Oud en Nieuw in Gambia

Op oudjaars avond waren we uitgenodigd bij het 10 jarig bestaan van Kairoh Garden voor een buffet. Bijna iedereen die aanwezig was kenden we, en er waren muzikanten met een kora en een ballofoon. Heel mooi. Het eten was lekker en het was gezellig. Om ongeveer 11.00 uur zijn we terug gegaan naar huis van waaruit we naar Senegambia wilden om daar Oud en Nieuw te vieren. Maar voordat we weg waren was het ondertussen half een, omdat we op Amie (ons buurmeisje) moesten wachten die ook mee wilde gaan. Daar aangekomen hebben we nog ongeveer een uur in de file gestaan voordat we Senegambia konden bereiken, zo druk was het daar.
We zijn naar een nieuwe, die dag geopende nachtclub gegaan. Heel luxe allemaal, zou niet misstaan in onze westerse cultuur. In het begin was het nog wel leuk en konden we dansen maar later werd het zo druk dat we niet eens meer konden bewegen en we zijn toen maar naar
huis gegaan. Om half 5 lagen we in ons bed. Normaal niets voor mij maar ik wilde dit hier ook wel eens meemaken.

Kemo, de man die de elektriciteit aanlegd in het jongerencentrum is vorige week zijn dochtertje van 7 jaar oud verloren aan een onbekende ziekte.In de nacht van oud op nieuw werd zijn oudste zoon ziek en is met hem naar het ziekenhuis gegaan, maar in geen enkel ziekenhuis was een dokter te vinden. Uiteindelijk hebben ze hem n Banjul in het ziekenhuis achter kunnen laten. 2 Januari is hij ook overleden. Niemand kan precies zeggen waaraan. In 4 dagen tijd was hij twee kinderen kwijt. Heel droevig allemaal. Onbegrijpelijk soms dat ze hier zo weinig kennis hebben op het gebied van ziektes en dat zulke jonge mensen dood moeten gaan vanwege onkunde.

Begrijpelijk dat het aanleggen van de elektriciteit in het jongerencentrum nu al meer dan een week stil ligt, maar verder wordt er hard gewerkt. Er wordt een buitenpodium gebouwd op dit moment. We hebben twee dagen gewerkt om de bibliotheek en de computerruimte schoon te krijgen en de schilder doet werkelijk fantastisch werk. De deuren van de grote ruimte worden vervangen door sterkere deuren, want werkelijk alles wordt vernield. Zojuist zijn we nog even gaan kijken. ik betrapte twee jongentjes erop (2 zonen van de metselaar)dat ze met hun schoenen het schilderwerk aan het bevuilen waren. Ik waarschuwde ze en vroeg de schilder daar op te letten. Toen kregen ze er ook nog eens een waarschuwing van de schilder en die riep hun vader erbij die ze een draai om hun oren gaf.

Maandag zijn we bij het Skill Centre van Geef Gambia Toekomst gaan kijken in Bakau. Werkelijk een prachtig opleidingscentrum hebben ze gebouwd, maar de tranen stonden hun nader dan het lachen omdat ze tegen zoveel problemen aanlopen. Vooral ook tegen alles wat vernield wordt. Zelfs uit de klokken die aan de muren hangen worden de batterijen uit gestolen. Ook met de computer afdelng waren steeds problemen en moesten ze elke keer opnieuw dure betterijen kopen omdat hun UPS systeem steeds opnieuw uitgeschakeld werd terwijl daar al zo vaak voor gewaarschuwd was. Maar bepaalde dingen zijn hier niet aan het verstand te brengen. Mensen hebben geen benul van de waarde van kostbare dingen.

Gisteren ben ik met Franco naar het consulaat geweest voor de uitnodiging in Nederland, maar ik voelde me helemaal niet goed en wilde zo snel mogelijk terug naar huis, maar dat gaat hier zomaar niet. Eerst moesten we een formulier invullen, maar we hadden geen pen bij ons. Op het hele consulaat was echter maar 1 pen te bekennen en we moesten met verschillende mensen gebruik maken van dezelfde pen, dus moesten we steeds wachten tot we gebruik konden maken van de pen. Toen moest Franco nog een paar copieen gaan maken. In plaats van dat ze daar dan een copieer apparaat neerzetten. Nee, hoor, hier moet je dan weer voor naar Serekunda. Toen Franco terug was moesten we betalen, maar ze accepteerden geen Euro's en moesten we naar de bank om te wisselen. Alles bij elkaar duurde dat allemaal lang omdat we steeds opnieuw achter aan de rij moesten aansluiten. Buiten gekomenkonden we niet weg want de straat was afgesloten. Alles stond vol met mensen, want de president zou langskomen. Eerst kwamen er een paar grote auto's met 150 km per uur over de weg langs de mensen massa gereden. Levensgevaarlijk. Daarna kwamen er auto's met militairen met hun geweer in de aanslag en toen kwam de president met naast hem de president van Senegal in een open auto. gevolgd door nog meer grote en dure auto's en een heleboel rennende mannen in kostuums die van de security bleken te zijn. Er was een conferentie in een van de nieuwe hotels in het Senegambia gebied.
Toen we weg konden realiseerde ik me dat ik een flinke blaasontsteking te pakken had. Gelukkig ben ik voordat ik naar Gambia vertrok bij de dokter langsgegaan voor antibiatica wat nu heel goed van pas komt. Later op de dag werd de pijn al minder en vandaag heb ik er al helemaal geen last meer van. Alleen van de medicijnen nog die nog wat bijwerken geven.

Wij wensen iedereen nog een heel Gelukkig Nieuwjaar!