Alledaagse dingen

Nadat Toon en Nellie vertrokken zijn is het weer even stil, alhoewel elke dag vele werknemers de compound in en uit lopen. Ik heb het idee dat buiten de werkgelegenheid op het strand waar elke dag duizenden mensen hun dagelijkse kostje verdienen met de visserij, Alhagie degene is die op dit moment de op één na grootste werkgever is van Tanji. Hij heeft bouwvakkers aan het werk op vier plekken. Hij heeft als opdracht twee particulieren te helpen met het bouwen van een omheining op hun pas aangekochte compound. Dit is dan niet zoals meestal in Nederland een muurtje van een meter of tien, maar loopt op soms tot een muur van honderden meters. Elk blok wordt met de hand gemaakt van zand en cement. Dit wordt dan ook nog gemengd met de hand en dus niet met een betonmolen. Een man of vijf, zes zijn dan eerst bezig met het maken van duizenden blokken waarbij ze elkaar afwisselen. Daarna wordt de fundering gegraven en gestort waarna ze de blokken op elkaar bouwen.

Daarnaast wordt er hard gewerkt aan de zorgboerderij die snel vooruitgang boekt. Elke dag weer sta ik ervan te kijken wat er alweer gedaan is. Het dak zit er nu op, zowel op het dagverblijf als op de stal.

Ook zijn de muren bijna allemaal gestuct, is er een gat gegraven van vier meter diep en drie bij drie meter , dit allemaal met de hand en zijn de deuren en ramen van het dagverblijf besteld.

Tevens wordt er op onze compound gebouwd. Er is nog een extra kamer bijgebouwd met douche en toilet. De compound is geheel betegeld en netjes afgewerkt nu en er verschijnen hier en daar een soort pagodes waar mensen kunnen wachten of relaxen in de schaduw.

Kortom het is druk en dan ook nog de voorbereidingen voor de komst van Go4Africa die eind Februari aankomen met zo´n twintig auto´s. De eerste studenten van Go4Africa zijn al gearriveerd met het vliegtuig. Twee jonge meiden die vanaf donderdag hun stage gaan doen in het ziekhuisje van Sanyang. Ik trek nu een paar dagen met ze op om ze een beetje wegwijs te maken in het leven hier. Tot nu toe pakken ze het goed op en merk ik dat ze elke dag wat opener worden in een voor hen totaal nieuwe wereld.

Vorige week was er groot nieuw in het dorp namelijk ´Toubab stuck in the sand´ ofwel ´blanke zat vast in het zand´, en die blanke dat was ik. Ik was met Houwa boodschappen gaan doen met de auto in Brusubi, een paar dorpen verderop. In Brusubi kwamen we een man tegen die ik ken en met ons mee wilde rijden naar Tanji. Prima, zei ik stap maar in. Mensen een lift geven is hier heel gewoon. Ik doe dat alleen als ik de persoon ken. Toen we in Tanji aankwamen vertelde hij me waar ik kon stoppen om hem eruit te laten. Hij verwees me naar de kant van de zandweg. Terwijl ik weg wilde rijden voelde ik de wielen ronddraaien in het zand en de auto kwam steeds dieper in het zand te zitten. Jeetje, vooruit lukte niet meer, achteruit ook niet. De man die uitgestapt was verontschuldigde zich omdat hij met het losse zand ingestuurd had. Hij zou het wel oplossen zei hij en vroeg of hij de auto eruit mocht rijden. Ik vroeg hem eerst of hij wel een rijbewijs had want dat is ook niet altijd het geval. Hij stapte in en probeerde met zo´n kracht de auto eruit te rijden dat de motor vreselijk ging stinken. Maar ook dat lukte niet. Wat dan.......? Ondertussen waren er vele mensen en kinderen toegestroomd om te zien hoe deze ´toubab´ dit op zou gaan lossen. Ik ging weer achter het stuur zitten want ik wilde niet dat iemand anders de motor op zou blazen en bleef rustig zitten totdat de mannen die om de auto heen stonden met een oplossing kwamen. Er werd een schop gehaald om de wielen uit te graven, maar dat mocht niet baten. Toen moest een krik komen. Een taxichauffeur die stopte had een krik bij zich. De krik eronder. Pammm, de krik schiet weg en de auto knalt naar beneden. Opnieuw krik eronder en ja hoor de auto bleef hangen. Toen kwamen een paar jongens aan met een houten plank die onder het wiel gelegd werd en aan mij werd gevraagd te gassen. En ja hoor, na drie kwartier en onder veel belangstelling van de dorpelingen was deze ´toubab´ verlost uit het zand en konden we naar huis.

