Amie en Alexander zijn voortaan flink gewaagd aan elkaar. Amie lacht de hele dag om Alexander's slungelige gedrag. Vanmorgen struikelde Alexander over een drempel en viel bijna languit in het zand. Nog geen minuut later struikelde een klein jongetje over Alexander zijn grote voeten en viel ook bijna languit. Amie ligt dan helemaal dubbel. We zijn nu bezig om haar aan te melden als trainer voor een basis cursus computer bij het National Trainings Institute. We hopen dat dat lukt anders mogen we geen trainingen geven. Ze heeft veel certifcaten en diploma's op het gebied van computer en het is een vlotte dame die van veel dingen goed op de hoogte is.
Alhagie is een paar kamers voor mensen die bij hem wonen en een restaurant aan het bijbouwen. Nu zag ik gisteren vanuit mijn badkamerraam dat er iemand in 1 van de kamers had staan plassen, dus ik vertelde s'avonds wat ik had gezien en ik was verwonderd over wie nu zoiets doet. Schijnbaar kwam het nogal komisch over want iedereen moest lachen. Vanmorgen kwam ik op het idee om op een A4 blaadje een tekening te maken met verboden te plassen (schrijven werkt hier niet, want bijna niemand kan lezen) Alexander en ik dat blaadje opgehangen bij het bewuste kamertje.
Even later zat Alfiseni (tweelingbroer van Alasana) tegen de muur aangehurkt en hij zag de tekening hangen. Hij keek eens rond, keek er nog een keer na en stond toen op. Liep naar de tekening toe bekeek hem eens goed en keek weer eens rond.
Hij begreep niet waar de tekening vandaan kwam. Alleen Ceenay wist gelijk wie de tekening gemaakt had, want die had het hele verhaal gisteren gehoord.
Mensen komen met allerlei problemen naar ons toe. De man die we aan gaan nemen als watchman kwam zondagmorgen en vertelde dat zijn vrouw hem wilde verlaten. Ik heb een tijdje met hem gesproken en hem geadviseerd om met Alhagie te komen praten samen met zijn vrouw, psychiaters bestaan hier nu eenmaal niet, dus helpen mensen elkaar ook op deze manier. Vanmorgen was hij er met zijn vrouw en twee van zijn kinderen waarvan er eentje erg ziek was. Ze hebben twee uur met Alhagie en Franco gesproken. Vanmiddag zag ik de man weer en hij vertelde dat de lucht was opgeklaard en dat hij weer verder kon.
Gisterenmorgen zijn we met Franco naar een paar ziekenhuizen gereden om te vragen of er een mogelijkheid is voor plastische chirurgie in Gambia. Een gehandicapte jongeman van 30 jaar oud die bij Bolong, onze timmerman, woont is toen hij klein was uit een brandend huis kunnen komen, maar er is nog duidelijk te zien dat hij zeer ernstig verbrand is geweest. Ook mentaal is hij niet helemaal in orde. Voorheen werkte hij heel hard maar sinds een paar jaar groeit er wild vlees in zijn kuit. Dat houdt in dat hij bijna niet meer kan lopen en zijn kuit is helemaal ingescheurd wat veel pijn veroorzaakt. Hij kan niet veel meer doen vanwege de pijn bij het lopen. Nu zou er een deel van zijn kuit weggenomen moeten worden om hem het lopen weer mogelijk te maken, maar jammer genoeg is er hier in Gambia geen plastisch chirurg te vinden. Hiervoor zouden we naar Dakar moeten. Bolong gaat nu via iemand info proberen te krijgen wat de mogelijkheden zijn in Dakar. Mocht dit te kostbaar zijn of mochten we geen mogeljkheden zien dan denk ik eraan om iets te doen voor deze jongen zodat hij niet nog eens 30 jaar op een stoel moet blijven zitten. Met dit iets bedoel ik om b.v. een klein kaarsenmakerijtje op te zetten zodat hij die ook kan verkopen op zijn eigen compound. Kaarsen worden hier veel gebruikt door mensen want misschien wel 85% van de mensen in Tanji hebben niet eens elektriciteit en branden s'avonds kaarsen.
Morgen zijn de uitnodigingen klaar voor de opening van het jongerenproject klaar en kunnen we ze gaan verspreiden. Dat worden er 1500 en een postbode bestaat hier niet dus moeten we dat allemaal zelf doen. Dus komende week kunnen jullie wel raden wat we aan het doen zijn!!!
Tot volgende keer!
dinsdag 26 januari 2010
zaterdag 23 januari 2010
Na maandag zijn we nog twee keer terug gemoeten naar Banjul om het juiste certificaat te krijgen. Eindelijk woensdag kregen we het in onze handen. Met dit certificaat moeten we het National Tranings Autority (NTA) om daar na een hele procedurenonze vergunningen te krijgen. Afgelopen donderdag hebben we een gesprek gehad met iemand van het NTA, mr. Colley, deze man was heel duidelijk en behulpzaam, heel anders dan de man die we vorige week spraken. Hij luisterde niet eens naar onze vragen en werden heel erg door hem in de war gebracht.
Mohammed, Alexander en ik gaan nu de hele procedure opstarten en aan de hand van alle vragen die ze hebben, deze maar een voor een afwerken. Dat wordt nog een hele klus.
Verder hebben we gisteravond de contracten afgerond van het personeel wat we gaan aannemen.
Komende week zullen we gesprekken met hen hebben hierover. Eeen jongen die naast het Jongerenproject woont heeft zijn eigen ontwerpburo en hij gaat voor ons alle posters, badges en uitnodigingen printen. Hij heeft professionele apparatuur en dit wordt dan ook van goede kwaliteit. Komede maandag zal dat klaar zijn en kunnen we de uitnodigingen gaan verspreiden.
Alhagie gaat morgen samen met zijn oom uit Parijs voor een paar dagen naar Tuba, een bedevaartplaats in Senegal om daar te bidden. Kawsu moet ook mee maar ziet dit niet zitten. Hij loopt al een paar dagen te klagen hierover.
