Soms...... grrrrrrrr.......

Waar ik al bezorgd om was gebeurde, Alhagie was helemaal op. Gedurende enkele dagen bleef hij voor een groot deel van de dag op bed liggen. Hij heeft teveel aan zijn hoofd en er wordt door allerlei mensen aan hem getrokken. Daarnaast rinkelen zijn drie telefoons onophoudend en ja.... wie houdt dat lang vol.
Met een paar mensen hebben we even wat taken van hem overgenomen zodat hij tot rust kon komen.
Omdat we daar al langer over gesproken hebben en omdat ik zie dat het echt noodzakelijk is heb ik twee vrienden van Alhagie in vertrouwen genomen en hen gevraagd of ze samen met mij, Alhagie willen ondersteunen in zijn werkzaamheden voor de twee stichtingen waarvoor hij werkt.
Het is immers soms moeilijk hier om mensen te vertrouwen en velen weten niet wat het is om verantwoordelijkheid te nemen voor hetgeen ze doen. Deze twee vrienden kennen Alhagier al lange tijd en Alhagie kent hen. Ze weten wat hij doet en beiden hebben een rijbewijs en kunnen dus op pad gestuurd worden voor de een of andere klus. Als je na gaat dat alleen Future for Young People al ongeveer 35 vrijwilligers heeft in Nederland en daarnaast Go4Africa die jaarlijks met ongeveer 50 mensen naar Gambia komen en Alhagie dat praktisch allemaal alleen runt, lijkt het op het moment wel of hij een groot huis op zijn schouders meedraagt.
Ik was dan ook blij dat zijn vrienden bereid zijn hem te helpen.Vooral de komende periode is dat hoogst noodzakelijk omdat de drukste tijd van het jaar nog moet beginnen, nl. de komst van Go4Africa die gedurende zeven weken in Gambia zullen verblijven.
Ook werden we een paar dagen geleden gebeld door een Nederlands echtpaar die het telefoonnummer van Alhagie gekregen hadden, met de vraag of Alhagie met hen een paar dagen wilde rondtrekken door Gambia.
Daar heb ik vanwege allerlei andere bezigheden van Alhagie even een stokje voor gestoken. Ik heb hen toen beloofd om hen een dag mee te nemen naar Tanji en een vriend zou dan twee dagen met hen naar Tendaba Camp gaan. Zo geregeld zo gedaan. Vrijdag heb ik ze opgehaald in hun hotel en heb ik ze meegenomen naar het strand in Tanji waar ze alle activiteiten rondom de visserij hebben bezocht en daarna zijn we naar ons huis gereden. Na de lunch hebben we het Youth and Community Center bezocht, zijn we naar een kleermaker geweest en naar een echte Gambaanse kapper waar de man zijn haar wilde laten knippen. Ook hadden ze nog een batik lap gekocht in het dorp. Ze vertelden me dat ze een geweldige dag hadden gehad. Leuk toch....
Daarnaast zijn er nog de twee meisjes van Go4Africa die zo nu en dan hun verhaal bij me kwijt willen. Ze maken natuurlijk vanalles mee en gezien ik de enige ben die Nederlands spreekt komen ze elke dag met hun ervaringen naar mij toe. Gisteravond zat er een gigantische spin in hun badkamer en ik dacht even dat er een moord gepleegd werd, zo hard gilden ze. JJ die stoer met een bezem de spin kwam vermorzelen was voor hun de held van de dag.
Gisteren had ik even de balen van alles hier...... Zo heb je van die dagen. De hele ochtend zitten wachten op iemand die een microkrediet van ons gehad heeft voor een gesprek. Deze kwam niet opdagen. In de middag had Alhagie me beloofd om naar Brikama te gaan om de vrouw van een vriend op te zoeken die drie maanden geleden is overleden aan leverkanker. Ik had een foto van hem in laten lijsten als herinnering voor zijn familie. Voordat we weg waren was het half vijf. Toen we in Tanji bij het benzinestation aankwamen kreeg Alhagie een telefoontje dat er nog iemand was die met ons mee wilde rijden naar Brikama. Hij vertelde dat hij spoedig zou arriveren en al in Ghana Town was, nog geen 10 minuten rijden van Tanji. Een uur later was hij er nog niet. Meerdere keren naar hem gebeld en ja hoor, I am coming......... is wat je hier de hele dag door hoort. Maar wanneer..... dat is altijd de vraag. Na een uur was hij nog niet gearriveerd en was mijn geduld op. Ik had de hele dag niets anders gedaan dan gewacht, dus verzocht ik Alhagie, zo vriendelijk mogelijk, om dan maar zonder hem te vertrekken. Net toen Alhagie de auto starte kwam hij aanzetten. Ik kon even niet meer vriendelijk zijn en hij kreeg dus een flinke uitbrander van me.
