Home

maandag 15 maart 2010

Hier weer een nieuw bericht. Als ik alles op zou moeten schrijven wat hier gebeurd kan ik elke dag wel een uur typen, maar ik zal de belangsrijkste gebeurtenissen beschrijven.
Vrijdag is Bob getrouwd met Caddy. Bob is een vriend van Franco die bij Franco op de compound woont.
Wij waren uitgenodigd om bij de bijeenkomst aanwezig te zijn in de moskee. Ook de meisjes die bij ons logeren en hun ouders die hier nu voor een week op bezoek zijn gingen met ons mee.
In de moskee zitten de mannen vooraan op de grond en de vrouwen achterin. Er waren een heleboel mannen aanwezig en maar een paar vrouwen, maar geen Bob en Caddy. Er werd wat gebeden en overlegd, een kola noot werd gedeeld en na 20 minuten waren Bob en Caddy getrouwd. Wij als Nederlanders begrepen er helemaal niets van dat het bruidspaar niet aanwezig was. Bob was ondertussen gewoon de grote zaal in het Jongerenproject aan het schoonmaken want die avond zou er een DJ komen spelen.
Toen we terug kwamen hebben we om uitleg gevraagd aan Alhagie en hij vertelde ons dat elk dorp zijn eigen traditie kent in het geval van een huwelijk. In Tanji hoeft het bruidspaar niet aanwezig te zijn tijdens de ceremonie. Het gaat om familie afspraken. Als de familie accoord gaat met het huwelijk en er is gebeden dan is het stel getrouwd. Het feest zou later komen als er geld is en ik heb het vermoeden dat dat feest nog lang gaat uitblijven want Bob zit altijd zonder geld.

Vrijdagavond kregen we het bericht dat Kemo, onze elektricien een ernstig ongeluk had gehad. Hij reed op een brommertje hier in Tanji op de strandweg terwijl hij werd geschept door een bushtaxi die hem vanachter aanreed. Hij belande in het water. Hij heeft toen een blackout gekregen en is met een politieauto naar het ziekenhuis in Banjul gebracht. Zijn bovenbeen is gebroken en zijn hele lijf doet hem pijn. Deze man heeft in December ook al 2 kinderen verloren.
Zondag heb ik hem met Alhagie opgezocht in het ziekenhuis. De situatie in het ziekenhuis is te vergelijken met de ziekenhuizen in Nederland in de jaren 50. De mensen liggen met 20 man op een zaal. Geen enkele privacy, slechte bedden en geen kussen. We troffen Kemo aan met een metalen pin dwars door zijn onderbeen, met daaraan verband onder zijn voet door en een gewicht daar weer aan van 10 kg. Hij kan geen kant op. Zitten doet hem pijn, maar ook liggen. Ik vroeg om een kussen voor hem maar dat was er niet. Hij vertelde dat hij de pin uit zijn been wilde en dat hij het zieken huis wilde verlaten en koos voor een lokale dokter, die het been spalken. Ik beloofde hem standby te staan voor vandaag (maandag). Dat als hij me nodig had om naar een lokale dokter te brengen dat hij me kon bellen. Vanmorgen vroeg belde hij al dat we hem konden komen halen. Alhagie had het druk vandaag met Go for Africa en heb ik Franco gevraagd om met me mee te gaan omdat Kemo een hele grote zware man is en ik hem niet alleen baas kan. Het duurde maar liefst 2,5 uur voordat we Banjul bereikten. Eerst ging de auto stuk op de hoogte van Senegambia en moesten we er een auto monteur bij halen. Het bleek dat de motor geen benzine meer kreeg want de benzineslang zat verstopt. Gelukkig was dit probleem snel opgelost. Op Kairaba Avenue aangekomen stonden er overal soldaten met geweren en het verkeer ging heel erg langzaam.Later bleek dat er vooraan een soort demonstratie was met een muziekband voorop en een aantal auto's van ministers er achteraan.
Toen we eenmaal Serekunda uitreden en de demonstratie was afgelopen konden we achter de auto's van de ministers aan. Iedereen moet hiervoor aan de kant. Met een hoop lawaai van sirenes en dreigende soldaten wordt iedereen aan de kant gestuurd. Wij zaten net achter de auto's en konden we even flink doorrijden.
Uiteindelijk in het ziekenhuis aangekomen was Kemo druk aan het discussieren met de dokters en de verpleegkundigen. Hij wilde weg, maar de dokter vond het onverantwoordelijk en wilde hem niet laten gaan. Ze vonden dat dit de enige goede behandeling voor hem was. Kemo was het er niet mee eens en zelfs de security kwam erbij. Deze man bleek later alleen op geld uit.
Ik had van Alhagie 300 dalasi gekregen om aan Kemo te geven en had die ogen van die security man moeten zien. Uiteindelijk moesten we allemaal Kemo met rust laten om hem te laten bedaren. Franco en ik bleven toch en vertelde Kemo dat we kussens voor hem zouden gaan kopen. Die security man achtervolgde ons tot aan de deur om geld van ons los te krijgen. Ongelooflijk he, en dat in een ziekenhuis waar sommige mensen er echt heel slecht aan toe zijn. Zo'n kerel kan op zijn kop gaan staan maar dan nog krijgt hij geen butut van mij.
Terwijl ik bij Kemo op bezoek was zag ik een jongetje van een jaar of 12 op een bed heel erg huilen. Ik had het gvoel dat ik naar hem toe moest gaan om hem te troosten. Dat heb ik ook gedaan. Hij had heel dunne beentjes en er zat verband om zijn onderbeen. Hij klaagde van pijn in zijn bovenbenen. Zijn moeder was er ook bij maar die sprak geen Engels dus vroeg ik om iemand die Engels sprak om voor mij te vertalen. Deze jongen bleek een infectie te hebben op de botten van zijn benen en hij huilde omdat hij bang was dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Volgens degene die ik sprak sloeg de behandeling wel aan. Ik heb hem gezegd dat hij sterk moest zijn en erin moest geloven dat hij eens weer zou kunnen voetballen. Ik had zo met deze jongen te doen dat ik Franco vroeg of we geen cadeautje voor hem konden kopen.
Zo gingen we in Banjul op zoek naar een kussen en een cadeautje. Dat viel nog niet mee. Niet een speelgoedwinkel konden we vinden, alleen maar kleding en schoenen. Uiteindelijk zagen we een voetbal die ik voor hem heb gekocht. Ook vonden we 2 kussens. Ik was naar een zacht kussen op zoek, maar ze hadden alleen maar van die dikke waar geen beweging in te krijgen is. Maar goed beter dit dan niets. Terug bij het ziekenhuis mochten we er niet meer in. Ze zeiden dat het sluitingstijd was, terwijl andere (zwarte) mensen wel door mochten lopen. Ook hier weer de security die probeert geld van me los te krijgen om binnen te mogen. We hebben toen via iemand anders de spullen op zijn plek laten bezorgen.