De zaak van Banna en de anderen is afgelopen week weer uitgesteld. Hopeloos gewoon, iedereen voelt zich zo machteloos. Niemand kan iets doen. De enige hoop is, is dat de rechter achter het lot van de gevangene staat. Hij heeft nogmaals geklaagd tegen de advocaten, dat ze maar niet opschieten en dat dit echt niet langer kan. Dus uiteindelijk maar hopen op een goede afloop. De omstandigheden in de gevangenis zijn echt heel slecht hier.
Alexander en Ami (ons buurmeisje) hebben afgelopen week een dagje mee kunnen doen met de cursus die op kairoh Garden gegeven wordt door Yep (een Nederlandse organisatie). Het is een soort bewustwordingscursus voor Gambiaanse jongeren, om alle angsten die hun droom in de weg staat om hun doel in het leven te bereiken, te laten verdwijnen en te gaan voor hun droom. Dit vonden ze erg leuk. Vooral Ami, die zulke dingen hier helemaal niet gewend is.
Mohammed, Alexander en ik gaan nu de hele procedure opstarten en aan de hand van alle vragen die ze hebben, deze maar een voor een afwerken. Dat wordt nog een hele klus.
Verder hebben we gisteravond de contracten afgerond van het personeel wat we gaan aannemen.
Komende week zullen we gesprekken met hen hebben hierover. Eeen jongen die naast het Jongerenproject woont heeft zijn eigen ontwerpburo en hij gaat voor ons alle posters, badges en uitnodigingen printen. Hij heeft professionele apparatuur en dit wordt dan ook van goede kwaliteit. Komede maandag zal dat klaar zijn en kunnen we de uitnodigingen gaan verspreiden.
Alhagie gaat morgen samen met zijn oom uit Parijs voor een paar dagen naar Tuba, een bedevaartplaats in Senegal om daar te bidden. Kawsu moet ook mee maar ziet dit niet zitten. Hij loopt al een paar dagen te klagen hierover.
De zaak van Banna en de anderen is afgelopen week weer uitgesteld. Hopeloos gewoon, iedereen voelt zich zo machteloos. Niemand kan iets doen. De enige hoop is, is dat de rechter achter het lot van de gevangene staat. Hij heeft nogmaals geklaagd tegen de advocaten, dat ze maar niet opschieten en dat dit echt niet langer kan. Dus uiteindelijk maar hopen op een goede afloop. De omstandigheden in de gevangenis zijn echt heel slecht hier.
Alexander en Ami (ons buurmeisje) hebben afgelopen week een dagje mee kunnen doen met de cursus die op kairoh Garden gegeven wordt door Yep (een Nederlandse organisatie). Het is een soort bewustwordingscursus voor Gambiaanse jongeren, om alle angsten die hun droom in de weg staat om hun doel in het leven te bereiken, te laten verdwijnen en te gaan voor hun droom. Dit vonden ze erg leuk. Vooral Ami, die zulke dingen hier helemaal niet gewend is.
Na maandag zijn we nog twee keer terug gemoeten naar Banjul om het juiste certificaat te krijgen. Eindelijk woensdag kregen we het in onze handen. Met dit certificaat moeten we het National Tranings Autority (NTA) om daar na een hele procedurenonze vergunningen te krijgen. Afgelopen donderdag hebben we een gesprek gehad met iemand van het NTA, mr. Colley, deze man was heel duidelijk en behulpzaam, heel anders dan de man die we vorige week spraken. Hij luisterde niet eens naar onze vragen en werden heel erg door hem in de war gebracht.
Mohammed, Alexander en ik gaan nu de hele procedure opstarten en aan de hand van alle vragen die ze hebben, deze maar een voor een afwerken. Dat wordt nog een hele klus.
Verder hebben we gisteravond de contracten afgerond van het personeel wat we gaan aannemen.
Komende week zullen we gesprekken met hen hebben hierover. Eeen jongen die naast het Jongerenproject woont heeft zijn eigen ontwerpburo en hij gaat voor ons alle posters, badges en uitnodigingen printen. Hij heeft professionele apparatuur en dit wordt dan ook van goede kwaliteit. Komede maandag zal dat klaar zijn en kunnen we de uitnodigingen gaan verspreiden.
Alhagie gaat morgen samen met zijn oom uit Parijs voor een paar dagen naar Tuba, een bedevaartplaats in Senegal om daar te bidden. Kawsu moet ook mee maar ziet dit niet zitten. Hij loopt al een paar dagen te klagen hierover.
De zaak van Banna en de anderen is afgelopen week weer uitgesteld. Hopeloos gewoon, iedereen voelt zich zo machteloos. Niemand kan iets doen. De enige hoop is, is dat de rechter achter het lot van de gevangene staat. Hij heeft nogmaals geklaagd tegen de advocaten, dat ze maar niet opschieten en dat dit echt niet langer kan. Dus uiteindelijk maar hopen op een goede afloop. De omstandigheden in de gevangenis zijn echt heel slecht hier.
Alexander en Ami (ons buurmeisje) hebben afgelopen week een dagje mee kunnen doen met de cursus die op kairoh Garden gegeven wordt door Yep (een Nederlandse organisatie). Het is een soort bewustwordingscursus voor Gambiaanse jongeren, om alle angsten die hun droom in de weg staat om hun doel in het leven te bereiken, te laten verdwijnen en te gaan voor hun droom. Dit vonden ze erg leuk. Vooral Ami, die zulke dingen hier helemaal niet gewend is.
Mohammed, Alexander en ik gaan nu de hele procedure opstarten en aan de hand van alle vragen die ze hebben, deze maar een voor een afwerken. Dat wordt nog een hele klus.
Verder hebben we gisteravond de contracten afgerond van het personeel wat we gaan aannemen.
Komende week zullen we gesprekken met hen hebben hierover. Eeen jongen die naast het Jongerenproject woont heeft zijn eigen ontwerpburo en hij gaat voor ons alle posters, badges en uitnodigingen printen. Hij heeft professionele apparatuur en dit wordt dan ook van goede kwaliteit. Komede maandag zal dat klaar zijn en kunnen we de uitnodigingen gaan verspreiden.
