Alledaagse dingen

Nadat Toon en Nellie vertrokken zijn is het weer even stil, alhoewel elke dag vele werknemers de compound in en uit lopen. Ik heb het idee dat buiten de werkgelegenheid op het strand waar elke dag duizenden mensen hun dagelijkse kostje verdienen met de visserij, Alhagie degene is die op dit moment de op één na grootste werkgever is van Tanji. Hij heeft bouwvakkers aan het werk op vier plekken. Hij heeft als opdracht twee particulieren te helpen met het bouwen van een omheining op hun pas aangekochte compound. Dit is dan niet zoals meestal in Nederland een muurtje van een meter of tien, maar loopt op soms tot een muur van honderden meters. Elk blok wordt met de hand gemaakt van zand en cement. Dit wordt dan ook nog gemengd met de hand en dus niet met een betonmolen. Een man of vijf, zes zijn dan eerst bezig met het maken van duizenden blokken waarbij ze elkaar afwisselen. Daarna wordt de fundering gegraven en gestort waarna ze de blokken op elkaar bouwen.

Daarnaast wordt er hard gewerkt aan de zorgboerderij die snel vooruitgang boekt. Elke dag weer sta ik ervan te kijken wat er alweer gedaan is. Het dak zit er nu op, zowel op het dagverblijf als op de stal.

Ook zijn de muren bijna allemaal gestuct, is er een gat gegraven van vier meter diep en drie bij drie meter , dit allemaal met de hand en zijn de deuren en ramen van het dagverblijf besteld.

Tevens wordt er op onze compound gebouwd. Er is nog een extra kamer bijgebouwd met douche en toilet. De compound is geheel betegeld en netjes afgewerkt nu en er verschijnen hier en daar een soort pagodes waar mensen kunnen wachten of relaxen in de schaduw.

Kortom het is druk en dan ook nog de voorbereidingen voor de komst van Go4Africa die eind Februari aankomen met zo´n twintig auto´s. De eerste studenten van Go4Africa zijn al gearriveerd met het vliegtuig. Twee jonge meiden die vanaf donderdag hun stage gaan doen in het ziekhuisje van Sanyang. Ik trek nu een paar dagen met ze op om ze een beetje wegwijs te maken in het leven hier. Tot nu toe pakken ze het goed op en merk ik dat ze elke dag wat opener worden in een voor hen totaal nieuwe wereld.

Vorige week was er groot nieuw in het dorp namelijk ´Toubab stuck in the sand´ ofwel ´blanke zat vast in het zand´, en die blanke dat was ik. Ik was met Houwa boodschappen gaan doen met de auto in Brusubi, een paar dorpen verderop. In Brusubi kwamen we een man tegen die ik ken en met ons mee wilde rijden naar Tanji. Prima, zei ik stap maar in. Mensen een lift geven is hier heel gewoon. Ik doe dat alleen als ik de persoon ken. Toen we in Tanji aankwamen vertelde hij me waar ik kon stoppen om hem eruit te laten. Hij verwees me naar de kant van de zandweg. Terwijl ik weg wilde rijden voelde ik de wielen ronddraaien in het zand en de auto kwam steeds dieper in het zand te zitten. Jeetje, vooruit lukte niet meer, achteruit ook niet. De man die uitgestapt was verontschuldigde zich omdat hij met het losse zand ingestuurd had. Hij zou het wel oplossen zei hij en vroeg of hij de auto eruit mocht rijden. Ik vroeg hem eerst of hij wel een rijbewijs had want dat is ook niet altijd het geval. Hij stapte in en probeerde met zo´n kracht de auto eruit te rijden dat de motor vreselijk ging stinken. Maar ook dat lukte niet. Wat dan.......? Ondertussen waren er vele mensen en kinderen toegestroomd om te zien hoe deze ´toubab´ dit op zou gaan lossen. Ik ging weer achter het stuur zitten want ik wilde niet dat iemand anders de motor op zou blazen en bleef rustig zitten totdat de mannen die om de auto heen stonden met een oplossing kwamen. Er werd een schop gehaald om de wielen uit te graven, maar dat mocht niet baten. Toen moest een krik komen. Een taxichauffeur die stopte had een krik bij zich. De krik eronder. Pammm, de krik schiet weg en de auto knalt naar beneden. Opnieuw krik eronder en ja hoor de auto bleef hangen. Toen kwamen een paar jongens aan met een houten plank die onder het wiel gelegd werd en aan mij werd gevraagd te gassen. En ja hoor, na drie kwartier en onder veel belangstelling van de dorpelingen was deze ´toubab´ verlost uit het zand en konden we naar huis.

Vanmiddag hebben we een meeting op het Youth and Community Center gehad voor een snellere verbinding voor het internetcafe. Op sommige momenten is de verbinding erg langzaam en zit je een half uur daar om één mailtje te versturen. Dit is ook de reden dat ik niet veel kan doen op internet op dit moment. Het internetcafe gaat om 5 uur in de middag open. Voordat er verbinding is is het al gauw 6 uur en om 7 uur moet ik terug naar huis omdat het dan donker wordt en eht eten klaar is. Ook wil ik dat het afval dat al een jaar lang opgestapeld wordt direkt naast het internetcafe wordt opgeruimd en het internetcafe opnieuw wordt geschilderd.

Vorige week is er weer een microkrediet door onze stichting uitgegeven aan een jongen die ik al enkele jaren ken. Deze jongen heeft geen stabiele jeugd gehad. Zijn vader en moeder zijn al lang geleden gescheiden en zijn vader heeft niet naar hem omgekeken, Zijn moeder is een aardige vrouw en heeft haar best gedaan om hem naar school te laten gaan, maar is erg onzeker en heeft na haar scheiding regelmatig ´verkeerde´ mannen gehad. Haar zoon probeert de draad van het leven op te pakken en wil graag aan het werk als elektricien en repareert tevens laptops, computers en mobieltjes. Hij is serieus en denkt echt na over het leven. Hij ziet volgens mij Alhagie en mij op dit moment een beetje als zijn ouders, want hij is praktisch de hele dag bij ons op de compound. Waarschijnlijk vindt hij hier een stukje stabiliteit en als nodig adviseren wij hem.

Daarnaast loopt er nog een andere aanvraag voor een microkrediet. Ook een jongeman van ongeveer 25 jaar oud uit het dorp. Zijn moeder werkt op het land. Zijn vader is overleden en verder heeft hij nog een paar broers, die op één na geen werk hebben. Hij wil niet afhankelijk zijn en wil graag werken. Zijn plan is om vis in te kopen op het strand in Tanji en dit te verkopen in Foni, dit is een provincie in het binnenland op de zuidbank. Deze aanvraag loopt nog.