Als je voor het geluk geboren bent

Het heeft even geduurd maar hier ben ik weer. Gezien we een tiendaagse rondreis hebben gehad met een groepje mensen was ik niet in de gelegenheid om een internetcafe op te zoeken. Ik hoop vanaf nu weer wekelijks mijn ervaringen met jullie te kunnen delen.

Steeds weer ervaar ik hier wat een geluk wij hebben gehad dat wij in Nederland zijn geboren. Ook al is het in Nederand niet altijd alles, toch ben ik blij dat ik Nederlander ben. Ik neem als voorbeeld even één van de vele straathonden die in Gambia rondlopen. Sinds enige tijd ligt er dagelijks een niet goed uitziende en zielige hond bij het Youth Center. Hij heeft een nestje met 6 puppies gekregen, heeft de puppies ondertussen grootgebracht onder een struik en nu zijn zijn kindertjes uitgelopen, doodgegaan of meegenomen. De moederhond is eigendom van onze watchmen en gezien hij maar amper te eten heeft, zoals hij beweert, heeft hij ook niets om aan zijn hond te voeren. Dat houdt in dat moederhond maar wat rond moet scharrelen om aan eten te komen. Het gevolg is dat de hond niet voldoende voedingsstoffen binnen krijgt, vreseijk mager is, vol zit met ongedierte en af en toe zit te bibberen alsof het zijn laatste dag is. Je begrijpt wel, ik heb vreselijk met dat beestje te doen. Ik heb er de gewoonte van gemaakt dat zogauw ik bij het centrum kom, hem brokjes of brood te voeren. Nu is het Alhagie daar niet altijd mee eens, want hij zegt wel te begrijpen dat ik voor die hond wil zorgen, maar dat het genant is om een hond te voeren omdat niet eens alle mensen te eten hebben hier. Ook begrijpelijk natuurlijk, maar ik kan het toch niet laten. Gisteren besefte ik ineens dat de situatie van deze hond een goed voorbeeld is van hoe het ook met ons mensen vergaat. Wat als deze hond in Nederland was geboren. Dan had hij vanavond een lekkere bak met eten voor zijn neus gehad, werd hij even geknuffeld en uitgelaten en kon hij lekker in zijn eigen mand pitten in een warm huis. Vele mensen in Afrika hebben de pech gehad geboren te zijn bij een arme familie, wat meebrengt dat ze op een uitzondering na geen kansen hebben, geen toekomst, geen volwaardige voeding, geen goede medische zorg. Ze moeten dagelijks vechten voor hun bestaan. De reden waarom ik hier ben is dat ik samen met Alhagie en mijn achterban in Nederland voor deze mensen een kans wil bieden, om hen te helpen iets op te bouwen. En natuurlijk kunnen we lang niet iedereen helpen, en natuurlijk gaat niet alles over rozen, en natuurlijk zijn er moeilijkheden, maar als je goed beseft dat de kansen in deze wereld niet eerlijk verdeeld zijn en je wilt inzetten voor hen dan ben je in staat om deze moeilijkheden het hoofd te bieden en door te gaan voor hen die echt hulp nodig hebben.

Zondag zijn de mensen die aan de 10 daagse rondreis hebben deelgenomen weer terug gevlogen naar Nederland. Op het vliegveld vertelden ze ons dat ze reis van hun leven hadden gehad. Dit is natuurlijk een geweldige opsteker voor ons. We doen enorm ons best om het hen naar de zin te maken en ze zoveel mogelijk tegenstellingen in Gambia te laten zien. Naast een aantal bezienswaardigheden, een traditionele avond, en een bezoek aan Senegambia was de reis naar het binnenland weer de meest bijzondere ervaring net zoals vorig jaar. Het bezoek aan een fula dorp, de ontvangst op de school, het bezoek aan de familie compound in Jakaba en de ontmoeting tussen de sponsorouder (één van de deelnemers van de reis) en haar sponsorkinderen. Het was weer geweldig voor hen maar ook voor ons. Onze medereizigers werden dan ook erg geraakt bij de ontvangst op school en later ook tijdens een bezoek aan de ouders van Muhammed, een neef van de familie (18 jaar) die een maand of twee geleden is overleden aan de gevolgen van een dwarsleasie. De ouders waren nog steeds erg verdrietig na dit gebeuren en we hebben samen met hen hun verdriet gedeeld.
Ook zijn er afgelopen weekend weer twee mensen gearriveerd uit Asten, waarmee Franco nu aan het rondtoeren is en vandaag komen er weer twee sponsors van de theatergroep aan om de theatergroep te ontmoeten. Ook willen zij het een en ander gaan bezoeken en zijn wij daarvoor ingeschakeld. Gisteren zijn er twee mensen uit Veldhoven op onze compound bijgekomen.
Afgelopen week zijn onverwachts twee meisjes gearriveerd via Go for Africa, die 10 weken stage gaan lopen als doktersassistent in twee ziekenhuisjes hier. Zij logeren bij ons en ook hen vangen wij op. Zij waren de eerste dagen erg geraakt door de manier van hoe de mensen hier leven. Ook na een bezoek aan het ziekenhuisje in Sanyang was het even niet makkelijk voor hen. Wij proberen hen zo goed mogelijk te begeleiden en nu gaat het al een stuk beter omdat we hen meer uitleg en duidelijkheid hebben kunnen bieden over hun verblijf, de manier van leven hier en hun stage. Ze kwamen helemaal bleu hier en wisten van niets. Ik heb de indruk dat het van school uit niet helemaal goed begeleid is, wat jammer is natuurlijk omdat het voor hen zeker in het begin de nodige problemen opleverd. Vandaag hebben ze hun eerste stagedag erop zitten en ze kwamen duidelijk opgelucht thuis.
Soms denk ik dat we beter maar een reisorganisatie kunnen beginnen. Onze grootste taak is naast de hulp die we hier bieden aan de Gambianen om Nederlanders te begeleiden in de cultuur, het bezoeken van bezienswaardigheden en projecten.