Alhagie gaat morgen samen met zijn oom uit Parijs voor een paar dagen naar Tuba, een bedevaartplaats in Senegal om daar te bidden. Kawsu moet ook mee maar ziet dit niet zitten. Hij loopt al een paar dagen te klagen hierover.
De zaak van Banna en de anderen is afgelopen week weer uitgesteld. Hopeloos gewoon, iedereen voelt zich zo machteloos. Niemand kan iets doen. De enige hoop is, is dat de rechter achter het lot van de gevangene staat. Hij heeft nogmaals geklaagd tegen de advocaten, dat ze maar niet opschieten en dat dit echt niet langer kan. Dus uiteindelijk maar hopen op een goede afloop. De omstandigheden in de gevangenis zijn echt heel slecht hier.
Alexander en Ami (ons buurmeisje) hebben afgelopen week een dagje mee kunnen doen met de cursus die op kairoh Garden gegeven wordt door Yep (een Nederlandse organisatie). Het is een soort bewustwordingscursus voor Gambiaanse jongeren, om alle angsten die hun droom in de weg staat om hun doel in het leven te bereiken, te laten verdwijnen en te gaan voor hun droom. Dit vonden ze erg leuk. Vooral Ami, die zulke dingen hier helemaal niet gewend is.
maandag 18 januari 2010
Hitte in Gambia!
Afgelopen week is de hitte hier (35 graden) volgens mij naar mijn hoofd gestegen.
s'Morgens bij het aankleden trok ik een groene broek aan, en dacht, wat is de kleur toch verschoten, misschien van de zon! Even later zakte de broek steeds af en maakte ik me zorgen dat ik misschien teveel afgevallen was omdat ik hier veel minder eet vanwege de warmte. Ik vertelde dit ook tegen Alexander.Een paar uur later toen Alhagie was opgestaan vertelde ik ook aan hem dat ik teveel gewicht kwijt raakte. Alhagie keek me aan en zie: weet je wel zeker dat die broek van jou is. Ik keek nog eens goed en begon te twijfelen. Hij zei, die broek die je aan hebt is van mij en hij begon heel hard te lachen. Nou, wij moesten toen wel mee lachen. Ik voelde me zo stom. Ik liep al uren rond in die broek en had het helemaal niet in de gaten. Nadat ik van broek verwisseld was en mijn eigen broek weer aan had gedaan wist ik dat ik me geen zorgen meer hoefde maken over mijn gewicht. Deze broek past immers perfect.
Kort nadat ik vorige keer een bericht op deze website had geplaatst en we thuis gekomen waren, kwam Alhagie korte tijd later ook thuis. Hij vertelde dat er op de hoofdweg naast het strand een vreselijk ongeluk was gebeurd. Er stond een jongen die werkt in de visserij en teveel gedronken had te dansen op de straat toen hij geschept werd door een vrachtwagen. Deze vrachtwagen zat vlak voor Alhagie en hij heeft het dus zien gebeuren. Hij is gelijk gaan kijken maar de jongen was op slag dood. De ogen waren uit zijn hoofd gekomen vertelde hij. Ze hebben hem aan de kant van de weg gelegd en geprobeerd zijn familie te bellen.
Gisteren is er een halfbroer van zijn oom uit Parijs overleden. Hij was hier met vakantie, is ziek geworden en 2 weken geleden opgenomen in het ziekenhuis. Gisteren kregen we het bericht dat hij was overleden. Alhagie is nu het lichaam naar de geboorteplaats brengen vlakbij Kuntaur en vandaag is de man begraven.
Verdriet en blijdschap liggen hier heel dicht bij elkaar. Het ene moment is het plezier maken en lol hebben en het andere moment is er verdriet vanwege ziekte, dood of verdrietige verhalen van mensen.
Gisteren hebben we een gesprek gehad met alle mensen die voor ons gaan werken in het jongerencentrum. We hebben Ami, ons buurmeisje die computerlessen gaat geven. Yasin die de internet computers gaat begeleiden (dit worden er 3) Baks en Bob die in de bar gaan werken. Mohammed uit Serekunda die de administratie gaat doen en Alfinsenie die als watchmen gaat werken. Dit was wel een leuke maar ook vermoeiende dag. Van 11.00 uur in de ochtend tot 16.00 uur in de middag zitten praten met zijn allen. Eerst waren ze heel stil en zaten ze allemaal te luisteren maar later kwam iedereen los met ideeen. Het is natuurlijk een kans voor deze mensen om aan het fundament te staan van het Jongerenproject. Ze zijn er allemaal heel blij mee. Zeker de wachmen die heeft ons wel 10 keer bedankt. Deze man heeft 18 jaar in Spanje gewoont, moest daar sinasappels plukken voor een karig loontje waarvan hij niet eens zijn huur kon betalen. Zijn eten moest hij op krediet kopen. Zijn familie in Gambia belde ook steeds dat hij geld moest sturen maar dat kon hij niet. Later is hij van ellende in het drugcircuit terecht gekomen en is toen opgepakt. In de gevangenis terecht gekomen en later terug gestuurd naar Gambia. Hij is nu getrouwd met een 30 jaar jongere vrouw en heeft 5 kleine kinderen. Hij doet wel eens klusjes om wat geld te verdienen maar heeft geen baan. Hij is erg aardig en we vinden het fijn om hem deze kans te geven.
We zijn druk bezig met het krijgen van de juiste vergunningen om het centrum te mogen openen, maar dat valt hier niet mee. Vrijdag een gesprek gehad bij het NTA, allemaal heel ingewikkeld en ze stellen veel eisen aan ons. Alhagie zag het helemaal niet meer zitten en is de hele middag van de kaart geweest. S'avonds hebben we erover gepraat en ik heb hem gezegd dat ik met hulp van de anderen er wel uit kan komen en alles op papier kan zetten. Ik heb ook voorgesteld om iemand aan te nemen als administratuer omdat ik hem in moet werken in al deze dingen en als ik weg ben hij dat moet kunnen overnemen. Nu kwam er juist vorige week een familie lid (Mohammed) uit Serekunda bij Alhagie en Franco vragen of hij daar kon komen wonen omdat hij zich niet kon ontplooiien in Serekunda. Hij wilde een andere omgeving om te kijken wat hij daar kon doen. Hij heeft een opleiding gedaan als accountant (niet afgerond) en later heeft hij 5 jaar gewerkt bij een communicatie bureau.Hij kan heel goed onthouden en is erg precies. Dus dit kwam precies op het juiste moment en hij is heel enthousiast. Ik heb hem gezegd dat hij moet leren typen op de computer zodat we hij de admistratie op de computer kan leren doen.