Vanmiddag hebben we een meeting op het Youth and Community Center gehad voor een snellere verbinding voor het internetcafe. Op sommige momenten is de verbinding erg langzaam en zit je een half uur daar om één mailtje te versturen. Dit is ook de reden dat ik niet veel kan doen op internet op dit moment. Het internetcafe gaat om 5 uur in de middag open. Voordat er verbinding is is het al gauw 6 uur en om 7 uur moet ik terug naar huis omdat het dan donker wordt en eht eten klaar is. Ook wil ik dat het afval dat al een jaar lang opgestapeld wordt direkt naast het internetcafe wordt opgeruimd en het internetcafe opnieuw wordt geschilderd.

Vorige week is er weer een microkrediet door onze stichting uitgegeven aan een jongen die ik al enkele jaren ken. Deze jongen heeft geen stabiele jeugd gehad. Zijn vader en moeder zijn al lang geleden gescheiden en zijn vader heeft niet naar hem omgekeken, Zijn moeder is een aardige vrouw en heeft haar best gedaan om hem naar school te laten gaan, maar is erg onzeker en heeft na haar scheiding regelmatig ´verkeerde´ mannen gehad. Haar zoon probeert de draad van het leven op te pakken en wil graag aan het werk als elektricien en repareert tevens laptops, computers en mobieltjes. Hij is serieus en denkt echt na over het leven. Hij ziet volgens mij Alhagie en mij op dit moment een beetje als zijn ouders, want hij is praktisch de hele dag bij ons op de compound. Waarschijnlijk vindt hij hier een stukje stabiliteit en als nodig adviseren wij hem.

Daarnaast loopt er nog een andere aanvraag voor een microkrediet. Ook een jongeman van ongeveer 25 jaar oud uit het dorp. Zijn moeder werkt op het land. Zijn vader is overleden en verder heeft hij nog een paar broers, die op één na geen werk hebben. Hij wil niet afhankelijk zijn en wil graag werken. Zijn plan is om vis in te kopen op het strand in Tanji en dit te verkopen in Foni, dit is een provincie in het binnenland op de zuidbank. Deze aanvraag loopt nog.

