorzover hij dat kan, want hij zit aan een touw. Het probleem is dat hij elke morgen zogauw de hanen beginnen te kraaien, hij begint te bleren zoals een huilende baby. Dat houdt in dat ik nu elke morgen al vroeg wakker ben en me af lig te vragen wat er toch in hemelsnaam met de geit aan de hand is. Houwa, die uit een dorpje komt waar ze geiten en schapen houden zegt dat het waarschijnlijk komt dat zij zich eenzaam voelt. Alhagie heeft nu voorgesteld om er nog een mannetje bij te zetten, maar ik vraag me af of ze straks samen niet de hele tuin leegvreten. Nu al is het sinasappelboomje op het grasveldje bijna verdwenen.

Vandaag kwam ik op het terrein van het Youth Centre en liggen er 6 puppies onder een boompje te piepen. Waarschijnlijk is de moeder bevallen onder het boompje en niemand die verder naar de hondjes omkijkt. Ik weet ook niet wat ermee te doen. We hebben al twee honden en acht wordt toch wel erg veel. Er wordt hier gezegd dat als ze gaan lopen ze waarschijnlijk wel door mensen gevonden worden die ze dan mee naar huis nemen. Gezien ik nogal een dierenvriend ben zit ik hier dus wel steeds aan te denken en heb ik medelijden met ze.

Een paar dagen geleden liep ik met Tineke uit Amsterdam, die twee dagen bij ons heeft gelogeerd, naar een winkeltje om brood te halen en kwamen we langs het nieuwe optrekje van Alfusenie, onze watchmen. Hij heeft zijn intrek genomen in een klein huisje een eindje verderop in onze straat. Hij is getrouwd en heeft 5 kinderen, maar zijn vrouw en kinderen zitten in Basse bij haar familie. Hij is nu hier dus alleen. Bij het passeren riep hij ons naar binnen en liet hij vol trots zijn nieuwe optrekje zien. Het is een huisje van ongeveer 12 m2 opgetrokken van grijze ruwe stenen met een golfplatendak. Binnen staat een bed van stro en in een hoek staat een kookstelletje waarop hij de lokaal gedronken thee klaar maakt. Zijn schamele kleren hangen aan een spijker aan de muur. Na het weghalen van een golfplaten deur en een stuk wrakhout, liet hij ons om de hoek zijn toilet en badkamer zien. Gewoon in de open lucht wat stukken stenen op de grond achter een muurtje en voila! Zo kan het dus ook. In Nederland zouden we voor onze kippen nog een beter verblijf wensen.

Gisteren ging ik voor de tweede keer naar mijn Duitse fysiotherapeute in Brusubi. Ik wilde graag op tijd komen omdat zij ook Europees is en ik de afspraak niet wil missen. ´s Ochtends op tijd opgestaan en dacht snel even brood te gaan halen, maar ik had het mis. Alhagie was al weg om brood te halen en gezien Alhagie een heleboel mensen kent is het voor hem onmogelijk om snel iets te doen. Dus toen hij terug kwam had ik nog net 10 minuten de tijd om te ontbijten. De auto gestart en op weg. Net ons straatje uit, staat er dwars op de zandweg een auto geparkeerd, maar geen chauffeur te zien. Uitgestapt en aan een aantal kinderen gevraagd waar de chauffeur was. Gelukkig, op een compound daarnaast trof ik de chauffeur aan. Ik vroeg hem op hij de auto een stukje verderop kon zetten zodat ik erdoor kon. Hij beloofde dat te doen, stapte in, maar helaas, de auto starte niet. Toen moesten er een aantal mannen opgetrommeld worden om de auto een duw te geven. En ja hoor, eindelijk kon ik passeren om mijn weg naar de therapeut te vervolgen. Als ik hier op weg ga en op tijd wil komen breekt het zweet me soms uit, en dan niet zozeer van de hitte, maar omdat er zich allerlei omstandigheden voordoen die je niet kunt voorzien.