We moeten bij de Kamer van Koophandel een papier halen waarop staat dat we een charity organisatie zijn zodat we vrij zijn van het betalen van belasting voordat we verder kunnen bij het National Trainings Institute. Voor dit papier zijn we al 4 keer op en neer gereden naar Banjul en elke keer hebben ze weer een ander smoesje om ons af te schepen. Vanmorgen zou alles klaar liggen maar daar aangekomen was de betreffende dame het niet eens met bepaalde stellingen in onze statuten. Die moesten dus veranderd worden. Ik was zo boos. Dit was al de 4e keer dat we daar waren en dat vertellen ze ons nu pas. We zijn toen naar een internet cafe gegaan en Alexander heeft 1 bladzijde van de statuten overgetypt en gekopieerd. Weer terug naar de zg. Kamer van Koophandel en toen bleek de dame even weg te zijn. Ondertussen weten we wat ze hier met "even" bedoelen, dat kan wel een dag duren. Dus maar naar huis en morgen maar weer terug. Ze hebben niet in de gaten wat het kost om steeds naar Banjul te moeten gaan aan benzine en energie. Elke keer 500 dalasi, een uur heen en een uur terug en dan nog het wachten daar.
In de avonduren zijn we bezig met het maken van de contracten voor de werknemers en de uitnodiging voor de opening van het jongerencentrum. Een jongen uit Tanji die bij Africell werkt gaat voor ons T shirts maken en badges. Ook wil hij gratis flyers maken die uitgedeeld gaan worden tijdens de opening. Er moet nu allemaal veel geregeld worden en ik heb niet eens meer tijd om thuis wat te doen. De hele dag onderweg en s'avonds achter de computer. Dus druk, druk, druk en voorlopig nog geen tijd om terug naar Nederland te komen. Het is zo fijn om iets te kunnen betekenen voor de overwegend arme en kansloze gemeenschap hier............!!!!!!!!!
Tot volgende keer!!!!
s'Morgens bij het aankleden trok ik een groene broek aan, en dacht, wat is de kleur toch verschoten, misschien van de zon! Even later zakte de broek steeds af en maakte ik me zorgen dat ik misschien teveel afgevallen was omdat ik hier veel minder eet vanwege de warmte. Ik vertelde dit ook tegen Alexander.Een paar uur later toen Alhagie was opgestaan vertelde ik ook aan hem dat ik teveel gewicht kwijt raakte. Alhagie keek me aan en zie: weet je wel zeker dat die broek van jou is. Ik keek nog eens goed en begon te twijfelen. Hij zei, die broek die je aan hebt is van mij en hij begon heel hard te lachen. Nou, wij moesten toen wel mee lachen. Ik voelde me zo stom. Ik liep al uren rond in die broek en had het helemaal niet in de gaten. Nadat ik van broek verwisseld was en mijn eigen broek weer aan had gedaan wist ik dat ik me geen zorgen meer hoefde maken over mijn gewicht. Deze broek past immers perfect.
Kort nadat ik vorige keer een bericht op deze website had geplaatst en we thuis gekomen waren, kwam Alhagie korte tijd later ook thuis. Hij vertelde dat er op de hoofdweg naast het strand een vreselijk ongeluk was gebeurd. Er stond een jongen die werkt in de visserij en teveel gedronken had te dansen op de straat toen hij geschept werd door een vrachtwagen. Deze vrachtwagen zat vlak voor Alhagie en hij heeft het dus zien gebeuren. Hij is gelijk gaan kijken maar de jongen was op slag dood. De ogen waren uit zijn hoofd gekomen vertelde hij. Ze hebben hem aan de kant van de weg gelegd en geprobeerd zijn familie te bellen.
Gisteren is er een halfbroer van zijn oom uit Parijs overleden. Hij was hier met vakantie, is ziek geworden en 2 weken geleden opgenomen in het ziekenhuis. Gisteren kregen we het bericht dat hij was overleden. Alhagie is nu het lichaam naar de geboorteplaats brengen vlakbij Kuntaur en vandaag is de man begraven.
Verdriet en blijdschap liggen hier heel dicht bij elkaar. Het ene moment is het plezier maken en lol hebben en het andere moment is er verdriet vanwege ziekte, dood of verdrietige verhalen van mensen.
Gisteren hebben we een gesprek gehad met alle mensen die voor ons gaan werken in het jongerencentrum. We hebben Ami, ons buurmeisje die computerlessen gaat geven. Yasin die de internet computers gaat begeleiden (dit worden er 3) Baks en Bob die in de bar gaan werken. Mohammed uit Serekunda die de administratie gaat doen en Alfinsenie die als watchmen gaat werken. Dit was wel een leuke maar ook vermoeiende dag. Van 11.00 uur in de ochtend tot 16.00 uur in de middag zitten praten met zijn allen. Eerst waren ze heel stil en zaten ze allemaal te luisteren maar later kwam iedereen los met ideeen. Het is natuurlijk een kans voor deze mensen om aan het fundament te staan van het Jongerenproject. Ze zijn er allemaal heel blij mee. Zeker de wachmen die heeft ons wel 10 keer bedankt. Deze man heeft 18 jaar in Spanje gewoont, moest daar sinasappels plukken voor een karig loontje waarvan hij niet eens zijn huur kon betalen. Zijn eten moest hij op krediet kopen. Zijn familie in Gambia belde ook steeds dat hij geld moest sturen maar dat kon hij niet. Later is hij van ellende in het drugcircuit terecht gekomen en is toen opgepakt. In de gevangenis terecht gekomen en later terug gestuurd naar Gambia. Hij is nu getrouwd met een 30 jaar jongere vrouw en heeft 5 kleine kinderen. Hij doet wel eens klusjes om wat geld te verdienen maar heeft geen baan. Hij is erg aardig en we vinden het fijn om hem deze kans te geven.