Bezoek Toon en Nellie

Ik heb even geen tijd gehad om een verslag te schrijven afgelopen twee weken.
Toon en Nellie (vrienden en bestuursleden van de stichting) waren bij ons op bezoek hier in Gambia. Voor Nellie was het twee jaar geleden en voor Toon maar liefst vier jaar. We hebben een erg leuke, gezellige maar ook drukke en interessante tijd gehad. En natuurlijk gebeurd er tussen alle drukke bezigheden door zoals altijd ook nog vanalles. Teveel om hier allemaal op te schrijven en sommige zaken kan ik niet eens vermelden omdat het hier nogal gevoelig ligt of omdat sommige dingen privacy behoeven.
De eerste dagen dat Toon en Nellie hier waren hebben we wat leuke dingen gedaan zoals een middagje naar het strand in Sanyang. Ik nam in eerste instantie een verkeerde weg en we kwamen terecht in een gebied waar alle gebouwen langs het strand in stukken tegen de vlakte liggen. Het was triest om te zien. Voorheen prachtige en exotische toeristische bestemmingen gerealiseerd voor de vele toeristen en nu een grote bouwval. De vraag is dan ook hoelang het zal duren voordat dit allemaal opgeruimd is. Misschien ligt het er over 10 jaar nog zo bij. Alles is platgegooid omdat particulieren jarenlang illegaal bouwden op grond van de
overheid en nu is daar dus een stokje voor gestoken.
Op zondagavond hebben we een diner georganiseerd voor het team van het Youth and Community Center, die al gedurende vier jaar het centrum draaiende houden. Dat is altijd wel gezellig en de jongens/mannen waarderen dat erg. Ook was onze nieuwe watchmen aanwezig, nogal verlegen en ondergedoken in een groot dik zwart jack met een capechon. Voor ons onvoorstelbaar met een temperatuur van rond 25 graden.
Ik kon niet eens zijn gezicht zien en nu ik hem de laatste twee weken wat vaker heb gezien herken ik hem als ik hem tegenkom op straat. Onze voormalige watchmen is een paar maanden geleden weggestuurd omdat hij zich misdroeg. We hadden hem al meerdere malen gewaarschuwd maar nu was het genoeg volgens Alhagie.
Samen met Toon en Nellie heb ik vervolgens de compound van Franco bezocht, de timmerwerkplaats
op het Youth and Communty Center en de in aanbouw zijnde zorgboerderij. Het schiet al op en het wordt prachtig en waarover ik me nog steeds verwonder is, dat het zo groot is. Ik zie het al helemaal voor me, met allemaal schapen, lammetjes en geiten die de boerderij bevolken. Alhagie heeft al een paar gehandicapte medemensen op het oog die daar straks aan het werk kunnen. We zijn erg benieuwd naar het vervolg van de boerderij de komende maanden.
Naast dat Alhagie met de boerderij bezig is wordt er ook gebouwd bij ons op de compound. Er wordt een kantoor en internetcafe gerealiseerd voor Go4Africa en er wordt een nieuwe kamer bijgebouwd waar toekomstige gasten kunnen verblijven. Tevens is hij ook nog bezig met het maken van stenen voor een omheining voor de compound van Harry, die kortgeleden vlakbij twee compounds heeft aangekocht. Bij ons op de compound is er een komen en gaan van bouwvakkers die overal bezig zijn. Maar de jongens zijn verder rustig en vriendelijk en ik heb er verder geen last van.
Nellie en ik hebben een ochtend met de kinderen van de kleuterschool die zich achter het Youth and Community Center bevindt nog geverft met de kinderen. Het was erg leuk om te doen en te zien. Sommigen van hen vonden het prachtig om lekker met de verf te knoeien terwijl anderen heel bedeest probeerden met hun vingertjes in de verf te roeren en één kindje het zelfs helemaal niets vond.
Op vrijdagochtend zijn we met zijn zevenen vertrokken naar het binnenland. Henk en Dineke uit Groningen gingen ook met ons mee en Buba (neef van Alhagie) als bijrijder. De bedoeling van deze reis was om de school in Jakaba te bezoeken en tevens de schoolspullen die met de container meegekomen zijn af te leveren. Henk en Dineke hebben een tijd geleden ook het plan opgevat om een school te gaan sponsoren en
hadden Alhagie gevraagd een school te zoeken in het binnenland. Die heeft hij gevonden en op de
terugweg zullen we deze school bezoeken.
De heenweg verliep vlot en voorspoedig alleen tijdens de oversteek op de boot waren er wat perikelen. Tijdens het parkeren op de boot plaatsen ze de auto´s zo kort op elkaar en naast de reling dat je auto geheid een paar schrammen oploopt of blijven de spiegels aan elkaar haken. Dan staan er ook nog eens een man of zes tegengestelde berichten te schreeuwen over hoe de auto geparkeerd dient te worden en werd Alhagie tijdens het afrijden uitgemaakt voor vanalles en nog wat. Dit werd hem even teveel en toen we veilig aan de overkant stonden moest hij even zijn boosheid uiten aan diegene.
