Bezoek Toon en Nellie

Ik heb even geen tijd gehad om een verslag te schrijven afgelopen twee weken.
Toon en Nellie (vrienden en bestuursleden van de stichting) waren bij ons op bezoek hier in Gambia. Voor Nellie was het twee jaar geleden en voor Toon maar liefst vier jaar. We hebben een erg leuke, gezellige maar ook drukke en interessante tijd gehad. En natuurlijk gebeurd er tussen alle drukke bezigheden door zoals altijd ook nog vanalles. Teveel om hier allemaal op te schrijven en sommige zaken kan ik niet eens vermelden omdat het hier nogal gevoelig ligt of omdat sommige dingen privacy behoeven.
De eerste dagen dat Toon en Nellie hier waren hebben we wat leuke dingen gedaan zoals een middagje naar het strand in Sanyang. Ik nam in eerste instantie een verkeerde weg en we kwamen terecht in een gebied waar alle gebouwen langs het strand in stukken tegen de vlakte liggen. Het was triest om te zien. Voorheen prachtige en exotische toeristische bestemmingen gerealiseerd voor de vele toeristen en nu een grote bouwval. De vraag is dan ook hoelang het zal duren voordat dit allemaal opgeruimd is. Misschien ligt het er over 10 jaar nog zo bij. Alles is platgegooid omdat particulieren jarenlang illegaal bouwden op grond van de
overheid en nu is daar dus een stokje voor gestoken.
Op zondagavond hebben we een diner georganiseerd voor het team van het Youth and Community Center, die al gedurende vier jaar het centrum draaiende houden. Dat is altijd wel gezellig en de jongens/mannen waarderen dat erg. Ook was onze nieuwe watchmen aanwezig, nogal verlegen en ondergedoken in een groot dik zwart jack met een capechon. Voor ons onvoorstelbaar met een temperatuur van rond 25 graden.
Ik kon niet eens zijn gezicht zien en nu ik hem de laatste twee weken wat vaker heb gezien herken ik hem als ik hem tegenkom op straat. Onze voormalige watchmen is een paar maanden geleden weggestuurd omdat hij zich misdroeg. We hadden hem al meerdere malen gewaarschuwd maar nu was het genoeg volgens Alhagie.
Samen met Toon en Nellie heb ik vervolgens de compound van Franco bezocht, de timmerwerkplaats
op het Youth and Communty Center en de in aanbouw zijnde zorgboerderij. Het schiet al op en het wordt prachtig en waarover ik me nog steeds verwonder is, dat het zo groot is. Ik zie het al helemaal voor me, met allemaal schapen, lammetjes en geiten die de boerderij bevolken. Alhagie heeft al een paar gehandicapte medemensen op het oog die daar straks aan het werk kunnen. We zijn erg benieuwd naar het vervolg van de boerderij de komende maanden.
Naast dat Alhagie met de boerderij bezig is wordt er ook gebouwd bij ons op de compound. Er wordt een kantoor en internetcafe gerealiseerd voor Go4Africa en er wordt een nieuwe kamer bijgebouwd waar toekomstige gasten kunnen verblijven. Tevens is hij ook nog bezig met het maken van stenen voor een omheining voor de compound van Harry, die kortgeleden vlakbij twee compounds heeft aangekocht. Bij ons op de compound is er een komen en gaan van bouwvakkers die overal bezig zijn. Maar de jongens zijn verder rustig en vriendelijk en ik heb er verder geen last van.
Nellie en ik hebben een ochtend met de kinderen van de kleuterschool die zich achter het Youth and Community Center bevindt nog geverft met de kinderen. Het was erg leuk om te doen en te zien. Sommigen van hen vonden het prachtig om lekker met de verf te knoeien terwijl anderen heel bedeest probeerden met hun vingertjes in de verf te roeren en één kindje het zelfs helemaal niets vond.