We zijn druk bezig met het krijgen van de juiste vergunningen om het centrum te mogen openen, maar dat valt hier niet mee. Vrijdag een gesprek gehad bij het NTA, allemaal heel ingewikkeld en ze stellen veel eisen aan ons. Alhagie zag het helemaal niet meer zitten en is de hele middag van de kaart geweest. S'avonds hebben we erover gepraat en ik heb hem gezegd dat ik met hulp van de anderen er wel uit kan komen en alles op papier kan zetten. Ik heb ook voorgesteld om iemand aan te nemen als administratuer omdat ik hem in moet werken in al deze dingen en als ik weg ben hij dat moet kunnen overnemen. Nu kwam er juist vorige week een familie lid (Mohammed) uit Serekunda bij Alhagie en Franco vragen of hij daar kon komen wonen omdat hij zich niet kon ontplooiien in Serekunda. Hij wilde een andere omgeving om te kijken wat hij daar kon doen. Hij heeft een opleiding gedaan als accountant (niet afgerond) en later heeft hij 5 jaar gewerkt bij een communicatie bureau.Hij kan heel goed onthouden en is erg precies. Dus dit kwam precies op het juiste moment en hij is heel enthousiast. Ik heb hem gezegd dat hij moet leren typen op de computer zodat we hij de admistratie op de computer kan leren doen.
We moeten bij de Kamer van Koophandel een papier halen waarop staat dat we een charity organisatie zijn zodat we vrij zijn van het betalen van belasting voordat we verder kunnen bij het National Trainings Institute. Voor dit papier zijn we al 4 keer op en neer gereden naar Banjul en elke keer hebben ze weer een ander smoesje om ons af te schepen. Vanmorgen zou alles klaar liggen maar daar aangekomen was de betreffende dame het niet eens met bepaalde stellingen in onze statuten. Die moesten dus veranderd worden. Ik was zo boos. Dit was al de 4e keer dat we daar waren en dat vertellen ze ons nu pas. We zijn toen naar een internet cafe gegaan en Alexander heeft 1 bladzijde van de statuten overgetypt en gekopieerd. Weer terug naar de zg. Kamer van Koophandel en toen bleek de dame even weg te zijn. Ondertussen weten we wat ze hier met "even" bedoelen, dat kan wel een dag duren. Dus maar naar huis en morgen maar weer terug. Ze hebben niet in de gaten wat het kost om steeds naar Banjul te moeten gaan aan benzine en energie. Elke keer 500 dalasi, een uur heen en een uur terug en dan nog het wachten daar.
In de avonduren zijn we bezig met het maken van de contracten voor de werknemers en de uitnodiging voor de opening van het jongerencentrum. Een jongen uit Tanji die bij Africell werkt gaat voor ons T shirts maken en badges. Ook wil hij gratis flyers maken die uitgedeeld gaan worden tijdens de opening. Er moet nu allemaal veel geregeld worden en ik heb niet eens meer tijd om thuis wat te doen. De hele dag onderweg en s'avonds achter de computer. Dus druk, druk, druk en voorlopig nog geen tijd om terug naar Nederland te komen. Het is zo fijn om iets te kunnen betekenen voor de overwegend arme en kansloze gemeenschap hier............!!!!!!!!!
Tot volgende keer!!!!
donderdag 14 januari 2010
Gisteren was de rechtzaak tegen Banna en We, en de andere 4 verdachten. Ik had Banna beloofd daarbij aanwezig te zijn. We kwamen een uur te laat aan in Banjul, maar dat bleek niet zo erg want de rechter kwam 1,5 uur te laat. Dus moesten we nog een half uur wachten. De zaal zat vol mensen. Aan de rechterkant ongeveer 25 tot 30 mensen die allemaal verdacht zijn van een misdrijf. Voor ons ongeveer 10 advocaten en verder de bezoekers. De meesten kwamen voor dezelfde zaak als wij.
Toen we binnenkwamen zag ik de advocaten zitten met een witte pruik op hun hoofd. Moet je je voorstellen, negers met een witte pruik op. Ik proeste van het lachen en heb de hele tijd op mijn onderlip moeten bijten. Pruiken werken zoiezo altijd al op mijn lach spieren en dit was dus echt komisch voor mij.
Toen de rechter binnenkwam moest er eerst een vrouw in het verdachtenbankje komen staan. Zij werd verdacht van moord op een meisje wat met een touw om het leven is gebracht en later in zee is gegooid. Zij vroegen haar bent u schuldig of onschuldig. Zij beweerde onschuldig te zijn. Al gauw waren Banna en de anderen aan de beurt. De rechter vond het schandalig dat de zaak al twee keer was uitgesteld omdat een aantal van de advocaten steeds niet aanwezig waren. Hij bood zijn excuses aan de groep aan en benadrukte aan de advocaten dat ze volgende keer toch echt aanwezig moeten zijn omdat hij vond dat deze mensen al te lang vastzaten zonder proces en zonder bewijs tegen hen. Hij vertelde ook dat op 28 Januari de eindbeslissing genomen wordt.
Het probleem in deze zaak is dat alle 6 verdachten een andere advocaat hebben en dat de communicatie tussen hen vaak erg slecht verloopt.
Daarna zijn we naar een soort Kamer van Koophandel in Banjul gegaan om een bewijs te krijgen dat onze stichting een charity organisatie is. Dit bewijs hebben we nodig om een vergunning te krijgen van het NTA (National Training Autority) Dit hebben we weer nodig om het jongerenproject te mogen openen en daar les te mogen geven.
Twee uur hebben we daar gewacht voordat er eindelijk een formuliertje uit de printer kwam wat we in moeten vullen. Thuis gekomen was het niet duidelijk wat we in moesten vullen en daarom hebben we zojuist Ceesay opgezocht die werkt voor de Wise Owl, het instituut waar Franco computerles krijgt. Ceesay wil ons helpen met het verkrijgen van de juiste vergunningen. Gelukkig maar want het is allemaal heel gecompliceerd.
