Zuster in Tanji

Afgelopen maandag is Go4Africa weer gearriveerd in Gambia. Met 19 auto's en 44 mensen kwamen ze aan. Alhagie die al een week weg was om ze tegemoet te rijden belde me op met de mededeling dat Harrie al een paar dagen erg ziek was. Hij zat bij Alhagie in de auto, had hoge koorts, bleef maar braken en had diarree. Ik stelde voor om hen tegemoet te rijden om Harrie in Brikama op te pikken en met hem naar het ziekenhuis te rijden, maar Alhagie belde 's ochtends dat hij zich weer wat beter voelde en niet hoefde te komen.
Toen ze rond twee uur aankwamen met voorop politie escorte en daarachteraan de fanfare, die ik die ochtend op had laten stellen op een bepaald punt in Tanji, stonden er weer vele Gambianen en familieleden van de deelnemers de stoet op te wachten.
Toen Alhagie binnen kwam rijden met Harrie in de auto, die toch weer flink ziek was, ben ik in de auto gestapt en ben regelrecht met hem naar een nieuw ziekenhuis in Brusubi gereden. Na een bloedtest bleek hij malaria te hebben.
Met de benodigde medicijnen zijn we naar huis gereden waarna hij na zes dagen ziek in de auto gezeten te hebben eindelijk een eigen kamer had om te herstellen.
Algauw ging het de goede kant op met hem en vandaag is hij zoals altijd als hij in Gambia is alweer klusjes in en om het huis aan het doen.
De dag na het leeghalen van de container, waarbij de meeste studenten de hele dag in de zon hadden gestaan, lagen er meerdere studenten ziek op bed. Waarschijnlijk bevangen door de warmte. Een meisje wat bij ons verblijft hebben ze nadat ze een flauwte gekregen had naar huis gebracht. Een ander meisje lag de hele dag ziek op bed en net toen ze naar me toekwam om te vragen wat ze moest doen, toch eten of drinken, begon ze te braken in ons restaurant. Ze voelde zich zo beroerd dat ik me opgeofferd heb om het op te ruimen. Een andere student lag bij Franco doodziek op bed. Daar ben ik ook even gaan kijken. Hij had geen koorts, maar zowel van onder als van boven kwam alles eruit. Ik stelde hem voor het nog even af te kijken en ook met hem ging het vandaag weer de goede kant op. Verder zijn er nog een stuk of vijf studenten die aan de diarree zijn. Ik wijt het aan de vermoeidheid van de reis, het de hele dag in de hete zon staan i.v.m. het leegmaken van de container en verandering van eten. Ook de Gambianen hebben regelmatig overal pijntjes, maar dat is meestal simpel op te lossen. Ik geef ze een paracetamol en ze zijn gelijk van hun klachten af. (placebo effect misschien???) Een andere man die bij ons verbleef had last van maagzuur en gelukkig heb ik een lade vol met zelfhulpmedicatie. De inhoud van die lade is de laatste paar dagen aardig ingeslonken.

Zojuist toen ik naar het internetcafe kwam is er vlak voor mij een vrouwlijke Go4Africa coach overvallen. Ze liep van onze compound naar Kairoh Garden toen ze een ongeveer 18 jarige jongen tegenkwam.
Hij zei dat hij honger had en geld wilde hebben. Ze zei dat ze geen geld bij zich had, waarop hij een mes trok en dat op haar gezicht gericht hield. Ze stapte achteruit en struikelde waarop ze op de grond terecht kwam. De jongen boog zich over haar heen. Uit zelfverdediging ging ze met haar benen naar hem trappen en begon te gillen waarop hij snel verdween.
Ik hoorde van het voorval en kwam op weg naar het internetcafe, onze security tegen. Elke namiddag komen er sinds vorig weekend twee mannen van de politie bij onze compound  zitten om de auto's en eigendommen van Go4Africa te bewaken. Ik vertelde hen wat er gebeurd was en gelijk renden ze de bush in om naar de dader te zoeken. Ze wisten schijnbaar wie het geweest moest zijn want zij hadden de dader op weg naar ons huis ook gezien. Ik ben nu benieuwd of ze hem gevonden hebben ondertussen.

Tas gestolen.