In de tweede helft van de middag arriveerden we in Janjanburee. Janjanburee Camp is een eenvoudige maar idyllische plek aan de Gambia rivier. Het is prachtig gelegen en we werden ontvangen door een horde jonge hondjes. Lief om te zien maar wel zielig, want wat moet er van deze hondjes terecht komen. De moeders ervan lopen erbij als skeletten en hebben amper te eten.
De volgende dag zijn we naar Bulbuck gereden. Het dorp waar Houwa en Alhagie Bah vandaan komen.
Dit is altijd een heel welkom bezoek. De inwoners kennen me voortaan omdat ik er al meerdere keren ben geweest. Het is een prachtig heel traditioneel Fula dorp waar mensen in hutjes wonen. We worden dan ook algauw omringt door een horde kindertjes, met kapotte en vieze kleding die ons bezoek dan ook als heel bijzonder ervaren. Nadat we de vader en moeder van Alhagie Bah hebben begroet, begroeten we ook de ouders van Houwa. De oma van Houwa herkende me ook nog en terwijl ze haar armen naar me uitstrekte kwamen er allerlei kreten van blijdschap uit haar keel. Naar schatting is ze ongeveer 95 jaar oud.
Alhagie Bah laat ons zien waar de voorraad voedsel opgeslagen wordt en een andere vrouw komt met
twee jonge geitjes aangedragen. De mensen in dit dorp leven vooral van de veeteeld. Na afscheid genomen te hebben wat toch altijd een beetje emotioneel is omdat het hele dorp ons uit staat te zwaaien en je nooit weet wanneer je deze mensen weer zult zien rijden we door naar de school in Jakaba.
Ik had gevraagd het deze keer rustig te houden en geen officiele ontvangst te hoeven omdat we met het schoolbestuur wilden praten, maar ze kunnen het toch niet laten. En ja hoor de vele kinderen, de moeders, het schoolbestuur, de dorpsoudsten en weet ik wie nog meer allemaal waren aanwezig voor ontvangst.
Eerst worden we rondgeleid door de school en daarna worden we met zijn allen onder de welbekende
mangoboom op het schoolplein geinstalleerd en mogen we plaatsnemen in de ondertussen door de kinderen naar buiten gedragen schoolmeubels. Zoals in voorgaande jaren overhandigen we het sponsorgeld en de schoolmaterialen in het bijzijn van iedereen en komt de een na de ander met toespraken en lovende woorden en uiten ze hun blijdschap over onze hulp aan de school. Ook ons wordt gevraagd wat te zeggen en één voor één prijzen we de inwoners van het dorp en het schoolbestuur over de prettige samenwerking en wat er is bereikt de afgelopen jaren.
Omdat het uitloopt spreken we af de volgende dag terug te komen voor de meeting met het schoolbestuur. Daarna vervolgen we onze weg naar Kuntaur voor een lunch en dan op voor een bezoek aan de moeder van Alhagie. Dat is altijd erg gezellig en zogauw we binnen zitten en Alhagie een emotioneel verhaal over zijn jeugd heeft verteld en hoe trots hij is op zijn moeder wordt ook hier het kamertje drukker en drukker met de vele kindertjes die ons komen bekijken. Dan wordt er ook nog tijdens ons bezoek in het aangrenzende huisje een baby geboren en een uur na de bevalling staan we oog in oog met deze nieuwe wereldburger en neefje van Alhagie.
Ook bezoeken we de buren aan de achterkant van het huis. Zij hebben vorig jaar een zoon verloren en de vader van het gezin kan één kant van zijn lichaam niet meer zo soepel bewegen vanwege een hersenbloeding. Nellie heeft van haar moeder een bedragje gekregen en ze besluit ter plekke iets voor deze familie te doen. Later bespreken ze met Alhagie dat ze een zak rijst zullen kopen en wat geld achter willen laten voor ander voedsel.
Daarna rijden we weer naar Janjanburee waar we nog een nacht door zullen brengen.
De volgende ochtend vroeg terug naar de school voor een gesprek met het bestuur van de school. Dat verliep prima en gelukkig zonder honderden kinderen om ons heen, waar ik specifiek om gevraagd
had. Ik heb besloten om een verslag te maken van deze meeting en deze naar de sponsors van de
