Afgelopen week was de week van spirits in the Gambia!!!
Weer heel wat gebeurd zoals altijd wel. Je valt soms van de ene verbazing in de andere hier.
Afgelopen woensdag kregen Omi en Amiata die bij ons werken ruzie. Nu zat het al langer niet altijd lekker tussen die twee, maar afgelopen woensdag liep het dus flink uit de hand. Ik was met Amiata naar de stiefvader van Alhagie in Brikama geweest omdat zij al maanden met pijn in haar schouder rond liep. Zij moest een medicijn nemen gemaakt van planten, wat een bepaalde geur heeft. Omi en Amiata slapen op een kamer en Omi vond die avond dat het stonk in de kamer en wilde de deur open laten staan. Amiata had het koud en voelde zich niet goed en wilde dat de deur dicht ging. Hier ontstond dus ruzie over. Toen ik s'avonds onder de douche stond hoorde ik luide stemmen buiten en ging na het douchen kijken wat er aan de hand was. Ik hoorde toen dit verhaal. Eenmaal in mijn bed hoorde ik weer luide stemmen, heb even geluisterd waar het geluid vandaan kwam en hoorde Amiata's stem uit de woonkamer komen. Ik ben gaan kijken en zag daar Amiata, Omi, Alfuseni en Alhagie in gesprek met elkaar. Amiata was duidelijk boos en Alhagie vertelde hun dat het belangrijk was om respect voor elkaar te tonen om goed samen te kunnen werken. Op een gegeven moment was hij tegen Omi aan het vertellen dat ze niet alleen haar hart maar ook haar hoofd moest gebruiken om goed samen te werken met elkaar. Op dat moment zag ik dat het Omi allemaal teveel werd. Ze stond op, begon te kermen en te schreeuwen, rende de gang op en viel daar languit neer. Alhagie en ik erachteraan. We tilden haar op en schoven haar naar het vloerkleed in de gang. Ze was helemaal buiten bewustzijn en het leek of ze bezeten was door het een of ander. Ik heb alleen bij Jomanda op TV zulke reacties wel eens gezien. Ze sloeg zich steeds met haar vuist op haar borst, kermde en schopte met haar benen. Nu ben ik niet zo gauw van slag en heb al veel meegemaakt in het verleden met mensen in mijn praktijk, dus ben ik samen met Alhagie boven op haar gaan zitten om haar kalm te houden. Alhagie fluisterde verzen uit de Koran in haar oor en ik hield mijn hand op haar voorhoofd om haar rustig te krijgen. Dat hielp en even later lag ze op de vloer te slapen. Alhagie en ik hebben even bijgepraat en een half uur later kreeg ze weer zo'n zelfde reactie. Weer geprobeert om haar te kalmeren en we hebben haar op de bank gelegd. Alhagie is die nacht bij haar gebleven en ze heeft nog een keer zo'n reactie gehad die nacht. De volgende morgen ben ik gaan kijken en ze was nog steeds buiten bewustzijn.
Een paar uur later zat ik te ontbijten en kwam ze strompelend voorbij gelopen, slaand met haar vuist op haar borstgebied. Ze was ook niet aanspreekbaar. Ik vroeg haar steeds hoe het ging maar ze reageerde niet. Later op de dag kwam ze achter de bar in het restaurant zitten maar was nog steeds niet helemaal oke. Kreeg nog een keer een lichte reactie en Johan en ik hebben haar proberen te kalmeren. Moeilijk te verklaren zoiets. Ze praat er ook verder niet over. Ik denk dat sommige mensen hier soms zulke traumatische ervaringen hebben en zoveel emoties met zich meedragen die nooit geuit kunnen of mogen worden dat ze bij het triggeren van die emoties helemaal doordraaien. Verder denk ik ook dat het een combinatie is van verschillende dingen, maar dat gaat te ver om allemaal uit te leggen.
Hier vertellen ze dat er naast de mensen die hier wonen ook "gins" zijn, dit zijn een soort geesten die zich hechten aan bepaalde mensen die hiervoor openstaan en hen kwaad willen doen.
Nu een paar dagen later is het probleem tussen Amiata en Omi nog steeds niet opgelost. Ze praten nog steeds niet tegen elkaar. Deze sfeer is natuurlijk niet goed voor de gasten en er moet toch weer gepraat worden hierover anders zal er eentje naar huis moeten.

Wat ik al vertelde ben ik vorige week dinsdag met Amiata en Mohammed (broer van Franco) naar de stiefvader van Alhagie geweest. Deze man is een Maribu (natuurgenezer). Mohammed had een ontsteking aan het topje van zijn wijsvinger en er kwam allemaal vocht en bloed uit zijn vinger, deze was ook helemaal dik. Bij Mohammed kneep hij het vuil uit zijn vinger, wat ontzettend pijn deed. Het zweet gutste van zijn hoofd, maar hij gaf geen kik.
Hij heeft er een natuurlijk zalfje op gedaan en hij kreeg een touwtje om zijn pols als bescherming. Bij Amiata, vroeg hij haar naam, schreef dit op een papiertje in het Arabisch en begon toen allemaal streepjes op het papiertje te zetten. Dit blijkt dus informatie te zijn die hij doorkrijgt. Aan de hand van die streepjes (een soort codes) kan hij zien wat er precies aan de hand is met haar. Hij bond een lint heel strak om haar hoofd, wat ook pijn deed. Ik zat naast haar en ze greep mijn hand vast. Later bond hij dat zelfde lint om haar borstgebied. Hij herhaalde dat een paar keer. Terwijl Amiata mijn hand vast had, voelde ik me heel verdrietig, maar ik voelde ook dat dat verdriet niet van mij was. Ik heb dit haar later ook verteld en ze bevestigde dat ze heel veel verdrietige dingen in haar leven had meegemaakt en dit nooit heeft kunnen uiten. Verder kreeg ze een kruidendrankje mee wat ze moest gaan nemen. Er werd verteld dat we vrijdag moesten terug komen en een kip mee moesten brengen. Dat hebben we dan ook gedaan. Amiata, de moeder van Alhagie en Franco (Jarree) de kip en ik in de auto naar Brikama.
Ze kreeg ongeveer dezelfde behandeling en er werd lang gepraat, alleen versta ik natuurlijk niets van het Mandinka en het Wolof wat gesproken wordt. Er werd ook een goedje klaargemaakt van bladeren waarmee ze zich moet wassen om haarzelf te reinigen van alle negativiteit. De kip kwam als laatste aan bod. De kip werd binnen gebracht met een touwje om zijn poot en een stokje daaraan. Iedereen begon te bidden met zijn of haar handen boven de kip. Ik moest ook mee doen.
Toen werd de kip los gelaten en die liep tokkend het kamertje uit. Later kwam er een jonge vrouw bij ons zitten die wat Engels sprak en ik vroeg haar wat het ritueel met de kip te zeggen had. Ze vertelde mij dat als de kip werd losgelaten je kon zien waar het probleem bij Amiata vandaan kwam. Als de kip binnen blijft, betekend dat dat het probleem is opgelopen ergens in huis. Als de kip naar de straat loopt het probleem is opgelopen op straat en als de kip naar de tuin loopt het probleem is opgelopen in de tuin. In dit geval liep de kip naar de straat en dat bleek ook te kloppen. Amiata is in Augustus j.l. door een vrouw op straat op haar schouder geslagen bij wijze van groet. Dit bleek een vrouw te zijn die jaloers was op Amiata en haar dan bewust pijn wil doen (dit noemen ze hier een heks) Amiata is al naar verschillende Maribu's geweest en naar de dokter maar niemand kan iets doen om haar te helpen. Nu gaat het beter met haar schouder alleen nu was ze gisteren ziek (overgeven) en klaagt ze van pijn in haar hoofd. Volgens de stiefvader blijkt dit met elkaar in verbinding te staan en zal het over een paar dagen beter met haar gaan. Mohammed zijn vinger is weer helemaal genezen. Wel apart om zoeits mee te maken.

