Life in Gambia

Ik moet deze keer even iets van me afschrijven! Go for Africa is zondagavond gearriveerd op Kairoh Garden. Rond twee uur in de middag kreeg ik een telefoontje dat ze stonden te wachten in Barra om met de boot mee te kunnen en dat ze 2 uur later zouden arriveren. Uiteindelijk werd dat 1 uur in de nacht voordat iedereen over was. Op Kairoh Garden was een buffet en een optreden georganiseerd om de gasten welkom te heten. Daarna begonnen de problemen. Een aantal jongens wilden niet slapen op de plaatsen waar ze waren ingedeeld, 5 van hen wilden mee naar ons huis gaan kijken of het hun daar beviel dus vroegen ze mij om mee te lopen. Ik vertelde hen dat alles was ingedeeld en dat ze zomaar niet konden veranderen, maar ze vonden dat dat wel moest kunnen. Na het bekijken van ons huis struinden ze weer de deur uit. Ik ben gaan slapen want het was al 3 uur in de nacht.
De volgende morgen begonnen de problemen pas echt goed. De 10 personen die bij Franco zouden slapen zaten bij ons op de compound omdat ze niet bij Franco wilden verblijven. Ze wilden niet met zijn 2en in een groot twee persoons bed, ze vonden het geen sfeer hebben en ze waren het niet eens met de water voorziening (geen stromend water). Ze kwamen allemaal in ons huis douchen.
Franco vond dat ze dan maar met Jan moesten praten, dus kwam Franco met hen naar onze compound waar Jan verblijft. Later is Jan met Franco en de jongens naar Franco's compound gegaan om daar te praten. Later kwam Jan terug en ik vroeg hoe het verlopen was. Hij zei dat alles was opgelost.
Franco zou extra matrassen bij kopen. De bedden die er stonden zouden uit de kamers worden gezet (Franco heeft hier 100,-- euro per stuk in geinvesteerd) Ze wilden liever op matrassen op de grond slapen. Jan zou Franco 300,-- euro lenen om een watervoorziening te treffen en een tijdelijke douche voor 2 weken. Alleen deze tijdelijke douche koste al meer dan 200,-- euro.
In een week tijd zou Franco alle kamers kunnen voorzien van stromend water maar daar wilden de studenten niet op wachten. Dus moet hij meer dan 200,-- euro investeren voor iets tijdelijks. Dat is hier echt zonde van het geld. Mocht Franco de watervoorziening niet af hebben binnen 2 weken dan zou hij alle studenten onderbrengen op andere plaatsen. Toen hij dit vertelde werd ik zo boos op Jan. Ik had dus ook al gelijk onenigheid met hem. Ik vind het gewoon geen manier van doen om te verwachten dat voor de 5000,-- euro die hij aan Franco gegeven heeft alle voorzieningen aanwezig zijn. Het is gewoon te weinig geld. Ook hier zijn de bouwmaterialen duur. Jan vond dat het Franco zijn verantwoordelijkheid was omdat hij accoord is gegaan met het bedrag destijds. Ik heb toen ik het hoorde afgelopen najaar 2 nachten van wakker gelegen omdat ik wist dat de verwachtingen die Jan had niet te verwezelijken waren voor dit bedrag. Nu blijkt dat dus en schuift Jan zijn verantwoordelijkheid af op Franco. Dit maakt me erg boos.
Later op de dag werd het nog erger. Franco had aan de meisjes die bij ons logeren gevraagd of hij hun auto mocht gebruiken om benzine te halen op het strand. De rit daar naar toe ontmoeten ze Jan. Een van de meisjes zat met Franco in de auto en Jan vertelde haar dat ze niet haar auto zomaar moest uitlenen aan anderen omdat ze niet te vertrouwen waren. Omdat Franco redelijk Nederlands kan verstaan had hij het ook gehoord. Het meisje was door de opmerking van Jan ook erg gefrustreerd en kwam met dit verhaal naar mij toe. Ze kon niet geloven hoe Jan dit kon zeggen. De meiden kennen Franco nu al drie weken en ze weten hoe eerlijk en hoe goed hij is voor iedereen. Ook heeft Franco vorige week iemand aangenomen om voor de gasten te koken. Nu lieten de studenten weten dat ze voorlopig niet bij Franco willen eten omdat ze zelf nog genoeg eten in de auto hebben. Dat houdt in dat Franco diegene die hij heeft aangenomen moet betalen en geen inkomsten heeft. De meisjes waren door alle gebeurtenissen allemaal erg geraakt. Gisteravond riepen ze mij bij hun op de kamer en ze hadden zo te doen met Franco. Ze vertelden mij dat ze besloten hadden om een deel van hun sponsorgeld aan Franco te geven om hem te helpen. Toen schoot ik vol. Ik vond het zo ontzettend lief van hen. Ik weet hoe hard Franco werkt en hoe graag hij wil dat iedereen het naar zijn zin heeft en dan deze teleurstelling. Wat fijn dat er ook nog mensen zijn die het goed met Franco voor hebben.