Vandaag zijn er twee Nederlandse stichtingen bij ons op bezoek geweest omdat ze graag samenwerking met ons willen. Gezien wij al veel ervaring hebben en er hier nog wel eens het een en ander fout kan gaan wil je hulp bieden, willen ze graag bemiddeling van ons. Fijne gesprekken met hen gehad vandaag. Een echtpaar uit Groningen wil graag jeugdigen gaan sponsoren voor een technische opleiding in Serekunda en de andere stichting wil graag een kleuterschooltje gaan verbeteren en uitbreiden in Sinchu. Wij hebben met hen het e.e.a. doorgesproken zodat zij verder kunnen met hun plannen. Zondag is er nog een afsluitend gesprek voordat zij maandag weer naar Nederland vliegen.

Morgen komt Marjella aan die de theatergroep, betrokken bij het Youth Center, verder gaat opleiden. De groep heeft een verassing voor haar en ze willen ook niets aan mij verklappen, dus ben ik heel benieuwd. Zaterdagavond zal er een diner zijn met de groep en Marjella bij ons op de compound en zondag zal ze starten met training van de groep in het centrum.
Vandaag heeft de hele groep het Youth Centrum blinkend schoon geschropt om Marjella te ontvangen.

Volgende keer meer hierover!

Sebastiaan weer naar huis!