Kort nadat ik vorige week mijn blog geplaatst had werd ik bestolen. Ik moest nog even geld wisselen in een wisselkantoor en toen ik weer buiten kwam  zette ik mijn tas in de auto op de grond voor de passagiersstoel.
Tegelijkertijd ging mijn telefoon en pakte ik deze uit mijn tas. Het was Alhagie en terwijl ik met hem sprak stond er een man naast mijn auto die me wees op een slappe band. Ik draaide me een ogenblik om naar de man en toen ik weer in de auto keek zag ik dat mijn tas weg was. Ik had Alhagie nog aan de lijn terwijl ik sprakeloos naar de lege plek keek. Ik vertelde hem enigszinds verward wat er aan de hand was. Hij vertelde me meteen te komen. Na een kwartiertje wachten wederom in het wisselkantoor waar ik aan de mensen die daar werken mijn verhaal deed, kwam Alhagie aanrijden. Samen met hem ben ik aangifte gaan doen bij de politie. Ik was mijn tas, mijn net nieuwe portemonnee, mijn geld, mijn rijbewijs, bankpasje, verzekeringskaart en USB stick met alle informatie van de stichting erop kwijt geraakt. Alhoewel het voorval natuurlijk niet lachwekkend was, kreeg ik wel de lachkriebels toen ik zag hoe dat dan gaat. Een politie agent vroeg me om een verklaring te geven. Dus kreeg kreeg ik een kladblaadje toebedeeld waarop ik moest schrijven wat er precies was gebeurd. Zonder dat hij het na las zei hij dat het een prima verklaring was. Toen vroeg hij me nog een keer het verhaal te vertellen, beetje bij beetje, zodat hij het nog een keer op kon schrijven. Met een pen die maar amper schreef en zijn tong uit zijn mond schreef hij heel ijverig mijn verhaal op een wat officieler papier. Na nog wat op en neer gelopen te zijn vond hij een mapje waarin hij de aangifte stopte en moest ik mee naar een kantoor waar boven de deur geschreven stond "Serious Crime". Daar zat een enorme forse man die de aangifte in ontvangst nam en me vertelde dat ik morgen terug kan komen voor een bewijs van aangifte.
De volgende dag ben ik alleen terug gegaan. Toen ik parkeerde kwam er een man naar me toe van de verkeerspolitie die moeilijk deed over de auto waarin ik reed. Ik mocht niet rijden in een auto met een Nederlands kenteken verklaarde hij, terwijl Alhagie daar wel een vergunning voor heeft. Hij wilde dit niet geloven en zei dat er in Gambia geen vergunningen afgegeven worden hiervoor. Toen ik zei dat ik Alhagie zou bellen om dan contact op te nemen met zijn baas, bond hij in. In het poliekantoor kreeg ik te horen dat mijn aangifte nog niet klaar was omdat er geen elektriciteit was geweest en ze mijn aangifte niet uit hebben kunnen typen. Tevens moest ik hiervoor betalen. De dag daarvoor was hier niets over gezegd. Ik heb dit geweigerd en ben naar huis gegaan. Een paar dagen later ontmoette ik iemand van de politie in ons dorp die me vertelde dat mijn verklaring ondertussen was gestuurd naar het gerechtsgebouw in Banjul. Ik was verbaasd en vertelde hem dat ik er geen zaak van wil maken en alleen een verklaring van aangifte nodig heb van de politie zodat ik dit bij mijn verzekering in Nederland kan melden. Volgende week als Alhagie terug is vraag ik of hij het voor me kan regelen. Hij kent veel mensen en heeft veel makkelijker toegang tot de autoriteiten dan ik.

Alhagie is maandag vertrokken naar de grens van Senegal/Mauretanie om de teams van Go4Africa op te halen. Volgende week maandag komen ze aan in Tanji. Op de valreep kwamen we erachter dat ze i.p.v. zondag, zoals elk jaar nog het geval is geweest, pas maandag aankomen. Gezien alles al geregeld was voor zondag zoals politie escorte, aanwezigheid van een Gambaanse TV ploeg, een fanfare en een lunch op Kairoh Garden moesten we alles weer wijzigen. Maar goed dat is gelukt en maandagmiddag is Alhagie vertrokken. Gisteren is hij gearriveerd bij de grens en moet hij nog 24 uur wachten in zijn auto voordat hij de teams zal ontmoeten.