kinderen in Nederland te sturen. Na de meeting zijn we doorgereden naar een school in Jahawoel, die Henk en Dineke willen gaan sponsoren. Het was noch redelijk ver rijden vanuit Jakaba en meerdere keren kreeg Alhagie een telefoontje uit dit dorp over waar we bleven. Toen we aan kwamen rijden sprongen er tientallen vrouwen uit de bosjes aan de linkerkant van de weg met muziekinstrumenten, potten en pannen en vooral veel lawaai makend om ons te ontvangen. Voordat ik het wist had ik in de auto een vrouw op schoot zitten. Ze maakte zoveel lawaai dat mijn oren tuuterden en ik was blij even later verlost te zijn van haar schelle stem toen we bij de school arriveerden. Daar ging het feest door en werd het alleen nog maar drukker.
Toen iedereen een plaats ingenomen had werd er nog even gedanst door de vrouwen en zongen de kinderen een liedje voor ons. Daarna opnieuw een aantal toespraken door deze en gene en Alhagie vertelde aan iedereen over wat we kwamen doen.
Na een rondleiding langs de klassen hebben we nog met het schoolbestuur gesproken over de behoeften
van de school. De school is gebouwd door de overheid, ziet er degelijk uit en de school ontvangt naast de lerarensalarissen jaarlijks 100 dalasi per kind. De ouders moeten hun schoolgaand kind voorzien van een schooltas, een uniform, schoenen en schoolmaterialen. Voor vele ouders is dit helaas onmogelijk en er zouden meer kinderen naar school kunnen als er sponsoring zou komen. Daarnaast is er behoefte aan een muur om de schooltuin omdat die nu kaalgevreten wordt door rondzwervende dieren. We hebben gezegd erover na te denken. Hierna doorgereden naar Farafenni voor de oversteek met de boot en daarna door naar Tendaba Camp waar we de nacht zullen doorbrengen. We komen doodmoe en stoffig aan en zijn blij even een frisse douche te kunnen nemen. Na een warme maaltijd duiken we met zijn allen redelijk op tijd ons bed in. De volgende ochtend gaan Toon, Nellie, Henk en Dineke met de boot mee de mangrove in.
Omdat ik dit al twee keer gedaan heb besluit ik om lekker uit te slapen. Tegen twaalven komen ze terug en hoor ik dat Nellie ziek is. Gezien een reis naar het binnenland nogal intensief is wijt ik het aan vermoeidheid. Met een zieke Nellie achterin een veel te hete auto en wat later ook nog met kapotte remmen rijden we na een lunch in Kanilai terug naar het hotel waar Henk en Dineke verblijven. Omdat Alhagie eerst met de auto naar de garage wil om naar de remmen te laten kijken nemen wij met zijn vijven plaats in de weelderige en koele tuin van het hotel onder het genot van een drankje. Twee uur later komt Alhagie ons ophalen en nemen we afscheid van Henk en Dineke waarmee we een paar prachtige dagen hebben doorgebracht. Zij hebben besloten om onder de naam van Future for Young People de school in Jahawoel te gaan ondersteunen door middel van het zoeken naar sponsoren voor de kinderen in het dorp die nu niet naar school kunnen en de muur voor de schooltuin.
Donderdag ben ik met Toon en Nellie een dagje gaan wandelen langs het strand van Tanji naar Brufut. Vooral in de ochtenduren hebben we erg genoten van het strand, de zee, de vogels en de krabbetjes die met duizenden tegelijk hele volksverhuizingen houden als wij in de buurt komen. Overal zie je gaatjes in het zand waarin ze onderduiken als je hen nadert. In de prachtig gelegen Eco lodge die achter het vogelreservaat aan het strand ligt hebben we genoten van het uitzicht en een lunch. De weg terug hebben we deels door het bos gelopen en deels over het strand waar het ondertussen erg heet was geworden. Met rode en bezwete gezichten kwamen we aan in Tanji waar we opgehaald werden door JJ. De laatste dag van het verblijf van Toon en Nellie hebben we nog een meeting gehad met de mensen van het Youth and Community Center en zijn we in de middaguren nog met Houwa en Adema gaan lunchen in Senegambia als bedankje voor hun goede zorgen. Om vijf uur waren we uitgenodigd in Sanyang voor een optreden van de jeugdfanfare, die we vorig jaar gesponsord hebben met drie trompetten en uniformen voor de gehele band. Zo´n 24 bandleden en even zovele majorettes die voor ons een optreden verzorgden met echte fanfaremuziek zoals wij dat ook in Nederland kennen. Dit geweldige initiatief komt van een jongeman die in Banjul zoiets gezien had en terug gekomen in Sanyang vatte hij het idee op om een band op te starten voor de jeugd. Dit om hen van de straat te houden en iets zinvols mee te geven. Ze begonnen met traditionele instrumenten en ondertussen een aantal jaren verder hebben ze echte fanfare instrumenten, kleding om in te trainen en uniformen om mee op te treden. Hun muziek nemen ze op van Youtube of luisteren en bekijken ze op DVD´s. Het ziet er heel professioneel uit en een unicum om dit in Gambia aan te treffen.

