Mieke, de geit

Sinds een week hebben we een jonge geit. Ik heb hem de naam Mieke gegeven. We hebben hem getransporteerd in de gesloten achterbak van de auto. En ik maar bang zijn dat het diertje in die hete bak zou stikken, maar gelukkig kwam hij er wonderwel gezond weer uit. Hij staat bij nu ons op de compound op een stukje gras. Het is een leuk diertje om te zien en als je tegen hem praat spitst hij zijn oortjes. Maar hij is ook nog bang want als je dichtbij komt schiet hij weg voorzover hij dat kan, want hij zit aan een touw. Het probleem is dat hij elke morgen zogauw de hanen beginnen te kraaien, hij begint te bleren zoals een huilende baby. Dat houdt in dat ik nu elke morgen al vroeg wakker ben en me af lig te vragen wat er toch in hemelsnaam met de geit aan de hand is. Houwa, die uit een dorpje komt waar ze geiten en schapen houden zegt dat het waarschijnlijk komt dat zij zich eenzaam voelt. Alhagie heeft nu voorgesteld om er nog een mannetje bij te zetten, maar ik vraag me af of ze straks samen niet de hele tuin leegvreten. Nu al is het sinasappelboomje op het grasveldje bijna verdwenen.

Vandaag kwam ik op het terrein van het Youth Centre en liggen er 6 puppies onder een boompje te piepen. Waarschijnlijk is de moeder bevallen onder het boompje en niemand die verder naar de hondjes omkijkt. Ik weet ook niet wat ermee te doen. We hebben al twee honden en acht wordt toch wel erg veel. Er wordt hier gezegd dat als ze gaan lopen ze waarschijnlijk wel door mensen gevonden worden die ze dan mee naar huis nemen. Gezien ik nogal een dierenvriend ben zit ik hier dus wel steeds aan te denken en heb ik medelijden met ze.

Een paar dagen geleden liep ik met Tineke uit Amsterdam, die twee dagen bij ons heeft gelogeerd, naar een winkeltje om brood te halen en kwamen we langs het nieuwe optrekje van Alfusenie, onze watchmen. Hij heeft zijn intrek genomen in een klein huisje een eindje verderop in onze straat. Hij is getrouwd en heeft 5 kinderen, maar zijn vrouw en kinderen zitten in Basse bij haar familie. Hij is nu hier dus alleen. Bij het passeren riep hij ons naar binnen en liet hij vol trots zijn nieuwe optrekje zien. Het is een huisje van ongeveer 12 m2 opgetrokken van grijze ruwe stenen met een golfplatendak. Binnen staat een bed van stro en in een hoek staat een kookstelletje waarop hij de lokaal gedronken thee klaar maakt. Zijn schamele kleren hangen aan een spijker aan de muur. Na het weghalen van een golfplaten deur en een stuk wrakhout, liet hij ons om de hoek zijn toilet en badkamer zien. Gewoon in de open lucht wat stukken stenen op de grond achter een muurtje en voila! Zo kan het dus ook. In Nederland zouden we voor onze kippen nog een beter verblijf wensen.

Gisteren ging ik voor de tweede keer naar mijn Duitse fysiotherapeute in Brusubi. Ik wilde graag op tijd komen omdat zij ook Europees is en ik de afspraak niet wil missen. ´s Ochtends op tijd opgestaan en dacht snel even brood te gaan halen, maar ik had het mis. Alhagie was al weg om brood te halen en gezien Alhagie een heleboel mensen kent is het voor hem onmogelijk om snel iets te doen. Dus toen hij terug kwam had ik nog net 10 minuten de tijd om te ontbijten. De auto gestart en op weg. Net ons straatje uit, staat er dwars op de zandweg een auto geparkeerd, maar geen chauffeur te zien. Uitgestapt en aan een aantal kinderen gevraagd waar de chauffeur was. Gelukkig, op een compound daarnaast trof ik de chauffeur aan. Ik vroeg hem op hij de auto een stukje verderop kon zetten zodat ik erdoor kon. Hij beloofde dat te doen, stapte in, maar helaas, de auto starte niet. Toen moesten er een aantal mannen opgetrommeld worden om de auto een duw te geven. En ja hoor, eindelijk kon ik passeren om mijn weg naar de therapeut te vervolgen. Als ik hier op weg ga en op tijd wil komen breekt het zweet me soms uit, en dan niet zozeer van de hitte, maar omdat er zich allerlei omstandigheden voordoen die je niet kunt voorzien.

Vandaag zijn er twee Nederlandse stichtingen bij ons op bezoek geweest omdat ze graag samenwerking met ons willen. Gezien wij al veel ervaring hebben en er hier nog wel eens het een en ander fout kan gaan wil je hulp bieden, willen ze graag bemiddeling van ons. Fijne gesprekken met hen gehad vandaag. Een echtpaar uit Groningen wil graag jeugdigen gaan sponsoren voor een technische opleiding in Serekunda en de andere stichting wil graag een kleuterschooltje gaan verbeteren en uitbreiden in Sinchu. Wij hebben met hen het e.e.a. doorgesproken zodat zij verder kunnen met hun plannen. Zondag is er nog een afsluitend gesprek voordat zij maandag weer naar Nederland vliegen.

Morgen komt Marjella aan die de theatergroep, betrokken bij het Youth Center, verder gaat opleiden. De groep heeft een verassing voor haar en ze willen ook niets aan mij verklappen, dus ben ik heel benieuwd. Zaterdagavond zal er een diner zijn met de groep en Marjella bij ons op de compound en zondag zal ze starten met training van de groep in het centrum.
Vandaag heeft de hele groep het Youth Centrum blinkend schoon geschropt om Marjella te ontvangen.

Volgende keer meer hierover!