Ik houd me deze week vooral bezig met de vier per vliegtuig gearriveerde meiden die via Go4Africa al hier zijn en twee meisjes van 15 en 16 jaar die via Future for Young People voor een week stage lopen op een kleuterschooltje achter het Youth and Community Center. Het is wel gezellig zo met zijn allen, alleen brengt het wel wat werk met zich mee voordat ze helemaal gesetteld zijn hier in Gambia. Het vergt nogal wat begeleiding en er zijn er een paar bij die voordat ze hier kwamen niet wisten waaraan ze begonnen. Ze vertelden me dan ook eerlijk dat ze de eerste dag zoiets hadden van "O help, ik wil naar huis!'  Maar na een paar dagen gewenning en wat leuke dingen doen vertelden ze me gisteravond dat ze het nu zo leuk vinden dat ze niet eens meer naar huis willen. Is dat geen compliment!!!

En dan ja, eindelijk, Franco, als kersverse vader is na ruim 9 maanden Nederland weer gearriveerd in Gambia. Voor hem en Eefje is het niet makkelijk om zo kort na de geboorte van hun eerste zoontje voor twee maanden uit elkaar te moeten gaan.
Maar aan de andere kant is het even noodzakelijk gezien Franco volgende week zo'n 14 studenten op zijn compound krijgt voor een verblijf van zeven weken. Muhammed, zijn broer, heeft erg zijn best gedaan om alles in orde te maken voordat Franco thuis kwam en volgens mij is dat ook wel gelukt. Alleen vanmorgen hoorde ik dat zijn auto niet wilde starten en voor degene die het programma "Buitenlandse Bruiloft" hebben gezien "Everything under control" zoals Franco altijd zegt. haha!!!
Ik, zijn moeder, zijn broers Muhammed en JJ en zijn vrienden zijn erg blij dat Franco weer even terug is.
Hij werd dan ook hartelijk ontvangen door iedereen. Gistermiddag nog een tijd gezellig bij zitten kletsen met hem en ik hoop daar komende dagen nog wat meer tijd voor te hebben.
Eefje sterkte in Nederland met jullie lieve zoontje Kemo

