Gisteren heb ik een poging gedaan om een verhaal op mijn website te zetten en toen ik bijna klaar was viel de stroom uit in het internetcafe, met als gevolg dat ik alles weer kwijt was. Gerrit was zo aardig om zijn laptop aan mij uit te lenen zodat ik thuis opnieuw kon beginnen.
Vrijdagavond was er een dance contest georganiseerd door Alhagie in het jongerencentrum. In het begin dacht ik dit wordt niet veel want om 24.00 uur was er nog niemand die zich had aangemeld voor de danswedstrijd. Maar rond 1.00 uur waren er 7 aanmeldingen en kon de wedstrijd beginnen. Uiteindelijk was het zeer de moeite waard. Naast een groot aantal bezoekers waren er hele goede dansers bij en mijn hart werd gelijk gestolen door een jongen van 15 (hij leek een jaar of 12)danste op muziek van Michael Jackson en hij was werkelijk fantastisch. Uiteindelijk won hij de eerste prijs en dat was een mobiele telefoon. Wat een talent is deze jongen. Zondagochtend stond hij met een vriendje bij ons aan de poort en ik nodigde hem uit om binnen te komen. Na een glas fris, vertelde hij dat dit zijn eerste mobieltje was. Hij was er reuze trots op.
Om nog even terug te komen op de baby die vorige week dood gevonden was, hebben we gehoord dat het drama is begonnen met de moeder die een nieuwe jurk wilde hebben. Hiervoor ging ze naar een kleermaker, maar uiteindelijk toen ze de jurk ging ophalen had ze geen geld om de man te betalen. Hij stelde voor dat als ze een nachtje met hem zou slapen ze de jurk voor niets kon hebben,met als gevolg dat ze zwanger raakte.Ze zit nu in de gevangenis en de zaak zou gisteren voorkomen.
Rinie en zijn vrouw Miranda uit Helmond zijn gearriveerd en na een verblijf in Senegambia voor een paar dagen kwamen ze afgelopen week voor 3 nachten naar Kairoh Garden. Tijdens hun verblijf hier ben ik met hen naar de Tanji Lower Basic School geweest en het plaatselijke ziekenhuisje voor een rondleiding. Daarnaast natuurlijk ook naar het jongerenproject. Ze vonden het erg interessant. Donderdag zijn we een paar uurtjes naar Banjul geweest en hebben daar de Albert Market bezocht, wat niet zo n succes was vanwege mensen die je bij wijze van spreken haast hun kraampje intrekken omdat ze zo graag willen verkopen. Dit belemmerd mij juist om iets te kopen want hier heb ik een vreselijke hekel aan.
Vrijdag gingen ze voor 3 nachten naar Marakissa River Camp, een km of 15 onder Brikama. Omdat ik aan wat rust toe was had ik hen gevraagd of ik met hen mee mocht. Hier stemden ze in toe en ik was heel blij dat ik even de drukte en het lawaai kon ontvluchten. Kawsu bracht ons weg want we hadden geen auto tot onze beschikking. Het verblijf is van een Nederlandse eigenaar die getrouwd is met een Gambiaanse vrouw.
Het was een heel mooi een rustig gelegen verblijf aan een klein riviertje. Zaterdag hebben we een wandeling gemaakt naar een dorpje 3 km verderop, maar het was erg heet die dag zodat we onder elke boom die we tegenkwamen even genoten van de koelte van de schaduw. Toen we in het dorp arriveerden zijn we het ziekenhuisje op gaan zoeken wat gesponsord wordt door een familie uit Duitsland. Het ziekenhuisje zag er heel mooi uit en was degelijk gebouwd, maar zoals bij de meeste ziekenhuizen hier twijfel ik aan de kwaliteiten van het verplegend personeel.
Tijdesn ons verblijf ontmoeten we een man uit Engeland die erg geinteresseerd was in vogels die dan ook met tientallen verschillende soorten te bewonderen waren.
Ik stelde voor om een dagje naar Kafountine te gaan in Senegal en de Engelsman, genaamd Jim had hier ook wel interesse in. Na een telefoontje met Alhagie, had die voor ons geregeld dat Kawsu ons op zou komen halen om naar Kafountine te gaan.
Nou dat werd uiteindelijk een hele belevenis. Bij de grenspost aangekomen hoorden we dat er een staking was van chauffeurs in Senegal en dat het niet toegestaan was om met een Gambiaanse auto de grens over te gaan. Wat nu? Uiteindelijk besloten we om verder te gaan met bush taxi's. Eerst een stukje in een hele oude Peugeot, door de bodem heen kon ik zo op de weg kijken. Maar gelukkig was dit maar tot de volgende grenspost waarin we weer in een ander auto moesten. In het eerstvolgende dorp zou Tanjo uit Kafountine ons komen ophalen. Na een half uur wachten kwam de auto aan, alleen van deze auto is de vering allerbelabbertst en viel halverwege, door alle gehobbel over een hele slechte weg het achterraam eruit. Maar goed moet allemaal kunnen hier in Afrika, niemand die daarvan opkijkt. Na een reis van drie uur, die anders een goed uur duurt, kwamen we in Kafountine aan. Eerst de Satang Jabang school bezocht (beroepsopleiding voor kansarme meisjes) en daarna naar Campement Kunja voor een lunch. Toen hadden we nog een uurtje om naar het strand te gaan wat zeer de moeite waard is. Rinie, Miranda en Jim genoten in volle teugen van alles wat daar te zien is. Omdat we voor 19.00 uur de grens weer over moesten zijn, omdat je anders niet meer kunt passeren moesten we al snel weer vertrekken. Gelukkig vonden we voor de terugweg een taxi die ons direct naar de grens wilde brengen.Om 5 minuten voor 7 kreeg ik mijn laatste stempel in mijn paspoort en konden we de grens nog net over.
Op maandag werden we wat later op de middag weer opgehaald door Alhagie en hebben we na een gezellig en rustig weekend, Rinie en Miranda naar hun volgende logeeradres gebracht nl. het Douns Hotel in Senegambia.
woensdag 30 maart 2011
dinsdag 22 maart 2011
Babylijkje gevonden
Vannacht is er een babylijkje gevonden op de compound van de stiefvader van Baks in Tanji. De stiefvader van Baks heeft een compound waar casave op groeit. Omdat er s nachts nog wel eens wat wordt weggehaald liep hij tegen drieen vannacht nog even zijn compound op om rond te kijken toen hij iets wits zag liggen. Hij liep erheen en zag dat het muskietennetten waren. Toen hij ze optilde zag hij daaronder een blauwe plastic vuilniszak liggen en nadat hij die geopend had ontdekte hij een pasgeboren babylijkje in de zak. Alhagie werd gebeld en die heeft samen met Baks het lijkje naar eht ziekenhuis in Banjul gebracht voor sectie. Vanmorgen was half Tanji in rep en roer want iedereen wilde weten wie na een zwangerschap van 9 maanden dit een baby aan kon doen. Uiteindelijk is bij de buren van Baks een vrouw aangehouden die zwanger was en zij is samen met de eigenaar van die compound ingesloten in het politieburo van Tujering. Vanmorgen werden Alhagie en een paar getuigen van de vondst uitgenodigd op het politieburo om een verklaring af te leggen. Ik ben ook meegegaan, en uiteindelijk na uren wachten kwam Alhagie naar buiten emt het verhaal. De moeder van de dode baby was zwanger van haar 4e kind. Haar eerste 3 kinderen zijn van haar man die in Spanje verbljft. In eerste instantie vertelde ze dat ze aangerand was door een andere man en dat ze niet wist van wie ze zwanger was, maar na een uur werd Alhagie terug geroepen omdat ze hem wilde vertellen wie de vader was. Het blijkt een kleermaker te zijn uit Tanji. Alhagie zit op dit moment nog steeds op het politieburo terwijl ik onderweg ben om Rinie van Neerven en zijn vrouw op te halen in Senegambia. Zij komen voor 3 nachten naar Tanji en zullen op kairoh garden verblijven.
