Te veel om op te noemen

Ja, waar zal ik beginnen deze keer. Er gebeurd hier zoveel dat ik van elke dag wel een radioprogramma kan maken.

Vorige week vrijdag zijn er twee vrouwen (uit Oss en Valkenswaard) gearriveerd via Go4Africa waar ik veel mee doe. Ze hebben ook mijn boek gelenzen en zijn erg begaan met de mensen hier. Ze liepen ene paar dagen mee op het schooltje achter het Youth Center en vonden het helemaal geweldig. Omar, de direkteur van het schooltje is altijd erg blij met extra hulp. Gisterenmiddag ben ik met hen naar een middelbare school in Tujering geweest om het schoolgeld te betalen voor een buurjongen waarvan de ouders het niet kunnen betalen. Daarna met hen naar Sifou gereden om te praten met een gezin waarvan de vader is een paar maanden geleden is overleden voor mogelijke hulp. Het gezin heeft nog maar amper inkomsten. De moeder probeert wat bij te verdienen met haar groentetuin en de oudste zoon heeft zo nu en dan een klusje te doen. De tweede zoon gaat nog naar school en het derde kind is moeten stoppen met school toen de vader overleed. Er is immers geen geld meer voor. Naast hun schamele huisje hebben ze hebben een grote tuin met casaveplanten. Dit moet dagelijks bewaterd worden, maar voor een emmer water moeten ze een heel eind lopen. Een ander vervoersmiddel dan alleen hun voeten hebben ze niet. We zijn gaan inventariseren wat we kunnen doen voor dit gezin. De twee vrouwen hebben wat sponsorgeld van derden en dit willen ze goed besteden.

Zondag j.l. hebben we een meeting gehad met het nieuwe VDC van dit dorp om te zien hoe we met hen kunnen samenwerken  met betrekking tot het Youth and Community Center. We verwachten een heftige bijeenkomst, maar niets was minder waar. Het viel dus allemaal reuze mee en ze gaan nu de overeenkomst bekijken die we destijds met het oude VDC gemaakt hebben. Daarna zal er een nieuwe meeting komen.

Dinsdag ben ik een dagje met Alhagie op stap geweest. Dat was lang geleden gezien we het afzonderlijk erg druk hebben. In de ochtenduren hebben we wat boodschappen gedaan en in de middag zijn we familie en vrienden op gaan zoeken o.a. in Brikama. Voordat we thuis waren was het 21.00 uur en ik had reuze honger. Ik had vanaf het ontbijt niets meer gegeten behalve een rotte banaan, die Alhagie onderweg voor me gekocht had. Alhagie heeft de gewoonte om boodschappen te doen vanuit zijn auto. Hij stopt voor het winkeltje, draait het raampje open, roept wat tegen de verkoper en even later wordt de bestelling keurig aan het autoraampje afgeleverd en betaald. Voordat ik wist wat er in het grijze plastic zakje zat, waarin alles wat je hier koopt wordt verpakt, waren we alweer een kilometer verder en ontdekte ik een paar rotte bananen. Te vies om naar te kijken, maar omdat ik zo´n honger had besloot ik de beste ertussen uit te zoeken en daarmee mijn honger te stillen. De rest wilde ik niet eens aanraken en ik verzocht Alhagie om terug te rijden en beklag te doen. Maar hij wist wel een andere oplossing. De overige bananen werden uitgedeeld aan zijn familie en die waren reuze blij met deze uitzonderlijke gift!!!

Ook een meeting gehad bij Franco over de toekomstplannen die hij heeft voor zijn compound. Dingen zijn nu meer concreet geworden en we gaan er aan werken. Eefje die er ook bij was gaat helaas zondag weer naar huis. Marjella vindt het leuk om zich later in te kunnen zetten voor de PR voor het project.

