Balla ziek!

Gisteravond had ik een lang verslag uitgetyp op de laptop thuis en toen ik dit op wilde slaan was ik alles kwijt. Balen natuurlijk! Nu dan nog maar een poging maar gezien ik nog maar een uurtje heb voordat het donker wordt even in het kort.

Go4Africa is weer gearriveerd en brengt zoals in voorgaande jaren veel drukte met zich mee. Regelmatig hebben we 11 tot 14 mensen ´s avonds met het eten met daarnaast nog de nodige Gambianen die na ons een maaltijd gebruiken.
Vorige week dinsdag is de container geleegd, nou ja deels geleegd, gezien er nog steeds vele spullen in achter gebleven zijn voorlopig. Wij als stichting FFYP hebben alle spullen eruit kunnen halen en het nodige is al door ons verdeeld.
De kleding en instrumenten van de harmonie zijn al opgehaald. De jongeman die hiervoor kwam was er erg blij mee en komende vrijdag is er een muziekuitvoering met de gekregen kleding en ze hebben beloofd daar een foto van te maken en aan ons te geven. De kleding, kunstbloemen en speelgoed zijn verdeeld over het winkeltjes van Muhammed en het winkeltje van JJ (twee broers van Alhagie en Franco) zodat ook zij wat inkomen kunnen genereren. De tafels, stoelen en overige tuinmeubelen zijn deels al geinstalleerd op de compounds en de voetbalspullen staan nog even te wachten op de ontvangers (nog geen tijd gehad deze mensen in te schakelen).

Marlies en Marjella hebben veel succes met de theatergroep. Sinds vorige week hebben ze bijna dagelijks afspraken op scholen in de omgeving voor een voorstelling en worden ze met open armen ontvangen. De acteurs gaan het steeds leuker vinden en door het succes doen ze ondertussen of ze beroemde acteurs zijn.
Het ingestudeerde stuk houdt het volgende in: Een arm boerengezin krijgt een tweeling genaamd Houwa en Adama. Een paar jaar later gaan ze beiden naar school totdat de ouders geen geld meer hebben om hen allebei naar school te sturen en moet er een keuze worden gemaakt. Adama (de jongen) wil zijn zus een kans geven door werk te gaan zoeken, zodat hij haar schoolgeld kan betalen. Na een paar jaar wordt Adama ontslagen en wordt het steeds moeilijker voor Houwa om haar school af te maken. Uiteindelijk lukt het haar toch en haalt ze haar diploma. Ze krijgt een goede baan bij een bank en daardoor is zij in staat om voor haar familie te zorgen. Later overlijdt hun vader en nemen ze met veel verdriet afscheid van hem.
Het stuk geeft weer hoe belangrijk het is om naar school te gaan voor een betere toekomst en meer kansen. Dit is in Gambia echter niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Het is erg leuk om de acteurs te zien spelen en vooral ook om te zien hoe het publiek erop reageert. Juist als het serieus begint te worden barst het publiek in lachen uit. Je kunt zien dat mensen hier niet veel gewend zijn, want ze vinden alles leuk, zelfs als het acteerwerk soms een beetje minder is.

Vrijdagmorgen kregen we het bericht dat Balla, die ik al jaren ken en heel graag mag, ernstig ziek in het ziekenhuisje van Tanji opgenomen was. Alhagie en ik zijn er gelijk heengegaan en ik heb zelden iemand zo ziek gezien. Ik was erg ongerust over hem gezien ik mijn twijfels heb over de kennis en kunde in dit ziekenhuisje. Het is niet meer dan een medische post waar 4 bedden in staan en geen echte arts aanwezig is. Balla lag aan het infuus en ze hadden de diagnose malaria gesteld. Hij had hoge koorts, kon niets binnen houden en lag te ijlen in zijn slaap. Gelukkig heeft hij een sterk lichaam. Met Alhagie besproken of het niet beter was hem naar beter ziekenhuis te brengen, maar gezien Balla niet voor ons werkt kon hij daarover niet beslissen. Die dag ben ik 4 keer gaan kijken omdat ik erg ongerust was over zijn toestand. Bamadi, een collega van Balla bleef die nacht bij hem en ik heb erg onrustig geslapen omdat mijn gedachten steeds bij Balla waren. De volgende morgen nog voor het ontbijt weer naar Balla. Hij keek nu wat helderder uit zijn ogen maar moest nog steeds overgeven. Iedereen, hoe goed bedoeld ook, probeerde hem drinken en eten op te dringen maar alles kwam er steeds met golven weer uit. Die dag weer twee keer terug en later op de dag leek het iets beter te gaan. Zondag de derde dag, weer terug en Balla was weer zieker dan gisteren. Weer ongerust en aan
Alhagie gevraagd of hij met Kawsu wilde gaan praten over zijn toestand. Die ochtend kwam de hele familie bij elkaar om hierover te praten. Er werd gewacht tot die middag vijf uur om te zien welke beslissing de verpleegkundige zou nemen. Ik ben ook gaan kijken en zag Balla nu buiten op de veranda zitten en at een sinasappel. Hij vertelde dat hij vanaf twee uur die middag weer wat kon eten en drinken. Ik was erg opgelucht om dit nieuws te horen. Vanaf die middag ging het weer wat beter met hem en mocht hij de volgende dag naar huis. Hij was erg blij te zijn ontslagen uit dit ziekenhuisje. Vanmiddag ben ik samen met Eefje en Franco nog even geweest om hem op te zoeken maar ook vannacht heeft hij weer over moeten geven alhoewel hij nu wel zegt zich een stuk beter te voelen. Hij twijfelt alleen aan de medicatie die hij heeft en zegt zich hierbij niet goed te voelen. Ik heb dit met kinesiologie uitgetest en twee tabletten testen negatief. We hebben hem geadviseerd om deze tabletten even achterwege te laten om te zien hoe het dan gaat.

Morgen ga ik weer met Sadio (gehandicapt meisje uit Tanji) naar de orthopeed voor het passen van haar kunstbeen. We zijn benieuwd of het haar zal lukken om na drie jaar te lopen met krukken, uiteindelijk te leren lopen met haar nieuwe been.

Bij buren een paar compounds verderop heb ik een jongen ontmoet met een oogprobleem. Ook vertelde hij dat hij soms niet naar school kan omdat zijn ouders het schoolgeld niet kunnen betalen. Ik heb via facebook sponsors gezocht voor hem en twee mensen hebben hierop gereageerd.
Erik uit Helmond (die nu hier is) wil hem helpen met zijn oogprobleem en is gisteren al met hem naar het ziekenhuis geweest. Hij blijkt staar te hebben en ze hebben daarvoor in Gambia niet de mogelijkheid om hem hierbij te helpen. Het enige wat ze kunnen doen is hem oogdruppels meegeven en een bril aan te meten. Dit laatste is al gebeurd en morgen kunnen ze de bril op gaan halen.
Daarnaast wil een collega uit Asten de jongen gaan sponsoren voor zijn schoolgeld. De jongen die Modou heet is erg blij met de hulp evenals zijn ouders.
De vader is oud en kan niet meer werken en de moeder probeert met vijf kinderen wat geld bij te verdienen met de verkoop van vis en groenten op het strand van Tanji. Een paar maanden geleden heeft deze familie een zoontje verloren van 8 jaar oud. Daarnaast leven ze erg eenvoudig in een klein lemen huisje met aan de voorkant op de veranda een kookplaats.
Deze familie is de sponsors erg dankbaar voor hun hulp!