Zaterdag waren we net aangekomen in Farato om een voetbalwedstrijd bij te wonen tussen de voetbalploeg van Seydekan en het team van Go for Africa, toen Alhagie een telefoontje kreeg dat 2 jongens van Go for Africa een ongeluk hadden gehad en een fietser hadden aangereden op dezelfde weg als het ongeluk met Kemo. We zijn toen naar het ziekenhuisje van Brufut gereden waar de man ter observatie was opgenomen. Het was een oude man die naast Kairoh Garden woont en hij klaagde over pijn in zijn rechterschouder en zijn rug. Hij was tegen de spiegel van de rijdende auto aangefietst en gevallen. We hebben wat geld achter gelaten om eten voor hem te kopen, en we zijn toen naar het politiebureau van Tujering gereden waar de jongens van Go for Africa zaten te wachten op hulp. Het bleek dat de fietser geen remmen had en niet op tijd kon stoppen voor de auto. Na een uur te hebben onderhandeld en nadat Alhagie garant was gaan staan voor deze jongens door zijn identietijdskaart in te leveren mochten de jongens naar huis.
Zondagmorgen moesten ze dan wel de zieke man op gaan zoeken in Brufut om te kijken hoe het met hem was. Dit hebben ze gadaan en ze hebben hem naar huis gebracht. Hij is thuis gaan liggen en s'avonds zijn we nog even langs geweest om te gaan kijken hoe het met hem was, maar het ging alweer beter. Het idiote is dat iedereen hier probeert misbruik te maken van de situatie. Zogauw ze zien dat er blanken bj zijn betrokken proberen ze op allerlei manieren geld los te krijgen.
Deze man vertelde dat hij zijn schoenen kwijt was en dat hij nieuwe schoenen moest hebben. Of dat waar is weet niemand, maar ze proberen gewoon.

Gisteren (zondag) het bericht gekregen dat Hans Barvelink uit Amsterdam is overleden. Hans is jaren lang een grote hulp geweest voor verschillende mensen in Tanji, vooral voor Ousman (vriend van Franco) die hem als zijn vader beschouwde. Hij heeft mij vorig jaar verteld dat het zijn wens was om in Februari zijn dochter in Australie op te zoeken en daarna in Gambia te sterven (hij was naar ik schat ongeveer 75 jaar oud). Een dag nadat hij was aangkomen in Australie is hij daar opgenomen in het ziekenhuis en is een paar dagen later overleden.
Vanmiddag nog even met Ousman gesproken die oprecht verdrietig is en we hebben afgesproken dat we met een aantal mensen op zijn compound voor Hans gaan bidden.

Ook met Alfuseni onze watchmen gaat het niet goed. Hij heeft veel persoonlijke problemen. Hij is
donderdag van zijn compound afgezet met zijn vrouw en 5 kinderen en zijn vrouw heeft psychische problemen. Ze huilt de hele dag en wil dood, waardoor de kinderen allemaal overstuur zijn.
Ook Alfuseni zat bij mij uit te huilen. We hebben hem een voorschot op zijn salaris gegeven waarvan hij naar een mariboe (lokale dokter) kan om zijn vrouw te laten behandelen.

Mohammed onze administrateur vertelde me zojuist dat het salaris wat hij zaterdag voor het eerst had gekregen verloren is tijdens de voetbalwedstrjd in Farato. Deze jongen werkt zo hard en maakt zoveel uren voor ons en dit is natuurlijk heel sneu. Mohammed is heel oprecht en zal geen dalasi verspillen of hierover liegen. Maar ja, wat moet je met zoiets. Volgende keer gebeurd het met iemand anders en kun je steeds mensen dubbel betalen.

Nou dit was weer een heel verhaal en het meeste was deze keer allemaal niet zo vrolijk, maar ook dat is een deel van het leven.

Met Alexander en mij gaat het verder allemaal prima. Alexander was gisteren en vandaag niet zo fit en wat verkouden, maar samen met Ami houdt hij het toch maar een hele dag vol in het internetcafe. Nog een week of 3 dan komen we weer naar Nederland. Het is wel heel dubbel, leuk om iedereen weer te zien maar ook jammer om afscheid te nemen hier van zoveel lieve mensen.

Groetjes aan iedereen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten