Sebastiaan weer naar huis!

Gisteren hebben we Sebastiaan na een verblijf van twee weken weer naar het vliegveld gebracht. Het was wel even leeg en vreemd toen ik weer thuis kwam. We zijn zo eigen aan elkaar en hebben een leuke tijd gehad samen in Gambia, ondanks dat we niet echt iets bijzonders hebben gedaan. Een beetje meegelopen in het dagelijkse leven hier en zo af en toe even iets voor onszelf zoals een middagje strand in Sanyang en een drankje op het terras van het Senegambia hotel. Daar kijk je je ogen uit naar alle blanke toeristen met soms dikke of verzakte bruinverbrande of vuurrrode lijven, met grote borden eten en pullen bier. Dit in combinatie met hardwerkende meestal goed uitziende Gambianen in keurige werkkleding die met moeite hun karige maandloon bij elkaar verdienen.
Soms voel ik me bezwaard dat ik blank ben.
Verder een bezoek gebracht aan Marijke uit Nederland die permanent in Gambia woont voor een Reiki behandeling. Ik heb namelijk al voordat ik vertrok een zenuw bekneld zitten in mijn bekken en dat doet voornamelijk met zitten soms enorm pijn. Marijke heeft me pijnstillers gegeven en tot nu toe doe ik mijn dingen vooral met inname van deze tabletten. Via via heb ik een telefonnummer gekregen van een Duitse fysiotherapeute die ik vanochtend voor het eerst heb bezocht. In Nederland zou ik geholpen kunnen worden door een chiropractor, maar gezien die hier niet zijn heb ik de keus om terug te vliegen of om dit eens te proberen. De therapeute is erg aardig, woont permanent in Gambia met haar Gambiaanse man en weet wat ze doet. Ik had een goed gevoel bij haar. Ik moet nu oefeningen doen en woensdag weer terug. Het probleem is dat mijn onderrug en mijn hele hebben en houwen scheef is. Eén been is langer, mijn bekken staat scheef en de ene schouder is hoger dan de andere. Ik ben benieuwd of ze dat weer in het gareel krijgt.
Gisteren was een echte zondag hier. Een zondag dat iedereen in een rijtje op onze compound zit om een gesprek met Alhagie te voeren. Dit allemaal voor hulp en het ene verhaal is nog triester dan het andere. Maar ja wat kun je doen?
Alhagie probeert tijdens die gesprekken mensen hoop te geven en soms kunnen we kleine dingen doen, maar echt helpen kunnen we ook niet iedereen.
Ook heb ik afgelopen week een gesprek gehad met een betrouwbaar, hardwerkend familielid en hebben we afgesproken dat we wachten tot Franco terug is om samen met hem een bedrijfsplan op te zetten. Hij was erg dankbaar en komend weekend komt hij terug. Ook heb ik hem meegenomen naar een bijeenkomst van de theatergroep, net zoals het meisje wat bij ons werkt en beiden waren ze erg enthousiast hierover. De groep wil naast een aantal activiteiten, zoals een maraton, een voetbalwedstrijd en het theater ook een onderzoek gaan doen naar lokale problematiek zoals vroegtijdige zwangerschap, drugsgebruik ed. Ze willen betrokkenen gaan intervieuwen om meer achtergrondinformatie te krijgen over deze onderwerpen. Dit kunnen ze dan weer gebruiken voor hun educatieve voorstellingen.
De voorzitter van de groep is enorm motiverend en opbouwend en de betrokken  jongeren kunnen veel van hem leren. Ze vinden het dan ook geweldig om bij elkaar te komen en kijken erg uit naar de komst van Marjella a.s. vrijdag.
Gisteren heeft de groep de compound van het jongerenproject schoongemaakt.
Er was een tractor gehuurd en toen we langsreden om Sebastiaan naar het vliegveld te brengen stoof het stof hoog op uit alle hoeken en gaten. Enkele tientallen jongeren waren bezig met de schoonmaak. Toen we terug kwamen zagen we een grijze rookwolk vanachter het centrum komen waar de afval die hier al een paar jaar ligt werd opgestookt. Een vuilophaaldienst is hier in het dorp nu eenmaal niet.
Tineke uit Amsterdam heeft vannacht bij ons gelogeerd. Alhagie had voor haar een auto gekocht op de Amsterdam/Dakar veiling en vandaag zijn ze onderweg om alle papieren in orde te maken. De bedoeling is dat ze net zoals ik voor drie maanden in Gambia zal blijven.
Vorige week verbleven er twee Nederlandse vrouwen bij ons. Ze zijn een paar nachten geweest en nu reizen ze door het land in gezelschap van een vriend van Alhagie. Morgen komen ze weer deze kant op maar gaan dan nog naar Kartong voor een paar dagen. Eén van hen had een, ja hoe heet zo´n ding, platte laptop ongeveer zo groot als een boek bij zich. Sommige van jullie zullen wel denken, maar ik heb echt geen verstand van dit soort dingen. Gelukkig wel weer van andere dingen. Maar om een lang verhaal kort te maken, in de avonduren zat ik binnen met Alhagie en ik hoorde een luid gelach komen vanuit het restaurant buiten. Het opvallende was dat de mensen die bij ons wonen en werken maar bleven lachen samen met de vrouwen. Op een gegeven moment werd ik nieuwschierig en wilde ook wel eens weten waarom er zo vreselijk gelachen werd. Ze gierden het uit omdat de vrouwen grappige en vervormde foto´s aan het maken waren van iedereen die rond hen heen stond. Dit hadden ze echter nog nooit gezien en het sloeg werkelijk op hun lachspieren. Ze rolden werkelijk bijna over de grond van het lachen totdat een uur later iedereen buikpijn had. Zo zie je maar onze humor steekt ook de mensen hier aan en samen hebben we veel lol.
In mijn vrije uren leer ik Sally en Houwa die bij ons werken om te breien. Ze houden erg van haken, maar breien kenden ze nog niet. Sally heeft het al onder de knie en vindt het erg leuk om te doen. Houwa is nog druk met haaktechnieken en kan niet meer stoppen als ze eenmaal bezig is.
De karategroep is na een gesprek met mij weer opgestart. Daar ben ik blij mee want de leraar is erg professioneel en er zjn een paar uitstekende en gemotiveerde studenten bij. Ik heb een overeenkomst gemaakt met regels waar ze zich aan te houden hebben, want het probleem was dat niemand zich aan de regels hield (op tijd komen, op tijd betalen ed). De leraar heeft nu het recht om studenten die zich niet houden aan deze regels de toegang tot de lessen te weigeren. We moeten even zien of dit helpt!
Vandaag komen er een paar mensen uit Nederland aan die betrokken willen worden bij een schoolproject. Alhagie en ik zullen daarin gaan bemiddelen en we verwachten komende dagen een telefoontje van hen. Dit is wel erg leuk om te doen. De meeste Nederlanders weten niet goed hoe dit soort dingen aan te pakken en gezien onze ervaring kunnen we hen op een goede manier helpen en adviseren.

Tot volgende week!