Eergisteren hebben we een gesprek gehad met het NTA en het zweet brak me uit toen ik hoorde wat we allemaal moeten doen om deze vergunning te krijgen. Nederland doet hier niet bij onder. Het probleem is dat bijna niemand hier kan lezen of schrijven om dat allemaal in orde maken en zal het wel o mij aankomen om alle papieren in orde te maken die ze van ons eisen (4 A4tjes vol met vragen en eisen die gesteld worden)
Het jongerencentrum zit nu echt in de eindfase. Nog een paar dingen die afgerond moeten worden en dan kunnen we open. Alhagie is zondagavond naar Jeliba (de bekendste Koraplayer in Gambia) geweest met de vraag of hij tijdens de opening wil spelen. Hij was al bezet vertelde hij maar hij wilde graag een concert afzeggen voor ons. Eergister kregen we een telefoontje dat hij komt op 14 Februari. Dus dat was een hele eer voor ons en dat wordt nu de datum van de officiele opening. Alexander en Ami zijn al druk in de weer om de uitnodiging te maken. We willen 1500 uitnodigingen de deur uit doen.
Ondertussen hebben we vaak veel plezier op onze compound. In het huis waar we verblijven woont ook Cenay. Hij is vreselijk grappig en kan heel droog uit de hoek komen. Hij lacht de hele dag. Verder komen de mensen die voor het jongerencentrum werken veel over de vloer. Allemaal hebben ze hun eigen karakter. Vooral Bolong onze timmerman mag ik graag. Hij is heel vriendelijk, rustig en staat altijd voor ons klaar. Ze wonen drie compounds verderop en zijn vrouw wast voor ons. Ze is altijd keurig op tijd en op dezelfde dag (donderdag) om voor ons te wassen, wat een hele klus is om alles met de hand te doen. Vaak zit ze 3 tot 4 uur op een klein krukje te wassen voordat ze klaar is. Wij proberen zo min mogelijk vies maken, maar vanwege het zweten en de stof hier moet je toch regelmatig schone kleren aan.
Ondertussen zitten we nu in het internetcafe. Alhagie heeft ons hier gedropt. Hij is naar Banjul om de paieren voor de vergunning in orde te maken. Hem kennende kan het nog wel even duren voordat hij terug is en ik verwacht haast dat we wel met een bushtaxi terug zullen moeten naar Tanji.Maar goed, thuis komen doen we wel want het maakt hier niet uit hoe lang het duurt. Gek is dat, thuis leven we op dag en uur, maar hier weten we vaak niet eens welke dag het is en al helemaal niet hoe laat het is. Als het s'morgens licht wordt weet je dat het ongeveer half 8 is en als het s'avonds donker wordt weet je dat het ongeveer 7 uur. Maar verder doet de tijd er hier niet toe..........
Toen we binnenkwamen zag ik de advocaten zitten met een witte pruik op hun hoofd. Moet je je voorstellen, negers met een witte pruik op. Ik proeste van het lachen en heb de hele tijd op mijn onderlip moeten bijten. Pruiken werken zoiezo altijd al op mijn lach spieren en dit was dus echt komisch voor mij.
Toen de rechter binnenkwam moest er eerst een vrouw in het verdachtenbankje komen staan. Zij werd verdacht van moord op een meisje wat met een touw om het leven is gebracht en later in zee is gegooid. Zij vroegen haar bent u schuldig of onschuldig. Zij beweerde onschuldig te zijn. Al gauw waren Banna en de anderen aan de beurt. De rechter vond het schandalig dat de zaak al twee keer was uitgesteld omdat een aantal van de advocaten steeds niet aanwezig waren. Hij bood zijn excuses aan de groep aan en benadrukte aan de advocaten dat ze volgende keer toch echt aanwezig moeten zijn omdat hij vond dat deze mensen al te lang vastzaten zonder proces en zonder bewijs tegen hen. Hij vertelde ook dat op 28 Januari de eindbeslissing genomen wordt.
Het probleem in deze zaak is dat alle 6 verdachten een andere advocaat hebben en dat de communicatie tussen hen vaak erg slecht verloopt.
Daarna zijn we naar een soort Kamer van Koophandel in Banjul gegaan om een bewijs te krijgen dat onze stichting een charity organisatie is. Dit bewijs hebben we nodig om een vergunning te krijgen van het NTA (National Training Autority) Dit hebben we weer nodig om het jongerenproject te mogen openen en daar les te mogen geven.
Twee uur hebben we daar gewacht voordat er eindelijk een formuliertje uit de printer kwam wat we in moeten vullen. Thuis gekomen was het niet duidelijk wat we in moesten vullen en daarom hebben we zojuist Ceesay opgezocht die werkt voor de Wise Owl, het instituut waar Franco computerles krijgt. Ceesay wil ons helpen met het verkrijgen van de juiste vergunningen. Gelukkig maar want het is allemaal heel gecompliceerd.
Eergisteren hebben we een gesprek gehad met het NTA en het zweet brak me uit toen ik hoorde wat we allemaal moeten doen om deze vergunning te krijgen. Nederland doet hier niet bij onder. Het probleem is dat bijna niemand hier kan lezen of schrijven om dat allemaal in orde maken en zal het wel o mij aankomen om alle papieren in orde te maken die ze van ons eisen (4 A4tjes vol met vragen en eisen die gesteld worden)
Het jongerencentrum zit nu echt in de eindfase. Nog een paar dingen die afgerond moeten worden en dan kunnen we open. Alhagie is zondagavond naar Jeliba (de bekendste Koraplayer in Gambia) geweest met de vraag of hij tijdens de opening wil spelen. Hij was al bezet vertelde hij maar hij wilde graag een concert afzeggen voor ons. Eergister kregen we een telefoontje dat hij komt op 14 Februari. Dus dat was een hele eer voor ons en dat wordt nu de datum van de officiele opening. Alexander en Ami zijn al druk in de weer om de uitnodiging te maken. We willen 1500 uitnodigingen de deur uit doen.