Maar goed, heel erg natuurlijk wat er met de baby is gebeurd, zowel voor dit kindje als voor de andere kinderen van deze vrouw. Hun moeder zal jarenlang opgesloten worden en het huwelijk zal alsnog stranden na deze daad. Ongelooflijk soms wat er allemaal gebeurd in zo'n kleine gemeenschap als Tanji.
Maar goed, heel erg natuurlijk wat er met de baby is gebeurd, zowel voor dit kindje als voor de andere kinderen van deze vrouw. Hun moeder zal jarenlang opgesloten worden en het huwelijk zal alsnog stranden na deze daad. Ongelooflijk soms wat er allemaal gebeurd in zo'n kleine gemeenschap als Tanji.
vrijdag 18 maart 2011
Soluman
Dinsdagavond kreeg Alhagie een telefoontje dat ook Soluman (goede vriend van Franco) was gearriveerd op airport Banjul. Hij is door de UN terug gevlogen vanuit Libie naar Gambia.
Laat in de avond is Alhagie hem op gaan halen en heeft hem naar de familiecompound in Serekunda gebracht. Woensdagavond kwam Soluman tijdens een gezellige avond, inclusief djembee muziek en kampvuur, aan bij Franco. Iedereen was heel blij om ook hem weer terug te zien. Sindsdien verblijft hij op Franco's compound. Vanmiddag heb ik met hem zitten praten. Ongelooflijk wat ook hij heeft meegemaakt. Na een tijd in Basse gewerkt te hebben als constructor werd hij door vrienden (nou ja, vrienden!!!) overgehaald om de reis naar Europa te maken. Al het geld wat hij bij elkaar had verdiend heeft hij besteed aan de reis met als eindbestemming Italie. Alleen dat is er echter nooit van gekomen en gelukkig maar. Toen hij via Senegal en Mali, uiteindelijk Burkina Faso bereikte was zijn geld op en moest hij werken om de kosten van zijn reis naar Libie bij elkaar te sparen. Later is hij via een barre toch door de woestijn door Niger in Libie terecht gekomen. Vaak was hij bang dat hij tijdens die reis zou sterven in de woestijn, zoals zovelen onderweg die dood achter gebleven waren. In Libie heeft hij geprobeerd werk te zoeken en dat lukte uiteindelijk. Op die manier kon hij weer wat geld verdienen voor de overtocht naar Italie. De jongens die met JJ en Soluman meegereisd waren hadden al snel het geld voor de overtocht bij elkaar en namen een bootje om de reis te maken. Allemaal kwamen ze om in de Middelandse zee. Alleen JJ en Soluman bleven over. Na een tijdje brak de opstand in Libie uit.
JJ werd zoals ik eerder beschreef overgebracht naar een vluchtelingenkamp in Egypte. Soluman moest blijven en heeft gezien dat mensen zowel zwart als wit, op staat werden vermoord door libiers.
Vanmiddag was iedereen hier in Tanji naar de Moskee voor het vrijdag gebed, alleen Soluman was achter gebleven. Ik vroeg hem of hij niet naar de moskee wilde gaan. Hij zei dat hij er niet voor in de stemming was, waarop hij vervolgens zijn verhaal aan mij vertelde, met tranen in zijn ogen. Hij is nu vooral boos op zichzelf en zijn vrienden (!!!) die hem overgehaald hebben om deze reis te maken en het geld en alle bezittingen die hij daarmee kwijt is geraakt. Ook maakt hij zich zorgen over hoe hij hier een nieuw leven op kan bouwen. Ik heb hem geadviseerd om eerst even tijd te nemen voor zichzelf om dit allemaal te verwerken en zijn familie in Jakaba op te zoeken en van daaruit te zien wat voor mogelijkheden hij aangeboden krijgt, zodat hij weer aan het werk kan. Het leven is hier niet makkelijk voor jonge mensen, dat ben ik me zeer bewust. Velen hebben niet de mogelijkheid om naar school te gaan en degenen die dat wel hebben kunnen na school geen werk vinden zodat ze vaak jaren thuis zitten of allemaal losse baantjes doen wat geen enkele zekerheid biedt.
Maar goed, iedereen is blij dat beide jongens weer veilig thuis zijn. Ik denk dat ze beiden hulp gehad hebben van boven.
Vanmiddag zijn alle studenten (7), Gerrit en Vanousa (uit Guinnee Bissau) en Jan, die allemaal op onze compound verblijven vertrokken naar Senegal (Casamas). Ik keek erg uit naar een beetje rust en kan nu het hele weekend lekker bijkomen van alle drukte en lawaai die dit gezelschap met zich mee brengt. Ik ga er in elk geval van genieten dat is een ding wat zeker is.
Vanavond komt Rinie van Neerven (uit Helmond) en zijn vrouw aan in Gambia. Ze gaan komende dagen logeren in een hotel. Dat vind ik wel erg leuk. Ze zouden me morgen bellen voor een afspraak. Vanaf komende dinsdag verblijven ze 3 dagen op Paradise Inn in Tanji en zal ik wel het e.e.a. met ze gaan ondernemen. Ik ben benieuwd wat ze van het jongerenproject vinden. Rinie is iemand die heel erg thuis is in het organiseren van activiteiten en festivals. Wie weet wat ze in petto hebben voor dit project.
Vanavond hebben we een danswedstrijd georganiseerd in de grote zaal van het jongerenproject. De beste danser(es) kan een mobieltje winnen. We hebben een paar mensen gevraagd te jureren. Dit zal gedaan worden door twee jongens uit Engeland (die bij Franco verblijven) en Tanta en Fanta. Amie en ik zullen tickets verkopen bij het loket aan de ingang. Nou ja loket!!!!! Er is een steen weg gelaten in de schutting. Het loket is dus een klein gat van ongeveer 20 x 30 cm. Ik vroeg al aan Alhagie of ik geen zaklamp mee moest nemen omdat ik denk dat ik anders niet weet met wie ik te doen heb aan de andere kant van het loket. Het is pikkedonker s'avonds en dan zijn ze ook nog eens allemaal zwart. Meestal kun je alleen maar hun tanden zien. Ben benieuwd!
