Drukke maar interessante week

Gisteravond drie uur zitten werken aan een verslag voor mijn blog en net toen ik het op internet wilde plaatsen viel internet weg en was ik alles kwijt. Het valt niet mee hier om via internet te communiceren.

Vorige week zat ik in het internetcafe toen ik net een lange mail getypt had en de stroom uit viel. Ook alles weg. Of ik heb een toetsenbord waar je een gereedschapskist bij nodig hebt om het functionerend te krijgen. Zo is het altijd wat, dus vandaar..... sorry als het allemaal wat lang duurt voordat jullie van me horen. Ik kan niet meer doen dan mijn best.

Vorige week een drukke, inspirerende en interessante week gehad. Dindag heb ik met Houwa alle gehandicapte kinderen die bij het Bendula project betrokken zijn bezocht om te vertellen dat de school weer van start gaat vanaf deze week. Het Bendula project is een initiatief van leraren en studenten van het ROC in Venlo die via Go4Africa naar Gambia zijn gekomen en een klasje voor zo´n 10 gehandicapte kinderen in de bibliotheek van de Tanji Lower Basic School hebben opgezet. De kinderen gaan ieder een ochtend in de week naar school. Het klasje heeft 5 maanden stil gelegen vanwege vakantie, een kapotte bus en ziekte van Houwa die de kinderen begeleid en ziekte van de ouders van Alhagie Bah die de kinderen naar school brengt. Nu kunnen ze dus weer van start en een bezoek aan de ouders is van belang omdat er anders niemand op tijd klaar staat als de kinderen in de ochtenduren opgehaald worden. Na een hele middag in en uit de auto, over paden die vergelijkbaar zijn een paardenpad in het bos in Nederland en gigantische kuilen ontwijkend voor zover als dat gaat, was ik dan ook helemaal gaar aan het eind van de middag.

Woensdag ben ik met Yaay, een gehandicapt meisje in Tanji wat een aantal weken geleden verwaarloosd en ziek was aangetroffen door Harrie Stienen, voor controle naar het ziekenhuis in Banjul geweest. Yaay heeft onlangs ruim een week in het ziekenhuis gelegen vanwege uitdrogings verschijnselen dat veroorzaakt was door een ernstige vorm van decubitus. Gezien Yaay incontinent is zit ze altijd in haar eigen urine en kunnen haar wonden niet helen. Er is nu een katheter aangebracht in het ziekenhuis wat natuurlijk al een hele vooruitgang is. Dus woensdagochtend met JJ, Yaay en haar oma opgehaald. In Banjul aangekomen wist JJ waar we moesten zijn. Na een half uur wachten bleek dat we bij het verkeerde gebouw stonden. Gelukkig was er iemand die Yaay herkende en zij wees ons naar een ander gebouw. Na bekend gemaakt te hebben dat we er waren bij een vrouw die achter een deur verborgen zat, vermoedelijk de receptioniste, vertelde ze ons te wachten op de veranda. Er was een houten bankje tegen de muur gemaakt waarop we plaats namen tussen nog een tiental andere mensen. Ik keek eens rond en zag achter ons een overkapping waar nog zo´n 100 wachtenden zaten, eveneens op houten bankjes. Ik zag de bui al hangen. Iedereen had natuurlijk gewoon vandaag een afspraak maar niemand die een tijd doorgekregen heeft, net zoals wij. Dus dan maar wachten totdat we geroepen worden, Na twee uur op dat houten bankje te hebben doorgebracht en we er allemaal een houten k..... van hadden gekregen zag de betreffende receptioniste ons zitten en kregen we te horen dat we het dossier van Yaay op moesten halen bij de administratie. Wisten wij veel, had ze ons dat niet eerder kunnen vertellen??? Toen was het zo gepiept en konden we bij de arts naar binnen. Nadat we de receptioniste gepasseerd waren, kwamen we in een rommelig kantoor waar de paar stoelen die er stonden, waarschijnlijk bedoeld voor patienten, vol zaten met mensen in witte jassen die druk met elkaar in gesprek waren. Ergens achter in een hoek zat een man achter een bureau met een Indiaas uiterlijk en ik begeep dat hij de arts was want hij begon tegen me te praten. Zijn Engels was totaal anders dan ik gewend ben hier en door het geroezemoes van de anderen in de ruimte moest ik vreselijk mijn best doen om hem te verstaan. Hij keek een keer naar Yaay en ging verder met zijn verhaal. Ik begreep daaruit dat Yaay opnieuw geopereerd moet worden. Ze heeft immers een waterhoofd en dat kan druk gaan geven op haar hersenen. Er moet een afspraak gemaakt worden met een andere arts om een drain te plaatsen in haar hoofd zodat het vocht afgedreven kan worden. Ondertussen liep hij het kantoor uit tussen de anderen door nog steeds druk pratend en met mij achter zich aan. Ik begreep dat hij het telefoonnummer wilde vragen van die andere arts aan zijn collega´s maar er was niemand die het telefoonnummer wist. Dus moest ik het zelf maar uitzoeken zei hij. Oke....daar stond ik dan! Ik besloot gewoon iedereen met een witte jas aan te klampen voor dat betreffende telefoonnummer. Na een tiental mensen gevraagd te hebben kwam er een jongeman naar me toe die me het juiste nummer wist te geven. Donderdag kon ik bellen voor een afspraak wist hij me ook te vertellen.

