Nieuwjaarsnacht

Lisa, een van de studentes van vorig jaar en haar vriend vroegen mij wat we zouden kunnen doen tijdens nieuwjaarsnacht. Ik stelde voor om thuis een feestje te houden en de band van Franco en Balla uit te nodigen. In de loop van de ochtend ben ik naar Kairoh Garden gelopen om Balla te zoeken. Hij was er niet maar later op de dag kwam hij me opzoeken. Ik vroeg hem of hij tijdens nieuwjaarsnacht bij ons kon komen spelen met zijn band en natuurlijk was hij blij dit te mogen doen. Ook Omar Sanne en zijn Zwitserse vriendin verbleven een paar dagen bij ons,
Met Lisa en Niek, Houwa en Adema reden we de laatste dag van het jaar naar Banjul waar we wat inkopen wilden doen op de markt. Vlak bij Denton bridge werden we aan een kant van het autoraampje opgehouden door de immigratiedienst en aan de andere kant door de politie. Na even bakkelijen met hen, we kregen immers geen toestemming om door te rijden omdat we onze paspoorten niet bij ons hadden, kreeg ik in de gaten dat er geen excuus meer mogelijk was en belde ik Alhagie. Nadat Alhagie even met hen gesproken had dropen ze beiden af en konden we zonder problemen doorrijden. Mijn medereizigers waren hoogst verbaasd over de invloed van Alhagie.
Onderweg kochten Lisa en Niek ballonnen, vuurwerk, alcoholvrije champagne, drinken, koekjes en wat snoep om tijdens de avond uit te delen.
Na gedineerd te hebben kwam de band aanzetten, jammer genoeg zonder Franco, die we hier in Gambia met zijn allen erg missen. Toen de band eenmaal aan het spelen was werd het almaar drukker en drukker bij ons op de compound. Ik schat dat er wel zo n 60 mensen aanwezig waren. Toen we drankjes uit wilden delen hebben we maar besloten om de champagne in hele kleine glaasjes te doen zodat alle volwassenen ervan konden proeven en verder hebben we wat flessen water klaargezet. Er waren immers teveel mensen om drankjes aan uit te delen. Wel gingen we rond met een schaal koekjes en snoepjes wat voor hier al heel speciaal is, zeker voor de kinderen. Rond het kampvuur werd gedanst en dan is ons dansplaatsje werkelijk te klein. Met zijn allen op een oppervlakte van een paar vierkante meter rond het kampvuur moet je oppassen dat je er niet in valt. Ook kwam er een verklede man uit Sallanding opdagen, Niemand wist wie hij was. Hij had zich vermomt met een hoed, witte baard, grote pijp in zijn mond, een grote neppiemel in zijn veel te grote broek en een stok in zijn rechterhand. Iedereen lag in een deuk natuurlijk toen deze man kwam aanzetten. Ik was verbaasd dat hier dan weer zo openlijk om wordt gelachen. Steeds liep hij naar vrouwen toe om met zijn geval, zo zal ik het maar noemen, voor hun gezicht te zwaaien. Ik dacht als hij naar mij toekomt geef ik er een flinke pets tegenaan, maar alsof hij dat wist kwam hij natuurlijk niet.
Ook Tiger, onze hond, had het niet op deze verklede man en steeds blafte hij en beet hij in de stok van de man. Lisa deelde ballonnen en sterretjes vuurwerk uit aan de kinderen en natuurlijk was er niet genoeg, want als je aan het uitdelen gaat begrijp je niet waar ze ineens allemaal vandaan komen. Maar leuk vonden ze het wel. En ja, dan om klokslag twaalf uur barste ons vuurwerk los. Niet te vergelijken met Nederland natuurlijk. We hadden alleen een paar gekleurde vuurpijlen en na een paar minuten was het gedaan, maar toch was het heel speciaal om hier in Tanji vuurwerk te zien. Volgens mij waren wij de enigen die vuurwerk hadden in het dorp. Daarna wenste iedereen elkaar gelukkig nieuwjaar en speelde de fantastische band nog hun laatste nummer. Iedereen ging na deze leuke en gezellige avond blij naar huis. Ik hoorde later van Lisa en Niek dat ze het geweldig hadden gevonden.

Nieuwjaarsdag begonnen de problemen die je hier dagelijks ontmoet weer. Een broer van Alhagie wilde die nacht nog naar Senegambia voor een avondje uit en nam een auto mee. In de ochtend net nadat we wakker waren kwam Alhagie naar me toe met de vraag of ik de dag ervoor een ongeluk gehad had met de auto. Ik kon gelukkig ontkennen en vroeg hem hoezo......? Hij vertelde me dat de airbag eruit lag en er een deuk in de bumper zat. Bleek zijn broer die nacht in het dorp ergens tegenaan gereden te zijn met zo'n klap dat de airbag eruit knalde. Probleem hier is dat ze dat niet kunnen maken, dus rijdt ik nu zo nu en dan rond in een auto met twee uithangende airbags.