Laat in de avond is Alhagie hem op gaan halen en heeft hem naar de familiecompound in Serekunda gebracht. Woensdagavond kwam Soluman tijdens een gezellige avond, inclusief djembee muziek en kampvuur, aan bij Franco. Iedereen was heel blij om ook hem weer terug te zien. Sindsdien verblijft hij op Franco's compound. Vanmiddag heb ik met hem zitten praten. Ongelooflijk wat ook hij heeft meegemaakt. Na een tijd in Basse gewerkt te hebben als constructor werd hij door vrienden (nou ja, vrienden!!!) overgehaald om de reis naar Europa te maken. Al het geld wat hij bij elkaar had verdiend heeft hij besteed aan de reis met als eindbestemming Italie. Alleen dat is er echter nooit van gekomen en gelukkig maar. Toen hij via Senegal en Mali, uiteindelijk Burkina Faso bereikte was zijn geld op en moest hij werken om de kosten van zijn reis naar Libie bij elkaar te sparen. Later is hij via een barre toch door de woestijn door Niger in Libie terecht gekomen. Vaak was hij bang dat hij tijdens die reis zou sterven in de woestijn, zoals zovelen onderweg die dood achter gebleven waren. In Libie heeft hij geprobeerd werk te zoeken en dat lukte uiteindelijk. Op die manier kon hij weer wat geld verdienen voor de overtocht naar Italie. De jongens die met JJ en Soluman meegereisd waren hadden al snel het geld voor de overtocht bij elkaar en namen een bootje om de reis te maken. Allemaal kwamen ze om in de Middelandse zee. Alleen JJ en Soluman bleven over. Na een tijdje brak de opstand in Libie uit.
JJ werd zoals ik eerder beschreef overgebracht naar een vluchtelingenkamp in Egypte. Soluman moest blijven en heeft gezien dat mensen zowel zwart als wit, op staat werden vermoord door libiers.
Vanmiddag was iedereen hier in Tanji naar de Moskee voor het vrijdag gebed, alleen Soluman was achter gebleven. Ik vroeg hem of hij niet naar de moskee wilde gaan. Hij zei dat hij er niet voor in de stemming was, waarop hij vervolgens zijn verhaal aan mij vertelde, met tranen in zijn ogen. Hij is nu vooral boos op zichzelf en zijn vrienden (!!!) die hem overgehaald hebben om deze reis te maken en het geld en alle bezittingen die hij daarmee kwijt is geraakt. Ook maakt hij zich zorgen over hoe hij hier een nieuw leven op kan bouwen. Ik heb hem geadviseerd om eerst even tijd te nemen voor zichzelf om dit allemaal te verwerken en zijn familie in Jakaba op te zoeken en van daaruit te zien wat voor mogelijkheden hij aangeboden krijgt, zodat hij weer aan het werk kan. Het leven is hier niet makkelijk voor jonge mensen, dat ben ik me zeer bewust. Velen hebben niet de mogelijkheid om naar school te gaan en degenen die dat wel hebben kunnen na school geen werk vinden zodat ze vaak jaren thuis zitten of allemaal losse baantjes doen wat geen enkele zekerheid biedt.
Maar goed, iedereen is blij dat beide jongens weer veilig thuis zijn. Ik denk dat ze beiden hulp gehad hebben van boven.
Vanmiddag zijn alle studenten (7), Gerrit en Vanousa (uit Guinnee Bissau) en Jan, die allemaal op onze compound verblijven vertrokken naar Senegal (Casamas). Ik keek erg uit naar een beetje rust en kan nu het hele weekend lekker bijkomen van alle drukte en lawaai die dit gezelschap met zich mee brengt. Ik ga er in elk geval van genieten dat is een ding wat zeker is.
Vanavond komt Rinie van Neerven (uit Helmond) en zijn vrouw aan in Gambia. Ze gaan komende dagen logeren in een hotel. Dat vind ik wel erg leuk. Ze zouden me morgen bellen voor een afspraak. Vanaf komende dinsdag verblijven ze 3 dagen op Paradise Inn in Tanji en zal ik wel het e.e.a. met ze gaan ondernemen. Ik ben benieuwd wat ze van het jongerenproject vinden. Rinie is iemand die heel erg thuis is in het organiseren van activiteiten en festivals. Wie weet wat ze in petto hebben voor dit project.
Vanavond hebben we een danswedstrijd georganiseerd in de grote zaal van het jongerenproject. De beste danser(es) kan een mobieltje winnen. We hebben een paar mensen gevraagd te jureren. Dit zal gedaan worden door twee jongens uit Engeland (die bij Franco verblijven) en Tanta en Fanta. Amie en ik zullen tickets verkopen bij het loket aan de ingang. Nou ja loket!!!!! Er is een steen weg gelaten in de schutting. Het loket is dus een klein gat van ongeveer 20 x 30 cm. Ik vroeg al aan Alhagie of ik geen zaklamp mee moest nemen omdat ik denk dat ik anders niet weet met wie ik te doen heb aan de andere kant van het loket. Het is pikkedonker s'avonds en dan zijn ze ook nog eens allemaal zwart. Meestal kun je alleen maar hun tanden zien. Ben benieuwd!
dinsdag 15 maart 2011
Kawsu (JJ)
Vrijdagavond voelde ik me niet lekker en lag even op bed toen Alhagie binnen kwam. Hij vertelde dat hij iemand op moest gaan halen op het vliegveld. Ik vroeg nieuwschierig; Wie dan? Dat is een geheim, antwoordde hij. Ik probeerde te raden wie er zou komen, maar hij gaf geen antwoord. Op een gegeven moment kon hij zijn blijdschap niet meer verdoezelen en vertelde hij mij dat zijn broer Kawsu ofwel JJ hier op het vliegveld stond te wachten. Ik zat gelijk rechtop en was zo verrast en blij met dit nieuws. Ik begreep er niets van hoe dit zo snel geregeld kon zijn. Vorige week kregen we het nieuws dat JJ nog in een vluchtelingenkamp in Egypte verbleef en hoe kon hij hier nu al op het vliegveld staan? Ik was blij maar ook totaal verbaasd. En natuurlijk had Alhagie dit tussen alle bedrijven door ook weer geregeld. Alhagie had contact opgenomen met het Ministerie van Buitenlandse zaken in Gambia die hem het telefoonnummer hadden gegeven van de Gambiaanse Ambassade in Libie. Dit telefoonnummer had hij doorgegeven aan JJ in Egypte en JJ had contact met hen gezocht. Deze ambassade heeft samen met de UN ervoor gezorgd dat JJ naar Gambia terug kon komen.
Alhagie en ik dus in haastige spoed naar het vliegveld en jawel hoor, daar stond JJ te wachten.
We waren zo blij om elkaar weer te zien. Ik vond het echt bijzonder dat ik erbij kon zijn. Hij zag er goed uit, wat me wel verbaasde na zo'n moeilijke tijd. Toen we bijna in Tanji arriveerden heb ik Franco gebeld en gezegd dat we met een grote verassing zouden komen. We zijn met JJ naar Franco's compound gereden en daar werd JJ natuurlijk hartelijk verwelkomd, ook door alle Nederlandse studenten die aanwezig waren. Hij was wel erg moe, want hij had twee dagen gereisd. Eerst van Egypte naar Ethiopie, vandaar naar Togo, Ghana, Sierra Leone en uiteindelijk Gambia.