Ik had verwacht dat het katheter van Yaay wel nagekeken zou worden maar niets van dat alles. Hier konden we het verder mee doen. Een verpleger van het ziekenhuisje in Tanji verzorgd nu dagelijks haar decubitus wonden, tenminste dat is de afspraak. Ze worden daar dik voor betaald, maar ook daar moeten we steeds achteraan. De ene keer is het verband op, de andere keer voelt de verpleger zichzelf ziek en ga zo maar door. Het valt niet mee om het allemaal goed te coordineren hier.

Thuis gekomen ben ik met Alhagie naar Brikama gereden om daar wat vrienden op te zoeken en daarna sponsorgeld te brengen voor twee kinderen waarvan de vader vorig jaar op jonge leeftijd overleden is aan leverkanker. De moeder leeft nu met haar drie kinderen alleen en heeft weinig familie waardoor het voor haar erg moeilijk is om te overleven. Sociale voorzieningen zijn er in Gambia immers niet. De moeder vertelde ons nog steeds heel veel aan haar man te denken en haar rouwproces was duidelijk nog niet voorbij.

Donderdag had ik met Francien Smits van Gambia Child en haar dochter afgesproken in hun hotel. Zij hebben als doel gehandicapte kinderen te ondersteunen zodat ze naar school kunnen. Ook willen ze een samenwerkingsverband aangaan met het Bendula project. Na een uurtje bijgekletst te hebben zijn we samen op stap gegaan en ons eerste bezoek bracht ons bij Second Home. Dit is een tehuis voor gehandicapte kinderen opgezet vanuit een initiatief uit Nederland. We troffen daar Jos die voor drie weken in Gambia is. Na een kop thee en een rondleiding door het huis, de kinderen zijn overdag op de methodist school, nog even nagepraat over een nieuw initiatief vanuit Second Home nl. een kenniscentrum. Kennis betreft de omgang met gehandicapten en hun mogelijkheden is praktisch niet aanwezig. Vandaar dat er door onwetendheid in sommige gevallen gehandicapten worden verwaarloosd en/of hun mogelijkheden niet worden benut. Ook speelt de armoede hierin een grote rol. Er is geen geld voor voorzieningen of medische zorg. Het kenniscentrum wil voorlichting geven aan familieleden, leraren en iedereen die te maken heeft met mensen met een handicap, over de verschillende vormen van handicaps en hun specifieke benadering. Prachtig initiatief en misschien kansen voor een mogelijke samenwerking i.v.m. onze zorgboerderij.

Daarna naar de methodist school. Deze school is opgezet vanuit een Engels initiatief. Hier gaan zo´n 150 gehandicapte kinderen dagelijks naar school. Alleen hoorde ik van Jos dat ook de leraren hier praktisch geen kennis hebben op dit gebied. Er is echter één vrouw die ook op Second Home werkt die zich met heel haar hart inzet voor deze kinderen.

Om 13.00 uur had Francien een afspraak met de moeder van Kumba Lowe, een doof meisje, bij de dovenschool in Kanifing. Kumba is vorig jaar op kosten van Gambia Child naar een ziekenhuis in Dakar geweest om te kijken of ze iets konden doen om haar gehoor te verbeteren maar dat is jammer genoeg niet voldoende gelukt. We troffen Kumba en haar moeder bij de ingang van de school. Na een poosje gewacht te hebben werden we bij het hoofd van de school naar binnen geroepen. Na uitgelegd te hebben dat Gambia Child zou betalen om Kumba op school te plaatsen kregen we te horen dat ze nog te jong was. Ze zou eerst naar de nursery school moeten en eindje verderop. Ik vroeg aan de man hoe het vervoer naar de nurseryschool geregeld was vanuit Lamin waar ze woont? Waarop hij antwoordde dat ze dan dagelijks een taxi moest nemen. Ik vertelde Francien dat dat nogal prijzig is, waarop Francien liet weten dat ze maar een max. bedrag per jaar per kind kan besteden en dat die taxi alleen al meer zou kosten. Daarop stond het hoofd van de school op en nam ons mee naar de klas waar de jongste kinderen zich bevonden. Hij riep een paar kinderen om naast Kumba te komen staan en vond toen potseling dat ze wel hier op school zou passen. De kinderen waren bijna allemaal een kop groter dan Kuma maar vooruit...... Vreemd dat het nu plotseling wel kan. Wat moet ik hiervan denken???