Afgelopen week stond in het teken van het begeleiden van een echtpaar uit het zuiden van Nederland die voor 12 dagen in Gambia verblijven. De eerste dag heb ik hen opgehaald bij hun hotel en zijn ze met me meegegaan naar een ziekenhuis in Serekunda. Ik moest daar naar toe met ons buurjongetje Abdulai van 4 jaar oud die enorme O beentjes heeft. Elke week ga ik of JJ met hem naar een Duitse fysiotherapeute voor oefeningen en tevens slikt hij Calcium tabletten voor sterkere botten. Verder liep er een afspraak voor hem om een gipsbroekje aan te laten meten voor s nachts. Dat moest dus vandaag gebeuren. In het ziekenhuis in Serekunda hebben we iemand opgepikt die ons zou begeleiden naar een orthopedisch centrum in Banjul. Hier ben ik vorig jaar ook verschillende keren geweest om een kunstbeen aan te laten meten voor een 15 jarig meisje uit ons dorp. Daar aangekomen was het wachten, passen van het gipsbroekje, bijslijpen ed.
Na enige tijd hoorden we dat we de week daarop terug konden komen om het op te komen halen. JJ heeft dat gedaan samen met het jongetje en zijn moeder. Vanmorgen ben ik even bij hen thuis gaan kijken hoe het gaat. De eerste nacht heeft hij gehuild maar nu gaat het beter. Is even wennen natuurlijk om te slapen met zo n ding aan je lijf. Maar dit zal hem daadwerkelijk helpen om rechtere beentjes te krijgen.
Daarna heb ik het echtpaar uit Nederland meegenomen naar ons huis in Tanji. Ze waren erg verrast om te zien waar ik al die maanden verblijf.
De dag daarop heb ik ze weer opgehaald en heb ze meegenomen naar een familie in het dorp met een gehandicapt kind wat geboren is met een open ruggetje en een waterhoofd. We hoorden via via van dit kind en Houwa en ik wilden zien hoe haar leefomstandigheden zijn. Het is een meisje van 12 jaar. Ze zit zonder ondergoed aan de hele dag in het zand en de viezigheid. Haar benen zijn verlamd en zitten vol met infecties en ze is incontinent. Het was treurig om te zien en zeker als je na gaat dat dit kind al jarenlang zo leeft. Ze kan zich alleen slepend voortbewegen door het zand. In de avonduren heb ik dit tegen Alhagie verteld en hij toverde een paar uur later een prachtig klein rolstoeltje uit onze opslag. Samen met het echtpaar zijn we gaan kijken of het meisje in het rolstoeltje past. Het was net iets aan de krappe kant. Maar na wat filosoferen met zijn allen zijn we tot de conclusie gekomen dat er wel wat aanpassingen gedaan kunnen worden. Kortom het rolstoeltje staat nu bij Ousman, onze timmerman op het Youth and Community Center, die het helemaal in orde gaat maken. Ook i.v.m. haar incontinentieprobleem hebben we een oplossing gevonden. We maken er tevens een po stoeltje van. Nu wachten we tot het klaar is zodat we het af kunnen leveren bij het meisje.
Er zitten wielen aan de rolstoel waarmee ze zich zelf kan verplaatsen. Ideaal voor haar natuurlijk. Verder denken we erover om haar wekelijks op te halen zodat ze deel kan nemen aan het klasje voor gehandicapte kinderen van Houwa. Dit zal haar goed doen en haar wereld iets groter maken dan die nu is.
Zaterdag heb ik het echtpaar weer opgehaald samen met hun dochter die de dag daarvoor ook naar Gambia gekomen was. We zijn met zijn allen naar de zorgboerderij gaan kijken die we aan het bouwen zijn en later heeft Alhagie ons afgezet bij de compound van Franco die ze ook graag wilden zien. Terug gekomen bij de auto bleek dat de telefoon van Alhagie gestolen was. Alhagie was helemaal over zijn toeren en probeerde door met zijn auto de buurt af te zoeken de dader te vinden. Maar natuurlijk was de dader slimmer en had de gestolen telefoon allang verstopt natuurlijk. Ik probeerde gelijk het nummer te bellen, maar het nummer was niet meer bereikbaar. Alhagie is naar de politie gereden en samen met hen hebben ze de buurt ondervraagd. Er werd gewezen op twee jongens die bij de auto hadden gestaan. Deze zijn meegenomen door de politie en ingesloten in het politieburo. Nu een paar dagen later hebben we andere aanwijzingen en zijn de jongens weer vrijgelaten. Heel spijtig voor hen natuurlijk dat ze een paar dagen hebben vastgezeten, want dat is hier geen pretje. Doordat Alhagie zijn telefoon kwijt is is hij ook al zijn contacten, zijn fotos en skype adressen kwijt. Heel vervelend en zeker nu in deze drukke tijd waarin we voorbereidingen moeten treffen voor de komst van Go4Africa en tevens nog op verschillende plaatsen aan het bouwen zijn.
Zondag zijn we samen met het echtpaar en hun dochter vertrokken naar het binnenland. Op de heenweg via de zuidroute werd de auto te heet en moesten we twee keer stoppen. Nadat we de verwarming in de auto opengezet hadden, bij een buitentemperatuur van ongeveer 35 graden, konden we verder rijden. Op deze manier kon de motor koel blijven maar wij werden, in de auto gezeten, des te heter. Pffffffffff. Valt niet mee om in Gambia zonder gebreken naar het binnenland te reizen. Van de tien keer dat ik er nu geweest ben hebben we nog maar twee keer zonder problemen kunnen rijden.
Uiteindelijk zijn we laat in de middag in Janjanburee aangekomen. Daar hebben we overnacht waarop we de volgende dag het dorpje van Houwa en Alhagie Bah hebben bezocht, de school in Jakaba en de familie compound en de markt in Wassu. Ik schat dat de temperatuur in de middag opliep tot 38 graden en ik kon het dan ook niet lang uithouden pal in de zon. Na een koel drankje in de schaduw zijn we na aflevering van de schoolmaterialen voor Koho Sosse in Senegal, die opgehaald werden door een jongen uit dit dorp, terug gereden naar Janjanburee om daar de rivier weer over te steken. We hadden immers gehoord dat de wachttijd in Farafenni bij de boot op kon lopen tot enkele uren. De route via Janjanburee is wel langer maar dan konden we in elk geval wel doorrijden. Tegen acht uur in de avond kwamen we aan in Tendaba Camp waar we na een diner nog even hebben zitten uitpuffen aan het water. Iedereen lag vroeg in bed na deze boeiende maar wel vermoeiende dag. Een dag later kwamen we weer terug in het westen van Gambia, waar het toch ook een wereld van verschil is met het binnenland. In het binnenland zijn de mensen erg hartelijk en vriendelijk zonder dat ze iets van je verwachten. In het westen is dat anders. Daar is een groot deel van de vooral jongere generatie uit op materieel of geld en weet je niet altijd wie het wel of niet goed bedoeld.

