Mieke de geit was kwijt

Drie dagen geleden was Mieke onze geit opeens verdwenen. Alhagie vond het tijd worden dat zij los in de tuin zou lopen, wat ze zo nu en dan weleens deed. Maar toen ik thuis kwam van het internetcafe vertelde Houwa dat onze geit verdwenen was. Houwa en JJ zijn´s avond nog op zoek gegaan, maar omdat het al gauw donker werd hadden ze het al snel opgegeven. Dan maar afwachten tot de volgende dag, in de hoop dat ze weer terug zou komen.
Maar nee hoor, geen Mieke te bekennen. Alhagie vond het toch wel erg dat hij zijn speciale geit kwijt was en ging zondagochtend al vroeg tevoet op pad. Toen ik laat op de ochtend aan het ontbijt zat kwam plotseling een vermoeide Alhagie het restaurant in gelopen, en ja hoor met aan een touw Mieke achter hem aanslepend. Ik was helemaal verbaasd dat hij de geit weer gevonden had. Gezien de omgeving van Tanji een uitgestrekt gebied is, is het haast onmogelijk om een weg gelopen geit terug te vinden. Alhagie vertelde zijn intuitie te hebben gevolg en in de richting van Tujering was gelopen. Na veel navraag gedaan te hebben op diverse compound zag hij uiteindelijk Mieke onderweg grazen in hoog gras.
Nu leggen we Mieke voorlopig maar weer vast totdat ze meer bekend is met onze compound en de omgeving.

Zaterdag hebben Alhagie en ik een echtpaar uit Veldhoven naar Kafountine (Senegal) gebracht voor een paar dagen. Nadat we in de ochtenduren vertrokken waren en de grenspost naderden, waar we bij drie verschillende kantoortjes ons paspoort moesten laten stempelen, werden we bij het laatste kantoorje nogal intimiderend benaderd. Dit was achteraf als grapje bedoeld, maar grappig vonden we het zeker niet. Het kwam even in me op om die man een klap te verkopen, maar gezien ik mezelf dan hoogstwaarschijnlijk in nog grotere problemen breng hield ik me maar in. Het Veldhovense echtpaar vertelde onderweg dat ze blij waren dat Alhagie erbij was en dat ze niet meer terug durfden zonder ons. Op de lange weg naar Kafountine troffen we allerlei barricades aan en kwamen ons legerauto´s tegemoet met daarop soldaten met hun geweer in de aanslag. We dachten dat dit misschien kwam omdat de rebellen regelmatig actief zijn in dit gebied. Toen we uiteindelijk bij de lodge aankwamen waar het echtpaar zou logeren troffen we daar tijdens de lunch een ander Nederlands echtpaar die vertelden dat er vrijdagavond tussen 20.00 en 23.00 uur constant geschoten was in het dorp en dat er een bank overvallen was. De buit was 5 miljoen cefa´s.
Toen Alhagie en ik later op de middag weer terug reden naar Tanji hoorde ik van Alhagie dat er die avond 4 mensen bij die bankoverval vermoord waren.
En weer kwamen een vijftal legerauto´s ons tegemoet. Gelukkig deden ze ons niets maar het zag er erg angstaaanjagend uit. Ik kan me nu in elk geval voorstellen hoe een bedreiging in een Afrikaans land er ongeveer uitziet en voelt.
Weer terug bij het kantoortje was nog steeds diezelfde man in dienst die die ochtend ons probeerde te intimideren. Ik was nog steeds boos om zijn gedrag van die ochtend en ik groette hem daarom niet. Ik gaf hem mijn paspoort, en na de stempel draaide ik me om zonder iets te zeggen en liep met een rechte rug terug naar de auto, in de hoop dat hij nu begreep dat ik zijn eerdere gedrag niet op prijs stelde.

Gisteren (zondag) is Jacqueline, die nog behoorde bij het reisgezelschap van vorige week vertrokken. Ze is de afgelopen week erg actief geweest voor een gehandicapt meisje uit het dorp. We zijn met haar naar het Ministerie van Health and Welfare geweest om te informeren of ze voor dit meisje een kunstbeen aan kunnen meten. Dit is mogelijk en binnenkort gaan Alhagie en ik samen met het meisje terug om dit mogelijk te maken.
Verder zaten er die dag verschillende mensen met hulpvragen bij ons op een rij. Dit keer waren het geen Gambianen maar Nederlanders, die een project willen opstarten in Gambia. Ze komen voor advies van ons en wij doen ons best om hun vragen zo goed mogelijk te beantwoorden.
In de middag was er een Nederlands echtpaar op bezoek die het theaterproject sponsoren. Na een gesprek en een lunch bij ons op de compound hebben we hen meegenomen naar het Youth Center en hebben ze meegekeken met een meeting en een training van de theatergroep. Ze vonden het erg interessant en boeiend om te zien. Na anderhalf uur zijn ze tevreden en verrast door het hele gebeuren terug gegaan naar hun hotel.
In de avonduren hadden we nog een afsluitend gesprek met Jan, Hannie, Loek en Yvonne over sponsoring van de kinderen in Gambia, waarvan zij de administratie doen. Een dag later zouden ze immers weer naar huis gaan. We zouden hen ontmoeten in hun hotel. Aangekomen, hoorden we dat Jan ziek was geworden. Nuomi (de vrouw die door hen gesponsord wordt) was wel bij hen. Alhagie heeft nog even met Nuomi gesproken gezien ze op dit moment veel problemen heeft met haar dochter in Engeland en kleindochter (2 jaar) die nu sinds een paar weken in Gambia is en vanwege haar paspoort niet meer terug kan naar haar moeder in Engeland. Nuomi zorgt nu voor haar kleindochter, maar de ouders van de ex-man van haar dochter eisen het kind op wat voor veel frustratie en verdriet zorgt natuurlijk.
Na een half uurtje vertrok Nuomi met een taxi en vervolgden wij ons gesprek.
Even later kreeg Alhagie een dringend telefoontje en toen hij opgehangen had was hij totaal verbijsterd. Hij had zojuist gehoord via Franco dat de moeder van Nuomi plotseling overleden was. Haar lichaam lag in het ziekenhuis van Fajikunda. Hannie, Yvonne, ik en Alhagie zijn snel in de auto gestapt en naar dit ziekenhuisje gereden. Na even navraag gedaan te hebben bleek deze info inderdaad te kloppen en zijn we doorgelopen naar het kamertje waar het lichaam van de moeder van Nuomi lag. Ze zag er goed en vredig uit.
Hier troffen we ook Nuomi totaal overstuur aan. We probeerden haar te troosten door haar vast te houden en troostende woorden te gebruiken. Haar moeder was niet ziek. De dag daarvoor had ze nog samen met Jan, Hannie, Loek en Yvonne gedanst en gelachen. Wij denken dat het een hartstilstand is geweest. De doodsoorzaak is hier maar zelden duidelijk. We zijn een tijdje bij Nuomi gebleven totdat het lichaam van haar moeder in een kist werd getild en met een auto weg werd gebracht naar de familiecompound.
Toen hebben Hannie en Yvonne in tranen afscheid van Nuomi genomen. Ze zullen haar immers een jaar lang niet meer zien, maar toch waren ze blij dat ze nog even naar het ziekenhuis zijn gegaan om het verdriet met Nuomi te kunnen delen. Vandaag wordt de moeder van Nuomi begraven en Alhagie is vanmiddag naar de begrafenis vertrokken.