Vanochtend ben ik nog een keertje meegegaan met de theatergroep die gekoppeld is aan het Youth Center, voor een optreden. Deze keer ging de reis naar een middelbare school in Mandina, een dorp wat achter Tujering ligt. Dus niet al te ver weg. De groep wordt steeds opgehaald bij het Youth center door een bushtaxi. Dus Marjella, Marlies, Muhammed Jaiteh, ik en de groep in het busje op weg naar Mandina. Dat alleen is al een hele belevenis over een km of 5 erg slechte weg. Je hotst en botst wat af in zo´n busje en je moet je met alle macht vasthouden aan de stoel voor je. Dan denk je dat je rechtdoor gaat en neemt de chauffeur plotseling een heftige bocht naar links zodat iedereen die op hetzelfde bankje zit bij elkaar op schoot beland. Maar goed we kwamen gelukkig weer veilig aan. Toen werd bepaald waar op het schoolterrein het beste gespeeld kon worden en gingen de spelers een lokaal in om zich om te kleden. De leerlingen van de school gingen diverse lokalen in en kwamen met stoelen weer naar buiten. Zo ontstond er binnen de kortste keren een waar theater.
Toen iedereen gesetteld was (zo´n 100 leerlingen) begon het toneelstuk. Ook al heb ik het al diverse keren gezien, het is elke keer weer leuk. Hoe de spelers hun best doen, de grapjes die erin verwerkt zijn en hoe de toeschouwers dan de grootste lol hebben. Maar het stuk raakt ook mensen want menigmaal zie je meisjes huilen. Waarschijnlijk omdat ze herkenning vinden in de problematiek die het theaterstuk uitbeeld. Ook met de spelers zelf doet het veel. Ik sprak vanochtend één van hen die me vertelde dat hij voorheen altijd naar muziek moest luisteren om een beetje stabiliteit in zijn leven te voelen. Nu is dat voor hem de theatergroep. Dat is geweldig leuk!

Ja, en dan is er nog Go4Africa. Alleen daarvan al kan ik wel weer een boek vol schrijven. Elke avond weer hoor ik alle verhalen die zich de rondte doen over hun belevenissen van elke dag. Soms als het me teveel wordt trek ik me terug in de woonkamer en zet ik BVN op, een Nederlands/Belgische zender. Niet zoveel bijzonders, het gaat elke dag over hetzelfde (Cyprus, Rusland, crises, failliete banken, de Paus ed.) maar zelfs dat is soms beter dan alle drukte om me heen en alle verhalen en problemen die ieder voor zich heeft.

Tot volgende week! Liefs van Petra

Balla ziek!

Gisteravond had ik een lang verslag uitgetyp op de laptop thuis en toen ik dit op wilde slaan was ik alles kwijt. Balen natuurlijk! Nu dan nog maar een poging maar gezien ik nog maar een uurtje heb voordat het donker wordt even in het kort.

Go4Africa is weer gearriveerd en brengt zoals in voorgaande jaren veel drukte met zich mee. Regelmatig hebben we 11 tot 14 mensen ´s avonds met het eten met daarnaast nog de nodige Gambianen die na ons een maaltijd gebruiken.
Vorige week dinsdag is de container geleegd, nou ja deels geleegd, gezien er nog steeds vele spullen in achter gebleven zijn voorlopig. Wij als stichting FFYP hebben alle spullen eruit kunnen halen en het nodige is al door ons verdeeld.
De kleding en instrumenten van de harmonie zijn al opgehaald. De jongeman die hiervoor kwam was er erg blij mee en komende vrijdag is er een muziekuitvoering met de gekregen kleding en ze hebben beloofd daar een foto van te maken en aan ons te geven. De kleding, kunstbloemen en speelgoed zijn verdeeld over het winkeltjes van Muhammed en het winkeltje van JJ (twee broers van Alhagie en Franco) zodat ook zij wat inkomen kunnen genereren. De tafels, stoelen en overige tuinmeubelen zijn deels al geinstalleerd op de compounds en de voetbalspullen staan nog even te wachten op de ontvangers (nog geen tijd gehad deze mensen in te schakelen).