Vanmiddag hebben we het blijde nieuws van Franco en Eefje ontvangen dat hun zoon geboren is!!!!!!
Ik ga nu gauw kijken of ik ergens beschuit met muisjes kan kopen in de supermarkt. Beschuit zal wel lukken maar muisjes dat is de vraag.........
Echte muizen zijn er wel genoeg in Gambia. Zoals een Nederlandse vrouw die in Janjanburee niet in haar kamer durfde te slapen vanwege een muis en de nacht in onze auto heeft doorgebracht.

Soms...... grrrrrrrr.......

Waar ik al bezorgd om was gebeurde, Alhagie was helemaal op. Gedurende enkele dagen bleef hij voor een groot deel van de dag op bed liggen. Hij heeft teveel aan zijn hoofd en er wordt door allerlei mensen aan hem getrokken. Daarnaast rinkelen zijn drie telefoons onophoudend en ja.... wie houdt dat lang vol.
Met een paar mensen hebben we even wat taken van hem overgenomen zodat hij tot rust kon komen.
Omdat we daar al langer over gesproken hebben en omdat ik zie dat het echt noodzakelijk is heb ik twee vrienden van Alhagie in vertrouwen genomen en hen gevraagd of ze samen met mij, Alhagie willen ondersteunen in zijn werkzaamheden voor de twee stichtingen waarvoor hij werkt.
Het is immers soms moeilijk hier om mensen te vertrouwen en velen weten niet wat het is om verantwoordelijkheid te nemen voor hetgeen ze doen. Deze twee vrienden kennen Alhagier al lange tijd en Alhagie kent hen. Ze weten wat hij doet en beiden hebben een rijbewijs en kunnen dus op pad gestuurd worden voor de een of andere klus. Als je na gaat dat alleen Future for Young People al ongeveer 35 vrijwilligers heeft in Nederland en daarnaast Go4Africa die jaarlijks met ongeveer 50 mensen naar Gambia komen en Alhagie dat praktisch allemaal alleen runt, lijkt het op het moment wel of hij een groot huis op zijn schouders meedraagt.
Ik was dan ook blij dat zijn vrienden bereid zijn hem te helpen.Vooral de komende periode is dat hoogst noodzakelijk omdat de drukste tijd van het jaar nog moet beginnen, nl. de komst van Go4Africa die gedurende zeven weken in Gambia zullen verblijven.
Ook werden we een paar dagen geleden gebeld door een Nederlands echtpaar die het telefoonnummer van Alhagie gekregen hadden, met de vraag of Alhagie met hen een paar dagen wilde rondtrekken door Gambia.
Daar heb ik vanwege allerlei andere bezigheden van Alhagie even een stokje voor gestoken. Ik heb hen toen beloofd om hen een dag mee te nemen naar Tanji en een vriend zou dan twee dagen met hen naar Tendaba Camp gaan. Zo geregeld zo gedaan. Vrijdag heb ik ze opgehaald in hun hotel en heb ik ze meegenomen naar het strand in Tanji waar ze alle activiteiten rondom de visserij hebben bezocht en daarna zijn we naar ons huis gereden. Na de lunch hebben we het Youth and Community Center bezocht, zijn we naar een kleermaker geweest en naar een echte Gambaanse kapper waar de man zijn haar wilde laten knippen. Ook hadden ze nog een batik lap gekocht in het dorp. Ze vertelden me dat ze een geweldige dag hadden gehad. Leuk toch....
Daarnaast zijn er nog de twee meisjes van Go4Africa die zo nu en dan hun verhaal bij me kwijt willen. Ze maken natuurlijk vanalles mee en gezien ik de enige ben die Nederlands spreekt komen ze elke dag met hun ervaringen naar mij toe. Gisteravond zat er een gigantische spin in hun badkamer en ik dacht even dat er een moord gepleegd werd, zo hard gilden ze. JJ die stoer met een bezem de spin kwam vermorzelen was voor hun de held van de dag.
Gisteren had ik even de balen van alles hier...... Zo heb je van die dagen. De hele ochtend zitten wachten op iemand die een microkrediet van ons gehad heeft voor een gesprek. Deze kwam niet opdagen. In de middag had Alhagie me beloofd om naar Brikama te gaan om de vrouw van een vriend op te zoeken die drie maanden geleden is overleden aan leverkanker. Ik had een foto van hem in laten lijsten als herinnering voor zijn familie. Voordat we weg waren was het half vijf. Toen we in Tanji bij het benzinestation aankwamen kreeg Alhagie een telefoontje dat er nog iemand was die met ons mee wilde rijden naar Brikama. Hij vertelde dat