Life in Gambia

Gisteren was de rechtzaak tegen Banna en We, en de andere 4 verdachten. Ik had Banna beloofd daarbij aanwezig te zijn. We kwamen een uur te laat aan in Banjul, maar dat bleek niet zo erg want de rechter kwam 1,5 uur te laat. Dus moesten we nog een half uur wachten. De zaal zat vol mensen. Aan de rechterkant ongeveer 25 tot 30 mensen die allemaal verdacht zijn van een misdrijf. Voor ons ongeveer 10 advocaten en verder de bezoekers. De meesten kwamen voor dezelfde zaak als wij.
Toen we binnenkwamen zag ik de advocaten zitten met een witte pruik op hun hoofd. Moet je je voorstellen, negers met een witte pruik op. Ik proeste van het lachen en heb de hele tijd op mijn onderlip moeten bijten. Pruiken werken zoiezo altijd al op mijn lach spieren en dit was dus echt komisch voor mij.
Toen de rechter binnenkwam moest er eerst een vrouw in het verdachtenbankje komen staan. Zij werd verdacht van moord op een meisje wat met een touw om het leven is gebracht en later in zee is gegooid. Zij vroegen haar bent u schuldig of onschuldig. Zij beweerde onschuldig te zijn. Al gauw waren Banna en de anderen aan de beurt. De rechter vond het schandalig dat de zaak al twee keer was uitgesteld omdat een aantal van de advocaten steeds niet aanwezig waren. Hij bood zijn excuses aan de groep aan en benadrukte aan de advocaten dat ze volgende keer toch echt aanwezig moeten zijn omdat hij vond dat deze mensen al te lang vastzaten zonder proces en zonder bewijs tegen hen. Hij vertelde ook dat op 28 Januari de eindbeslissing genomen wordt.
Het probleem in deze zaak is dat alle 6 verdachten een andere advocaat hebben en dat de communicatie tussen hen vaak erg slecht verloopt.

Daarna zijn we naar een soort Kamer van Koophandel in Banjul gegaan om een bewijs te krijgen dat onze stichting een charity organisatie is. Dit bewijs hebben we nodig om een vergunning te krijgen van het NTA (National Training Autority) Dit hebben we weer nodig om het jongerenproject te mogen openen en daar les te mogen geven.
Twee uur hebben we daar gewacht voordat er eindelijk een formuliertje uit de printer kwam wat we in moeten vullen. Thuis gekomen was het niet duidelijk wat we in moesten vullen en daarom hebben we zojuist Ceesay opgezocht die werkt voor de Wise Owl, het instituut waar Franco computerles krijgt. Ceesay wil ons helpen met het verkrijgen van de juiste vergunningen. Gelukkig maar want het is allemaal heel gecompliceerd.
Eergisteren hebben we een gesprek gehad met het NTA en het zweet brak me uit toen ik hoorde wat we allemaal moeten doen om deze vergunning te krijgen. Nederland doet hier niet bij onder. Het probleem is dat bijna niemand hier kan lezen of schrijven om dat allemaal in orde maken en zal het wel o mij aankomen om alle papieren in orde te maken die ze van ons eisen (4 A4tjes vol met vragen en eisen die gesteld worden)

Het jongerencentrum zit nu echt in de eindfase. Nog een paar dingen die afgerond moeten worden en dan kunnen we open. Alhagie is zondagavond naar Jeliba (de bekendste Koraplayer in Gambia) geweest met de vraag of hij tijdens de opening wil spelen. Hij was al bezet vertelde hij maar hij wilde graag een concert afzeggen voor ons. Eergister kregen we een telefoontje dat hij komt op 14 Februari. Dus dat was een hele eer voor ons en dat wordt nu de datum van de officiele opening. Alexander en Ami zijn al druk in de weer om de uitnodiging te maken. We willen 1500 uitnodigingen de deur uit doen.

Ondertussen hebben we vaak veel plezier op onze compound. In het huis waar we verblijven woont ook Cenay. Hij is vreselijk grappig en kan heel droog uit de hoek komen. Hij lacht de hele dag. Verder komen de mensen die voor het jongerencentrum werken veel over de vloer. Allemaal hebben ze hun eigen karakter. Vooral Bolong onze timmerman mag ik graag. Hij is heel vriendelijk, rustig en staat altijd voor ons klaar. Ze wonen drie compounds verderop en zijn vrouw wast voor ons. Ze is altijd keurig op tijd en op dezelfde dag (donderdag) om voor ons te wassen, wat een hele klus is om alles met de hand te doen. Vaak zit ze 3 tot 4 uur op een klein krukje te wassen voordat ze klaar is. Wij proberen zo min mogelijk vies maken, maar vanwege het zweten en de stof hier moet je toch regelmatig schone kleren aan.

Ondertussen zitten we nu in het internetcafe. Alhagie heeft ons hier gedropt. Hij is naar Banjul om de paieren voor de vergunning in orde te maken. Hem kennende kan het nog wel even duren voordat hij terug is en ik verwacht haast dat we wel met een bushtaxi terug zullen moeten naar Tanji.Maar goed, thuis komen doen we wel want het maakt hier niet uit hoe lang het duurt. Gek is dat, thuis leven we op dag en uur, maar hier weten we vaak niet eens welke dag het is en al helemaal niet hoe laat het is. Als het s'morgens licht wordt weet je dat het ongeveer half 8 is en als het s'avonds donker wordt weet je dat het ongeveer 7 uur. Maar verder doet de tijd er hier niet toe..........