Maar uiteindelijk na een reis van iets meer dan een jaar was hij weer thuis bij zijn familie en vrienden. Hij had al zijn bezittingen achter moeten laten in Libie en had alleen nog de kleding die hij droeg. Alhagie heeft op zaterdagmiddag zijn kast leeg getrokken en wat wat kleding gedeeld met zijn broer.
Een paar uur geleden heb ik nog een gesprek met hem gehad over zijn ervaringen tijdens de reis en zijn beslissing om via Libie naar Italie te gaan. Hij werkte als elektricien in Basse (Gambia) voor bijna een jaar toen hij in contact kwam met een jongen die het gelukt was om in Italie terecht te komen. Deze jongen heeft hem overgehaald om het ook te proberen. De beste weg was via Libie. JJ heeft zich voorbereid op de reis en het geld wat hij gespaard had met werken was bestemd voor de reis naar Italie. Net na Tabaski 2009 is hij vertrokken zonder iets tegen de familie te zeggen, omdat hij ze niet ongerust wilde maken, en via Senegal en Mali kwam hij in Burkina Faso terecht. Toen was zijn geld op. Onderweg was hij ook Soluman (goede vriend van Franco) tegengekomen, die hetzelfde avontuur aanging. Samen met Soluman heeft hij een tijdje gewerkt in Burkina Faso om geld te verdienen voor het vervolg van hun reis. Vanuit Burkina Faso hadden ze de keuze in twee mogelijkheden om via de woestijd, dwars door Niger in Libie terecht te komen. Een van een veilige en makkelijke weg en de andere een onveilige en moeilijke weg. Maar omdat ze niet genoeg geld hadden voor de veilige weg moesten ze kiezen voor de ander optie.
Met 30 mensen achter op een vrachtwagen en proviant voor meer dan een week zijn ze door Niger getrokken. De hele dag zittend in dezelfde houding, maar amper plek om je te bewegen, in de hete zon en alleen maar zand overal, zijn ze door de woestijn getrokken. Onderweg zagen ze overal lijken liggen van mensen die het niet gehaald hadden. Tot overmaat van ramp werd JJ ziek (malaria) en er waren geen medicijnen voorradig. Via paracetamol probeerde hij op de been te blijven. Gelukkig was de vrachtwagenchauffeur behulpzaam en mocht JJ als eerste een plek in de vrachtwagen kiezen voordat anderen hun plaats konden innemen. (voor een goede plaats werd immers gevochten, elke keer weer) 's Nachts sliepen ze in het zand en kon het heel koud worden. JJ had niets, alleen zijn kleding, maar omdat hij ziek was en het zo koud had, deelde hij een deken met een andere medereiziger. Uiteindelijk kwamen ze na een week aan in Libie, waar JJ medicatie kon krijgen. Daar hebben ze met zijn allen een dag of 10 opgesloten gezeten in een kleine ruimte waar niets was. Geen bed, niets. Ze sliepen in het zand op een matje. Vandaaruit zijn ze verdeeld over het land en is JJ in een grote stad (ben de naam kwijt) terecht gekomen waar hij 3 maanden voor niets gewerkt heeft. De baas heeft uiteindelijk zijn salaris nooit uitbetaald. Vandaar brak er een opstand uit in Libie en werd er elke dag geschoten en er vielen bommen op de stad. Het was te gevaarlijk om te blijven en is JJ uiteindelijk in een vluchtelingenkamp van de UN in Egypte terecht gekomen waar hij 10 dagen heeft doorgebracht, elke dag vechtend om eten, want er was niet genoeg voor iedereen. Maar nu is hij eindelijk weer veilig thuis en mag hij van geluk spreken.
Op onze compound praat iedereen voortaan zoals Bob dat doet. Iedereen die Bob kent weet precies wat ik bedoel "He, men I need to have small money, men".
Er hangen o.a. twee hangmatten op onze compound en er staan meerdere tuinstoelen en soms zijn al deze zitplekken gevuld met studenten, en dan beginnen ze tegen elkaar. Eentje zegt dan; He, men we are going to the club tonight, men. De ander antwoord daar weer op; Yeh, men, give me a bottle of beer, men. Yes, men give me another one, men. En zo gaat dat maar door. Dit is echter heel komisch af en toe en krijg ik er de slappe lach van.
Gistermorgen kwam Bob uit bed en had hij vreselijke kiespijn. Hij vertelde me dat hij naar de tandarts ging om zijn kies te laten verwijderen. Toen ik later thuis kwam zag ik hem weer en vroeg hem hoe het ging. Hij vertelde dat hij naar een Maribu was geweest die hem geholpen had van zijn kiespijn af te komen en hij was zo blij als een kind omdat hij geld had uitgespaard.
Vanmorgen echter toen ik in de badkamer was, zag ik Bob buiten zitten met zijn gezicht in zijn handen. Ik zag gelijk dat hij weer kiespijn had en vanmiddag kwam hij thuis met een getrokken kies en zijn mond vol bloedend verband. Hij was boos op de Maribu want die had hem belazerd, vond hij.
Gisteren was er een spellenmiddag op het terrein van het Jongerenproject, georganiseerd door Christel en Sharona (studenten die vorig jaar 10 weken bij ons in huis zijn geweest). Ze hadden 30 kinderen uitgenodigd maar uiteindelijk kwamen er zo'n 80 kinderen. Amie en Muhammed Jaiteh waren ook aanwezig i.v.m. de lokale taal. De meeste kinderen verstaan n.l. geen Engels.
Het was een groot succes en de kinderen genoten volop, hoorde ik later van hen. Ik kon jammer genoeg niet aanwezig zijn omdat er zo'n 20 mensen bij ons kwamen eten en omdat Tanta er helemaal alleen voor stond, wilde ik haar helpen. Anna, onze huishoudelijke hulp, is al 4 dagen niet gekomen, wat logisch is omdat haar vader gisterennacht is overleden. En ook Alhagie Bah is voor een paar dagen naar Serekunda, maar dat houd wel in dat Tanta en ik alles moeten doen en regelen en hiervoor moeten we dan ook alle zeilen bijzetten. Vooral in de avonduren wordt ik wel eens dol van alles. Buiten staat de generator te ronken, speelt een radio luid met voor mij toch wel redelijk irritante muziek en dan nog eens 20 luidruchtige Nederlanders aan de tafel. Binnen staat de TV luid aan en zit het meestal ook vol met mensen en ik kan dan geen plekje in huis vinden waar het gewoon rustig is na alle drukte van de dag.
Gisteravond nog wel wat leuks. Christel en Sharona wilden met mij en Alhagie praten, dus nodigden we hen uit om binnen te komen. De oma van Christel had geld in een enveloppe gedaan en hun mochten beslissen waaraan ze het zouden besteden. Ze kwamen op het idee om het beschikbaar te stellen aan het jongerenproject. Daar waren we uiteraard heel blij mee. Heel veel dank aan deze oma!!!
Alhagie en ik dus in haastige spoed naar het vliegveld en jawel hoor, daar stond JJ te wachten.
