Hitte in Gambia!

Afgelopen week is de hitte hier (35 graden) volgens mij naar mijn hoofd gestegen.
s'Morgens bij het aankleden trok ik een groene broek aan, en dacht, wat is de kleur toch verschoten, misschien van de zon! Even later zakte de broek steeds af en maakte ik me zorgen dat ik misschien teveel afgevallen was omdat ik hier veel minder eet vanwege de warmte. Ik vertelde dit ook tegen Alexander.Een paar uur later toen Alhagie was opgestaan vertelde ik ook aan hem dat ik teveel gewicht kwijt raakte. Alhagie keek me aan en zie: weet je wel zeker dat die broek van jou is. Ik keek nog eens goed en begon te twijfelen. Hij zei, die broek die je aan hebt is van mij en hij begon heel hard te lachen. Nou, wij moesten toen wel mee lachen. Ik voelde me zo stom. Ik liep al uren rond in die broek en had het helemaal niet in de gaten. Nadat ik van broek verwisseld was en mijn eigen broek weer aan had gedaan wist ik dat ik me geen zorgen meer hoefde maken over mijn gewicht. Deze broek past immers perfect.

Kort nadat ik vorige keer een bericht op deze website had geplaatst en we thuis gekomen waren, kwam Alhagie korte tijd later ook thuis. Hij vertelde dat er op de hoofdweg naast het strand een vreselijk ongeluk was gebeurd. Er stond een jongen die werkt in de visserij en teveel gedronken had te dansen op de straat toen hij geschept werd door een vrachtwagen. Deze vrachtwagen zat vlak voor Alhagie en hij heeft het dus zien gebeuren. Hij is gelijk gaan kijken maar de jongen was op slag dood. De ogen waren uit zijn hoofd gekomen vertelde hij. Ze hebben hem aan de kant van de weg gelegd en geprobeerd zijn familie te bellen.

Gisteren is er een halfbroer van zijn oom uit Parijs overleden. Hij was hier met vakantie, is ziek geworden en 2 weken geleden opgenomen in het ziekenhuis. Gisteren kregen we het bericht dat hij was overleden. Alhagie is nu het lichaam naar de geboorteplaats brengen vlakbij Kuntaur en vandaag is de man begraven.

Verdriet en blijdschap liggen hier heel dicht bij elkaar. Het ene moment is het plezier maken en lol hebben en het andere moment is er verdriet vanwege ziekte, dood of verdrietige verhalen van mensen.

Gisteren hebben we een gesprek gehad met alle mensen die voor ons gaan werken in het jongerencentrum. We hebben Ami, ons buurmeisje die computerlessen gaat geven. Yasin die de internet computers gaat begeleiden (dit worden er 3) Baks en Bob die in de bar gaan werken. Mohammed uit Serekunda die de administratie gaat doen en Alfinsenie die als watchmen gaat werken. Dit was wel een leuke maar ook vermoeiende dag. Van 11.00 uur in de ochtend tot 16.00 uur in de middag zitten praten met zijn allen. Eerst waren ze heel stil en zaten ze allemaal te luisteren maar later kwam iedereen los met ideeen. Het is natuurlijk een kans voor deze mensen om aan het fundament te staan van het Jongerenproject. Ze zijn er allemaal heel blij mee. Zeker de wachmen die heeft ons wel 10 keer bedankt. Deze man heeft 18 jaar in Spanje gewoont, moest daar sinasappels plukken voor een karig loontje waarvan hij niet eens zijn huur kon betalen. Zijn eten moest hij op krediet kopen. Zijn familie in Gambia belde ook steeds dat hij geld moest sturen maar dat kon hij niet. Later is hij van ellende in het drugcircuit terecht gekomen en is toen opgepakt. In de gevangenis terecht gekomen en later terug gestuurd naar Gambia. Hij is nu getrouwd met een 30 jaar jongere vrouw en heeft 5 kleine kinderen. Hij doet wel eens klusjes om wat geld te verdienen maar heeft geen baan. Hij is erg aardig en we vinden het fijn om hem deze kans te geven.

We zijn druk bezig met het krijgen van de juiste vergunningen om het centrum te mogen openen, maar dat valt hier niet mee. Vrijdag een gesprek gehad bij het NTA, allemaal heel ingewikkeld en ze stellen veel eisen aan ons. Alhagie zag het helemaal niet meer zitten en is de hele middag van de kaart geweest. S'avonds hebben we erover gepraat en ik heb hem gezegd dat ik met hulp van de anderen er wel uit kan komen en alles op papier kan zetten. Ik heb ook voorgesteld om iemand aan te nemen als administratuer omdat ik hem in moet werken in al deze dingen en als ik weg ben hij dat moet kunnen overnemen. Nu kwam er juist vorige week een familie lid (Mohammed) uit Serekunda bij Alhagie en Franco vragen of hij daar kon komen wonen omdat hij zich niet kon ontplooiien in Serekunda. Hij wilde een andere omgeving om te kijken wat hij daar kon doen. Hij heeft een opleiding gedaan als accountant (niet afgerond) en later heeft hij 5 jaar gewerkt bij een communicatie bureau.Hij kan heel goed onthouden en is erg precies. Dus dit kwam precies op het juiste moment en hij is heel enthousiast. Ik heb hem gezegd dat hij moet leren typen op de computer zodat we hij de admistratie op de computer kan leren doen.

We moeten bij de Kamer van Koophandel een papier halen waarop staat dat we een charity organisatie zijn zodat we vrij zijn van het betalen van belasting voordat we verder kunnen bij het National Trainings Institute. Voor dit papier zijn we al 4 keer op en neer gereden naar Banjul en elke keer hebben ze weer een ander smoesje om ons af te schepen. Vanmorgen zou alles klaar liggen maar daar aangekomen was de betreffende dame het niet eens met bepaalde stellingen in onze statuten. Die moesten dus veranderd worden. Ik was zo boos. Dit was al de 4e keer dat we daar waren en dat vertellen ze ons nu pas. We zijn toen naar een internet cafe gegaan en Alexander heeft 1 bladzijde van de statuten overgetypt en gekopieerd. Weer terug naar de zg. Kamer van Koophandel en toen bleek de dame even weg te zijn. Ondertussen weten we wat ze hier met "even" bedoelen, dat kan wel een dag duren. Dus maar naar huis en morgen maar weer terug. Ze hebben niet in de gaten wat het kost om steeds naar Banjul te moeten gaan aan benzine en energie. Elke keer 500 dalasi, een uur heen en een uur terug en dan nog het wachten daar.

In de avonduren zijn we bezig met het maken van de contracten voor de werknemers en de uitnodiging voor de opening van het jongerencentrum. Een jongen uit Tanji die bij Africell werkt gaat voor ons T shirts maken en badges. Ook wil hij gratis flyers maken die uitgedeeld gaan worden tijdens de opening. Er moet nu allemaal veel geregeld worden en ik heb niet eens meer tijd om thuis wat te doen. De hele dag onderweg en s'avonds achter de computer. Dus druk, druk, druk en voorlopig nog geen tijd om terug naar Nederland te komen. Het is zo fijn om iets te kunnen betekenen voor de overwegend arme en kansloze gemeenschap hier............!!!!!!!!!

Tot volgende keer!!!!