hij spoedig zou arriveren en al in Ghana Town was, nog geen 10 minuten rijden van Tanji. Een uur later was hij er nog niet. Meerdere keren naar hem gebeld en ja hoor, I am coming......... is wat je hier de hele dag door hoort. Maar wanneer..... dat is altijd de vraag. Na een uur was hij nog niet gearriveerd en was mijn geduld op. Ik had de hele dag niets anders gedaan dan gewacht, dus verzocht ik Alhagie, zo vriendelijk mogelijk, om dan maar zonder hem te vertrekken. Net toen Alhagie de auto starte kwam hij aanzetten. Ik kon even niet meer vriendelijk zijn en hij kreeg dus een flinke uitbrander van me.
In Brikama aangekomen zijn we naar deze nog jonge vrouw geweest. Ze is na het overlijden van haar ook nog jonge man achtergebleven met vier kleine kinderen. Haar ouders zijn oud en kunnen niet meer werken. Verder is er niemand die haar onder zijn of haar hoede neemt en moet ze het zelf zien te rooien. Moeilijke situaties soms hier!!!We hebben een zak rijst achtergelaten, maar dat is natuurlijk ook maar tijdelijke hulp. Daarna nog op bezoek bij een andere familie. Ik mocht mee naar binnen en kon alleen maar anderhalf uur lang luisteren naar een taal waar ik niets van kan maken en heb dus geen idee waarover er gesproken wordt. Ook dit frustreerd me soms..... En dan weet ik wel dat ik wat meer moeite zou moeten doen om de taal te leren, maar talen is mijn ding niet. Als er een Mandinka woord aan de ene kant binnenkomt, vliegt het er aan de andere kant weer net zo hard uit. Dus ja, hoe kan ik hier ooit begrijpen waar mensen het over hebben. Lastig is dat. Dus al bij al had ik gisteren mijn dag niet en stond ik op het punt om te gaan gillen.
Vandaag was een stuk beter, alhoewel ik wel iemand heb laten staan vanmorgen die ook weer zijn afspraak niet na kwam. Ik had om 11.00 uur een afspraak met een ziekenhuis in Serekunda omdat we in de toekomst plannen hebben om vrijwilligers te sturen naar verschillende projecten in Gambia. Gezien ik vorige week ook al deze afspraak gemaakt had en de betreffende man toen voor een spoedgeval weggeroepen was, wilde ik de afspraak zeker niet missen omdat het me elke keer 10,00 euro kost om daar naar toe te rijden.
Ik had om 10.15 uur afgesproken met de jongen die het internetcafe draait op het Youth and Community Center. Hij zou met me meerijden naar Serekunda zodat we dan tevens bij Gamcel konden informeren voor een snellere internetverbinding. Ik als Nederlandse ben van de tijd, dus stond ik om 10.15 op de afgesproken plaats op hem te wachten. Niemand te zien. Bellen dan maar. Ik kreeg wederom te horen, I am coming..... 15 minuten gewacht. Nog niemand te zien. Bellen. Geen gehoor. Bekijk het maar, ik wil immers mijn afspraak niet missen. Weggereden, totdat een kwartier later mijn telefoon over gaat. Pech gehad ik ben al bijna op de plek van bestemming.
In het ziekenhuis aangekomen werd ik al gauw ontvangen door degene die verantwoordelijk is voor de PR.
Omdat we hem al eerder hadden ontmoet en hij daarom wist waarvoor ik kwam liet hij me alle afdelingen van het ziekenhuis zien. Ze hebben een tandartskliniek, een oogkliniek, een operatiekamer, een afdeling met een paar bedden voor vrouwen, voor mannen en voor kinderen. Ook een afdeling voor pasgeboren babys en voor bevallingen. Kortom het was interessant om te zien en ik voelde me erg welkom. Ook zag ik hier betrokken en zorgzaam personeel. Ik ben blij met dit contact, zodat we in de toekomst vrijwilligers kunnen laten werken op dit project. Zowel het ziekenhuispersoneel als de vrijwilligers uit Nederland kunnen veel leren van de uitwisseling van hun kennis. Ben hierdoor weer helemaal happy nu.
Vandaag komt er een echtpaar uit het zuiden van ons land naar Gambia, die ik al in Nederland heb ontmoet.
Ze gaan verblijven in een hotel en ik verwacht dat ze me eerdaags gaan bellen. Ze hebben me gevraagd om hen te begeleiden en hen te introduceren in het leven van de Gambianen. A.s. vrijdag komt ook hun dochter over en met zijn allen zullen we dan komend weekend nogmaals naar het binnenland reizen.