Toen ik even kans heb om Alhagie te spreken, die ik al een week praktisch niet meer heb gezien vanwege drukte i.v.m. Go for Africa, vertelde ik hem over de teleurstelling voor Franco. Hij was hierdoor erg geraakt en wilde die avond naar Franco gaan om met hem te praten. Wij besloten met zijn allen mee te gaan en tegelijkertijd Franco te verassen met het sponsorgeld.
Toen we allemaal rond het kampvuur zaten, Alhagie, Franco, Jan, de meisjes, ik, een aantal jongens die nu ook bij ons logeren en een aantal jongens/mannen die bij Franco logeren (van de 10 wilden er 2 leraren perse niet daar blijven) stond Alhagie op en vertelde iedereen het verhaal over zijn leven, hoe hij heeft geworsteld om vooruit te komen en hoe hij en Franco hun best hebben gedaan om dit mogelijk te maken. Dat iedereen hetzelfde is, ook al is er verschil in huidskleur, cultuur, het land of de plaats waar je woont. Iedereen is in wezen hetzelfde en we moeten samenwerken met elkaar. Dat ze niet hier zijn om vakantie te vieren, maar om ervaring op te doen in sociale contacten en het uitwisselen van kennis. Dat ze moeten leren delen met de mensen hier en dat ze open moeten staan voor deze cultuur. Het was prachtig. Iedereen was erg geraakt door de manier hoe hij dit aanpakte. Een van de jongens moest zelfs huilen en schaamde zich over zijn gedrag. Anderen waren stil en lieten de woorden op zichzelf inwerken.
Hierna heb ik Franco gevraagd om even tijd voor ons te maken en vertelden de meisjes dat ze hem wilden helpen met wat sponsorgeld. Hij wilde het natuurlijk eerst niet aannemen maar uiteindelijk was hij er erg blij mee.
Vanmorgen had ik gelijk weer irritaties t.o.v. Jan, en weet niet hoe lang ik het volhoudt met hem in 1 huis, maar we zullen wel zien. Ik probeer me zoveel mogelijk bezig te houden met het Jongerenproject en de dagelijkse dingen die moeten gebeuren, zoals het doen van de boodschappen voor de gasten, en het schoonmaken van het huis, zodat Amiata die voor ons kookt een beetje ontlast wordt. Verder zijn we nog steeds bezig met alle documenten die we nodig hebben voor het National Trainings Autority en probeer ik de meisjes en de jongesn die in ons huis logeren tot steun te zijn. Vanmorgen nog met de moeder van Alhagie naar de medische post geweest want ze loopt al drie weken rond met kiespijn, waarschijnlijk een ontsteking. Ze heeft nu antibiotica gekregen en ik hoop dat het haar helpt.
Ook passeerden we vanmorgen de container van Go for Africa die uitgeladen werd, en dan zie ik daar iedereen van Go for Africa bij elkaar. Dan zie ik ook dat de mentaliteit van de meeste Nederlanders zo anders is als van de mensen hier. Vanmorgen was ik even alleen op mijn kamer en ik schaam me soms dat ik in een land woon en bij mensen hoor die deze mentaliteit hebben. Het was zo fijn hier om samen te zijn met de Gambianen, ook toen de meisjes uit Nederland in ons huis kwamen was het erg gezellig. Ze zijn erg sociaal, vriendelijk, behulpzaam en meevoelend. Wat zijn de meeste mensen hier anders, vriendelijker, zachter, behulpzamer, geduldiger, socialer, zuiverder, en back to the basic. Ik ben zo dankbaar dat ik de Gambianen en hun cultuur heb mogen leren kennen.
Dit moest ik even kwijt!!!