Marlies en Marjella hebben veel succes met de theatergroep. Sinds vorige week hebben ze bijna dagelijks afspraken op scholen in de omgeving voor een voorstelling en worden ze met open armen ontvangen. De acteurs gaan het steeds leuker vinden en door het succes doen ze ondertussen of ze beroemde acteurs zijn.
Het ingestudeerde stuk houdt het volgende in: Een arm boerengezin krijgt een tweeling genaamd Houwa en Adama. Een paar jaar later gaan ze beiden naar school totdat de ouders geen geld meer hebben om hen allebei naar school te sturen en moet er een keuze worden gemaakt. Adama (de jongen) wil zijn zus een kans geven door werk te gaan zoeken, zodat hij haar schoolgeld kan betalen. Na een paar jaar wordt Adama ontslagen en wordt het steeds moeilijker voor Houwa om haar school af te maken. Uiteindelijk lukt het haar toch en haalt ze haar diploma. Ze krijgt een goede baan bij een bank en daardoor is zij in staat om voor haar familie te zorgen. Later overlijdt hun vader en nemen ze met veel verdriet afscheid van hem.
Het stuk geeft weer hoe belangrijk het is om naar school te gaan voor een betere toekomst en meer kansen. Dit is in Gambia echter niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Het is erg leuk om de acteurs te zien spelen en vooral ook om te zien hoe het publiek erop reageert. Juist als het serieus begint te worden barst het publiek in lachen uit. Je kunt zien dat mensen hier niet veel gewend zijn, want ze vinden alles leuk, zelfs als het acteerwerk soms een beetje minder is.

Vrijdagmorgen kregen we het bericht dat Balla, die ik al jaren ken en heel graag mag, ernstig ziek in het ziekenhuisje van Tanji opgenomen was. Alhagie en ik zijn er gelijk heengegaan en ik heb zelden iemand zo ziek gezien. Ik was erg ongerust over hem gezien ik mijn twijfels heb over de kennis en kunde in dit ziekenhuisje. Het is niet meer dan een medische post waar 4 bedden in staan en geen echte arts aanwezig is. Balla lag aan het infuus en ze hadden de diagnose malaria gesteld. Hij had hoge koorts, kon niets binnen houden en lag te ijlen in zijn slaap. Gelukkig heeft hij een sterk lichaam. Met Alhagie besproken of het niet beter was hem naar beter ziekenhuis te brengen, maar gezien Balla niet voor ons werkt kon hij daarover niet beslissen. Die dag ben ik 4 keer gaan kijken omdat ik erg ongerust was over zijn toestand. Bamadi, een collega van Balla bleef die nacht bij hem en ik heb erg onrustig geslapen omdat mijn gedachten steeds bij Balla waren. De volgende morgen nog voor het ontbijt weer naar Balla. Hij keek nu wat helderder uit zijn ogen maar moest nog steeds overgeven. Iedereen, hoe goed bedoeld ook, probeerde hem drinken en eten op te dringen maar alles kwam er steeds met golven weer uit. Die dag weer twee keer terug en later op de dag leek het iets beter te gaan. Zondag de derde dag, weer terug en Balla was weer zieker dan gisteren. Weer ongerust en aan
Alhagie gevraagd of hij met Kawsu wilde gaan praten over zijn toestand. Die ochtend kwam de hele familie bij elkaar om hierover te praten. Er werd gewacht tot die middag vijf uur om te zien welke beslissing de verpleegkundige zou nemen. Ik ben ook gaan kijken en zag Balla nu buiten op de veranda zitten en at een sinasappel. Hij vertelde dat hij vanaf twee uur die middag weer wat kon eten en drinken. Ik was erg opgelucht om dit nieuws te horen. Vanaf die middag ging het weer wat beter met hem en mocht hij de volgende dag naar huis. Hij was erg blij te zijn ontslagen uit dit ziekenhuisje. Vanmiddag ben ik samen met Eefje en Franco nog even geweest om hem op te zoeken maar ook vannacht heeft hij weer over moeten geven alhoewel hij nu wel zegt zich een stuk beter te voelen. Hij twijfelt alleen aan de medicatie die hij heeft en zegt zich hierbij niet goed te voelen. Ik heb dit met kinesiologie uitgetest en twee tabletten testen negatief. We hebben hem geadviseerd om deze tabletten even achterwege te laten om te zien hoe het dan gaat.