Verder wel leuke dingen gebeurd in het jongerencentrum afgelopen week. Er zijn Nederlandse mensen hier, een echtpaar Ep en Liz, en zijn uitgenodigd door Go for Africa.
Ep geeft Gambiaanse leraren bijscholing in auto techniek en Liz is normaal gesproken lerares Engels in Nederland en komt met haar man mee. Nu kwam Liz op het idee om in de bibliotheek een voorlees ochtend te houden voor de kinderen van de school achter het jongerenproject. Daar was de leraar wel voor in dus woensdagochtend zat de bibliotheek vol met kindertjes. Liz had samen met 2 meisjes van Go for Africa, die stage lopen op een school hier in het dorp, een boek uitgezocht over dieren. De kinderen moesten dan allemaal de bewegingen van de dieren nadoen.
Dat was heel leuk en later moesten ze een tekening over een dier maken. Maar toen ze papier en een potlood van ons kregen wisten de meesten niet was ze ermee moesten doen. Ze keken elkaar aan en wachten tot een ander of wij iets op papier getekend hadden. Dit was heel verassend voor ons. Zo kwamen we tot de conclusie dat creativiteit en eigen inbreng hier helemaal niet wordt gestimuleerd. Alles wordt klassikaal gedaan. Zelfstandig of in groepjes werken via opdrachten kennen ze hier niet. Ook zagen we dat de leraar geen positief gedrag stimuleerd, maar alleen negatief gedrag afkeurd. Op een gegeven moment ging de leraar op elke tekening de naam van het kind schrijven. Een jongen had niets op papier getekend, pakte een tekening van een ander kind en ging ermee naar de leraar om zijn naam op het papier te laten schrijven. Ik zag het gebeuren en vertelde tegen de leraar wat hij van plan was. Dat plan ging toen echter niet door.
We hebben allemaal wel erg genoten van het uurtje met de kinderen.

s'Middags had Liz besloten om Engelse les te geven aan een paar mensen met een laag niveau Engels. Nu was het kort dag om een grote groep bij elkaar te krijgen maar uiteindelijk hadden we toch 8 mensen bij elkaar. De les begon om 16.00 uur, maar ik had Liz al gewaarschuwd voor de Afrikaanse tijd, ik bedoel de meeste mensen kennen hier geen tijd en kwamen dus een uur te laat.
Maar goed toch op tijd begonnen met de moeder van Alhagie, Alfusenie, onze buurjongen en nog een meisje van een jaar of 17. Later kwam de vrouw van Bolong nog binnen met haar vriendin en nog 2 jongens. Liz deed het echter heel erg leuk en ik ben dan ook de hele tijd aanwezig geweest tijdens de les. Vooral met de moeder van Alhagie hebben we heel erg moeten lachen. Ze heeft echt nul komma nul kennis van het Engels, maar ik vond het heel knap van haar dat ze durfde. Ze wilde Engels leren zei ze, zodat ze met mij kan praten. Lief he!
Liz had mij gevraagd om een glas, een bord, een flesje water, sleutels en bestek mee te brengen en zo begon ze de Engelse les. Er mocht alleen Engels gesproken worden en geen lokale talen. Liz begon met het uitspreken van de Engelse benamingen van de voorwerpen die ik had meegebracht. Toen zette ze alles op tafel en moest iedereen de woordjes herhalen en zeggen of doen b.v. the glass is on the table of put the glass on the table, put the plate on the table. Elke keer als de moeder van Alhagie aan de beurt kwam wist ze het niet meer of deed ze alles verkeerd. Alfusenie en ik lagen dubbel van het lachen. Maar ze probeerde wel en dat is heel knap.
Later moest iedereen zijn of haar leeftijd in het Engels vertellen. Bij de moeder van Alhagie aangekomen zei ze dat ze dertig jaar oud was. Weer ontzettend gelachen natuurlijk. Ze heeft al een paar zonen die ouder zijn dan dertig, dus ja! Grappig dat veel mensen hier niet eens weten hoe oud ze zijn.

Liz vond het erg leuk om dit te doen en ze wil volgend jaar als ze terug komt hier Engelse lessen geven van een paar dagen. Ook met haar afgesproken om contact te houden en elkaar op te zoeken in Nederland.

Vrijdagmorgen kwam er een klas van de basisschool in Tanji om te lezen in de bibliotheek. Mohammed, onze administrateur die veel met kinderen heeft gewerkt in het verleden heeft dit begeleid en kan dat heel goed. Hij heeft alle kinderen een boek uit laten zoeken en ze hebben zo'n anderhalf uur heel geinteresseerd zitten lezen. Het plan is om deze week weer een klas uit te nodigen. Op deze manier hopen we de bibliotheek te introduceren bij de jeugd hier.