Marjella doet het geweldig als theaterdocente maar ook als tijdelijke inwoonster van Gambia. Na een paar dagen al had ze haar draai gevonden en ze functioneerd geheel zelfstandig. Maar ook bij het trainen van de theatergroep doen er zich wel eens problemen voor zoals het ´niet op tijd´ komen. Dat is en blijft moeilijk hier in Gambia. Gezien Marjella naar beperkt tijd heeft om de groep te trainen en er veel tijd verspilt wordt aan wachten tot dat er eindelijk een paar mensen op komen dagen en er dan soms weer ellenlange en herhaaldelijke gesprekken plaatsvinden over op tijd komen, blijft er van de tijd die Marjella heeft om te trainen niet veel meer over. Daarom heb ik Marjella geadviseerd om strenger op te treden zodat ze serieus wordt genomen. In overleg met Marlies (projectleidster) hebben we besloten dat de deelnemers van het theaterproject zich met een goede reden op tijd bij Marjella moeten (af)melden. Zo niet dan worden ze buiten de groep geplaatst die straks het ingestudeerde theaterstuk gaan opvoeren. We hopen dat deze maatregel gaat helpen.
Verder zouden we maandagavond een gesprek hebben met het dorpscomité over het voortbestaan van het Youth Center. Wij waren keurig op tijd. Na een uur wachten was de voorzitter er nog steeds niet komen opdagen en we hoorden later dat hij ook geen andere leden had uitgenodigd. Dus hebben we voor de tweede keer de bijeenkomst maar weer afgelast. Hoe moeizaam is het soms om hier te werken maar we blijven de moed erin houden voor diegene die onze hulp nodig hebben. Zoals een gehandicapt meisje (15 jaar) in het dorp die haar been kwijt is door verstrikt geraakt te zijn in de touwen die naar de vissersboten leiden. Jacqueline één van de deelneemsters van de reis is nog een week langer gebleven. Zij is degene die sinds een jaar dit meisje sponsort zodat ze naar school kan en nu persoonlijk contact heeft gezocht met haar. Alleen al doordat ze naar school kan is haar leven enorm veranderd. Meisjes die gehandicapt zijn in dit land zullen later moeilijk aan een man komen omdat ze het werk wat verwacht wordt van een vrouw niet kunnen verzetten. Ook schaamde ze zich voor haar handicap. Nu ze naar school kan heeft ze meer kans op passend werk later en komt ze weer onder leeftijdsgenootjes. Gisteren zijn we naar het Ministerie van gezondheid en welfare in Banjul gegaan om te kijken of er een mogelijkheid bestaat voor een kunstbeen. We troffen daar een werkplaats aan waar gehandicapten rolstoelen, speciale fietsen en krukken repareren. Erg interessant om te zien. Ook zijn er speciale mensen die orthopedie gestudeerd hebben die kunstledematen maken. Het kunstbeen is waarschijnlijk gratis, maar we moeten nog aan het meisje zelf vragen wat ze ervan vindt. Sinds haar eerste ontmoeting met Jacqueline afgelopen zaterdag waar ze erg verlegen op reageerde, bloeit ze nu helemaal op en komt ze elke dag bij ons op de compound om iets gezelligs met haar sponsor ouder te doen. Vanmiddag hebben ze een lange wandeling op het strand gemaakt waarna Jacqueline doodvermoeid thuis kwam terwijl zij nog vrolijk doorhuppeld naar haar huis maar dan op twee krukken.
Ook is Jacqueline bezig om een gehoorapparaat te regelen voor een jongen van 12 jaar oud uit Jakaba. Daarvoor heeft ze gisteren de dovenschool in Serekunda bezocht. Hier wordt een gehoorapparaat professioneel aangemeten. Franco heeft gebeld naar de school in Jakaba, zodat contact met de ouders opgenomen kan worden. Als ze akkoord gaan kan het zijn dat de jongen deze week al naar het westen van Gambia komt om het gehoorapparaat aan te laten meten.

Voor degene die zich zorgen maken over mij, de zenuwbeknelling in mijn bekken is gelukkig verdwenen. De therapie bij de Duitse fysiotherapeute heeft me goed geholpen. Ik kan nu dus weer functioneren zonder pijnstillers en pijn.