Op vrijdagochtend zijn we met zijn zevenen vertrokken naar het binnenland. Henk en Dineke uit Groningen gingen ook met ons mee en Buba (neef van Alhagie) als bijrijder. De bedoeling van deze reis was om de school in Jakaba te bezoeken en tevens de schoolspullen die met de container meegekomen zijn af te leveren. Henk en Dineke hebben een tijd geleden ook het plan opgevat om een school te gaan sponsoren en
hadden Alhagie gevraagd een school te zoeken in het binnenland. Die heeft hij gevonden en op de
terugweg zullen we deze school bezoeken.
De heenweg verliep vlot en voorspoedig alleen tijdens de oversteek op de boot waren er wat perikelen. Tijdens het parkeren op de boot plaatsen ze de auto´s zo kort op elkaar en naast de reling dat je auto geheid een paar schrammen oploopt of blijven de spiegels aan elkaar haken. Dan staan er ook nog eens een man of zes tegengestelde berichten te schreeuwen over hoe de auto geparkeerd dient te worden en werd Alhagie tijdens het afrijden uitgemaakt voor vanalles en nog wat. Dit werd hem even teveel en toen we veilig aan de overkant stonden moest hij even zijn boosheid uiten aan diegene.
In de tweede helft van de middag arriveerden we in Janjanburee. Janjanburee Camp is een eenvoudige maar idyllische plek aan de Gambia rivier. Het is prachtig gelegen en we werden ontvangen door een horde jonge hondjes. Lief om te zien maar wel zielig, want wat moet er van deze hondjes terecht komen. De moeders ervan lopen erbij als skeletten en hebben amper te eten.
De volgende dag zijn we naar Bulbuck gereden. Het dorp waar Houwa en Alhagie Bah vandaan komen.
Dit is altijd een heel welkom bezoek. De inwoners kennen me voortaan omdat ik er al meerdere keren ben geweest. Het is een prachtig heel traditioneel Fula dorp waar mensen in hutjes wonen. We worden dan ook algauw omringt door een horde kindertjes, met kapotte en vieze kleding die ons bezoek dan ook als heel bijzonder ervaren. Nadat we de vader en moeder van Alhagie Bah hebben begroet, begroeten we ook de ouders van Houwa. De oma van Houwa herkende me ook nog en terwijl ze haar armen naar me uitstrekte kwamen er allerlei kreten van blijdschap uit haar keel. Naar schatting is ze ongeveer 95 jaar oud.
Alhagie Bah laat ons zien waar de voorraad voedsel opgeslagen wordt en een andere vrouw komt met
twee jonge geitjes aangedragen. De mensen in dit dorp leven vooral van de veeteeld. Na afscheid genomen te hebben wat toch altijd een beetje emotioneel is omdat het hele dorp ons uit staat te zwaaien en je nooit weet wanneer je deze mensen weer zult zien rijden we door naar de school in Jakaba.
Ik had gevraagd het deze keer rustig te houden en geen officiele ontvangst te hoeven omdat we met het schoolbestuur wilden praten, maar ze kunnen het toch niet laten. En ja hoor de vele kinderen, de moeders, het schoolbestuur, de dorpsoudsten en weet ik wie nog meer allemaal waren aanwezig voor ontvangst.
Eerst worden we rondgeleid door de school en daarna worden we met zijn allen onder de welbekende
mangoboom op het schoolplein geinstalleerd en mogen we plaatsnemen in de ondertussen door de kinderen naar buiten gedragen schoolmeubels. Zoals in voorgaande jaren overhandigen we het sponsorgeld en de schoolmaterialen in het bijzijn van iedereen en komt de een na de ander met toespraken en lovende woorden en uiten ze hun blijdschap over onze hulp aan de school. Ook ons wordt gevraagd wat te zeggen en één voor één prijzen we de inwoners van het dorp en het schoolbestuur over de prettige samenwerking en wat er is bereikt de afgelopen jaren.