Ondertussen hebben we vaak veel plezier op onze compound. In het huis waar we verblijven woont ook Cenay. Hij is vreselijk grappig en kan heel droog uit de hoek komen. Hij lacht de hele dag. Verder komen de mensen die voor het jongerencentrum werken veel over de vloer. Allemaal hebben ze hun eigen karakter. Vooral Bolong onze timmerman mag ik graag. Hij is heel vriendelijk, rustig en staat altijd voor ons klaar. Ze wonen drie compounds verderop en zijn vrouw wast voor ons. Ze is altijd keurig op tijd en op dezelfde dag (donderdag) om voor ons te wassen, wat een hele klus is om alles met de hand te doen. Vaak zit ze 3 tot 4 uur op een klein krukje te wassen voordat ze klaar is. Wij proberen zo min mogelijk vies maken, maar vanwege het zweten en de stof hier moet je toch regelmatig schone kleren aan.
Ondertussen zitten we nu in het internetcafe. Alhagie heeft ons hier gedropt. Hij is naar Banjul om de paieren voor de vergunning in orde te maken. Hem kennende kan het nog wel even duren voordat hij terug is en ik verwacht haast dat we wel met een bushtaxi terug zullen moeten naar Tanji.Maar goed, thuis komen doen we wel want het maakt hier niet uit hoe lang het duurt. Gek is dat, thuis leven we op dag en uur, maar hier weten we vaak niet eens welke dag het is en al helemaal niet hoe laat het is. Als het s'morgens licht wordt weet je dat het ongeveer half 8 is en als het s'avonds donker wordt weet je dat het ongeveer 7 uur. Maar verder doet de tijd er hier niet toe..........
woensdag 6 januari 2010
Oud en Nieuw in Gambia
Op oudjaars avond waren we uitgenodigd bij het 10 jarig bestaan van Kairoh Garden voor een buffet. Bijna iedereen die aanwezig was kenden we, en er waren muzikanten met een kora en een ballofoon. Heel mooi. Het eten was lekker en het was gezellig. Om ongeveer 11.00 uur zijn we terug gegaan naar huis van waaruit we naar Senegambia wilden om daar Oud en Nieuw te vieren. Maar voordat we weg waren was het ondertussen half een, omdat we op Amie (ons buurmeisje) moesten wachten die ook mee wilde gaan. Daar aangekomen hebben we nog ongeveer een uur in de file gestaan voordat we Senegambia konden bereiken, zo druk was het daar.
We zijn naar een nieuwe, die dag geopende nachtclub gegaan. Heel luxe allemaal, zou niet misstaan in onze westerse cultuur. In het begin was het nog wel leuk en konden we dansen maar later werd het zo druk dat we niet eens meer konden bewegen en we zijn toen maar naar
huis gegaan. Om half 5 lagen we in ons bed. Normaal niets voor mij maar ik wilde dit hier ook wel eens meemaken.
Kemo, de man die de elektriciteit aanlegd in het jongerencentrum is vorige week zijn dochtertje van 7 jaar oud verloren aan een onbekende ziekte.In de nacht van oud op nieuw werd zijn oudste zoon ziek en is met hem naar het ziekenhuis gegaan, maar in geen enkel ziekenhuis was een dokter te vinden. Uiteindelijk hebben ze hem n Banjul in het ziekenhuis achter kunnen laten. 2 Januari is hij ook overleden. Niemand kan precies zeggen waaraan. In 4 dagen tijd was hij twee kinderen kwijt. Heel droevig allemaal. Onbegrijpelijk soms dat ze hier zo weinig kennis hebben op het gebied van ziektes en dat zulke jonge mensen dood moeten gaan vanwege onkunde.
Begrijpelijk dat het aanleggen van de elektriciteit in het jongerencentrum nu al meer dan een week stil ligt, maar verder wordt er hard gewerkt. Er wordt een buitenpodium gebouwd op dit moment. We hebben twee dagen gewerkt om de bibliotheek en de computerruimte schoon te krijgen en de schilder doet werkelijk fantastisch werk. De deuren van de grote ruimte worden vervangen door sterkere deuren, want werkelijk alles wordt vernield. Zojuist zijn we nog even gaan kijken. ik betrapte twee jongentjes erop (2 zonen van de metselaar)dat ze met hun schoenen het schilderwerk aan het bevuilen waren. Ik waarschuwde ze en vroeg de schilder daar op te letten. Toen kregen ze er ook nog eens een waarschuwing van de schilder en die riep hun vader erbij die ze een draai om hun oren gaf.
Maandag zijn we bij het Skill Centre van Geef Gambia Toekomst gaan kijken in Bakau. Werkelijk een prachtig opleidingscentrum hebben ze gebouwd, maar de tranen stonden hun nader dan het lachen omdat ze tegen zoveel problemen aanlopen. Vooral ook tegen alles wat vernield wordt. Zelfs uit de klokken die aan de muren hangen worden de batterijen uit gestolen. Ook met de computer afdelng waren steeds problemen en moesten ze elke keer opnieuw dure betterijen kopen omdat hun UPS systeem steeds opnieuw uitgeschakeld werd terwijl daar al zo vaak voor gewaarschuwd was. Maar bepaalde dingen zijn hier niet aan het verstand te brengen. Mensen hebben geen benul van de waarde van kostbare dingen.
Gisteren ben ik met Franco naar het consulaat geweest voor de uitnodiging in Nederland, maar ik voelde me helemaal niet goed en wilde zo snel mogelijk terug naar huis, maar dat gaat hier zomaar niet. Eerst moesten we een formulier invullen, maar we hadden geen pen bij ons. Op het hele consulaat was echter maar 1 pen te bekennen en we moesten met verschillende mensen gebruik maken van dezelfde pen, dus moesten we steeds wachten tot we gebruik konden maken van de pen. Toen moest Franco nog een paar copieen gaan maken. In plaats van dat ze daar dan een copieer apparaat neerzetten. Nee, hoor, hier moet je dan weer voor naar Serekunda. Toen Franco terug was moesten we betalen, maar ze accepteerden geen Euro's en moesten we naar de bank om te wisselen. Alles bij elkaar duurde dat allemaal lang omdat we steeds opnieuw achter aan de rij moesten aansluiten. Buiten gekomenkonden we niet weg want de straat was afgesloten. Alles stond vol met mensen, want de president zou langskomen. Eerst kwamen er een paar grote auto's met 150 km per uur over de weg langs de mensen massa gereden. Levensgevaarlijk. Daarna kwamen er auto's met militairen met hun geweer in de aanslag en toen kwam de president met naast hem de president van Senegal in een open auto. gevolgd door nog meer grote en dure auto's en een heleboel rennende mannen in kostuums die van de security bleken te zijn. Er was een conferentie in een van de nieuwe hotels in het Senegambia gebied.