We waren zo blij om elkaar weer te zien. Ik vond het echt bijzonder dat ik erbij kon zijn. Hij zag er goed uit, wat me wel verbaasde na zo'n moeilijke tijd. Toen we bijna in Tanji arriveerden heb ik Franco gebeld en gezegd dat we met een grote verassing zouden komen. We zijn met JJ naar Franco's compound gereden en daar werd JJ natuurlijk hartelijk verwelkomd, ook door alle Nederlandse studenten die aanwezig waren. Hij was wel erg moe, want hij had twee dagen gereisd. Eerst van Egypte naar Ethiopie, vandaar naar Togo, Ghana, Sierra Leone en uiteindelijk Gambia.
Maar uiteindelijk na een reis van iets meer dan een jaar was hij weer thuis bij zijn familie en vrienden. Hij had al zijn bezittingen achter moeten laten in Libie en had alleen nog de kleding die hij droeg. Alhagie heeft op zaterdagmiddag zijn kast leeg getrokken en wat wat kleding gedeeld met zijn broer.
Een paar uur geleden heb ik nog een gesprek met hem gehad over zijn ervaringen tijdens de reis en zijn beslissing om via Libie naar Italie te gaan. Hij werkte als elektricien in Basse (Gambia) voor bijna een jaar toen hij in contact kwam met een jongen die het gelukt was om in Italie terecht te komen. Deze jongen heeft hem overgehaald om het ook te proberen. De beste weg was via Libie. JJ heeft zich voorbereid op de reis en het geld wat hij gespaard had met werken was bestemd voor de reis naar Italie. Net na Tabaski 2009 is hij vertrokken zonder iets tegen de familie te zeggen, omdat hij ze niet ongerust wilde maken, en via Senegal en Mali kwam hij in Burkina Faso terecht. Toen was zijn geld op. Onderweg was hij ook Soluman (goede vriend van Franco) tegengekomen, die hetzelfde avontuur aanging. Samen met Soluman heeft hij een tijdje gewerkt in Burkina Faso om geld te verdienen voor het vervolg van hun reis. Vanuit Burkina Faso hadden ze de keuze in twee mogelijkheden om via de woestijd, dwars door Niger in Libie terecht te komen. Een van een veilige en makkelijke weg en de andere een onveilige en moeilijke weg. Maar omdat ze niet genoeg geld hadden voor de veilige weg moesten ze kiezen voor de ander optie.
Met 30 mensen achter op een vrachtwagen en proviant voor meer dan een week zijn ze door Niger getrokken. De hele dag zittend in dezelfde houding, maar amper plek om je te bewegen, in de hete zon en alleen maar zand overal, zijn ze door de woestijn getrokken. Onderweg zagen ze overal lijken liggen van mensen die het niet gehaald hadden. Tot overmaat van ramp werd JJ ziek (malaria) en er waren geen medicijnen voorradig. Via paracetamol probeerde hij op de been te blijven. Gelukkig was de vrachtwagenchauffeur behulpzaam en mocht JJ als eerste een plek in de vrachtwagen kiezen voordat anderen hun plaats konden innemen. (voor een goede plaats werd immers gevochten, elke keer weer) 's Nachts sliepen ze in het zand en kon het heel koud worden. JJ had niets, alleen zijn kleding, maar omdat hij ziek was en het zo koud had, deelde hij een deken met een andere medereiziger. Uiteindelijk kwamen ze na een week aan in Libie, waar JJ medicatie kon krijgen. Daar hebben ze met zijn allen een dag of 10 opgesloten gezeten in een kleine ruimte waar niets was. Geen bed, niets. Ze sliepen in het zand op een matje. Vandaaruit zijn ze verdeeld over het land en is JJ in een grote stad (ben de naam kwijt) terecht gekomen waar hij 3 maanden voor niets gewerkt heeft. De baas heeft uiteindelijk zijn salaris nooit uitbetaald. Vandaar brak er een opstand uit in Libie en werd er elke dag geschoten en er vielen bommen op de stad. Het was te gevaarlijk om te blijven en is JJ uiteindelijk in een vluchtelingenkamp van de UN in Egypte terecht gekomen waar hij 10 dagen heeft doorgebracht, elke dag vechtend om eten, want er was niet genoeg voor iedereen. Maar nu is hij eindelijk weer veilig thuis en mag hij van geluk spreken.
Op onze compound praat iedereen voortaan zoals Bob dat doet. Iedereen die Bob kent weet precies wat ik bedoel "He, men I need to have small money, men".
Er hangen o.a. twee hangmatten op onze compound en er staan meerdere tuinstoelen en soms zijn al deze zitplekken gevuld met studenten, en dan beginnen ze tegen elkaar. Eentje zegt dan; He, men we are going to the club tonight, men. De ander antwoord daar weer op; Yeh, men, give me a bottle of beer, men. Yes, men give me another one, men. En zo gaat dat maar door. Dit is echter heel komisch af en toe en krijg ik er de slappe lach van.
Gistermorgen kwam Bob uit bed en had hij vreselijke kiespijn. Hij vertelde me dat hij naar de tandarts ging om zijn kies te laten verwijderen. Toen ik later thuis kwam zag ik hem weer en vroeg hem hoe het ging. Hij vertelde dat hij naar een Maribu was geweest die hem geholpen had van zijn kiespijn af te komen en hij was zo blij als een kind omdat hij geld had uitgespaard.
Vanmorgen echter toen ik in de badkamer was, zag ik Bob buiten zitten met zijn gezicht in zijn handen. Ik zag gelijk dat hij weer kiespijn had en vanmiddag kwam hij thuis met een getrokken kies en zijn mond vol bloedend verband. Hij was boos op de Maribu want die had hem belazerd, vond hij.
Gisteren was er een spellenmiddag op het terrein van het Jongerenproject, georganiseerd door Christel en Sharona (studenten die vorig jaar 10 weken bij ons in huis zijn geweest). Ze hadden 30 kinderen uitgenodigd maar uiteindelijk kwamen er zo'n 80 kinderen. Amie en Muhammed Jaiteh waren ook aanwezig i.v.m. de lokale taal. De meeste kinderen verstaan n.l. geen Engels.
Het was een groot succes en de kinderen genoten volop, hoorde ik later van hen. Ik kon jammer genoeg niet aanwezig zijn omdat er zo'n 20 mensen bij ons kwamen eten en omdat Tanta er helemaal alleen voor stond, wilde ik haar helpen. Anna, onze huishoudelijke hulp, is al 4 dagen niet gekomen, wat logisch is omdat haar vader gisterennacht is overleden. En ook Alhagie Bah is voor een paar dagen naar Serekunda, maar dat houd wel in dat Tanta en ik alles moeten doen en regelen en hiervoor moeten we dan ook alle zeilen bijzetten. Vooral in de avonduren wordt ik wel eens dol van alles. Buiten staat de generator te ronken, speelt een radio luid met voor mij toch wel redelijk irritante muziek en dan nog eens 20 luidruchtige Nederlanders aan de tafel. Binnen staat de TV luid aan en zit het meestal ook vol met mensen en ik kan dan geen plekje in huis vinden waar het gewoon rustig is na alle drukte van de dag.