We werden een kantoor ingeleid waar een man achter een bureau meteen zijn bonnenboekje tevoorschijn haalde om het bedrag wat Francien jaarlijks beschikbaar heeft voor Kumba in ontvangst te nemen. Ik zag dat de moeder van Kumba zich hierbij niet op haar gemak voelde waarop ik tegen Francien zei dat ik het beter vond om het geld aan haar te geven. Zij kan dan zelf de schooluniformen, de schoolbus, de schooltas en overige schoolbenodigdheden aanschaffen. Ze is daar bekwaam voor en in het verleden hebben we gemerkt dat ze ook betrouwbaar is, dus waarom niet. Als de school het geld ontvangt is het deze keer maar de vraag of het allemaal op zijn pootjes terecht komt. Gezien het bonnenboekje te snel te voorschijn kwam heb ik daar mijn vraagtekens bij.

Buiten gekomen liet de moeder weten heel blij te zijn met mijn besluit om het geld aan haar te geven en ik vertelde haar dat ik Alhagie zou vragen haar nog te bellen. Ze heeft een groot vertrouwen in Alhagie en ik weet dat het haar goed doet om hierover nog even contact met hem te hebben.

Daarna nog naar Bakau voor een gesprek met de contactpersoon van Francien en het uitdelen van twee zakken rijst aan zijn familie op twee verschillende compounds. Francien heeft n.a.v. mijn initiatief om zakken rijst in te zamelen ook haar best gedaan en via haar kunnen nu ook vele families blij gemaakt worden.

Vrijdagochtend kwam Francien met haar dochter mijn kant op om het klasje van het Bendula project te bezoeken en in de middag rijst uit te delen aan alle families van de gehandicapte kinderen die betrokken zijn bij dit project. Nadat we het klasje waar vandaag twee kinderen aanwezig waren hadden bezocht zijn we samen met hen in de bus gestapt om alvast rijst naar hun families te brengen. De rest willen we doen na ´praytime´ zoals ze dat hier noemen. Vrijdagmiddag is het voor alle moslims om twee uur tijd om te bidden net zoals dat bij ons in Nederland voor alle christenen vroeger of waarschijnlijk nog wel op zondagochtend om 10.00 uur is. Gedurende een uur ligt dan het sociale en economische leven praktisch geheel stil. Wij namen om die tijd een lunch en daarna vertrokken we met de bus om de zakken rijst uit te delen. Weer over al die paden en paadjes met hobbels en bobbels, auto in, auto uit, maar het was de moeite waard. Vele families waren dankbaar voor deze daad. Anderen waren er bescheiden en verlegen onder. Bij één familie was ik zelfs, na al die jaren Gambia, erg geraakt door hun armoedige situatie. Het is dicht in de buurt bij de compound van Franco. Je moet echter even van de weg af zo´n 200 meter een paadje in en dan kom je bij de compound. Afgelopen week toen ik hier ook al was heb ik er niet zo op gelet, maar nu zag ik hoe armoedig deze mensen leven. Ik had Houwa gevraagd om bij alle gezinnen een telefoonnummer te vragen omdat dat makkelijker communiceren is met de ouders van de kinderen als er iets aan de hand is. Deze mensen hadden geen telefoon, ze hadden echt helemaal niks. Ze leven met hun kinderen in een bouwval van een heel klein huisje waar wij onze kippen nog niet in zouden zetten omdat het instortgevaar te groot is. Geen kookgelegenheid, geen......... helemaal niks. Wel een paar kinderen waarvan er eentje gehandicapt is. Ik kon er die nacht niet van slapen. Mocht ik ooit een sponsor kunnen vinden om dit gezin op weg te helpen voor een paar tientjes per maand zodat ze in elk geval hun kinderen fatsoenlijk te eten kunnen geven. Wie biedt zich aan???

Om zes uur hadden Alhagie en ik een meeting in het Youth and Community Center met de nieuwe Alkalo (burgemeester) en het dorpscomite. Het doel hiervan was om te praten over de overdracht van het centrum in oktober 2015. De laatste jaren hebben we verschillende keren geprobeerd een afspraak met hen te maken maar omdat het nogal rommelde binnen het dorpsbestuur lukte dat steeds maar niet.

Nu lijkt het erop dat het allemaal wat stabieler is sinds de nieuwe burgemeester aan het roer zit.