Zondag was er een meeting in de grote zaal met alle Go for Africa mensen. Er waren zo'n 45 mensen aanwezig. Dus ook weer lekker druk.

Afgelopen weekend is de computerruimte en het kantoor opnieuw geschilderd door Karafa, onze schilder. De muren in deze ruimtes waren heel erg beschadigd en zaten vol met gaten. Ik heb 2 weken geleden alle gaten dicht gesmeerd en nu hadden we gratis verf (Sigma) gekregen van Go for Africa. Nu is het heel mooi geworden. Je ziet echt verschil in de kwaliteit van verf die hier wordt verkocht of de verf uit Nederland. Gisteren hebben Alexander en ik alles schoongemaakt en ik zit nu heel trots in ons pas geschilderde internetcafeetje. Het is druk nu, er zijn 6 computers bezet. We betalen eigenlijk maar voor 3 computers maar Alexander heeft het voor elkaar gekregen om praktisch alle computers op internet aan te sluiten.
Ook is er een man uit Zwolle (Gerrit) hier die heel veel verstand heeft van computers. Er stond hier nog een computer stuk, maar Alexander heeft van hem een nieuwe CD rom gekregen om die computer te repareren.

Kemo wordt vandaag geopereerd. Het bot in zijn bovenbeen wordt aan elkaar gezet met een ijzeren plaat. Vorige week donderdag heb ik Kemo nog opgezocht in het ziekenhuis en hij vertelde me dat Nel Bus zou komen en me met haar in contact zou brengen. Nel en haar man Jur zijn goede vrienden met Kemo. Gisteren heb ik contact met Nel gehad en we hebben afgesproken dat we Kemo deze week samen zullen bezoeken. Ik hoorde ook van Nel dat hun de operatie van Kemo gaan betalen. Daar ben ik wel blij mee want omdat Kemo nu misschien weken of maanden niet kan werken en dus geen inkomsten heeft kan hij wel wat financiele steun gebruiken.

Volgende week nog een keer een verhaaltje en dan komen we weer naar huis.

Groetjes uit Gambia!

Vorige week vertelde ik dat ik een bal had gekocht voor een jongen van 12 jaar die in het ziekenhuis ligt. Vorige week woensdag met ik met de moeder van Alhagie en Abdulai naar het ziekenhuis gegaan om Kemo op te zoeken. Kemo riep alleen maar de hele tijd om Alhagie. Hij zou de enige zijn die hem kon helpen door hem uit het ziekenhuis te halen. Hij voelde zich helemaal niet goed en alles deed pijn. Ondertussen ben ik nog even naar de jongen gelopen en het bleek dus dat deze jongen de voetbal die ik voor hem had gekocht niet had ontvangen. De bal is dus ergens anders terecht gekomen. Op het moment dat ik de bal gaf aan de zg. broer van de jongen had ik al het gevoel dat de bal niet op de juiste plaats terecht zou komen en het bleek dus weer te kloppen.
Kemo is vandaag geopereerd aan zijn gebroken been. We weten op dit moment nog niet hoe het met hem gaat, maar we hopen op een goede afloop. Voor Alhagie is de verantwoordelijkheid te groot om Kemo uit het ziekenhuis te halen. Hij zegt, mocht de behandeling via een lokale genezer niet goed gaan dan ben ik degene die erop aan gekeken wordt en daar heeft hij natuurlijk gelijk in.

Afgelopen vrijdag kwam er een studente autotechniek uit Senegal bij ons logeren. De week daarvoor was ze ook het weekend bij ons en meegekomen met een paar studenten van Go for Africa.
Ik vroeg Jan wat ze bij ons kwam doen. Jan wist hier geen antwoord op. Ook vroeg ik Alhagie en Johan of ze wisten wat ze bij ons kwam doen. Ook zij wisten hier niets van en dachten dat Jan ervan af zou weten. Niemand wist er dus iets vanaf. Ik kon niet met haar communiceren omdat ze alleen Frans sprak en wat lokale talen. Ik heb toen Franco gevraagd of hij wilde vragen wat ze bij ons deed. Ze vertelde dat ze met Jan was meegekomen om het weekend bij ons door te brengen. Dit was dus niet waar want Jan was de hele week bij ons geweest. Ik vertelde Alhagie dat hij uit moest zoeken wat ze precies deed bij ons want ik vertrouwde haar niet. Alhagie heeft haar gisteren weg gestuurd. We weten nog steeds niet wat ze precies bij ons deed, maar we weten sinds vanmorgen wel dat ze 2 paar nieuwe kinderschoentjes die we aan Amiata gegeven hadden en afkomstig waren uit de container van Go for Africa gestolen heeft. Zo zie je maar weer!

Vorige week nog zo'n verhaal. Een van de jongens van Go for Africa had een leuke meid leren kennen afkomstig uit Sierra Leone. Ze vertelde mij hier te zijn voor een vakantie en studente was in Freetown. Ze hing regelmatig op onze compound rond. Vrijdag was ze weer bij ons en wilde een gesprek met Alhagie. Later hoorde ik dat ze deze jongen had leren kennen in de Wow, een club waar ze werkt als prostituee. Omdat de jongen de relatie vanwege een ruzie niet meer zag zitten had hij het uitgemaakt, maar zij eiste 5000 dalasi van hem omdat ze vond dat hij haar tijd verspilt had. Het probleem is nl. als dit niet betaald wordt ze aangifte gaat doen bij de politie vanwege misbruik. Bewijs dan maar is dat het niet waar is. Alhagie heeft haar af kunnen schepen met 1000 dalasi, wat uiteraard door de jongen is terug betaald, in de hoop dat ze nu tevreden is.

