Life in Gambia

Vanuit het warme Gambia, een eerste bericht. Na een voorspoedige vlucht ben ik weer veilig aangekomen in Tanji. Een aantal mensen in het vliegtuig herkenden mij van de TV uitzending afgelopen zondag.
Dat was wel leuk!
Gisteren hebben we meteen de helft van het gesponsorde geld voor de rijst gewisseld, 50 zakken rijst gekocht en een vrachtwagentje gehuurd. 50 x 50 kg is immers 2500 kg.
De zakken thuis opgestapeld en vrijwel meteen is Alhagie mensen gaan bellen of gaan halen waarvan hij de indruk had dat ze het moeilijk hebben op dit moment. Over wie er allemaal geweest is daar zal ik na terugkomst in Nederland verslag van doen, want dat is teveel om nu even op te noemen.
Ik was even weg in die tijd om boodschappen te doen en toen ik terug kwam zag de straat letterlijk en figuurlijk zwart van de mensen. Dit gaat hier natuurlijk als een lopend vuurtje en Alhagie werd zowat onder hen bedolven. Uiteindelijk riep hij tegen mij, maak jij de foto´s maar! Maar ik vond het te genant om tussen al die mensen foto´s te maken en ben snel naar binnen gevlucht. In het begin heeft Alhagie wel foto´s gemaakt maar uiteindelijk was het niet meer te doen. Tot gisteravond 23.00 uur stond onze compound vol met mensen die allemaal hoopten nog een zak rijst te krijgen, maar helaas alle rijst was al weggegeven. Omdat we nadien nog steeds mensen in ons hoofd hadden waarvan we vonden dat ze echt een zak rijst nodig hadden is Alhagie samen met Baks nog 17 zakken rijst gaan kopen en in de nacht hebben ze aan de huisjes geklopt (de mensen gaan hier over het algemeen vroeg naar bed omdat ze geen elektriciteit hebben) en een zak rijst afgeleverd. Deze mensen waren stomverbaasd dat er zomaar iemand is die hen 's nachts een zak rijst komt brengen. Sommigen van hen moesten zelfs huilen, zo ontroert waren ze door dit gebaar.
Vanmorgen om 8.00 uur stond de straat weer vol met mensen en dit ging de hele dag zo door. Moeilijk is dit soms. Zoveel mensen hebben hulp nodig maar jammergenoeg kunnen we maar een deel van hen helpen.

De rest van het geld gaan we besteden in het binnenland. Over een week of twee/drie gaan we naar Jakaba, Bulbuck en Kuho Sosse in Senegal. Ook daar zullen we rijst uitdelen.

Door vele (gelovige) mensen hier is er voor ons en voor alle mensen die dit mogelijk hebben gemaakt gebeden. Alhagie en ik (Petra) willen jullie allemaal heel hartelijk bedanken! Zoveel gezinnen hebben we samen met jullie al blij kunnen maken met de zakken rijst.

Woensdagavond was het weer even spannend. Ik wilde voordat ik naar bed ging nog even douchen. Ook Alhagie wilde douchen en was zich al uit aan het kleden toen ik een enorm lawaai hoorde buiten. In eerste instantie dacht ik dat de TV buiten zo luidt stond, maar ik twijfelde en bedacht mezelf om maar eens even een kijkje te gaan nemen. Toen ik buiten kwam hoorde ik een enorm gegil en lawaai bij onze buren vandaan komen. Ik rende het huis in en riep tegen Alhagie; Er is iets aan de hand bij de buren!
Hij kleedde zich snel weer aan en rende naar buiten toe. Even later kwam hij terug met de mededeling dat ze een dief te pakken hadden die in wilde breken. De vrouwen die daar wonen waren enorm geschrokken omdat hij de elektriciteit uitgeschakeld had en ze plotsklaps in het donker zaten. Daarop zetten ze het op een gillen waarop Baks en Muhammed die bij ons zaten over de schutting sprongen en hem te pakken kregen. Ze hebben uiteindelijk met touwen zijn polsen samengebonden.
Ik wilde dat wel eens zien natuurlijk en wurmde mezelf snel in pyama en rende achter Alhagie aan.
Toen ik bij onze poort aan kwam stonden er minstens 20 mensen om de dief heen die geboeid op een bankje zat. Hij was gewond aan zijn hoofd en zat vrolijk te lachen. Kun je je dat voorstellen....je zit gewond, met geboeide polsen en er staan 20 mensen om je heen tegen je te schelden en dan zit je alsnog te lachen.....
Hoe gek moet je dan zijn! Alhagie bracht hem samen met een aantal anderen achterin de bus naar het politieburo in Tujering. Hij was een Senegalees en het bleek achteraf ook dat hij ze niet allemaal op een rijtje had.

Gisteravond een gesprek gehad met Bah die twee jaar geleden een microkrediet van FFYP heeft gehad.
Bah is een buitengewoon aardige jongen en naar mijn idee goud eerlijk. Fijn gesprek met hem gehad. Hij is nu middels wat bouwwerkzaamheden aan het sparen om bij te kunnen leggen bij zijn verdiensten vanuit zijn microkrediet om dan weer te kunnen starten met het verhandelen van vis. Goed initiatief toch!

Ik heb van Harry die nu al een aantal weken hier is het hele verhaal van Yaay (gehandicapte meisje) aangehoord en het is voor onze Westerse begrippen te triest om aan te horen. Ze zou beter af zijn als ze ergens ondergebracht zou kunnen worden, maar waar..... Alle grotere instanties die in Gambia actief zijn hebben we al benaderd en die zeggen niets te kunnen doen. Een andere optie was Heart House, een instituut voor gehandicpate kinderen, wat gerund wordt door Engelsen. Ik heb daarheen gebeld maar Yaay blijkt voor hen al te oud te zijn. Zij nemen kinderen onder hun hoede die 4 a 5 jaar oud zijn. Dus dat houdt nu ook op. We hebben het er ook over gehad om Yaay naar Nederland te halen zodat haar wonden (decubitus) goed kunnen genezen en ze een training kan volgen om zindelijk te worden. Volgens Harrie weet ze heel goed wanneer ze naar het toilet moet, maar het is haar nooit geleerd. Vandaar dat ze altijd in haar eigen uitwerpselen zit. Als dit probleem opgelost zou zijn dan is het leven voor Yaay al een heel stuk aangenamer.

Dit waren voor nu wel de belangrijkste dingen. Ik wens jullie vanuit Gambia allemaal een fijn weekend en tot volgende keer.