Life in Gambia

Afgelopen week stond in het teken van het begeleiden van een echtpaar uit het zuiden van Nederland die voor 12 dagen in Gambia verblijven. De eerste dag heb ik hen opgehaald bij hun hotel en zijn ze met me meegegaan naar een ziekenhuis in Serekunda. Ik moest daar naar toe met ons buurjongetje Abdulai van 4 jaar oud die enorme O beentjes heeft. Elke week ga ik of JJ met hem naar een Duitse fysiotherapeute voor oefeningen en tevens slikt hij Calcium tabletten voor sterkere botten. Verder liep er een afspraak voor hem om een gipsbroekje aan te laten meten voor s nachts. Dat moest dus vandaag gebeuren. In het ziekenhuis in Serekunda hebben we iemand opgepikt die ons zou begeleiden naar een orthopedisch centrum in Banjul. Hier ben ik vorig jaar ook verschillende keren geweest om een kunstbeen aan te laten meten voor een 15 jarig meisje uit ons dorp. Daar aangekomen was het wachten, passen van het gipsbroekje, bijslijpen ed.
Na enige tijd hoorden we dat we de week daarop terug konden komen om het op te komen halen. JJ heeft dat gedaan samen met het jongetje en zijn moeder. Vanmorgen ben ik even bij hen thuis gaan kijken hoe het gaat. De eerste nacht heeft hij gehuild maar nu gaat het beter. Is even wennen natuurlijk om te slapen met zo n ding aan je lijf. Maar dit zal hem daadwerkelijk helpen om rechtere beentjes te krijgen.
Daarna heb ik het echtpaar uit Nederland meegenomen naar ons huis in Tanji. Ze waren erg verrast om te zien waar ik al die maanden verblijf.
De dag daarop heb ik ze weer opgehaald en heb ze meegenomen naar een familie in het dorp met een gehandicapt kind wat geboren is met een open ruggetje en een waterhoofd. We hoorden via via van dit kind en Houwa en ik wilden zien hoe haar leefomstandigheden zijn. Het is een meisje van 12 jaar. Ze zit zonder ondergoed aan de hele dag in het zand en de viezigheid. Haar benen zijn verlamd en zitten vol met infecties en ze is incontinent. Het was treurig om te zien en zeker als je na gaat dat dit kind al jarenlang zo leeft. Ze kan zich alleen slepend voortbewegen door het zand. In de avonduren heb ik dit tegen Alhagie verteld en hij toverde een paar uur later een prachtig klein rolstoeltje uit onze opslag. Samen met het echtpaar zijn we gaan kijken of het meisje in het rolstoeltje past. Het was net iets aan de krappe kant. Maar na wat filosoferen met zijn allen zijn we tot de conclusie gekomen dat er wel wat aanpassingen gedaan kunnen worden. Kortom het rolstoeltje staat nu bij Ousman, onze timmerman op het Youth and Community Center, die het helemaal in orde gaat maken. Ook i.v.m. haar incontinentieprobleem hebben we een oplossing gevonden. We maken er tevens een po stoeltje van. Nu wachten we tot het klaar is zodat we het af kunnen leveren bij het meisje.
Er zitten wielen aan de rolstoel waarmee ze zich zelf kan verplaatsen. Ideaal voor haar natuurlijk. Verder denken we erover om haar wekelijks op te halen zodat ze deel kan nemen aan het klasje voor gehandicapte kinderen van Houwa. Dit zal haar goed doen en haar wereld iets groter maken dan die nu is.
Zaterdag heb ik het echtpaar weer opgehaald samen met hun dochter die de dag daarvoor ook naar Gambia gekomen was. We zijn met zijn allen naar de zorgboerderij gaan kijken die we aan het bouwen zijn en later heeft Alhagie ons afgezet bij de compound van Franco die ze ook graag wilden zien. Terug gekomen bij de auto bleek dat de telefoon van Alhagie gestolen was. Alhagie was helemaal over zijn toeren en probeerde door met zijn auto de buurt af te zoeken de dader te vinden. Maar natuurlijk was de dader slimmer en had de gestolen telefoon allang verstopt natuurlijk. Ik probeerde gelijk het nummer te bellen, maar het nummer was niet meer bereikbaar. Alhagie is naar de politie gereden en samen met hen hebben ze de buurt ondervraagd. Er werd gewezen op twee jongens die bij de auto hadden gestaan. Deze zijn meegenomen door de politie en ingesloten in het politieburo. Nu een paar dagen later hebben we andere aanwijzingen en zijn de jongens weer vrijgelaten. Heel spijtig voor hen natuurlijk dat ze een paar dagen hebben vastgezeten, want dat is hier geen pretje. Doordat Alhagie zijn telefoon kwijt is is hij ook al zijn contacten, zijn fotos en skype adressen kwijt. Heel vervelend en zeker nu in deze drukke tijd waarin we voorbereidingen moeten treffen voor de komst van Go4Africa en tevens nog op verschillende plaatsen aan het bouwen zijn.
Zondag zijn we samen met het echtpaar en hun dochter vertrokken naar het binnenland. Op de heenweg via de zuidroute werd de auto te heet en moesten we twee keer stoppen. Nadat we de verwarming in de auto opengezet hadden, bij een buitentemperatuur van ongeveer 35 graden, konden we verder rijden. Op deze manier kon de motor koel blijven maar wij werden, in de auto gezeten, des te heter. Pffffffffff. Valt niet mee om in Gambia zonder gebreken naar het binnenland te reizen. Van de tien keer dat ik er nu geweest ben hebben we nog maar twee keer zonder problemen kunnen rijden.
Uiteindelijk zijn we laat in de middag in Janjanburee aangekomen. Daar hebben we overnacht waarop we de volgende dag het dorpje van Houwa en Alhagie Bah hebben bezocht, de school in Jakaba en de familie compound en de markt in Wassu. Ik schat dat de temperatuur in de middag opliep tot 38 graden en ik kon het dan ook niet lang uithouden pal in de zon. Na een koel drankje in de schaduw zijn we na aflevering van de schoolmaterialen voor Koho Sosse in Senegal, die opgehaald werden door een jongen uit dit dorp, terug gereden naar Janjanburee om daar de rivier weer over te steken. We hadden immers gehoord dat de wachttijd in Farafenni bij de boot op kon lopen tot enkele uren. De route via Janjanburee is wel langer maar dan konden we in elk geval wel doorrijden. Tegen acht uur in de avond kwamen we aan in Tendaba Camp waar we na een diner nog even hebben zitten uitpuffen aan het water. Iedereen lag vroeg in bed na deze boeiende maar wel vermoeiende dag. Een dag later kwamen we weer terug in het westen van Gambia, waar het toch ook een wereld van verschil is met het binnenland. In het binnenland zijn de mensen erg hartelijk en vriendelijk zonder dat ze iets van je verwachten. In het westen is dat anders. Daar is een groot deel van de vooral jongere generatie uit op materieel of geld en weet je niet altijd wie het wel of niet goed bedoeld.

Vanmiddag hebben we het blijde nieuws van Franco en Eefje ontvangen dat hun zoon geboren is!!!!!!
Ik ga nu gauw kijken of ik ergens beschuit met muisjes kan kopen in de supermarkt. Beschuit zal wel lukken maar muisjes dat is de vraag.........
Echte muizen zijn er wel genoeg in Gambia. Zoals een Nederlandse vrouw die in Janjanburee niet in haar kamer durfde te slapen vanwege een muis en de nacht in onze auto heeft doorgebracht.