In Brikama aangekomen zijn we naar deze nog jonge vrouw geweest. Ze is na het overlijden van haar ook nog jonge man achtergebleven met vier kleine kinderen. Haar ouders zijn oud en kunnen niet meer werken. Verder is er niemand die haar onder zijn of haar hoede neemt en moet ze het zelf zien te rooien. Moeilijke situaties soms hier!!!We hebben een zak rijst achtergelaten, maar dat is natuurlijk ook maar tijdelijke hulp. Daarna nog op bezoek bij een andere familie. Ik mocht mee naar binnen en kon alleen maar anderhalf uur lang luisteren naar een taal waar ik niets van kan maken en heb dus geen idee waarover er gesproken wordt. Ook dit frustreerd me soms..... En dan weet ik wel dat ik wat meer moeite zou moeten doen om de taal te leren, maar talen is mijn ding niet. Als er een Mandinka woord aan de ene kant binnenkomt, vliegt het er aan de andere kant weer net zo hard uit. Dus ja, hoe kan ik hier ooit begrijpen waar mensen het over hebben. Lastig is dat. Dus al bij al had ik gisteren mijn dag niet en stond ik op het punt om te gaan gillen.
Vandaag was een stuk beter, alhoewel ik wel iemand heb laten staan vanmorgen die ook weer zijn afspraak niet na kwam. Ik had om 11.00 uur een afspraak met een ziekenhuis in Serekunda omdat we in de toekomst plannen hebben om vrijwilligers te sturen naar verschillende projecten in Gambia. Gezien ik vorige week ook al deze afspraak gemaakt had en de betreffende man toen voor een spoedgeval weggeroepen was, wilde ik de afspraak zeker niet missen omdat het me elke keer 10,00 euro kost om daar naar toe te rijden.
Ik had om 10.15 uur afgesproken met de jongen die het internetcafe draait op het Youth and Community Center. Hij zou met me meerijden naar Serekunda zodat we dan tevens bij Gamcel konden informeren voor een snellere internetverbinding. Ik als Nederlandse ben van de tijd, dus stond ik om 10.15 op de afgesproken plaats op hem te wachten. Niemand te zien. Bellen dan maar. Ik kreeg wederom te horen, I am coming..... 15 minuten gewacht. Nog niemand te zien. Bellen. Geen gehoor. Bekijk het maar, ik wil immers mijn afspraak niet missen. Weggereden, totdat een kwartier later mijn telefoon over gaat. Pech gehad ik ben al bijna op de plek van bestemming.
In het ziekenhuis aangekomen werd ik al gauw ontvangen door degene die verantwoordelijk is voor de PR.
Omdat we hem al eerder hadden ontmoet en hij daarom wist waarvoor ik kwam liet hij me alle afdelingen van het ziekenhuis zien. Ze hebben een tandartskliniek, een oogkliniek, een operatiekamer, een afdeling met een paar bedden voor vrouwen, voor mannen en voor kinderen. Ook een afdeling voor pasgeboren babys en voor bevallingen. Kortom het was interessant om te zien en ik voelde me erg welkom. Ook zag ik hier betrokken en zorgzaam personeel. Ik ben blij met dit contact, zodat we in de toekomst vrijwilligers kunnen laten werken op dit project. Zowel het ziekenhuispersoneel als de vrijwilligers uit Nederland kunnen veel leren van de uitwisseling van hun kennis. Ben hierdoor weer helemaal happy nu.
Vandaag komt er een echtpaar uit het zuiden van ons land naar Gambia, die ik al in Nederland heb ontmoet.
Ze gaan verblijven in een hotel en ik verwacht dat ze me eerdaags gaan bellen. Ze hebben me gevraagd om hen te begeleiden en hen te introduceren in het leven van de Gambianen. A.s. vrijdag komt ook hun dochter over en met zijn allen zullen we dan komend weekend nogmaals naar het binnenland reizen.