Het is echt ongelooflijk soms wat mensen hier allemaal doen om geld te verdienen en/of misbruik te maken van andere goedwillende mensen. Elk dag gebeurt er op dat gebied wel iets en elke keer ben ik nog meer verbaasd over de manier waarop. Zoals vanmorgen b.v. Ik ging met Ami naar NTA voor haar vergunning als docente basiskennis computer. Daarna wilde ik nog een paar brieven afgeven om ons centrum te promoten voor het houden van conferenties en bijeenkomsten bij instanties zoals Unicef en National Aids Secretary. We konden de instanties niet vinden, omdat er hier geen adressen zijn en vroegen iemand om hulp. We vonden een wat oudere man bereid om ons te helpen zoeken. Hij rende wel erg hard voor ons om deze instanties te vinden en ik zei al tegen Ami, wedden dat hij iets van ons verwacht als we zover zijn. En ja hoor, hij had ons naar het laatste adres gebracht en ik vroeg hem waar ik hem af kon zetten. Maar dat hoefde niet, zei hij. Hij wilde alleen geld voor de moeite die hij voor ons had gedaan zodat hij verder kon reizen naar zijn bestemming. Ik zie hem geen geld bij me te hebben en dat ik hem alleen wilde helpen om hem naar zijn bestemming te brengen. Nou, die bestemming was 100 meter verderop. Ik vroeg hem hoe had u de reis betaald als wij er niet waren geweest, maar daar kon hij geen antwoord op geven.

Maar goed, het is niet allemaal negatief. Er zijn Nederlandse mensen gearriveerd, die ook vorig jaar met Go for Africa bekend zijn geraakt. De man gaat les geven aan de leraren hier en de vrouw is docente Engels in Nederland. Ze waren geinteresseerd om ons Jongerenproject te zien en gisterenmorgen zijn ze met me meegelopen naar ons centrum. Ze waren reuze enthousiast. Ook was er een man bij die heel veel af weet van computers en die zat al gelijk in ons internetcafe achter de computer om Engelse basiskennis lessen op onze computers te installeren. De vrouw wil a.s. woensdag een voorlees ochtend organiseren in de bibliotheek voor de kinderen van de Nursery School die achter het centrum gelegen is. De leraar van de school vond dit erg leuk. Woensdagmiddag wil ze in de bibliotheek Engelse les geven aan 10 Gambiaanse mensen en Donderdagavond had ze het idee om een filmavond te organiseren in de grote zaal. We moeten alleen nog het een en ander organiseren i.v.m. stoelen ed. maar we willen niet al te veel mensen uitnodigen. Alleen de mensen van onze compound, Franco's compound en Kairoh Garden. Dit is wel heel leuk. Ze vertelde ook dat als ze volgend jaar terug komt ze eventueel een langere cursus Engels wil gaan geven, maar nu is ze hier niet op voorbereid.

Musa, de gehandicapte jongen op de compound van Bolong wordt nu behandeld door Petra van Kunna Foundation. Ze is verpleegster en elke week komt ze langs voor de wond op in zijn kuit met schoon verband en zalf. Ik heb het gevoel dat Musa nu wel in goede handen is en dat het beter zal gana met hem over een aantal weken.

Morgen ga ik met Amiata die bij ons kookt en Mohammed, de broer van Alhagie en Franco naar hun stiefvader in Brikama voor een behandeling. Hij is een hele goede Maribu (natuurgenezer).
Amiata heeft al zolang ze bij ons werkt last van haar schouder en Mohammed heeft een hele pijnlijke vinger die open is. Hij kan niet veel doen op dit moment. Ik heb hen aangeboden om met hen naar Brikama te rijden. Lijkt me ook wel interessant om te zien hoe hij hen behandeld.

Het begint nu op te schieten en het einde is al in zicht. Nog 3 weken dan zijn we weer thuis. Zojuist nog met Opa en Oma gesproken hier in ons internetcafe. Altijd leuk om weer nieuws uit Nederland te krijgen en te horen dat het goed gaat. Ik merk nu dat ik me er ook wel weer op instel dat we weer terug moeten en ben al dingen aan het afronden hier.

Tot volgende week!!!!

Hier weer een nieuw bericht. Als ik alles op zou moeten schrijven wat hier gebeurd kan ik elke dag wel een uur typen, maar ik zal de belangsrijkste gebeurtenissen beschrijven.
Vrijdag is Bob getrouwd met Caddy. Bob is een vriend van Franco die bij Franco op de compound woont.
Wij waren uitgenodigd om bij de bijeenkomst aanwezig te zijn in de moskee. Ook de meisjes die bij ons logeren en hun ouders die hier nu voor een week op bezoek zijn gingen met ons mee.
In de moskee zitten de mannen vooraan op de grond en de vrouwen achterin. Er waren een heleboel mannen aanwezig en maar een paar vrouwen, maar geen Bob en Caddy. Er werd wat gebeden en overlegd, een kola noot werd gedeeld en na 20 minuten waren Bob en Caddy getrouwd. Wij als Nederlanders begrepen er helemaal niets van dat het bruidspaar niet aanwezig was. Bob was ondertussen gewoon de grote zaal in het Jongerenproject aan het schoonmaken want die avond zou er een DJ komen spelen.
Toen we terug kwamen hebben we om uitleg gevraagd aan Alhagie en hij vertelde ons dat elk dorp zijn eigen traditie kent in het geval van een huwelijk. In Tanji hoeft het bruidspaar niet aanwezig te zijn tijdens de ceremonie. Het gaat om familie afspraken. Als de familie accoord gaat met het huwelijk en er is gebeden dan is het stel getrouwd. Het feest zou later komen als er geld is en ik heb het vermoeden dat dat feest nog lang gaat uitblijven want Bob zit altijd zonder geld.