In de avonduren kwam de plaatselijke politie Alhagie halen omdat er een meisje van een jaar of twee verdronken was in een waterput in een dorp verderop. Ze wilden met de moeder praten om precies te achterhalen hoe het gebeurd was.
De moeder was die dag aan het werk in de groentetuin en nadat ze water gehaald had om de planten water te geven liet ze haar kind achter bij de put samen met nog wat andere kinderen. Toen ze terug kwam kon ze haar dochtertje niet meer vinden en ging ervanuit dat ze met de andere kinderen naar huis was gegaan. Later toen ze thuis kwam zag ze haar dochtertje niet en zijn ze samen met andere buurtbewoners gaan zoeken. Ze vonden haar dood terug in de put. Wat triest zoiets. Het gebeurd jammer genoeg regelmatig. De meeste waterputten zijn erg laag en kinderen kunnen daar zo invallen.

Met Lisa en Niek ben ik naar de leidster van de vrouwengroep geweest om babyvoeding te bestellen voor een meisje wat slikproblemen heeft en ziek op bed ligt. Haar zusje is een paar maanden geleden overleden aan dezelfde ziekte, maar niemand hier weet wat voor ziekte het is en al helemaal niet hoe dit te behandelen. We hebben voor twee maanden babyvoeding besteld en woensdag had ze alles keurig klaar en hebben we het mee genomen. We hebben drie zakjes afgegeven bij de familie. Hier kan het meisje een week mee vooruit. Het is erg voedzaam. Er is gemaakt van gemalen mais, gemalen rijst, pinda's, melkpoeder en suiker in. Het smaakt erg lekker en kan aangelengd worden met gekookt water. Houwa zal de familie elke week drie zakjes gaan brengen totdat er weer nieuwe studentes komen via Go4Africa en zij dan de verantwoordelijkheid op zich nemen.

Gisteren kwam Alhagie thuis met een supertrots gezicht. Hij had uit een containervoorraad die uit Europa kwam twee schemerlampen gekocht en een paar vloerkleden voor in huis. Hij stond in de tuin met in zijn rechterhand een hardstikke ouderwetse schemerlamp, die wij in de jaren 60 in onze huiskamers in Nederland hadden staan. Ik schoot vreselijk in de lach toen ik hem daar zo zag staan. Hij was in de veronderstelling dat hij de mooiste schemerlamp ter wereld had gekocht. In zijn andere hand had hij een klein jaren 70 schemerlampje, wat op het nachtkasje naast mijn bed een plaatsje zou krijgen.
Het paste wel precies bij de kleuren van mijn bedsprei.
Dan had hij nog de nodige kleedjes gekocht voor op de vloer. Nog eentje voor in de slaapkamer. terwijl er daar al zes liggen. Ik wordt helemaal gek van al die kleedjes als ik moet schoonmaken en eiste wel dat hij dan minstens twee kleedjes uit de slaapkamer moest halen voordat dit kleed een plek zou krijgen.
Een ander lang stuk vloerbedekking kreeg een plaats in de hal, terwijl er daar ook al tig liggen.... Ja, ik denk dat dit typisch Afrikaans is. In bijna alle huizen waar ik kom al is het nog zo armoedig stikt het van de kleedjes. Kleedjes op de vloer, kleedjes op de bank, kleedjes op de kast en kleedjes op de tafel. Overal kleedjes dus.....

Dan onze hond Tiger. Toen ik hier kwam zag hij er niet uit. Zijn vacht zat vol met viezigheid, zijn rechteroog zat dicht, zijn oren waren kapot vanwege een hondengevecht en hij had weinig energie. De reden hiervoor is dat hij veel te eenzijdig te eten krijgt. Alleen wit brood en witte rijst wat over is. Soms ook niets. Ik ben gelijk begonnen met hem hondebrokjes te voeren en samen met JJ ben ik naar de zee geweest om Tiger te wassen. Ook heb ik zijn oog verzorgd gedurende een paar dagen en nu na 2 1/2 week straalt onze Tiger weer. Hij ziet er een stuk beter uit. Zijn oog is beter en hij rent weer met veel energie voor me uit overal waar ik te voet heen ga.

Morgen komen Toon en Nellie, mijn beste vrienden en bestuursleden van de stichting voor twee weken naar Gambia. Voor Toon is het vier jaar geleden dat hij hier was. Nellie was nog hier tijdens de bruiloft van Eefje en Franco.
Ik kijk er erg naar uit om hen alles hier te laten zien. Ik weet dan ook niet of ik komende twee weken tijd heb om iets op mijn blog te schrijven, maar ik doe mijn best. Volgende week vrijdag vertrekken we met zijn zessen naar Jakaba voor een paar dagen.