Te veel om op te noemen

Ja, waar zal ik beginnen deze keer. Er gebeurd hier zoveel dat ik van elke dag wel een radioprogramma kan maken.

Vorige week vrijdag zijn er twee vrouwen (uit Oss en Valkenswaard) gearriveerd via Go4Africa waar ik veel mee doe. Ze hebben ook mijn boek gelenzen en zijn erg begaan met de mensen hier. Ze liepen ene paar dagen mee op het schooltje achter het Youth Center en vonden het helemaal geweldig. Omar, de direkteur van het schooltje is altijd erg blij met extra hulp. Gisterenmiddag ben ik met hen naar een middelbare school in Tujering geweest om het schoolgeld te betalen voor een buurjongen waarvan de ouders het niet kunnen betalen. Daarna met hen naar Sifou gereden om te praten met een gezin waarvan de vader is een paar maanden geleden is overleden voor mogelijke hulp. Het gezin heeft nog maar amper inkomsten. De moeder probeert wat bij te verdienen met haar groentetuin en de oudste zoon heeft zo nu en dan een klusje te doen. De tweede zoon gaat nog naar school en het derde kind is moeten stoppen met school toen de vader overleed. Er is immers geen geld meer voor. Naast hun schamele huisje hebben ze hebben een grote tuin met casaveplanten. Dit moet dagelijks bewaterd worden, maar voor een emmer water moeten ze een heel eind lopen. Een ander vervoersmiddel dan alleen hun voeten hebben ze niet. We zijn gaan inventariseren wat we kunnen doen voor dit gezin. De twee vrouwen hebben wat sponsorgeld van derden en dit willen ze goed besteden.

Zondag j.l. hebben we een meeting gehad met het nieuwe VDC van dit dorp om te zien hoe we met hen kunnen samenwerken  met betrekking tot het Youth and Community Center. We verwachten een heftige bijeenkomst, maar niets was minder waar. Het viel dus allemaal reuze mee en ze gaan nu de overeenkomst bekijken die we destijds met het oude VDC gemaakt hebben. Daarna zal er een nieuwe meeting komen.

Dinsdag ben ik een dagje met Alhagie op stap geweest. Dat was lang geleden gezien we het afzonderlijk erg druk hebben. In de ochtenduren hebben we wat boodschappen gedaan en in de middag zijn we familie en vrienden op gaan zoeken o.a. in Brikama. Voordat we thuis waren was het 21.00 uur en ik had reuze honger. Ik had vanaf het ontbijt niets meer gegeten behalve een rotte banaan, die Alhagie onderweg voor me gekocht had. Alhagie heeft de gewoonte om boodschappen te doen vanuit zijn auto. Hij stopt voor het winkeltje, draait het raampje open, roept wat tegen de verkoper en even later wordt de bestelling keurig aan het autoraampje afgeleverd en betaald. Voordat ik wist wat er in het grijze plastic zakje zat, waarin alles wat je hier koopt wordt verpakt, waren we alweer een kilometer verder en ontdekte ik een paar rotte bananen. Te vies om naar te kijken, maar omdat ik zo´n honger had besloot ik de beste ertussen uit te zoeken en daarmee mijn honger te stillen. De rest wilde ik niet eens aanraken en ik verzocht Alhagie om terug te rijden en beklag te doen. Maar hij wist wel een andere oplossing. De overige bananen werden uitgedeeld aan zijn familie en die waren reuze blij met deze uitzonderlijke gift!!!

Ook een meeting gehad bij Franco over de toekomstplannen die hij heeft voor zijn compound. Dingen zijn nu meer concreet geworden en we gaan er aan werken. Eefje die er ook bij was gaat helaas zondag weer naar huis. Marjella vindt het leuk om zich later in te kunnen zetten voor de PR voor het project.

Vanochtend ben ik nog een keertje meegegaan met de theatergroep die gekoppeld is aan het Youth Center, voor een optreden. Deze keer ging de reis naar een middelbare school in Mandina, een dorp wat achter Tujering ligt. Dus niet al te ver weg. De groep wordt steeds opgehaald bij het Youth center door een bushtaxi. Dus Marjella, Marlies, Muhammed Jaiteh, ik en de groep in het busje op weg naar Mandina. Dat alleen is al een hele belevenis over een km of 5 erg slechte weg. Je hotst en botst wat af in zo´n busje en je moet je met alle macht vasthouden aan de stoel voor je. Dan denk je dat je rechtdoor gaat en neemt de chauffeur plotseling een heftige bocht naar links zodat iedereen die op hetzelfde bankje zit bij elkaar op schoot beland. Maar goed we kwamen gelukkig weer veilig aan. Toen werd bepaald waar op het schoolterrein het beste gespeeld kon worden en gingen de spelers een lokaal in om zich om te kleden. De leerlingen van de school gingen diverse lokalen in en kwamen met stoelen weer naar buiten. Zo ontstond er binnen de kortste keren een waar theater.
Toen iedereen gesetteld was (zo´n 100 leerlingen) begon het toneelstuk. Ook al heb ik het al diverse keren gezien, het is elke keer weer leuk. Hoe de spelers hun best doen, de grapjes die erin verwerkt zijn en hoe de toeschouwers dan de grootste lol hebben. Maar het stuk raakt ook mensen want menigmaal zie je meisjes huilen. Waarschijnlijk omdat ze herkenning vinden in de problematiek die het theaterstuk uitbeeld. Ook met de spelers zelf doet het veel. Ik sprak vanochtend één van hen die me vertelde dat hij voorheen altijd naar muziek moest luisteren om een beetje stabiliteit in zijn leven te voelen. Nu is dat voor hem de theatergroep. Dat is geweldig leuk!

Ja, en dan is er nog Go4Africa. Alleen daarvan al kan ik wel weer een boek vol schrijven. Elke avond weer hoor ik alle verhalen die zich de rondte doen over hun belevenissen van elke dag. Soms als het me teveel wordt trek ik me terug in de woonkamer en zet ik BVN op, een Nederlands/Belgische zender. Niet zoveel bijzonders, het gaat elke dag over hetzelfde (Cyprus, Rusland, crises, failliete banken, de Paus ed.) maar zelfs dat is soms beter dan alle drukte om me heen en alle verhalen en problemen die ieder voor zich heeft.

Tot volgende week! Liefs van Petra