Vrijdagavond kregen we het bericht dat Kemo, onze elektricien een ernstig ongeluk had gehad. Hij reed op een brommertje hier in Tanji op de strandweg terwijl hij werd geschept door een bushtaxi die hem vanachter aanreed. Hij belande in het water. Hij heeft toen een blackout gekregen en is met een politieauto naar het ziekenhuis in Banjul gebracht. Zijn bovenbeen is gebroken en zijn hele lijf doet hem pijn. Deze man heeft in December ook al 2 kinderen verloren.
Zondag heb ik hem met Alhagie opgezocht in het ziekenhuis. De situatie in het ziekenhuis is te vergelijken met de ziekenhuizen in Nederland in de jaren 50. De mensen liggen met 20 man op een zaal. Geen enkele privacy, slechte bedden en geen kussen. We troffen Kemo aan met een metalen pin dwars door zijn onderbeen, met daaraan verband onder zijn voet door en een gewicht daar weer aan van 10 kg. Hij kan geen kant op. Zitten doet hem pijn, maar ook liggen. Ik vroeg om een kussen voor hem maar dat was er niet. Hij vertelde dat hij de pin uit zijn been wilde en dat hij het zieken huis wilde verlaten en koos voor een lokale dokter, die het been spalken. Ik beloofde hem standby te staan voor vandaag (maandag). Dat als hij me nodig had om naar een lokale dokter te brengen dat hij me kon bellen. Vanmorgen vroeg belde hij al dat we hem konden komen halen. Alhagie had het druk vandaag met Go for Africa en heb ik Franco gevraagd om met me mee te gaan omdat Kemo een hele grote zware man is en ik hem niet alleen baas kan. Het duurde maar liefst 2,5 uur voordat we Banjul bereikten. Eerst ging de auto stuk op de hoogte van Senegambia en moesten we er een auto monteur bij halen. Het bleek dat de motor geen benzine meer kreeg want de benzineslang zat verstopt. Gelukkig was dit probleem snel opgelost. Op Kairaba Avenue aangekomen stonden er overal soldaten met geweren en het verkeer ging heel erg langzaam.Later bleek dat er vooraan een soort demonstratie was met een muziekband voorop en een aantal auto's van ministers er achteraan.
Toen we eenmaal Serekunda uitreden en de demonstratie was afgelopen konden we achter de auto's van de ministers aan. Iedereen moet hiervoor aan de kant. Met een hoop lawaai van sirenes en dreigende soldaten wordt iedereen aan de kant gestuurd. Wij zaten net achter de auto's en konden we even flink doorrijden.
Uiteindelijk in het ziekenhuis aangekomen was Kemo druk aan het discussieren met de dokters en de verpleegkundigen. Hij wilde weg, maar de dokter vond het onverantwoordelijk en wilde hem niet laten gaan. Ze vonden dat dit de enige goede behandeling voor hem was. Kemo was het er niet mee eens en zelfs de security kwam erbij. Deze man bleek later alleen op geld uit.
Ik had van Alhagie 300 dalasi gekregen om aan Kemo te geven en had die ogen van die security man moeten zien. Uiteindelijk moesten we allemaal Kemo met rust laten om hem te laten bedaren. Franco en ik bleven toch en vertelde Kemo dat we kussens voor hem zouden gaan kopen. Die security man achtervolgde ons tot aan de deur om geld van ons los te krijgen. Ongelooflijk he, en dat in een ziekenhuis waar sommige mensen er echt heel slecht aan toe zijn. Zo'n kerel kan op zijn kop gaan staan maar dan nog krijgt hij geen butut van mij.
Terwijl ik bij Kemo op bezoek was zag ik een jongetje van een jaar of 12 op een bed heel erg huilen. Ik had het gvoel dat ik naar hem toe moest gaan om hem te troosten. Dat heb ik ook gedaan. Hij had heel dunne beentjes en er zat verband om zijn onderbeen. Hij klaagde van pijn in zijn bovenbenen. Zijn moeder was er ook bij maar die sprak geen Engels dus vroeg ik om iemand die Engels sprak om voor mij te vertalen. Deze jongen bleek een infectie te hebben op de botten van zijn benen en hij huilde omdat hij bang was dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Volgens degene die ik sprak sloeg de behandeling wel aan. Ik heb hem gezegd dat hij sterk moest zijn en erin moest geloven dat hij eens weer zou kunnen voetballen. Ik had zo met deze jongen te doen dat ik Franco vroeg of we geen cadeautje voor hem konden kopen.
Zo gingen we in Banjul op zoek naar een kussen en een cadeautje. Dat viel nog niet mee. Niet een speelgoedwinkel konden we vinden, alleen maar kleding en schoenen. Uiteindelijk zagen we een voetbal die ik voor hem heb gekocht. Ook vonden we 2 kussens. Ik was naar een zacht kussen op zoek, maar ze hadden alleen maar van die dikke waar geen beweging in te krijgen is. Maar goed beter dit dan niets. Terug bij het ziekenhuis mochten we er niet meer in. Ze zeiden dat het sluitingstijd was, terwijl andere (zwarte) mensen wel door mochten lopen. Ook hier weer de security die probeert geld van me los te krijgen om binnen te mogen. We hebben toen via iemand anders de spullen op zijn plek laten bezorgen.

Zaterdag waren we net aangekomen in Farato om een voetbalwedstrijd bij te wonen tussen de voetbalploeg van Seydekan en het team van Go for Africa, toen Alhagie een telefoontje kreeg dat 2 jongens van Go for Africa een ongeluk hadden gehad en een fietser hadden aangereden op dezelfde weg als het ongeluk met Kemo. We zijn toen naar het ziekenhuisje van Brufut gereden waar de man ter observatie was opgenomen. Het was een oude man die naast Kairoh Garden woont en hij klaagde over pijn in zijn rechterschouder en zijn rug. Hij was tegen de spiegel van de rijdende auto aangefietst en gevallen. We hebben wat geld achter gelaten om eten voor hem te kopen, en we zijn toen naar het politiebureau van Tujering gereden waar de jongens van Go for Africa zaten te wachten op hulp. Het bleek dat de fietser geen remmen had en niet op tijd kon stoppen voor de auto. Na een uur te hebben onderhandeld en nadat Alhagie garant was gaan staan voor deze jongens door zijn identietijdskaart in te leveren mochten de jongens naar huis.
Zondagmorgen moesten ze dan wel de zieke man op gaan zoeken in Brufut om te kijken hoe het met hem was. Dit hebben ze gadaan en ze hebben hem naar huis gebracht. Hij is thuis gaan liggen en s'avonds zijn we nog even langs geweest om te gaan kijken hoe het met hem was, maar het ging alweer beter. Het idiote is dat iedereen hier probeert misbruik te maken van de situatie. Zogauw ze zien dat er blanken bj zijn betrokken proberen ze op allerlei manieren geld los te krijgen.
Deze man vertelde dat hij zijn schoenen kwijt was en dat hij nieuwe schoenen moest hebben. Of dat waar is weet niemand, maar ze proberen gewoon.

Gisteren (zondag) het bericht gekregen dat Hans Barvelink uit Amsterdam is overleden. Hans is jaren lang een grote hulp geweest voor verschillende mensen in Tanji, vooral voor Ousman (vriend van Franco) die hem als zijn vader beschouwde. Hij heeft mij vorig jaar verteld dat het zijn wens was om in Februari zijn dochter in Australie op te zoeken en daarna in Gambia te sterven (hij was naar ik schat ongeveer 75 jaar oud). Een dag nadat hij was aangkomen in Australie is hij daar opgenomen in het ziekenhuis en is een paar dagen later overleden.
Vanmiddag nog even met Ousman gesproken die oprecht verdrietig is en we hebben afgesproken dat we met een aantal mensen op zijn compound voor Hans gaan bidden.