Morgen ga ik weer met Sadio (gehandicapt meisje uit Tanji) naar de orthopeed voor het passen van haar kunstbeen. We zijn benieuwd of het haar zal lukken om na drie jaar te lopen met krukken, uiteindelijk te leren lopen met haar nieuwe been.

Bij buren een paar compounds verderop heb ik een jongen ontmoet met een oogprobleem. Ook vertelde hij dat hij soms niet naar school kan omdat zijn ouders het schoolgeld niet kunnen betalen. Ik heb via facebook sponsors gezocht voor hem en twee mensen hebben hierop gereageerd.
Erik uit Helmond (die nu hier is) wil hem helpen met zijn oogprobleem en is gisteren al met hem naar het ziekenhuis geweest. Hij blijkt staar te hebben en ze hebben daarvoor in Gambia niet de mogelijkheid om hem hierbij te helpen. Het enige wat ze kunnen doen is hem oogdruppels meegeven en een bril aan te meten. Dit laatste is al gebeurd en morgen kunnen ze de bril op gaan halen.
Daarnaast wil een collega uit Asten de jongen gaan sponsoren voor zijn schoolgeld. De jongen die Modou heet is erg blij met de hulp evenals zijn ouders.
De vader is oud en kan niet meer werken en de moeder probeert met vijf kinderen wat geld bij te verdienen met de verkoop van vis en groenten op het strand van Tanji. Een paar maanden geleden heeft deze familie een zoontje verloren van 8 jaar oud. Daarnaast leven ze erg eenvoudig in een klein lemen huisje met aan de voorkant op de veranda een kookplaats.
Deze familie is de sponsors erg dankbaar voor hun hulp!

Albinojongetje

Vrijdag j.l. kwam er een moeder met een albinojongetje van 10 jaar oud naar me toe met de vraag of ik hen kon adviseren m.b.t. zijn gezondheid. De moeder is een tante van Alhagie Bah en het jongetje kampte al 8 jaar met een probleem.
Toen hij me zag keek hij me met grote ogen aan, want ik had immers net z´on witte huid als hij. Ik kon alleen niet rechtstreeks met hem communiceren omdat zowel de moeder als het jongetje geen Engels sprak. Hij zag er niet ziek uit constateerde ik en vroeg daarom Alhagie Bah om mij uit te leggen wat er aan de hand was. Hij vertelde me dat het jongetje steeds een vieze broek had omdat er steeds bloed en een witte vloeistof uit zijn achterwerk komt en de moeder wast zich het apezuur om zijn ondergoed schoon te houden. Ik stelde wat vragen en concludeerde dat het begonnen was nadat zijn moeder gestopt was met het geven van borstvoeding nu z´on acht jaar geleden. Ik sprak met hen door dat het dan waarschijnlijk kon liggen aan de voeding die hij gebruikt. Na even gesproken te hebben vroeg Alhagie Bah of ik met hem en het jongetje naar het toilet wilde lopen zodat ik kon zien wat er aan de hand was. Nadat zijn broekje naar beneden was gedaan zag ik dat er aan zijn achterwerk een grote doorbloede bult zat zo groot als een ei. Ik schrok hier toch wel van omdat ik eerst dacht dat het bloed en de witte vloeistof die hij verloor samen kwam met zijn ontlasting. Dit bleek echter niet zo te zijn en nadat ik het gezien had begreep ik de klachten beter. Ik adviseerde om naar een goede dokter te gaan met dit probleem. Het zouden aambeien kunnen zijn, wat me een beetje onwaarschijnlijk lijkt gezien het zo groot is of misschien een gezwel. Ik vertelde hen dat ik denk dat er een operatie nodig is. Maar gezien de moeder wat geld gespaard had maar niet voldoende heeft om het jongetje te laten opereren besloot ze uiteindelijk om toch maar eerst met hem naar een lokale dokter te gaan die geneest met kruiden. Wat jammer denk ik dan, straks is ze de helft van haar gespaarde centjes kwijt aan deze lokale dokter, terwijl daar hoogstwaarschijnlijk geen beterschap te halen is en dan kan ze al helemaal niet meer naar een kundige dokter die er waarschijnlijk wel raad mee weet. Maar goed, ik moet haar keus accepteren. Het is immers haar zoon en over het algemeen geloven mensen hier meer in de kennis van lokale doktoren dan van medische artsen.