Naast al deze bezigheden hebben we ook nog een paar projecten bezocht waar we in de toekomst
mogelijk vrijwilligers naar toe kunnen laten gaan, hebben we iemand gevonden aan wie we een
microkrediet willen aanbieden en hebben we gesproken met een een paar lokale mensen om eind
van dit jaar een groot cultureel festival te organiseren op het Youth and Community Center in
Tanji.

Vandaag hebben Alhagie en ik, Toon en Nellie weer naar het vliegveld gebracht en hebben daar
afscheid van elkaar genomen. Over een week of 6 a 7 verwacht ik ook weer terug te gaan naar
Nederland. Dat is de tijd dat Go4Africa hier aankomt. Voor mij is dat een veel te drukke tijd hier, en zeker voor Alhagie. We zien dan elkaar dan praktisch toch niet. Mijn plan is om even terug komen naar Gambia in April/Mei voor een week of twee, zodat we na het vertrek van Go4Africa  weer verder kunnen met de zorgboerderij.

Nieuwjaarsnacht

Lisa, een van de studentes van vorig jaar en haar vriend vroegen mij wat we zouden kunnen doen tijdens nieuwjaarsnacht. Ik stelde voor om thuis een feestje te houden en de band van Franco en Balla uit te nodigen. In de loop van de ochtend ben ik naar Kairoh Garden gelopen om Balla te zoeken. Hij was er niet maar later op de dag kwam hij me opzoeken. Ik vroeg hem of hij tijdens nieuwjaarsnacht bij ons kon komen spelen met zijn band en natuurlijk was hij blij dit te mogen doen. Ook Omar Sanne en zijn Zwitserse vriendin verbleven een paar dagen bij ons,
Met Lisa en Niek, Houwa en Adema reden we de laatste dag van het jaar naar Banjul waar we wat inkopen wilden doen op de markt. Vlak bij Denton bridge werden we aan een kant van het autoraampje opgehouden door de immigratiedienst en aan de andere kant door de politie. Na even bakkelijen met hen, we kregen immers geen toestemming om door te rijden omdat we onze paspoorten niet bij ons hadden, kreeg ik in de gaten dat er geen excuus meer mogelijk was en belde ik Alhagie. Nadat Alhagie even met hen gesproken had dropen ze beiden af en konden we zonder problemen doorrijden. Mijn medereizigers waren hoogst verbaasd over de invloed van Alhagie.
Onderweg kochten Lisa en Niek ballonnen, vuurwerk, alcoholvrije champagne, drinken, koekjes en wat snoep om tijdens de avond uit te delen.
Na gedineerd te hebben kwam de band aanzetten, jammer genoeg zonder Franco, die we hier in Gambia met zijn allen erg missen. Toen de band eenmaal aan het spelen was werd het almaar drukker en drukker bij ons op de compound. Ik schat dat er wel zo n 60 mensen aanwezig waren. Toen we drankjes uit wilden delen hebben we maar besloten om de champagne in hele kleine glaasjes te doen zodat alle volwassenen ervan konden proeven en verder hebben we wat flessen water klaargezet. Er waren immers teveel mensen om drankjes aan uit te delen. Wel gingen we rond met een schaal koekjes en snoepjes wat voor hier al heel speciaal is, zeker voor de kinderen. Rond het kampvuur werd gedanst en dan is ons dansplaatsje werkelijk te klein. Met zijn allen op een oppervlakte van een paar vierkante