Toen we weg konden realiseerde ik me dat ik een flinke blaasontsteking te pakken had. Gelukkig ben ik voordat ik naar Gambia vertrok bij de dokter langsgegaan voor antibiatica wat nu heel goed van pas komt. Later op de dag werd de pijn al minder en vandaag heb ik er al helemaal geen last meer van. Alleen van de medicijnen nog die nog wat bijwerken geven.
Wij wensen iedereen nog een heel Gelukkig Nieuwjaar!
We zijn naar een nieuwe, die dag geopende nachtclub gegaan. Heel luxe allemaal, zou niet misstaan in onze westerse cultuur. In het begin was het nog wel leuk en konden we dansen maar later werd het zo druk dat we niet eens meer konden bewegen en we zijn toen maar naar
huis gegaan. Om half 5 lagen we in ons bed. Normaal niets voor mij maar ik wilde dit hier ook wel eens meemaken.
Kemo, de man die de elektriciteit aanlegd in het jongerencentrum is vorige week zijn dochtertje van 7 jaar oud verloren aan een onbekende ziekte.In de nacht van oud op nieuw werd zijn oudste zoon ziek en is met hem naar het ziekenhuis gegaan, maar in geen enkel ziekenhuis was een dokter te vinden. Uiteindelijk hebben ze hem n Banjul in het ziekenhuis achter kunnen laten. 2 Januari is hij ook overleden. Niemand kan precies zeggen waaraan. In 4 dagen tijd was hij twee kinderen kwijt. Heel droevig allemaal. Onbegrijpelijk soms dat ze hier zo weinig kennis hebben op het gebied van ziektes en dat zulke jonge mensen dood moeten gaan vanwege onkunde.
Begrijpelijk dat het aanleggen van de elektriciteit in het jongerencentrum nu al meer dan een week stil ligt, maar verder wordt er hard gewerkt. Er wordt een buitenpodium gebouwd op dit moment. We hebben twee dagen gewerkt om de bibliotheek en de computerruimte schoon te krijgen en de schilder doet werkelijk fantastisch werk. De deuren van de grote ruimte worden vervangen door sterkere deuren, want werkelijk alles wordt vernield. Zojuist zijn we nog even gaan kijken. ik betrapte twee jongentjes erop (2 zonen van de metselaar)dat ze met hun schoenen het schilderwerk aan het bevuilen waren. Ik waarschuwde ze en vroeg de schilder daar op te letten. Toen kregen ze er ook nog eens een waarschuwing van de schilder en die riep hun vader erbij die ze een draai om hun oren gaf.
Maandag zijn we bij het Skill Centre van Geef Gambia Toekomst gaan kijken in Bakau. Werkelijk een prachtig opleidingscentrum hebben ze gebouwd, maar de tranen stonden hun nader dan het lachen omdat ze tegen zoveel problemen aanlopen. Vooral ook tegen alles wat vernield wordt. Zelfs uit de klokken die aan de muren hangen worden de batterijen uit gestolen. Ook met de computer afdelng waren steeds problemen en moesten ze elke keer opnieuw dure betterijen kopen omdat hun UPS systeem steeds opnieuw uitgeschakeld werd terwijl daar al zo vaak voor gewaarschuwd was. Maar bepaalde dingen zijn hier niet aan het verstand te brengen. Mensen hebben geen benul van de waarde van kostbare dingen.
Gisteren ben ik met Franco naar het consulaat geweest voor de uitnodiging in Nederland, maar ik voelde me helemaal niet goed en wilde zo snel mogelijk terug naar huis, maar dat gaat hier zomaar niet. Eerst moesten we een formulier invullen, maar we hadden geen pen bij ons. Op het hele consulaat was echter maar 1 pen te bekennen en we moesten met verschillende mensen gebruik maken van dezelfde pen, dus moesten we steeds wachten tot we gebruik konden maken van de pen. Toen moest Franco nog een paar copieen gaan maken. In plaats van dat ze daar dan een copieer apparaat neerzetten. Nee, hoor, hier moet je dan weer voor naar Serekunda. Toen Franco terug was moesten we betalen, maar ze accepteerden geen Euro's en moesten we naar de bank om te wisselen. Alles bij elkaar duurde dat allemaal lang omdat we steeds opnieuw achter aan de rij moesten aansluiten. Buiten gekomenkonden we niet weg want de straat was afgesloten. Alles stond vol met mensen, want de president zou langskomen. Eerst kwamen er een paar grote auto's met 150 km per uur over de weg langs de mensen massa gereden. Levensgevaarlijk. Daarna kwamen er auto's met militairen met hun geweer in de aanslag en toen kwam de president met naast hem de president van Senegal in een open auto. gevolgd door nog meer grote en dure auto's en een heleboel rennende mannen in kostuums die van de security bleken te zijn. Er was een conferentie in een van de nieuwe hotels in het Senegambia gebied.
Toen we weg konden realiseerde ik me dat ik een flinke blaasontsteking te pakken had. Gelukkig ben ik voordat ik naar Gambia vertrok bij de dokter langsgegaan voor antibiatica wat nu heel goed van pas komt. Later op de dag werd de pijn al minder en vandaag heb ik er al helemaal geen last meer van. Alleen van de medicijnen nog die nog wat bijwerken geven.
Wij wensen iedereen nog een heel Gelukkig Nieuwjaar!
Abonneren op:
Posts (Atom)