Ook met Alfuseni onze watchmen gaat het niet goed. Hij heeft veel persoonlijke problemen. Hij is
donderdag van zijn compound afgezet met zijn vrouw en 5 kinderen en zijn vrouw heeft psychische problemen. Ze huilt de hele dag en wil dood, waardoor de kinderen allemaal overstuur zijn.
Ook Alfuseni zat bij mij uit te huilen. We hebben hem een voorschot op zijn salaris gegeven waarvan hij naar een mariboe (lokale dokter) kan om zijn vrouw te laten behandelen.

Mohammed onze administrateur vertelde me zojuist dat het salaris wat hij zaterdag voor het eerst had gekregen verloren is tijdens de voetbalwedstrjd in Farato. Deze jongen werkt zo hard en maakt zoveel uren voor ons en dit is natuurlijk heel sneu. Mohammed is heel oprecht en zal geen dalasi verspillen of hierover liegen. Maar ja, wat moet je met zoiets. Volgende keer gebeurd het met iemand anders en kun je steeds mensen dubbel betalen.

Nou dit was weer een heel verhaal en het meeste was deze keer allemaal niet zo vrolijk, maar ook dat is een deel van het leven.

Met Alexander en mij gaat het verder allemaal prima. Alexander was gisteren en vandaag niet zo fit en wat verkouden, maar samen met Ami houdt hij het toch maar een hele dag vol in het internetcafe. Nog een week of 3 dan komen we weer naar Nederland. Het is wel heel dubbel, leuk om iedereen weer te zien maar ook jammer om afscheid te nemen hier van zoveel lieve mensen.

Groetjes aan iedereen!

De problemen van vorige week op de compound van Franco zijn ondertussen opgelost.
Er is nu een tijdelijke douche en ze zijn bezig met het maken van een watertoren zodat er een watervoorziening kan worden aangelegd voor alle 5 gastenverblijven. Ook heeft Franco gisteren een nieuwe generator gekocht zodat hij niet meer van anderen afhankelijk is. De vorige generator had hij geleend van Kemo, onze elektricien. Ik heb het idee dat de jongens het nu goed naar hun zin hebben bij Franco.
Het had er ook mee te maken dat Jan ze niet de juiste informatie had gegeven in Nederland. Er waren andere verwachtingen geschept.

Het is druk in en om het huis. Zondag hadden we 17 mensen te eten, omdat Amiata, degene die bij ons kookt zo goed kan koken. Het is moeilijk om nog ergens rust te vinden. Zelfs op de slaapkamer komen mensen steeds aankloppen met vragen. Ik regel op dit moment de betalingen voor Alhagie en Franco die door de gasten en Go for Africa gedaan moeten worden. Ik doe vaak de boodschappen, het probleem is dat ik geen auto meer ter beschikking heb omdat de Galopper kapot in Senegal achter gebleven is, en ben ik steeds afhankelijk van anderen. Er moet heel wat ingekocht worden voor al deze gasten.

Verder ben ik elke dag wel even op het jongerenproject. Gisteren hebben we nog een sollicitatie gesprek gehad met een jongen genaamd Mohammed, die als vervanger voor Yasin zou kunnen komen werken. Met Yasin heb ik het wel gehad, ze wil niet eerder starten met haar baan in de computerruimte, voordat ze 2000 dalasi heeft gehad. Dat hebben we geweigerd. Sinds 14 Februari belt ze al elke dag met Alhagie over wanneer ze kan beginnen, maar we denken er nu over om iemand anders te nemen. Mohammed heeft een opleiding gedaan bij Nice International. We hebben hem verteld dat hij wat betreft salaris voorlopig niet teveel moet verwachten omdat de inkomsten nog erg laag zijn op dit moment. Het internetcafe loopt wel als een trein, maar ook hier moeten kosten vanaf. Op dit moment krijgt Ami heel veel steun van Alexander. Alexander begint vroeg, om 10.00 uur in de ochtend en Ami start wat later, om 13.00 uur in de middag. Alexander gaat dan om 19.30 uur naar huis en Ami blijft tot 20.00 uur. Tegen de tijd dat wij naar huis gaan moet er een vervanger komen voor Alexander. Vanavond zou Mohammed ons laten weten of hij de baan wel of niet neemt.
Het niveau van de mesnen die het internetcafe bezoeken ligt erg laag. Als ik zo eens rond kijk zitten de meesten alleen maar op Facebook of op Yahoo. Elke 2 minuten roepen ze om Alexander of om Ami om hen te helpen. Alexander is dan wel eens ongeduldig omdat het allemaal simpele vragen zijn. Maar ik leg hem dan uit dat het niveau hier nu eenmaal veel lager ligt dan in Nederland en dat hij ervoor is om ze hier wegwijs te maken op de computer.

Morgen hebben we ons eerste staf programma. We geven de mensen die voor ons werken de kans om elke maand een programma voor henzelf te organiseren. Dit om hun salaris wat te verhogen. DJ Alu B komt morgenavond spelen en we noemen het een Lady's Night. De meisjes krijgen dan na betaling van hun entree een gratis drankje. Dit ook om meer meisjes naar deze avond te trekken. Bij een disco avond in dit dorp zijn het vooral jongens die erop af komen. Omdat er zoveel canabis en alcohol gebruikt wordt vinden de meisjes het vaak niet prettig om naar zulke muziek avonden te komen. Wij verkopen geen alcohol tijdens deze avonden, maar ze brengen het zelf mee.
Vrijdagavond komt de beroemde DJ Fireman hier spelen en wordt de de grote zaal dus aan hem verhuurd.