Gisteravond nog wel wat leuks. Christel en Sharona wilden met mij en Alhagie praten, dus nodigden we hen uit om binnen te komen. De oma van Christel had geld in een enveloppe gedaan en hun mochten beslissen waaraan ze het zouden besteden. Ze kwamen op het idee om het beschikbaar te stellen aan het jongerenproject. Daar waren we uiteraard heel blij mee. Heel veel dank aan deze oma!!!
vrijdag 11 maart 2011
Nederlandse les
Sinds een week of drie heb ik er weer een nieuwe taak bij en geef ik elke week Nederlandse les aan 3 volwassenen. De twee Muhammeds die in het Jongerenproject werken en Omar de leraar van de Nurseryschool. Ze vinden het reuze interessant en het is ook wel leuk om te doen. Voor mij is het soms ook wel grappig als ik naar hun uitspraak luister. Ik was er natuurlijk niet op voorbereid toen ze het me vroegen, maar gelukkig had Franco nog een boek met Nederlands voor immigranten en dat gebruik ik nu maar voor de paar weken die me nog resten hier.
Gisteravond toen we met zo'n 15 mensen bij het kampvuur zaten, kwam Sankung van 7 er ook bij zitten. We zaten een beetje te stoeien met zijn tweeen en hij had de grootste lol. Plotseling kwam hij bij mij op schoot zitten en gaf me een kusje op mijn wang. Ik was zo vertederd door dit gebaar. Echt heel lief en bijzonder.
Davy, een student van Go 4 Africa, die vannacht weer naar huis is gegaan had nog wat kadootjes voor Sankung achtergelaten en die had ik hem vanmorgen gegeven. Hij was er dolblij mee. Morgen (zaterdag) krijgt hij van mij de wekelijkse 5 dalasi en ik heb afgelopen week nog nieuwe kleertjes voor hem gekochtt. Bijna alles waar hij in loopt is kapot en maandag is er een speciale dag op school en kan hij er ook mooi uitzien.
Een week of twee geleden heb ik mijn kleine teen aan een steen gestoten en sinds die tijd blijft hij pijn doen. Ook heb ik een infectie op mijn arm. Waar dit vandaan komt weet ik niet maar het duurt allemaal lang voordat het over is. Ik kan niet met dichte schoenen lopen omdat mijn teen dan pijn doet dus moet ik op open schoenen lopen en ondanks een pleister op mijn teen of verband komt er hier in dat losse zand steeds vuil in. Sinds een paar dagen heb ik ook keelpijn en gisteravond werd ik verkouden. Allemaal lastig, maar zolang het hier bij blijft mag ik blij zijn. Twee dagen geleden is er een student terug gevlogen omdat hij al twee weken ziek was en maar niet beter werd. Dan ben je in Nederland toch wat beter af.
Dinsdag hebben we samen met Gambian Future Fund een gesprek gehad op de Tanji Lower Basic School, waar dagelijks zo'n 1300 kinderen naar toe gaan. De school is deels in een erbarmelijke staat en deze stichting wil de school gaan opknappen en aanpassen. Hiervoor is een groots plan uitgedacht incl. een tuin voor de moeders en een voetbalveld wat geschikt moet worden gemaakt voor competities, wat geld moet gaan genereren voor het onderhoud van de school. Alhagie is gevraagd of hij in een onafhankelijk bestuur wil plaatsnemen m.b.t. de belangen voor het voetbalveld. Dit plan zal pas in een latere fase tot stand komen want eerst willen ze beginnen met de renovatie van de school.
Komende week ga ik naar Travelpoort om mijn terug vlucht te boeken. Het schiet immers alweer op en ik ben me stilletjes alweer aan het voorbereiden op mijn thuiskomst. Het is niet even van oh.. ik vlieg wel weer naar huis. Nee, ik moet me echt voorbereiden en een knop omzetten in mijn hoofd om de omschakeling aan te kunnen. Als je hier vier maanden geweest bent ga je helemaal op in de cultuur, de mensen en dit land en Nederland is dan een totaal andere wereld.
Ik wens iedereen een fijn weekend toe!
Lieve groeten van Petra
Gisteravond toen we met zo'n 15 mensen bij het kampvuur zaten, kwam Sankung van 7 er ook bij zitten. We zaten een beetje te stoeien met zijn tweeen en hij had de grootste lol. Plotseling kwam hij bij mij op schoot zitten en gaf me een kusje op mijn wang. Ik was zo vertederd door dit gebaar. Echt heel lief en bijzonder.
Davy, een student van Go 4 Africa, die vannacht weer naar huis is gegaan had nog wat kadootjes voor Sankung achtergelaten en die had ik hem vanmorgen gegeven. Hij was er dolblij mee. Morgen (zaterdag) krijgt hij van mij de wekelijkse 5 dalasi en ik heb afgelopen week nog nieuwe kleertjes voor hem gekochtt. Bijna alles waar hij in loopt is kapot en maandag is er een speciale dag op school en kan hij er ook mooi uitzien.
Een week of twee geleden heb ik mijn kleine teen aan een steen gestoten en sinds die tijd blijft hij pijn doen. Ook heb ik een infectie op mijn arm. Waar dit vandaan komt weet ik niet maar het duurt allemaal lang voordat het over is. Ik kan niet met dichte schoenen lopen omdat mijn teen dan pijn doet dus moet ik op open schoenen lopen en ondanks een pleister op mijn teen of verband komt er hier in dat losse zand steeds vuil in. Sinds een paar dagen heb ik ook keelpijn en gisteravond werd ik verkouden. Allemaal lastig, maar zolang het hier bij blijft mag ik blij zijn. Twee dagen geleden is er een student terug gevlogen omdat hij al twee weken ziek was en maar niet beter werd. Dan ben je in Nederland toch wat beter af.
Dinsdag hebben we samen met Gambian Future Fund een gesprek gehad op de Tanji Lower Basic School, waar dagelijks zo'n 1300 kinderen naar toe gaan. De school is deels in een erbarmelijke staat en deze stichting wil de school gaan opknappen en aanpassen. Hiervoor is een groots plan uitgedacht incl. een tuin voor de moeders en een voetbalveld wat geschikt moet worden gemaakt voor competities, wat geld moet gaan genereren voor het onderhoud van de school. Alhagie is gevraagd of hij in een onafhankelijk bestuur wil plaatsnemen m.b.t. de belangen voor het voetbalveld. Dit plan zal pas in een latere fase tot stand komen want eerst willen ze beginnen met de renovatie van de school.
Komende week ga ik naar Travelpoort om mijn terug vlucht te boeken. Het schiet immers alweer op en ik ben me stilletjes alweer aan het voorbereiden op mijn thuiskomst. Het is niet even van oh.. ik vlieg wel weer naar huis. Nee, ik moet me echt voorbereiden en een knop omzetten in mijn hoofd om de omschakeling aan te kunnen. Als je hier vier maanden geweest bent ga je helemaal op in de cultuur, de mensen en dit land en Nederland is dan een totaal andere wereld.
Ik wens iedereen een fijn weekend toe!
Lieve groeten van Petra
maandag 7 maart 2011
Weeshuis
Sinds Go 4 Africa hier is, voel ik me zo nu en dan net een moeder die een heel weeshuis runt.