Omdat het uitloopt spreken we af de volgende dag terug te komen voor de meeting met het schoolbestuur. Daarna vervolgen we onze weg naar Kuntaur voor een lunch en dan op voor een bezoek aan de moeder van Alhagie. Dat is altijd erg gezellig en zogauw we binnen zitten en Alhagie een emotioneel verhaal over zijn jeugd heeft verteld en hoe trots hij is op zijn moeder wordt ook hier het kamertje drukker en drukker met de vele kindertjes die ons komen bekijken. Dan wordt er ook nog tijdens ons bezoek in het aangrenzende huisje een baby geboren en een uur na de bevalling staan we oog in oog met deze nieuwe wereldburger en neefje van Alhagie.
Ook bezoeken we de buren aan de achterkant van het huis. Zij hebben vorig jaar een zoon verloren en de vader van het gezin kan één kant van zijn lichaam niet meer zo soepel bewegen vanwege een hersenbloeding. Nellie heeft van haar moeder een bedragje gekregen en ze besluit ter plekke iets voor deze familie te doen. Later bespreken ze met Alhagie dat ze een zak rijst zullen kopen en wat geld achter willen laten voor ander voedsel.
Daarna rijden we weer naar Janjanburee waar we nog een nacht door zullen brengen.
De volgende ochtend vroeg terug naar de school voor een gesprek met het bestuur van de school. Dat verliep prima en gelukkig zonder honderden kinderen om ons heen, waar ik specifiek om gevraagd
had. Ik heb besloten om een verslag te maken van deze meeting en deze naar de sponsors van de
kinderen in Nederland te sturen. Na de meeting zijn we doorgereden naar een school in Jahawoel, die Henk en Dineke willen gaan sponsoren. Het was noch redelijk ver rijden vanuit Jakaba en meerdere keren kreeg Alhagie een telefoontje uit dit dorp over waar we bleven. Toen we aan kwamen rijden sprongen er tientallen vrouwen uit de bosjes aan de linkerkant van de weg met muziekinstrumenten, potten en pannen en vooral veel lawaai makend om ons te ontvangen. Voordat ik het wist had ik in de auto een vrouw op schoot zitten. Ze maakte zoveel lawaai dat mijn oren tuuterden en ik was blij even later verlost te zijn van haar schelle stem toen we bij de school arriveerden. Daar ging het feest door en werd het alleen nog maar drukker.
Toen iedereen een plaats ingenomen had werd er nog even gedanst door de vrouwen en zongen de kinderen een liedje voor ons. Daarna opnieuw een aantal toespraken door deze en gene en Alhagie vertelde aan iedereen over wat we kwamen doen.
Na een rondleiding langs de klassen hebben we nog met het schoolbestuur gesproken over de behoeften
van de school. De school is gebouwd door de overheid, ziet er degelijk uit en de school ontvangt naast de lerarensalarissen jaarlijks 100 dalasi per kind. De ouders moeten hun schoolgaand kind voorzien van een schooltas, een uniform, schoenen en schoolmaterialen. Voor vele ouders is dit helaas onmogelijk en er zouden meer kinderen naar school kunnen als er sponsoring zou komen. Daarnaast is er behoefte aan een muur om de schooltuin omdat die nu kaalgevreten wordt door rondzwervende dieren. We hebben gezegd erover na te denken. Hierna doorgereden naar Farafenni voor de oversteek met de boot en daarna door naar Tendaba Camp waar we de nacht zullen doorbrengen. We komen doodmoe en stoffig aan en zijn blij even een frisse douche te kunnen nemen. Na een warme maaltijd duiken we met zijn allen redelijk op tijd ons bed in. De volgende ochtend gaan Toon, Nellie, Henk en Dineke met de boot mee de mangrove in.