Met de poesjes die we laatst hebben gevonden gaat het goed. Ze zijn nu beiden bij Bolong, onze timmerman, onder gebracht en ik ga ze 2 x per dag eten geven. Musa, de gehandicapte jongen die bij Bolong woont zorgt voor ze. Ze zitten vaak bij hem op schoot en hij is er heel lief voor. Dit is wel heel verwonderlijk want de meeste mensen hier houden helemaal niet van honden en katten. Ze gooien ze met stenen of zien ze niet staan. Ook Bolong en de kinderen zijn dol op de poesjes. s'Nachts zitten ze in een doos. Bolong heeft een verharde bodem gemaakt van hardboard, zodat ze de doos schoon kunnen houden. Het is ook wel heels speciaal om 2 x per dag bij deze familie op bezoek te gaan. Ik denk dat de meeste mensen in Nederland er geen voorstelling van kunnen maken, hoe deze mensen wonen. Het is zeer armoedig, maar er is altijd zoveel vrolijkheid en zoveel sfeer bij deze lieve mensen. Het zijn echt vrienden van ons geworden in deze drie maanden.

Verder hoor en zie ik veel gebeuren hier en ben ik vaak verbaasd over hoe mensen zich gedragen.
Niet alleen de Gambianen maar ook de Nederlanders die hier nu zijn. Op het gebied van relaties, manipulatie van mensen, leugens die verteld worden om geld los te krijgen. Alles is aanwezig. Ik weet deze dingen gelukkig vrij goed in te schatten en weet meestal wel hoe hier op te reageren.

Vorige week werd er aan de container (van Go For Africa) die hier in Tanji staat, allemaal speelgoed uitgedeeld. Ik was hier erg boos over. Op deze manier worden de kinderen hier verpest. Ze zien blanke mensen en ze denken dat we allemaal sinterklazen zijn. Op deze manier houden we het gedrag en gezeur van de kinderen in stand, denk ik.
Wij als blanken worden hier constant lastig gevallen door kinderen die vanalles van ons willen hebben. Als ik van het jongerencentrum naar huis loop wordt er soms 10 keer gevraagd om geld, ballen en snoepjes. Ze zijn soms vreselijk brutaal. Gisteren ben ik met Franco boodschappen gaan doen en moesten er wat spullen uit de achterbak op de voorbank geladen worden. Voordat je het in de gaten hebt staat er een hele school met kinderen om de auto heen. Ik deed de achterbak en de deur open, om de spullen over te laden en toen ik bij de deur stond hadden een paar kinderen al blikjes drank uit de achterbak gehaald. Terwijl ik die afpakte zat er alweer een ander kind op de achterbank. Soms raak je hier vreselijk geirriteerd van. Niet alleen ik maar ook Alexander en de meisjes van Go for Africa worden soms boos om dit gedrag. Veel ouders kijken niet naar hun kinderen om en er wordt ze niets geleerd. Als we met een jeep door Tanji rijden hangen er 10 kinderen aan de auto. Ze gebruiken auto's soms als schoolborden en schrijven erop met stenen. Vaak hebben ze echt geen benul van de waarde van dingen.

Er zijn echter ook hele lieve kinderen die wel opgevoed worden. Gisteravond is er een klein meisje van een jaar of 3 uit Yakaba aangekomen. De moeder van Alhagie en Franco zorgt voor dit kindje en hun moeder
is al een week of 4 bij ons in huis. Het kindje was in Yakaba bij familie achter gebleven, en heeft gisteren haar beentje verbrand door kokend water. Ze moest met haar brandwonden naar het ziekenhuis. Er zit nu verband om haar beentje en ze heeft medicijnen gekregen. Vandaag moet het verband vervangen worden, maar het wondvocht en bloed is opgedroogd in het verband, dus ik denk dat dat een pijnlijke situatie wordt. Vanmiddag zijn Christel en ik met haar naar de medische post in Tanji geweest, maar het was te druk en we moeten vanavond terug komen. Ook de kinderen van onze buren en van Bolong zijn allemaal erg lief en wel goed opgevoed. De jongste dochtertje van Bolong wil met Alexander trouwen zegt ze. Ze zegt dat ze verliefd op hem is. Het meisje is ook een jaar of 3 oud, schattig he!

Dit waren wel weer de belangrijkste gebeurtenissen van deze week en hoop jullie volgende week weer opnieuw te voorzien van info. Oh, ja gisteren geboekt voor de terug reis. 9 April komen we naar huis, dus Sebas ik kan niet bij je verjaardag zijn. Jammer, maar dat maken we wel goed als ik thuis kom. Kom je gezellig bij ons taart eten en bijkletsen het eerste weekend, oke!