meter rond het kampvuur moet je oppassen dat je er niet in valt. Ook kwam er een verklede man uit Sallanding opdagen, Niemand wist wie hij was. Hij had zich vermomt met een hoed, witte baard, grote pijp in zijn mond, een grote neppiemel in zijn veel te grote broek en een stok in zijn rechterhand. Iedereen lag in een deuk natuurlijk toen deze man kwam aanzetten. Ik was verbaasd dat hier dan weer zo openlijk om wordt gelachen. Steeds liep hij naar vrouwen toe om met zijn geval, zo zal ik het maar noemen, voor hun gezicht te zwaaien. Ik dacht als hij naar mij toekomt geef ik er een flinke pets tegenaan, maar alsof hij dat wist kwam hij natuurlijk niet.
Ook Tiger, onze hond, had het niet op deze verklede man en steeds blafte hij en beet hij in de stok van de man. Lisa deelde ballonnen en sterretjes vuurwerk uit aan de kinderen en natuurlijk was er niet genoeg, want als je aan het uitdelen gaat begrijp je niet waar ze ineens allemaal vandaan komen. Maar leuk vonden ze het wel. En ja, dan om klokslag twaalf uur barste ons vuurwerk los. Niet te vergelijken met Nederland natuurlijk. We hadden alleen een paar gekleurde vuurpijlen en na een paar minuten was het gedaan, maar toch was het heel speciaal om hier in Tanji vuurwerk te zien. Volgens mij waren wij de enigen die vuurwerk hadden in het dorp. Daarna wenste iedereen elkaar gelukkig nieuwjaar en speelde de fantastische band nog hun laatste nummer. Iedereen ging na deze leuke en gezellige avond blij naar huis. Ik hoorde later van Lisa en Niek dat ze het geweldig hadden gevonden.

Nieuwjaarsdag begonnen de problemen die je hier dagelijks ontmoet weer. Een broer van Alhagie wilde die nacht nog naar Senegambia voor een avondje uit en nam een auto mee. In de ochtend net nadat we wakker waren kwam Alhagie naar me toe met de vraag of ik de dag ervoor een ongeluk gehad had met de auto. Ik kon gelukkig ontkennen en vroeg hem hoezo......? Hij vertelde me dat de airbag eruit lag en er een deuk in de bumper zat. Bleek zijn broer die nacht in het dorp ergens tegenaan gereden te zijn met zo'n klap dat de airbag eruit knalde. Probleem hier is dat ze dat niet kunnen maken, dus rijdt ik nu zo nu en dan rond in een auto met twee uithangende airbags.

In de avonduren kwam de plaatselijke politie Alhagie halen omdat er een meisje van een jaar of twee verdronken was in een waterput in een dorp verderop. Ze wilden met de moeder praten om precies te achterhalen hoe het gebeurd was.
De moeder was die dag aan het werk in de groentetuin en nadat ze water gehaald had om de planten water te geven liet ze haar kind achter bij de put samen met nog wat andere kinderen. Toen ze terug kwam kon ze haar dochtertje niet meer vinden en ging ervanuit dat ze met de andere kinderen naar huis was gegaan. Later toen ze thuis kwam zag ze haar dochtertje niet en zijn ze samen met andere buurtbewoners gaan zoeken. Ze vonden haar dood terug in de put. Wat triest zoiets. Het gebeurd jammer genoeg regelmatig. De meeste waterputten zijn erg laag en kinderen kunnen daar zo invallen.