Alleen de bewoners van het weeshuis (Nederlandse jongens van rond de 20 jaar oud) zijn allemaal net 2 a 3 maten groter en breder dan de meeste Gambianen hier. Maar ze hebben me ondanks hun leeftijd en formaat toch regelmatig nodig. Het zijn allemaal erg aardige jongens maar het geeft wel de nodige drukte. Ik heb zo'n beetje de supervisie over alles. Elke dag moeten er boodschappen gedaan worden en dat valt niet altijd mee, zeker als er geen auto ter beschikking is. Iedereen die bij ons werkt is erg druk met vanalles en nog wat. Tanta die bij ons kookt, staat 's morgens om 6 uur al op om op tijd het ontbijt klaar te hebben voor de jongens die al vroeg vertrekken naar hun stage adres. Anna, die bij ons schoonmaakt, komt elke morgen al om 7 uur en brengt dan vers boord mee. Alhagie Bah loopt ook de hele dag heen en weer. Hij tankt water als de tank leeg is, haalt benzine voor de generator, Geeft de planten in de tuin water en springt bij waar hulp nodig is. Daarnaast zijn er ook regelmatig dingen stuk, zoals eeen deurslot van de jongens, een toilet, een deur die los hangt ed. Hier moet steeds iemand voor geregeld worden en elke dag is er wel wat.
Omdat onze compound niet zo groot is brengt het ook veel geluidsoverlast te weeg. Vorige week heb ik maar 1 nacht redelijk kunnen slapen. Ze gaan door tot laat in de nacht of komen rond 4 uur in de nacht thuis, met veel lawaai van een avondje uit. 's Morgens vroeg zijn ze alweer vroeg van de partij en zitten ze om 7 uur te ontbijten. Mijn slaapkamer grenst aan het restaurant en is erg gehorig. Daarnaast nog alle bezoekers en studenten van Kairoh Garden of Franco''s compound die de hele dag door aan komen lopen. Soms heb ik het wel eens gehad en ga ik een wandeling maken met Alhagie of op Franco''s compound bij het kampvuur zitten. Hierdoor kom ik wel weer een beetje tot rust. Verder ligt er regelmatig eentje ziek in bed omdat hij teveel gedronken heeft. Maar goed dat is eigen schuld, dikke bult, zo gaat dat nou eenmaal met Nederlandse jongens van deze leeftijd.
Vorige week dinsdag zou de container voor het eerst geopend worden zodat alle spullen verdeeld konden worden onder de verschillende projecten. Er was een afspraak met 2 Nederlanders van Go 4 Africa en Alhagie dat ze om 8.30 uur bij de container zouden zijn. Maar omdat Alhagie tot 3.30 uur in de nacht naar een dronken student aan het zoeken was geweest, lag hij pas laat in bed.
's Morgens vroeg komen deze 2 Nederlanders de slaapkamer binnen gestormd zonder eerst te kloppen, op zo'n lompe manier, dat ik heel erg boos geworden ben. Ze hadden de sleutel nodig van de container en stonden met veel geweld midden in de slaapkamer. Zoals ze binnenkwamen vond ik echt geen manier van doen. Een Gambiaan zou dit nooit in zijn hoofd halen en klopt altijd respectvol op de deur of roept voorzichtig je naam. Toen ik boos werd en er wat van zei, lachten ze me nog uit ook. 's Middags zag ik 1 van de mannen op Kairoh Garden en heb ik hem nog eens goed gezegd dat ik deze manier van doen geen stijl vond. Als antwoord gaf hij dat het niet zijn probleem was maar mijn probleem. Dit maakte me nog bozer. Alhagie vertelde me later dat de betreffende man er toch wel mee zat dat ik zo boos geworden was en dat hij waarschijnlijk zijn excuses aan kwam bieden. Diezelfde avond bezochten beide mannen onze compound en ik veronderstelde dat ze hun excuses kwamen aanbieden, maar niets was minder waar. Ze vonden dat ik mijn excuus moest aanbieden. Nou, mooi niet. ik zou niet weten waarvoor. En nu hebben we dus een probleem, maar goed ik kan er eigenlijk niet mee zitten. Ik heb ze gezegd wat ik ervan vond vond en hier laat ik het maar bij.
Met Sankung (jongetje van 7 jaar) gaat het nog steeds erg goed. Afgelopen zaterdag kreeg hij voor het eerst 5 dalasi van mij voor zijn goede gedrag en trots dat hij was. We zijn echt vrienden geworden en hij is zo blij nu elke keer als hij mij ziet. Ik vertel hem ook steeds hoe goed dat hij het doet en hoe lief hij is. Hij is echt opgebloeid in amper twee weken tijd. Ik heb het vermoeden dat zijn moeder in Yakaba hem teveel vrijheid geeft en hij dan niet weet wat te doen en daardoor overal vervelende dingen uit gaat halen. Een paar regeltjes betreft de dagindeling werkt bij hem voortreffelijk. Toen ik zaterdag die 5 dalasi gaf, vertelde ik hem dat nadat ik mijn ontbijt op had, we samen naar Franco's winkeltje zouden gaan om snoepjes en koekjes te kopen. Toen ik zover klaar was en hem ging zoeken hoorde ik dat hij al naar een ander winkeltje was gegaan. Hij kon immers niet meer wachten.
Eergisteren nog een vervelend bericht gehad. JJ ofwel Kawsu (broer van Alhagie en Franco) en Soluman (vriend van Franco) zijn al een jaar spoorloos. Ze hebben een tijdje samen in Basse gewerkt, zijn beiden bouwvakker en hadden redelijk wat werk her en der. Twee weken geleden kwam er een jongen bij ons op de compound die vertelde dat hij JJ in Libie had gezien, waar hij ook net vandaan kwam. Ik vroeg hem hoe hij er dan uit zag en hij vertelde dat het een redelijk lange jongen was. Omdat JJ niet zo groot, zei ik tegen hem dat het dan wel om iemand anders zou gaan.
Nu kreeg Alhagie eergisteren een telefoontje van JJ met het bericht dat hij samen met Soluman naar Libie was gegaan, om zo uiteindelijk in Europa terecht te kunnen komen. Maar omdat de situatie in Libie onveilig is op dit moment zijn ze moeten vluchten en nu verblijven ze beiden in een vluchtelingenkamp in Egypte. Dit is weer een zorg meer voor Alhagie en Franco, want hoe krijgen ze hen weer thuis???? Franco vertelde me vanmorgen dat hij er de hele nacht niet van geslapen heeft. Hoe halen ze het ook in hun hoofd. Waarschijnlijk zijn ze beinvloed door anderen.
Ze willen dit verhaal niet tegen hun moeder vertellen want die slaapt geen nacht meer natuurlijk totdat JJ weer veilig thuis is.
Er is nog zoveel te vertellen, maar hier laat ik het maar bij voor vandaag. Misschien als ik over 5 weken weer thuis ben, dat alles wat hier speelt weer terug komt in mijn gedachten. Elke dag is weer anders hier en dat is ook de reden dat de tijd hier 5 x sneller lijkt te gaan dan in Nederland.