Gisteren hebben we Sebastiaan na een verblijf van twee weken weer naar het vliegveld gebracht. Het was wel even leeg en vreemd toen ik weer thuis kwam. We zijn zo eigen aan elkaar en hebben een leuke tijd gehad samen in Gambia, ondanks dat we niet echt iets bijzonders hebben gedaan. Een beetje meegelopen in het dagelijkse leven hier en zo af en toe even iets voor onszelf zoals een middagje strand in Sanyang en een drankje op het terras van het Senegambia hotel. Daar kijk je je ogen uit naar alle blanke toeristen met soms dikke of verzakte bruinverbrande of vuurrrode lijven, met grote borden eten en pullen bier. Dit in combinatie met hardwerkende meestal goed uitziende Gambianen in keurige werkkleding die met moeite hun karige maandloon bij elkaar verdienen.
Soms voel ik me bezwaard dat ik blank ben.
Verder een bezoek gebracht aan Marijke uit Nederland die permanent in Gambia woont voor een Reiki behandeling. Ik heb namelijk al voordat ik vertrok een zenuw bekneld zitten in mijn bekken en dat doet voornamelijk met zitten soms enorm pijn. Marijke heeft me pijnstillers gegeven en tot nu toe doe ik mijn dingen vooral met inname van deze tabletten. Via via heb ik een telefonnummer gekregen van een Duitse fysiotherapeute die ik vanochtend voor het eerst heb bezocht. In Nederland zou ik geholpen kunnen worden door een chiropractor, maar gezien die hier niet zijn heb ik de keus om terug te vliegen of om dit eens te proberen. De therapeute is erg aardig, woont permanent in Gambia met haar Gambiaanse man en weet wat ze doet. Ik had een goed gevoel bij haar. Ik moet nu oefeningen doen en woensdag weer terug. Het probleem is dat mijn onderrug en mijn hele hebben en houwen scheef is. Eén been is langer, mijn bekken staat scheef en de ene schouder is hoger dan de andere. Ik ben benieuwd of ze dat weer in het gareel krijgt.
Gisteren was een echte zondag hier. Een zondag dat iedereen in een rijtje op onze compound zit om een gesprek met Alhagie te voeren. Dit allemaal voor hulp en het ene verhaal is nog triester dan het andere. Maar ja wat kun je doen?
Alhagie probeert tijdens die gesprekken mensen hoop te geven en soms kunnen we kleine dingen doen, maar echt helpen kunnen we ook niet iedereen.
Ook heb ik afgelopen week een gesprek gehad met een betrouwbaar, hardwerkend familielid en hebben we afgesproken dat we wachten tot Franco terug is om samen met hem een bedrijfsplan op te zetten. Hij was erg dankbaar en komend weekend komt hij terug. Ook heb ik hem meegenomen naar een bijeenkomst van de theatergroep, net zoals het meisje wat bij ons werkt en beiden waren ze erg enthousiast hierover. De groep wil naast een aantal activiteiten, zoals een maraton, een voetbalwedstrijd en het theater ook een onderzoek gaan doen naar lokale problematiek zoals vroegtijdige zwangerschap, drugsgebruik ed. Ze willen betrokkenen gaan intervieuwen om meer achtergrondinformatie te krijgen over deze onderwerpen. Dit kunnen ze dan weer gebruiken voor hun educatieve voorstellingen.
De voorzitter van de groep is enorm motiverend en opbouwend en de betrokken  jongeren kunnen veel van hem leren. Ze vinden het dan ook geweldig om bij elkaar te komen en kijken erg uit naar de komst van Marjella a.s. vrijdag.
Gisteren heeft de groep de compound van het jongerenproject schoongemaakt.
Er was een tractor gehuurd en toen we langsreden om Sebastiaan naar het vliegveld te brengen stoof het stof hoog op uit alle hoeken en gaten. Enkele tientallen jongeren waren bezig met de schoonmaak. Toen we terug kwamen zagen we een grijze rookwolk vanachter het centrum komen waar de afval die hier al een paar jaar ligt werd opgestookt. Een vuilophaaldienst is hier in het dorp nu eenmaal niet.
Tineke uit Amsterdam heeft vannacht bij ons gelogeerd. Alhagie had voor haar een auto gekocht op de Amsterdam/Dakar veiling en vandaag zijn ze onderweg om alle papieren in orde te maken. De bedoeling is dat ze net zoals ik voor drie maanden in Gambia zal blijven.
Vorige week verbleven er twee Nederlandse vrouwen bij ons. Ze zijn een paar nachten geweest en nu reizen ze door het land in gezelschap van een vriend van Alhagie. Morgen komen ze weer deze kant op maar gaan dan nog naar Kartong voor een paar dagen. Eén van hen had een, ja hoe heet zo´n ding, platte laptop ongeveer zo groot als een boek bij zich. Sommige van jullie zullen wel denken, maar ik heb echt geen verstand van dit soort dingen. Gelukkig wel weer van andere dingen. Maar om een lang verhaal kort te maken, in de avonduren zat ik binnen met Alhagie en ik hoorde een luid gelach komen vanuit het restaurant buiten. Het opvallende was dat de mensen die bij ons wonen en werken maar bleven lachen samen met de vrouwen. Op een gegeven moment werd ik nieuwschierig en wilde ook wel eens weten waarom er zo vreselijk gelachen werd. Ze gierden het uit omdat de vrouwen grappige en vervormde foto´s aan het maken waren van iedereen die rond hen heen stond. Dit hadden ze echter nog nooit gezien en het sloeg werkelijk op hun lachspieren. Ze rolden werkelijk bijna over de grond van het lachen totdat een uur later iedereen buikpijn had. Zo zie je maar onze humor steekt ook de mensen hier aan en samen hebben we veel lol.
In mijn vrije uren leer ik Sally en Houwa die bij ons werken om te breien. Ze houden erg van haken, maar breien kenden ze nog niet. Sally heeft het al onder de knie en vindt het erg leuk om te doen. Houwa is nog druk met haaktechnieken en kan niet meer stoppen als ze eenmaal bezig is.
De karategroep is na een gesprek met mij weer opgestart. Daar ben ik blij mee want de leraar is erg professioneel en er zjn een paar uitstekende en gemotiveerde studenten bij. Ik heb een overeenkomst gemaakt met regels waar ze zich aan te houden hebben, want het probleem was dat niemand zich aan de regels hield (op tijd komen, op tijd betalen ed). De leraar heeft nu het recht om studenten die zich niet houden aan deze regels de toegang tot de lessen te weigeren. We moeten even zien of dit helpt!
Vandaag komen er een paar mensen uit Nederland aan die betrokken willen worden bij een schoolproject. Alhagie en ik zullen daarin gaan bemiddelen en we verwachten komende dagen een telefoontje van hen. Dit is wel erg leuk om te doen. De meeste Nederlanders weten niet goed hoe dit soort dingen aan te pakken en gezien onze ervaring kunnen we hen op een goede manier helpen en adviseren.

Tot volgende week!