We hebben in 2008 immers een contract met hen afgesloten met daarin opgenomen dat we 7 jaar lang het centrum mogen runnen. Volgend jaar loopt dat af. Ik was helemaal verbaasd deze keer. Iedereen was op tijd. We waren met 15 mensen. Ook de jongens die werken op het Youth Center waren aanwezig. Alles ging in het Mandinka en ik kon er dus niets van volgen maar later heeft Alhagie mij uitgelegd dat ze er de komende tijd over na gaan denken hoe straks verder. De opties zijn als volgt: Zij gaan het overnemen, wij blijven de verantwoordelijkheid dragen of zij gaan dat doen met ondersteuning van FFYP. Ik heb hen gevraagd in maart nog een keer bij elkaar te komen omdat dat waarschijnlijk de laatste keer is dat ik nog in Gambia ben voor de overdracht plaats vindt.

Ik vond het fijn om een goed gesprek met hen gehad te hebben en we hopen er maar het beste van.

Zaterdag kreeg ik bezoek van mensen die ik in het vliegtuig had ontmoet. Ze hadden me herkent van TV. De vader van een van die jongens bleek bevriend te zijn met Jeanne van den Bosch uit Boekel.

Ook kwam er een vrouw met hen mee uit West Brabant die geinteresseerd was in ons verhaal.

Ik ben ze op gaan halen in hun hotel. In Tanji aangekomen wilden ze eerst ons verhaal horen, over wat we doen en wat ons inspireerd om dit te doen. Na een tijdje gepraat te hebben en na een lunch zijn we te voet naar de zorgboerderij gelopen en vandaar uit naar het Youth and Community Center. Muhammed Jaiteh had er alles keurig uit zien, zelfs nadat er de avond daarvoor een DJ programma was geweest tot laat in de nacht. De bibliotheek was druk bezocht met jonge lezers en de theatergroep was aan het oefenen op het buitenpodium. Een van de studenten van Ousman kon ons de timmerwerkplaats laten zien. Daarna met hen en Alhagie naar het strand gereden om de drukte rondom de visserij met hen te bekijken, wat er altijd heel spectaculair en kleurrijk uit ziet. Ze vonden het een zeer interesssante en indrukwekkende middag. Leuk vind ik dat als we mensen uit Nederland een leuke (mid)dag kunnen bezorgen.

Zondagmorgen heb ik samen met Houwa Yaay opgehaald en naar onze compound gebracht. Ze vindt het geweldig om er even uit te zijn. Ze zit immers de hele dag op dezelfde compound in haar rolstoeltje voor zich uit te turen. Zo heeft ze even afleiding. Thuis gekomen heb ik haar wat cijfers leren schrijven en hebben we spelletjes gedaan met rummicup cijfers. Ik gaf haar ook een beker koud water uit de koelkast en ze dronk hem in een teug leeg. Daarna vroeg ze om nog een en nog een.... Het lijkt erop dat ze nog nooit zo´n lekker koud water heeft gedronken. Ik heb haar samen met Houwa wat vragen gesteld om erachter te komen of ze wel of niet voelt als haar blaas vol zit. Ze zegt het wel te kunnen voelen. Als dat werkelijk zo is zou ze natuurlijk geweldig geholpen zijn met zindelijkheidstraining.

Als we dat met een paar mensen uit Nederland voor elkaar krijgen dan zou ze ook naar school kunnen.

Dat zou natuurlijk een geweldige vooruitgang voor haar zijn.

Laat op de middag met Alhagie naar het strand in Sanyang gereden. Lekker gewandeld door het zand met prachtig weer. Ik kan me dan haast niet voorstellen dat het in Nederland nu koud is en al donker om deze tijd. Daarna hebben we lekker gegeten aan het strand met in de verte de ondergaande rode zon die de hemel in een prachtig schijnsel hult. Dan nog even een bezoek aan Marijke die permanent in Sanyang woont. Leuk om haar weer te zien en om bij te kletsen. Laat in de avond komen we weer thuis.

Komende week wil ik een visum regelen voor Senegal. We vertrekken a.s. zaterdag naar Jakaba. Eerst gaan we een nacht doorbrengen in Tendaba Camp vanwaaruit we verder rijden naar Janjanburee. De moeder van Alhagie gaat dan ook met ons mee naar huis. Ze is al vier maanden niet meer thuis geweest. Eerst tweeeneenhalve maand in Nederland en nu al een week of zes hier in Tanji. Ik denk dat ze blij is om weer thuis te kunnen zijn. Ook willen we daar nog zakken rijst uitdelen, de school bezoeken en een dag naar Kuho Sosse in Senegal, het dorp waar Alhagie vijf jaar van zijn leven heeft doorgebracht. Het is immers al drie jaar geleden dat ik daar ben geweest en het lijkt me leuk om deze mensen weer terug te zien. Dus het zal wel eind volgende week worden voordat er weer een verslag van mij verschijnt op mijn blog.