Alleen de bewoners van het weeshuis (Nederlandse jongens van rond de 20 jaar oud) zijn allemaal net 2 a 3 maten groter en breder dan de meeste Gambianen hier. Maar ze hebben me ondanks hun leeftijd en formaat toch regelmatig nodig. Het zijn allemaal erg aardige jongens maar het geeft wel de nodige drukte. Ik heb zo'n beetje de supervisie over alles. Elke dag moeten er boodschappen gedaan worden en dat valt niet altijd mee, zeker als er geen auto ter beschikking is. Iedereen die bij ons werkt is erg druk met vanalles en nog wat. Tanta die bij ons kookt, staat 's morgens om 6 uur al op om op tijd het ontbijt klaar te hebben voor de jongens die al vroeg vertrekken naar hun stage adres. Anna, die bij ons schoonmaakt, komt elke morgen al om 7 uur en brengt dan vers boord mee. Alhagie Bah loopt ook de hele dag heen en weer. Hij tankt water als de tank leeg is, haalt benzine voor de generator, Geeft de planten in de tuin water en springt bij waar hulp nodig is. Daarnaast zijn er ook regelmatig dingen stuk, zoals eeen deurslot van de jongens, een toilet, een deur die los hangt ed. Hier moet steeds iemand voor geregeld worden en elke dag is er wel wat.
Omdat onze compound niet zo groot is brengt het ook veel geluidsoverlast te weeg. Vorige week heb ik maar 1 nacht redelijk kunnen slapen. Ze gaan door tot laat in de nacht of komen rond 4 uur in de nacht thuis, met veel lawaai van een avondje uit. 's Morgens vroeg zijn ze alweer vroeg van de partij en zitten ze om 7 uur te ontbijten. Mijn slaapkamer grenst aan het restaurant en is erg gehorig. Daarnaast nog alle bezoekers en studenten van Kairoh Garden of Franco''s compound die de hele dag door aan komen lopen. Soms heb ik het wel eens gehad en ga ik een wandeling maken met Alhagie of op Franco''s compound bij het kampvuur zitten. Hierdoor kom ik wel weer een beetje tot rust. Verder ligt er regelmatig eentje ziek in bed omdat hij teveel gedronken heeft. Maar goed dat is eigen schuld, dikke bult, zo gaat dat nou eenmaal met Nederlandse jongens van deze leeftijd.
Vorige week dinsdag zou de container voor het eerst geopend worden zodat alle spullen verdeeld konden worden onder de verschillende projecten. Er was een afspraak met 2 Nederlanders van Go 4 Africa en Alhagie dat ze om 8.30 uur bij de container zouden zijn. Maar omdat Alhagie tot 3.30 uur in de nacht naar een dronken student aan het zoeken was geweest, lag hij pas laat in bed.
's Morgens vroeg komen deze 2 Nederlanders de slaapkamer binnen gestormd zonder eerst te kloppen, op zo'n lompe manier, dat ik heel erg boos geworden ben. Ze hadden de sleutel nodig van de container en stonden met veel geweld midden in de slaapkamer. Zoals ze binnenkwamen vond ik echt geen manier van doen. Een Gambiaan zou dit nooit in zijn hoofd halen en klopt altijd respectvol op de deur of roept voorzichtig je naam. Toen ik boos werd en er wat van zei, lachten ze me nog uit ook. 's Middags zag ik 1 van de mannen op Kairoh Garden en heb ik hem nog eens goed gezegd dat ik deze manier van doen geen stijl vond. Als antwoord gaf hij dat het niet zijn probleem was maar mijn probleem. Dit maakte me nog bozer. Alhagie vertelde me later dat de betreffende man er toch wel mee zat dat ik zo boos geworden was en dat hij waarschijnlijk zijn excuses aan kwam bieden. Diezelfde avond bezochten beide mannen onze compound en ik veronderstelde dat ze hun excuses kwamen aanbieden, maar niets was minder waar. Ze vonden dat ik mijn excuus moest aanbieden. Nou, mooi niet. ik zou niet weten waarvoor. En nu hebben we dus een probleem, maar goed ik kan er eigenlijk niet mee zitten. Ik heb ze gezegd wat ik ervan vond vond en hier laat ik het maar bij.
Met Sankung (jongetje van 7 jaar) gaat het nog steeds erg goed. Afgelopen zaterdag kreeg hij voor het eerst 5 dalasi van mij voor zijn goede gedrag en trots dat hij was. We zijn echt vrienden geworden en hij is zo blij nu elke keer als hij mij ziet. Ik vertel hem ook steeds hoe goed dat hij het doet en hoe lief hij is. Hij is echt opgebloeid in amper twee weken tijd. Ik heb het vermoeden dat zijn moeder in Yakaba hem teveel vrijheid geeft en hij dan niet weet wat te doen en daardoor overal vervelende dingen uit gaat halen. Een paar regeltjes betreft de dagindeling werkt bij hem voortreffelijk. Toen ik zaterdag die 5 dalasi gaf, vertelde ik hem dat nadat ik mijn ontbijt op had, we samen naar Franco's winkeltje zouden gaan om snoepjes en koekjes te kopen. Toen ik zover klaar was en hem ging zoeken hoorde ik dat hij al naar een ander winkeltje was gegaan. Hij kon immers niet meer wachten.
Eergisteren nog een vervelend bericht gehad. JJ ofwel Kawsu (broer van Alhagie en Franco) en Soluman (vriend van Franco) zijn al een jaar spoorloos. Ze hebben een tijdje samen in Basse gewerkt, zijn beiden bouwvakker en hadden redelijk wat werk her en der. Twee weken geleden kwam er een jongen bij ons op de compound die vertelde dat hij JJ in Libie had gezien, waar hij ook net vandaan kwam. Ik vroeg hem hoe hij er dan uit zag en hij vertelde dat het een redelijk lange jongen was. Omdat JJ niet zo groot, zei ik tegen hem dat het dan wel om iemand anders zou gaan.
Nu kreeg Alhagie eergisteren een telefoontje van JJ met het bericht dat hij samen met Soluman naar Libie was gegaan, om zo uiteindelijk in Europa terecht te kunnen komen. Maar omdat de situatie in Libie onveilig is op dit moment zijn ze moeten vluchten en nu verblijven ze beiden in een vluchtelingenkamp in Egypte. Dit is weer een zorg meer voor Alhagie en Franco, want hoe krijgen ze hen weer thuis???? Franco vertelde me vanmorgen dat hij er de hele nacht niet van geslapen heeft. Hoe halen ze het ook in hun hoofd. Waarschijnlijk zijn ze beinvloed door anderen.
Ze willen dit verhaal niet tegen hun moeder vertellen want die slaapt geen nacht meer natuurlijk totdat JJ weer veilig thuis is.
Er is nog zoveel te vertellen, maar hier laat ik het maar bij voor vandaag. Misschien als ik over 5 weken weer thuis ben, dat alles wat hier speelt weer terug komt in mijn gedachten. Elke dag is weer anders hier en dat is ook de reden dat de tijd hier 5 x sneller lijkt te gaan dan in Nederland.
Abonneren op:
Posts (Atom)