Gisteren is Go4Africa weer gearriveerd. Iedereen is goed en gezond aangekomen. Het welkom was erg groots. Heel veel kinderen zaten op de auto´s die in een kolonne binnen kwamen rijden en een politieauto met sirene reed voorop. De groep werd ontvangen door twee muziekgroepen en er ontstond spontaan een groot feest. Later op de middag gingen allen studenten en particulieren naar hun plek van bestemming en dat houdt voor ons in dat we nu met mij erbij 11 Nederlanders in huis hebben en nog eens 6 Gambianen. Dus een druk huishouden wat ik samen met Alhagie en een paar medewerkers nu run.

Ook Eefje is gisteren gearriveerd. Ze was net op tijd om Go4 Africa te zien binnenkomen. Vandaag even gezellig bijgekletst en morgen gaan we met Sadio (een gehandicapt meisje) naar de Orthopeed om haar kunstbeen te passen.

Nadat ik het gisteravond en vanochtend even niet meer zo zag zitten i.v.m. alle drukte hier (kan immers nergens geen rust vinden) had ik vanmiddag wel weer een erg leuke middag. Ik ben samen met de moeder van Alhagie naar het Youth Center gelopen waar ik was uitgenodigd door de groep vrouwen die babyvoeding maken voor ondervoede kinderen. Zij hebben van ons vorig jaar een microkrediet gekregen en doen het erg goed. Toen ze me aan zagen komen werd ik gelijk omhelst door de leidster van de groep en de andere vrouwen begonnen in een typisch Afrikaans ritme te klappen en te dansen. Ze hadden, hoorde ik later, zelfs een liedje gemaakt over hoe blij ze zijn met onze hulp. Dat was een erg warm welkom en als ik dat beleef weet ik weer waar ik het allemaal voor doe.
Ik had de moeder van Alhagie meegenomen omdat ik denk dat het ook wel iets voor haar zou kunnen zijn. De hele middag zijn de vrouwen buiten bezig geweest met het verwarmen, roeren en vermengen van de verschillende ingredienten in grote kookpotten en blauwe plastic teilen. Later gingen we naar binnen en werd het mengsel gezeefd en in plastic zakjes gedaan. Zo wordt de babyvoeding verkocht aan vrouwen met kleine kinderen. Tijdens het maken van de voeding viel het me op dat de dertien vrouwen die vandaag aanwezig waren een enorm plezier hebben met elkaar. Daarnaast praten ze met zijn dertienen tegelijk en vraag ik me soms af wie er naar wie luistert. Het veroorzaakt in elk geval een enorm kabaal en heb ik het idee dat ik tussen honderden pratende mensen zit, die ik niet kan verstaan. Aan het einde van het proces werd er nog een keer gedanst, gezongen, muziek gemaakt (twee vrouwen die in een bepaald ritme met hun handen op een tafel slaan) en gebeden en daarna kon iedereen na het maken van een 50 zakjes babyvoeding en een gezellige middag weer naar huis.