Omdat ik dit al twee keer gedaan heb besluit ik om lekker uit te slapen. Tegen twaalven komen ze terug en hoor ik dat Nellie ziek is. Gezien een reis naar het binnenland nogal intensief is wijt ik het aan vermoeidheid. Met een zieke Nellie achterin een veel te hete auto en wat later ook nog met kapotte remmen rijden we na een lunch in Kanilai terug naar het hotel waar Henk en Dineke verblijven. Omdat Alhagie eerst met de auto naar de garage wil om naar de remmen te laten kijken nemen wij met zijn vijven plaats in de weelderige en koele tuin van het hotel onder het genot van een drankje. Twee uur later komt Alhagie ons ophalen en nemen we afscheid van Henk en Dineke waarmee we een paar prachtige dagen hebben doorgebracht. Zij hebben besloten om onder de naam van Future for Young People de school in Jahawoel te gaan ondersteunen door middel van het zoeken naar sponsoren voor de kinderen in het dorp die nu niet naar school kunnen en de muur voor de schooltuin.
Donderdag ben ik met Toon en Nellie een dagje gaan wandelen langs het strand van Tanji naar Brufut. Vooral in de ochtenduren hebben we erg genoten van het strand, de zee, de vogels en de krabbetjes die met duizenden tegelijk hele volksverhuizingen houden als wij in de buurt komen. Overal zie je gaatjes in het zand waarin ze onderduiken als je hen nadert. In de prachtig gelegen Eco lodge die achter het vogelreservaat aan het strand ligt hebben we genoten van het uitzicht en een lunch. De weg terug hebben we deels door het bos gelopen en deels over het strand waar het ondertussen erg heet was geworden. Met rode en bezwete gezichten kwamen we aan in Tanji waar we opgehaald werden door JJ. De laatste dag van het verblijf van Toon en Nellie hebben we nog een meeting gehad met de mensen van het Youth and Community Center en zijn we in de middaguren nog met Houwa en Adema gaan lunchen in Senegambia als bedankje voor hun goede zorgen. Om vijf uur waren we uitgenodigd in Sanyang voor een optreden van de jeugdfanfare, die we vorig jaar gesponsord hebben met drie trompetten en uniformen voor de gehele band. Zo´n 24 bandleden en even zovele majorettes die voor ons een optreden verzorgden met echte fanfaremuziek zoals wij dat ook in Nederland kennen. Dit geweldige initiatief komt van een jongeman die in Banjul zoiets gezien had en terug gekomen in Sanyang vatte hij het idee op om een band op te starten voor de jeugd. Dit om hen van de straat te houden en iets zinvols mee te geven. Ze begonnen met traditionele instrumenten en ondertussen een aantal jaren verder hebben ze echte fanfare instrumenten, kleding om in te trainen en uniformen om mee op te treden. Hun muziek nemen ze op van Youtube of luisteren en bekijken ze op DVD´s. Het ziet er heel professioneel uit en een unicum om dit in Gambia aan te treffen.

Naast al deze bezigheden hebben we ook nog een paar projecten bezocht waar we in de toekomst
mogelijk vrijwilligers naar toe kunnen laten gaan, hebben we iemand gevonden aan wie we een
microkrediet willen aanbieden en hebben we gesproken met een een paar lokale mensen om eind
van dit jaar een groot cultureel festival te organiseren op het Youth and Community Center in
Tanji.

Vandaag hebben Alhagie en ik, Toon en Nellie weer naar het vliegveld gebracht en hebben daar
afscheid van elkaar genomen. Over een week of 6 a 7 verwacht ik ook weer terug te gaan naar
Nederland. Dat is de tijd dat Go4Africa hier aankomt. Voor mij is dat een veel te drukke tijd hier, en zeker voor Alhagie. We zien dan elkaar dan praktisch toch niet. Mijn plan is om even terug komen naar Gambia in April/Mei voor een week of twee, zodat we na het vertrek van Go4Africa  weer verder kunnen met de zorgboerderij.