Ik moet deze keer even iets van me afschrijven! Go for Africa is zondagavond gearriveerd op Kairoh Garden. Rond twee uur in de middag kreeg ik een telefoontje dat ze stonden te wachten in Barra om met de boot mee te kunnen en dat ze 2 uur later zouden arriveren. Uiteindelijk werd dat 1 uur in de nacht voordat iedereen over was. Op Kairoh Garden was een buffet en een optreden georganiseerd om de gasten welkom te heten. Daarna begonnen de problemen. Een aantal jongens wilden niet slapen op de plaatsen waar ze waren ingedeeld, 5 van hen wilden mee naar ons huis gaan kijken of het hun daar beviel dus vroegen ze mij om mee te lopen. Ik vertelde hen dat alles was ingedeeld en dat ze zomaar niet konden veranderen, maar ze vonden dat dat wel moest kunnen. Na het bekijken van ons huis struinden ze weer de deur uit. Ik ben gaan slapen want het was al 3 uur in de nacht.
De volgende morgen begonnen de problemen pas echt goed. De 10 personen die bij Franco zouden slapen zaten bij ons op de compound omdat ze niet bij Franco wilden verblijven. Ze wilden niet met zijn 2en in een groot twee persoons bed, ze vonden het geen sfeer hebben en ze waren het niet eens met de water voorziening (geen stromend water). Ze kwamen allemaal in ons huis douchen.
Franco vond dat ze dan maar met Jan moesten praten, dus kwam Franco met hen naar onze compound waar Jan verblijft. Later is Jan met Franco en de jongens naar Franco's compound gegaan om daar te praten. Later kwam Jan terug en ik vroeg hoe het verlopen was. Hij zei dat alles was opgelost.
Franco zou extra matrassen bij kopen. De bedden die er stonden zouden uit de kamers worden gezet (Franco heeft hier 100,-- euro per stuk in geinvesteerd) Ze wilden liever op matrassen op de grond slapen. Jan zou Franco 300,-- euro lenen om een watervoorziening te treffen en een tijdelijke douche voor 2 weken. Alleen deze tijdelijke douche koste al meer dan 200,-- euro.
In een week tijd zou Franco alle kamers kunnen voorzien van stromend water maar daar wilden de studenten niet op wachten. Dus moet hij meer dan 200,-- euro investeren voor iets tijdelijks. Dat is hier echt zonde van het geld. Mocht Franco de watervoorziening niet af hebben binnen 2 weken dan zou hij alle studenten onderbrengen op andere plaatsen. Toen hij dit vertelde werd ik zo boos op Jan. Ik had dus ook al gelijk onenigheid met hem. Ik vind het gewoon geen manier van doen om te verwachten dat voor de 5000,-- euro die hij aan Franco gegeven heeft alle voorzieningen aanwezig zijn. Het is gewoon te weinig geld. Ook hier zijn de bouwmaterialen duur. Jan vond dat het Franco zijn verantwoordelijkheid was omdat hij accoord is gegaan met het bedrag destijds. Ik heb toen ik het hoorde afgelopen najaar 2 nachten van wakker gelegen omdat ik wist dat de verwachtingen die Jan had niet te verwezelijken waren voor dit bedrag. Nu blijkt dat dus en schuift Jan zijn verantwoordelijkheid af op Franco. Dit maakt me erg boos.
Later op de dag werd het nog erger. Franco had aan de meisjes die bij ons logeren gevraagd of hij hun auto mocht gebruiken om benzine te halen op het strand. De rit daar naar toe ontmoeten ze Jan. Een van de meisjes zat met Franco in de auto en Jan vertelde haar dat ze niet haar auto zomaar moest uitlenen aan anderen omdat ze niet te vertrouwen waren. Omdat Franco redelijk Nederlands kan verstaan had hij het ook gehoord. Het meisje was door de opmerking van Jan ook erg gefrustreerd en kwam met dit verhaal naar mij toe. Ze kon niet geloven hoe Jan dit kon zeggen. De meiden kennen Franco nu al drie weken en ze weten hoe eerlijk en hoe goed hij is voor iedereen. Ook heeft Franco vorige week iemand aangenomen om voor de gasten te koken. Nu lieten de studenten weten dat ze voorlopig niet bij Franco willen eten omdat ze zelf nog genoeg eten in de auto hebben. Dat houdt in dat Franco diegene die hij heeft aangenomen moet betalen en geen inkomsten heeft. De meisjes waren door alle gebeurtenissen allemaal erg geraakt. Gisteravond riepen ze mij bij hun op de kamer en ze hadden zo te doen met Franco. Ze vertelden mij dat ze besloten hadden om een deel van hun sponsorgeld aan Franco te geven om hem te helpen. Toen schoot ik vol. Ik vond het zo ontzettend lief van hen. Ik weet hoe hard Franco werkt en hoe graag hij wil dat iedereen het naar zijn zin heeft en dan deze teleurstelling. Wat fijn dat er ook nog mensen zijn die het goed met Franco voor hebben.
Toen ik even kans heb om Alhagie te spreken, die ik al een week praktisch niet meer heb gezien vanwege drukte i.v.m. Go for Africa, vertelde ik hem over de teleurstelling voor Franco. Hij was hierdoor erg geraakt en wilde die avond naar Franco gaan om met hem te praten. Wij besloten met zijn allen mee te gaan en tegelijkertijd Franco te verassen met het sponsorgeld.
Toen we allemaal rond het kampvuur zaten, Alhagie, Franco, Jan, de meisjes, ik, een aantal jongens die nu ook bij ons logeren en een aantal jongens/mannen die bij Franco logeren (van de 10 wilden er 2 leraren perse niet daar blijven) stond Alhagie op en vertelde iedereen het verhaal over zijn leven, hoe hij heeft geworsteld om vooruit te komen en hoe hij en Franco hun best hebben gedaan om dit mogelijk te maken. Dat iedereen hetzelfde is, ook al is er verschil in huidskleur, cultuur, het land of de plaats waar je woont. Iedereen is in wezen hetzelfde en we moeten samenwerken met elkaar. Dat ze niet hier zijn om vakantie te vieren, maar om ervaring op te doen in sociale contacten en het uitwisselen van kennis. Dat ze moeten leren delen met de mensen hier en dat ze open moeten staan voor deze cultuur. Het was prachtig. Iedereen was erg geraakt door de manier hoe hij dit aanpakte. Een van de jongens moest zelfs huilen en schaamde zich over zijn gedrag. Anderen waren stil en lieten de woorden op zichzelf inwerken.
Hierna heb ik Franco gevraagd om even tijd voor ons te maken en vertelden de meisjes dat ze hem wilden helpen met wat sponsorgeld. Hij wilde het natuurlijk eerst niet aannemen maar uiteindelijk was hij er erg blij mee.
Vanmorgen had ik gelijk weer irritaties t.o.v. Jan, en weet niet hoe lang ik het volhoudt met hem in 1 huis, maar we zullen wel zien. Ik probeer me zoveel mogelijk bezig te houden met het Jongerenproject en de dagelijkse dingen die moeten gebeuren, zoals het doen van de boodschappen voor de gasten, en het schoonmaken van het huis, zodat Amiata die voor ons kookt een beetje ontlast wordt. Verder zijn we nog steeds bezig met alle documenten die we nodig hebben voor het National Trainings Autority en probeer ik de meisjes en de jongesn die in ons huis logeren tot steun te zijn. Vanmorgen nog met de moeder van Alhagie naar de medische post geweest want ze loopt al drie weken rond met kiespijn, waarschijnlijk een ontsteking. Ze heeft nu antibiotica gekregen en ik hoop dat het haar helpt.
Ook passeerden we vanmorgen de container van Go for Africa die uitgeladen werd, en dan zie ik daar iedereen van Go for Africa bij elkaar. Dan zie ik ook dat de mentaliteit van de meeste Nederlanders zo anders is als van de mensen hier. Vanmorgen was ik even alleen op mijn kamer en ik schaam me soms dat ik in een land woon en bij mensen hoor die deze mentaliteit hebben. Het was zo fijn hier om samen te zijn met de Gambianen, ook toen de meisjes uit Nederland in ons huis kwamen was het erg gezellig. Ze zijn erg sociaal, vriendelijk, behulpzaam en meevoelend. Wat zijn de meeste mensen hier anders, vriendelijker, zachter, behulpzamer, geduldiger, socialer, zuiverder, en back to the basic. Ik ben zo dankbaar dat ik de Gambianen en hun cultuur heb mogen leren kennen.
Dit moest ik even kwijt!!!