Met Lisa en Niek ben ik naar de leidster van de vrouwengroep geweest om babyvoeding te bestellen voor een meisje wat slikproblemen heeft en ziek op bed ligt. Haar zusje is een paar maanden geleden overleden aan dezelfde ziekte, maar niemand hier weet wat voor ziekte het is en al helemaal niet hoe dit te behandelen. We hebben voor twee maanden babyvoeding besteld en woensdag had ze alles keurig klaar en hebben we het mee genomen. We hebben drie zakjes afgegeven bij de familie. Hier kan het meisje een week mee vooruit. Het is erg voedzaam. Er is gemaakt van gemalen mais, gemalen rijst, pinda's, melkpoeder en suiker in. Het smaakt erg lekker en kan aangelengd worden met gekookt water. Houwa zal de familie elke week drie zakjes gaan brengen totdat er weer nieuwe studentes komen via Go4Africa en zij dan de verantwoordelijkheid op zich nemen.

Gisteren kwam Alhagie thuis met een supertrots gezicht. Hij had uit een containervoorraad die uit Europa kwam twee schemerlampen gekocht en een paar vloerkleden voor in huis. Hij stond in de tuin met in zijn rechterhand een hardstikke ouderwetse schemerlamp, die wij in de jaren 60 in onze huiskamers in Nederland hadden staan. Ik schoot vreselijk in de lach toen ik hem daar zo zag staan. Hij was in de veronderstelling dat hij de mooiste schemerlamp ter wereld had gekocht. In zijn andere hand had hij een klein jaren 70 schemerlampje, wat op het nachtkasje naast mijn bed een plaatsje zou krijgen.
Het paste wel precies bij de kleuren van mijn bedsprei.
Dan had hij nog de nodige kleedjes gekocht voor op de vloer. Nog eentje voor in de slaapkamer. terwijl er daar al zes liggen. Ik wordt helemaal gek van al die kleedjes als ik moet schoonmaken en eiste wel dat hij dan minstens twee kleedjes uit de slaapkamer moest halen voordat dit kleed een plek zou krijgen.
Een ander lang stuk vloerbedekking kreeg een plaats in de hal, terwijl er daar ook al tig liggen.... Ja, ik denk dat dit typisch Afrikaans is. In bijna alle huizen waar ik kom al is het nog zo armoedig stikt het van de kleedjes. Kleedjes op de vloer, kleedjes op de bank, kleedjes op de kast en kleedjes op de tafel. Overal kleedjes dus.....

Dan onze hond Tiger. Toen ik hier kwam zag hij er niet uit. Zijn vacht zat vol met viezigheid, zijn rechteroog zat dicht, zijn oren waren kapot vanwege een hondengevecht en hij had weinig energie. De reden hiervoor is dat hij veel te eenzijdig te eten krijgt. Alleen wit brood en witte rijst wat over is. Soms ook niets. Ik ben gelijk begonnen met hem hondebrokjes te voeren en samen met JJ ben ik naar de zee geweest om Tiger te wassen. Ook heb ik zijn oog verzorgd gedurende een paar dagen en nu na 2 1/2 week straalt onze Tiger weer. Hij ziet er een stuk beter uit. Zijn oog is beter en hij rent weer met veel energie voor me uit overal waar ik te voet heen ga.

Morgen komen Toon en Nellie, mijn beste vrienden en bestuursleden van de stichting voor twee weken naar Gambia. Voor Toon is het vier jaar geleden dat hij hier was. Nellie was nog hier tijdens de bruiloft van Eefje en Franco.
Ik kijk er erg naar uit om hen alles hier te laten zien. Ik weet dan ook niet of ik komende twee weken tijd heb om iets op mijn blog te schrijven, maar ik doe mijn best. Volgende week vrijdag vertrekken we met zijn zessen naar Jakaba voor een paar dagen.