Tas gestolen.

Kort nadat ik vorige week mijn blog geplaatst had werd ik bestolen. Ik moest nog even geld wisselen in een wisselkantoor en toen ik weer buiten kwam  zette ik mijn tas in de auto op de grond voor de passagiersstoel.
Tegelijkertijd ging mijn telefoon en pakte ik deze uit mijn tas. Het was Alhagie en terwijl ik met hem sprak stond er een man naast mijn auto die me wees op een slappe band. Ik draaide me een ogenblik om naar de man en toen ik weer in de auto keek zag ik dat mijn tas weg was. Ik had Alhagie nog aan de lijn terwijl ik sprakeloos naar de lege plek keek. Ik vertelde hem enigszinds verward wat er aan de hand was. Hij vertelde me meteen te komen. Na een kwartiertje wachten wederom in het wisselkantoor waar ik aan de mensen die daar werken mijn verhaal deed, kwam Alhagie aanrijden. Samen met hem ben ik aangifte gaan doen bij de politie. Ik was mijn tas, mijn net nieuwe portemonnee, mijn geld, mijn rijbewijs, bankpasje, verzekeringskaart en USB stick met alle informatie van de stichting erop kwijt geraakt. Alhoewel het voorval natuurlijk niet lachwekkend was, kreeg ik wel de lachkriebels toen ik zag hoe dat dan gaat. Een politie agent vroeg me om een verklaring te geven. Dus kreeg kreeg ik een kladblaadje toebedeeld waarop ik moest schrijven wat er precies was gebeurd. Zonder dat hij het na las zei hij dat het een prima verklaring was. Toen vroeg hij me nog een keer het verhaal te vertellen, beetje bij beetje, zodat hij het nog een keer op kon schrijven. Met een pen die maar amper schreef en zijn tong uit zijn mond schreef hij heel ijverig mijn verhaal op een wat officieler papier. Na nog wat op en neer gelopen te zijn vond hij een mapje waarin hij de aangifte stopte en moest ik mee naar een kantoor waar boven de deur geschreven stond "Serious Crime". Daar zat een enorme forse man die de aangifte in ontvangst nam en me vertelde dat ik morgen terug kan komen voor een bewijs van aangifte.
De volgende dag ben ik alleen terug gegaan. Toen ik parkeerde kwam er een man naar me toe van de verkeerspolitie die moeilijk deed over de auto waarin ik reed. Ik mocht niet rijden in een auto met een Nederlands kenteken verklaarde hij, terwijl Alhagie daar wel een vergunning voor heeft. Hij wilde dit niet geloven en zei dat er in Gambia geen vergunningen afgegeven worden hiervoor. Toen ik zei dat ik Alhagie zou bellen om dan contact op te nemen met zijn baas, bond hij in. In het poliekantoor kreeg ik te horen dat mijn aangifte nog niet klaar was omdat er geen elektriciteit was geweest en ze mijn aangifte niet uit hebben kunnen typen. Tevens moest ik hiervoor betalen. De dag daarvoor was hier niets over gezegd. Ik heb dit geweigerd en ben naar huis gegaan. Een paar dagen later ontmoette ik iemand van de politie in ons dorp die me vertelde dat mijn verklaring ondertussen was gestuurd naar het gerechtsgebouw in Banjul. Ik was verbaasd en vertelde hem dat ik er geen zaak van wil maken en alleen een verklaring van aangifte nodig heb van de politie zodat ik dit bij mijn verzekering in Nederland kan melden. Volgende week als Alhagie terug is vraag ik of hij het voor me kan regelen. Hij kent veel mensen en heeft veel makkelijker toegang tot de autoriteiten dan ik.

Alhagie is maandag vertrokken naar de grens van Senegal/Mauretanie om de teams van Go4Africa op te halen. Volgende week maandag komen ze aan in Tanji. Op de valreep kwamen we erachter dat ze i.p.v. zondag, zoals elk jaar nog het geval is geweest, pas maandag aankomen. Gezien alles al geregeld was voor zondag zoals politie escorte, aanwezigheid van een Gambaanse TV ploeg, een fanfare en een lunch op Kairoh Garden moesten we alles weer wijzigen. Maar goed dat is gelukt en maandagmiddag is Alhagie vertrokken. Gisteren is hij gearriveerd bij de grens en moet hij nog 24 uur wachten in zijn auto voordat hij de teams zal ontmoeten.

Ik houd me deze week vooral bezig met de vier per vliegtuig gearriveerde meiden die via Go4Africa al hier zijn en twee meisjes van 15 en 16 jaar die via Future for Young People voor een week stage lopen op een kleuterschooltje achter het Youth and Community Center. Het is wel gezellig zo met zijn allen, alleen brengt het wel wat werk met zich mee voordat ze helemaal gesetteld zijn hier in Gambia. Het vergt nogal wat begeleiding en er zijn er een paar bij die voordat ze hier kwamen niet wisten waaraan ze begonnen. Ze vertelden me dan ook eerlijk dat ze de eerste dag zoiets hadden van "O help, ik wil naar huis!'  Maar na een paar dagen gewenning en wat leuke dingen doen vertelden ze me gisteravond dat ze het nu zo leuk vinden dat ze niet eens meer naar huis willen. Is dat geen compliment!!!

En dan ja, eindelijk, Franco, als kersverse vader is na ruim 9 maanden Nederland weer gearriveerd in Gambia. Voor hem en Eefje is het niet makkelijk om zo kort na de geboorte van hun eerste zoontje voor twee maanden uit elkaar te moeten gaan.
Maar aan de andere kant is het even noodzakelijk gezien Franco volgende week zo'n 14 studenten op zijn compound krijgt voor een verblijf van zeven weken. Muhammed, zijn broer, heeft erg zijn best gedaan om alles in orde te maken voordat Franco thuis kwam en volgens mij is dat ook wel gelukt. Alleen vanmorgen hoorde ik dat zijn auto niet wilde starten en voor degene die het programma "Buitenlandse Bruiloft" hebben gezien "Everything under control" zoals Franco altijd zegt. haha!!!
Ik, zijn moeder, zijn broers Muhammed en JJ en zijn vrienden zijn erg blij dat Franco weer even terug is.
Hij werd dan ook hartelijk ontvangen door iedereen. Gistermiddag nog een tijd gezellig bij zitten kletsen met hem en ik hoop daar komende dagen nog wat meer tijd voor te hebben.
Eefje sterkte in Nederland met jullie lieve zoontje Kemo